Maks! 20 - Klasse

© Gazelle Technologies
Een amoebe en een pantoffeldiertje. Kleine wezens met
grote gevoelens. Liefde en haat onder de microscoop. De
amoebe Ezechiël vanuit het diepste van zijn enige
huffl eshuffl eshu
huffl eshuffl eshu
cel.
TIP-pis: Hoe verdrijf ik de ochtendkater?
Iedereen kent het gevoel wel. Je staat zaterdagmorgen
in de badkamer, je voelt je misselijk en asgrauw vraag
je je spiegelbeeld waarom een pneumatische hamer
onophoudelijk onder je schedelpan de meest gevoelige
plekjes van je brein aftast. Niet alleen je ochtend is
verpest, meestal heb je ook niets aan de rest van de
dag, zelfs wondermiddeltjes als koffi e of een rauw ei in
een glas Cola helpen je niet uit de nood. Geloof niet in
vreemde mixtures van pepdrinks en krachtvoer met een
dauwwandeling op je blote voeten terwijl je hond dartel
tegen je benen aan springt. Vergeet ook het drinken van
liters olijfolie op de avond voor het feest. Lees dan liever
een Dostojewski of een Tolstoj die je nadien, om de pijn uit
je hoofd te bannen probeert te memorisren, of ga een halve
marathon joggen terwijl je de sound of music meezingt. Of
misschien nog beter en effi ciënter: geniet maar drink met
mate, of drink niet.
Stef, in een moraliserende bui, maar wat wil je de dag na
een feestje als dat van gisteren. Lang leve de pedagische
studiedagen op vrijdag, en lang leve de brouwerij waar
het bier in stilte rijpt...
28 MAKS! 20
Liefde in de schaal van Petris
«Zie hem daar glijden, met zijn immens opwindende
zweepstaart. Ik, Ezechiël, de meest sexy amoebe, het
symbool van het zijn, de esthetische perfectie, het
allesomvattende, uitgerekend IK kan mezelf toch niet
toestaan geërotiseerd te worden door zo’n banaal,
verschrompeld en daarbij melaats pantoffeldiertje! Hoe ik
er me ook probeer tegen te verzetten, het lukt me niet. De
vastberadenheid waarmee hij dat zwepend aanhangsel van
‘em weet te dirigeren, brengt me helemaal in vervoering.
Mijn adem stokt in m’n keel, mijn cel weigert dienst, mijn
ingebeelde vacuole doet aan osmose en niets, niets kan me
nu nog tegenhouden. Als eerbetoon aan mijn almachtigheid,
moet en zal ik die pantoffel te grazen nemen. Dit móet
gebeuren, aangezien zijn geweldige schoonheid mij berooft
van al mijn zinnen. De tijd voor confrontatie is gekomen!
Zeker van mijn nucleus trok ik mijn stoute sandaaltje aan en
vrijwaarde mijn ongetwijfeld meercellige toekomst. Wetend
dat hij zijn dagelijkse theekransje hield in de petrischaal,
was dat vanzelfsprekend ook mijn bestemming. Daar zag
ik hem, de vermaledijde, rustig slurpend aan z’n kopje. Als
bij bliksemschicht kreeg ik mijn ingenieus plan. Geruisloos
gleed ik naar hem toe, kalm, maar o zo zeker benaderde ik
zijn zweepje en wurmde mezelf rond het snertding. Wat ik
hem had aangedaan? Hoe het gebeurde? En vooral, wat er
nog van overbleef? Triomf triomf, gniffel gniffel, ik kwam, ik
zag, en liet hem een poepje ruiken.»
Eline, elke dag enkele cellen minder