Ik ben neit dom, ik ben een dyslect - Folia Web

dubbelop
in deze rubriek vertellen twee personen die aan de hva verbonden zijn over hun relatie
Ondanks dat de familie Bliekendaal niet meer bij elkaar in één huis woont, houden zowel Sander (24, projectleider Sport West en student
Bewegingswetenschappen aan de VU) als René Bliekendaal (51, projectmanager bij de HvA) vast aan het belang van de ‘club Bliekendaal’.
Sander: “Vroeger zei mijn vader tegen mij en mijn drie broers: mocht een van jullie een
keer in je leven ontsporen, dan gaan we met z’n vijven in een tentje in de rimboe zitten.
Net zo lang totdat het allemaal weer goed is. Dat vind ik heel goed. Je blijft wel een clubje.
Dat hou je onvoorwaardelijk goed en kloppend. Mijn vader heeft me altijd geleerd dat je
echt moet doen wat je leuk vindt. Dat kan totaal losstaan van je werk of dat je er geld uit
haalt of wat anderen ervan denken. Je hebt een passie en dat moet je gewoon doen. Hij
heeft wel eens van die functies – dan denk ik: dat is een redelijke functie, stropdastoestanden
enzo – en aan de andere kant loopt hij weer in zijn laarzen door de modder in zijn
wijngaard. Je moet iets doen waar je je goed bij voelt. En daar moet je ruimte voor scheppen.
Ik heb dat met sport. Je moet iets vinden waar je je ei in kwijt kan, waar je je prettig
bij voelt. Niet alleen dingen doen die je iets opleveren. En je moet de tijd nemen om dat te
doen. Dat moet je niet vergeten, ook niet als je in je werkstramien zit. Sommige mensen
die ergens veel van afweten, kijken op anderen neer of worden heel star in de omgang.
Mijn vader blijft heel relaxed en kan zich goed aanpassen aan het niveau van iemand. Iets
anders wat ik van hem heb geleerd, is zijn doorzettingsvermogen. We hebben vroeger
allemaal op kendo gezeten. Een sport van de samoerai. Je draagt een pak en een bamboezwaard,
en dan ga je op elkaar in lopen hakken. De samoeraimentaliteit is dat je doorgaat
tot het bittere eind. Als het niet lukt, dan is het maar zo, als je er maar helemaal voor gaat.
Soms wil ik bijvoorbeeld te veel dingen tegelijkertijd. Dan ben ik bezig met studie én werk
én een cursus, dan doe ik zo veel dat ik het even kwijtraak. Dan zeg ik ook kom op, tanden
op elkaar, het kan, dus ik ga ervoor. Dat is waar het om gaat.”
24 havana
tekst jobien groen beeld bram belloni
rené : “Ik heb vroeger met Sander op kendo gezeten, een Japanse zwaardvechtkunst.
Dat was niet altijd even leuk. Je voelt je als vader heel erg bezorgd dat hij een dreun voor
zijn hersens krijgt. Of als zo’n trainer zegt: dat moet je anders doen. Maar hij was toen
echt heel jong. Nu heb ik nooit meer het gevoel dat ik hem moet beschermen. Hij is zo
zelfredzaam. Ik maak me geen zorgen. Sander is een hele enthousiaste, ondernemende
jongen. Hij is open in contact en laagdrempelig. Ik wist wel dat hij zo was, maar nu hij ook
hier werkt zie ik wat hij er mee doet. Met gemak spreekt hij met allemaal bobo’s bij wie ik
van mijn leven niet binnenkom. Dat aangaan van contacten zit hem zo in zijn bloed. Hij is
veel vrijer en opener dan ik. Ik ben veel terughoudender en afwachtender in contacten.
Dat zou ik wel van hem kunnen leren. De onbevangenheid in een gesprek. Hij heeft ook
meer lef dan ik. Ja, ik doe het allemaal wel, maar het gaat hem veel makkelijker af. Als ik
bijvoorbeeld een gesprek met een directeur heb, dan zit ik heel hard na te denken hoe ik
dat zal inrichten, wat voor type man het is enzo. Dan ben ik daar heel planmatig mee bezig.
Sander doet dat gewoon. Althans zo lijkt het. Samenwerken met anderen was ook een
van de dingen die ik hem heb willen meegeven. Wat in ons gezin heel belangrijk is, is dat
je het met de club doet. Het is teamwork, met behoud van je eigenheid. Je moet het goed
houden, met elkaar door een deur kunnen. Dat hebben ze alle vier gerealiseerd, maar daar
is Sander een hele belangrijke in. Hij is de lijm tussen de club van vier. Hij jaagt ze op, hij
verbindt ze.”