men kan niet eén worden - Vakgroep psychoanalyse - Universiteit ...

12 ABE GELDHOF
psychotische transseksuele man vond plaats op 21 februari 1976, ten
tijde van zijn seminarie over het sinthoom dus.
Michel H vertelt dat hij reeds van kinds af aan jaloers was op zijn
zusjes. Hij wilde graag in hun schoenen staan, of wat meer van
toepassing is voor hem: in hun kleren zitten. Stiekem verkleedde hij
zich en op vraag van Lacan verduidelijkt hij dat het vooral om de
onderkleren ging. "Wanneer ik kledij op mijn lichaam heb, verschaft
mij dat geluk. (...) niet op seksueel gebied, maar op het gebied van het
hart, het is van binnen..." (Ibid.: 313) Hij benadrukt dat hij het
karakter van een vrouw heeft en somt een aantal stereotiepe
karakteristieken op: ik ben zacht, enzovoort. Zijn volledige schooltijd
heeft hij naar eigen zeggen verknoeid, omdat hij steeds "aan dat
probleem-daar" moest denken. Hij probeerde zichzelf ooit te castreren
met een verroest scheermes, maar durfde niet. Uiteindelijk, zo stelt hij,
"heb ik geen slechte kindertijd gehad omdat ik me in het geniep kon
verkleden".
Over zijn sporadische seksuele relaties met vrouwen en mannen,
vertelt hij dat hij zich geen vrouw kon voelen in de armen van een
man en geen man in de armen van een vrouw. Uiteindelijk moest hij
concluderen dat hij zich noch door mannen, noch door vrouwen
aangetrokken voelt. De seksuele handelingen beschrijft hij als een
plezier dat men niet kan weigeren. Eenmaal hij in de armen van een
vrouw ligt, komt hij in een spiraal terecht en moet hij wel verder gaan.
"Daar geraak je niet uit. Ik moest het doen" (Ibid.: 329). Op vraag van
Lacan of het zij of hijzelf was die deze spiraal op gang bracht,
antwoordt hij: "Beide" en na wat doorvragen bedenkt hij zich dat zij
het misschien wel op voorhand in gedachten had.
Masturberen doet hij niet zoals een man, maar op vrouwelijke
wijze. Hij komt slechts tot een orgasme door zijn handen tussen zijn
billen te houden en op zijn penis te duwen. Tweemaal in zijn leven
probeerde hij op de voor mannen gebruikelijke wijze te masturberen,
maar dat deed hem te veel pijn. Om dezelfde reden schuift hij nooit de
voorhuid van zijn penis achteruit. We merken in dit fenomeen dat er
geen libidinale investering is in het orgaan, een radicale forclusie van
de fallische functie, waardoor het genot in het lichaam blijft en niet
gereguleerd wordt rond de lichaamsopeningen.
"Ik heb me nooit man gevoeld" (Ibid.: 317). "Ik leef slechts om
vrouw te kunnen zijn, ik interesseer me in niets anders" (Ibid.: 331).
Om zich beter vrouw te kunnen voelen, neemt hij allerhande drugs.
Een beetje gedrogeerd zijn, helpt hem om zijn personage beter te
voelen. "Ik vergat alles, behalve dat ik vrouw was" (Ibid.: 325).