Maks! 20 - Klasse

D
rie weken zat ze opgesloten in
een asielcentrum, met handboeien
om verscheen ze voor
de rechter en wat antwoordt Jana op
de vraag wat ze van België vindt? «Ik
hou van België, iedereen is hier zo
vriendelijk.» Inderdaad, er zijn heel
wat vriendelijke mensen rondom Jana.
Haar lief Christof «voor Jana heb ik alles
over, zo ben ik, ik ga tot het einde»,
haar klasgenoten uit 5 kantoor, «zij is
als een moeder voor ons, toen ze de
dag na haar vrijlating op school kwam,
troostte zij ons in plaats van wij haar»,
leerkracht Jan «zij is al twee jaar op onze
school, spreekt perfect Nederlands en is
volledig geïntegreerd.» Maar de Dienst
Vreemdelingenzaken was eind augustus
helemaal niet zo lief voor haar.
Tolken achter tralies
Jana’s verblijfsvergunning was verlopen
en ze moest naar het Brugse
asielcentrum De Refuge. «Dat heet
offi cieel geen gevangenis maar is het
in feite wel. Drie weken heb ik daar
niets gedaan, enkel wat tolk gespeeld
voor andere Russen die geen Nederlands
spraken.» Een uurtje per dag
–tussen twee en drie in de namiddag-
mocht Jana bezoek ontvangen in de
refter. Christof was elke dag op post:
«Ik heb elke namiddag verlof genomen
van mijn werk om daar te zijn. Ik
heb het daar af en toe moeilijk gehad.
Je vriendin achter tralies zien, dat
doet je toch iets. Jana bleef altijd zeer
kalm en opgewekt maar ik merkte wel
dat ze het in haar binnenste ook zwaar
had. Als ze me ’s avonds opbelde, wist
ik zonder dat ze me iets moest zeggen,
of er tranen in haar ogen stonden.»
Jana en Christof kennen mekaar bijna
twee jaar, ze zaten samen op de Sint-
Jozefshandelsschool in Blankenberge.
Christof: «Jana was me al opgevallen
voordat ze op school kwam. Toch
duurde het een hele tijd voor we mekaar
voor het eerst spraken. Dat zal ik
nooit vergeten. Toen we mekaar eens
kruisten op het voetpad, vroeg ze:
‘Waarom kijk je altijd zo?’. Ik was dubbel
geschrokken: dat ze me betrapte
én dat ze zo goed Nederlands sprak.
Dat wist ik niet: ik wist enkel dat zij
een Russische vluchtelinge was.»
Maffi a
Drie jaar is Jana intussen in België. Jana:
«Het jaar voordat we naar België vluchtten
woonde ik bij mijn grootmoeder. Mijn
ouders hadden geen fi nanciële problemen:
mijn vader verkocht kunstwerken
over de hele wereld. Op een dag raakte
hij in problemen met de maffi a. Vanaf
toen was het leven van onze familie in
gevaar.» Samen met haar ouders en broer
Vladimir (23) en zusje Leila (9) verbleven
ze eerst enkele maanden in een open
asielcentrum in Alsemberg, daarna verhuisden
ze naar Blankenberge.
De aanpassing aan het Belgische klimaat
LIEFDE
«kouder in de zomer, maar warmer in de
winter» en leven ging vlot. Dat vinden
ook de klasgenoten van Jana. Marina
is zelf buitenlandse (Nederlandse) en
begrijpt heel de heisa rond Jana niet:
«Ik schrok me rot toen ik hoorde wat ze
overkomen is. Waarom kan dat meisje
niet gewoon hier blijven?» Toen Jana
vastzat, mobiliseerde de klas de pers.
Een persbericht met de handtekening
van alle klasgenoten van Jana ging naar
kranten, radio en televisie. Al die media
brachten verslag van de gevangenschap
én de vrijlating van Jana.
Schijnhuwelijk
Maar daarmee is het verhaal nog
niet ten einde. Jana is vrij maar dat
betekent niet dat ze hier mag blijven.
Christof heeft echter goede hoop: «We
hebben nu een goede advocaat die zijn
uiterste best doet om Jana en haar familie
hier te houden. Eventjes dachten
we er aan om in de Russische ambassade,
wat offi cieel Russisch grondgebied
is, te trouwen. Op Belgische
bodem mogen we dat niet: dan word
ik onmiddellijk beticht van schijnhuwelijk.
Gelijk wat ik moet doen, we
vinden een oplossing.» En wat als het
toch niet lukt en Jana moet terug naar
Rusland? «Dat gaat niet gebeuren.
Jana heeft ginder geen toekomst meer.
Zij mag toch niet het slachtoffer worden
van een beslissing die haar ouders
enkele jaren geleden namen?»
MAKS! 20 17