'Waarom de oudheid ons nog almaar zoveel doet' - Tresoar

Het openingsgedicht van de Anacreontea, A 1, zet direct de toon: een oude, dronken man
wordt door Eros met de ‘spreker’ in contact gebracht, waarbij alle thema’s even worden
aangestipt:
Anakreon, de muzenzoon
van Teos, wenkte in mijn droom
en sprak op vriendelijke toon.
Zijn woorden stelden mij gerust,
ik gaf hem vlug een zoete kus.
Hij was een oude man, maar lief,
een mooie, lieve hartendief.
De geur van wijn hing rond zijn mond;
maar toen hij wankelend opstond,
greep Eros hem vlug bij de hand.
Hij pakte van zijn hoofd de krans
en wilde dat ik hem omwond.
Die geurde naar Anakreon.
Ik, arme dwaas, heb die aanvaard
en om mijn eigen hoofd gelegd.
Sindsdien word ik niet meer gespaard,
voor altijd ben ik Eros’ knecht.
Drank
Dronkenschap komt nadrukkelijk aan de orde in A 9:
Ik smeek je bij alle goden,
laat me ademloos drinken, drinken.
Ik wil in waanzin verzinken.
Alkmaion is gek geworden
en Orestes ging blootsvoets voort
nadat zij hun moeder vermoordden.
Maar ik heb niemand vermoord,
ik wil wijn, rode wijn blijven drinken
en zo in waanzin verzinken.
Ooit is Herakles gek geworden:
hij liet zijn afschuwlijke pijlen
van de boog van Ifitos ijlen.
Ook Aias is ooit gek geworden:
hij zwaaide zijn schild in het rond
en het zwaard dat Hektor hem schonk.
Ik wil met mijn drinkbeker klinken
en niet met de boog of het zwaard;
met een bloemenkrans om mijn haar
wil ik in waanzin verzinken.
(Commentaar: Alkmaion en Orestes vermoordden hun moeder; de betekenis van het woord
‘blootsvoets’ is onduidelijk. Herakles doodde zijn vrouw, zijn kinderen alsook zijn vriend Ifitos.
Aias moordde een schaapskudde uit; het zwaard kreeg hij van Hektor na een duel tussen de twee
dat geen winnaar kende.)
255