Juni 2013 Liahona - The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints

ILLUSTRATIE ROGER MOTZKUS
EEN CADEAU
In mijn jeugd liet mijn oma mijn neven,
nichten en mij vaak bij haar komen.
We waren dan met zijn veertienen en
we vonden het altijd geweldig als oma
ons uitnodigde voor een etentje, logeerpartij,
spelletjesavond of vakantie. Naar
oma’s huis gaan was fantastisch!
Elke activiteit bij oma thuis was
leuk. Maar ik had nooit nagedacht
over alle tijd en moeite die ze in al die
activiteiten stak. Ik dacht dat oma’s dat
gewoon deden, en ik genoot ervan!
Na jaren van fijne herinneringen aan
die bijeenkomsten met mijn neven en
nichten bij oma thuis verhuisde mijn
familie. Later kwam oma een dagje bij
ons in ons nieuwe huis. Mijn familie
dacht lang en hard na om het beste
cadeautje voor haar te vinden. Ze had
meer spullen dan alle andere mensen
die ik kende. Wat konden we bedenken
voor de oma die alles al had?
Ik vroeg mijn vader om ideeën,
en hij zei hetzelfde als hij elk jaar zei:
‘Waarom schrijf je haar niet een hele
aardige brief?’ Omdat ik zelf geen
enkel ander idee had bedacht, ging
ik de volgende ochtend nog voor de
anderen op waren aan de keukentafel
zitten, met mijn voeten op de koude
vloertegels, en schreef oma een bijzondere
brief.
Eerst wist ik niet wat ik nog meer
moest schrijven na ‘U bent zo geweldig.
Bedankt voor alles.’ Maar toen ik
VOOR OMA
Kimberly Sabin Plumb
Een eenvoudig bedankbriefje betekende heel veel voor mijn oma.
keek ik door het keukenraam naar
de palmbomen en de lucht, en ik
bedacht hoeveel oma in de loop van
de jaren allemaal voor ons had gedaan.
Ik bedacht dat ik mijn oma nooit had
gezegd hoeveel die familiebijeenkomsten
voor me hadden betekend.
Ik schreef oma in mijn brief dat ik
van haar hield. En ik bedankte haar
voor al die bijzondere herinneringen.
Ik vertelde haar hoe belangrijk die
herinneringen na al die jaren nog
steeds voor me waren. Toen deed ik
de brief in een envelop, deed er een
rood lint omheen, en ging terug naar
mijn kamer met het warme tapijt.
Toen de tijd was aangebroken
om oma haar cadeautjes te geven,
pakte ik langzaam mijn brief. Ik wist
DANKBAAR-
HEID UITEN
IN WOORD
EN DAAD
‘Mogen wij —
ondanks de veranderingen
die we in
ons leven meemaken, en met dankbaarheid
in ons hart — onze dagen zo veel
mogelijk vullen met die dingen die het
allerbelangrijkst zijn. Mogen wij hen
die ons dierbaar zijn koesteren en onze
liefde voor hen uiten in woord en daad.’
President Thomas S. Monson, ‘Vreugde vinden
in de reis’, Liahona, november 2008, p. 87.
niet wat ik moest denken van mijn
cadeautje voor haar.
Ze keek verbaasd toen ik haar de
envelop gaf. Ik keek aandachtig toe
toen ze de envelop openscheurde en
het briefje op het roze papier eruit
trok. Tijdens het lezen begon ze te
glimlachen en kwamen er tranen in
haar ogen. Ik had mijn oma nog nooit
zien huilen. Ze tilde langzaam haar
hoofd op en keek me met haar warme
bruine ogen aan. Ze fluisterde: ‘Dank
je, dankjewel. Ik had niet gedacht dat
iemand zich dat nog herinnerde.’
Oma, die zoveel had gedaan om
sterke familiebanden te ontwikkelen,
had geen idee dat ik me al die tijden
samen herinnerde of dat ik er dankbaar
voor was. Ze veegde in haar
ogen en zei: ‘Dankjewel, Kimberly.
Dat was het mooiste cadeau dat je
me kon geven.’
Ik omhelsde oma stevig en voelde
haar zachte huid op mijn wang, en
rook haar ‘omageurtje’, een mengsel
van babypoeder en muskus. Ik was
zo dankbaar voor het idee van mijn
vader om haar een brief te schrijven.
Ik wist niet dat woorden van dankbaarheid
en liefde meer voor mijn
oma betekenden dan alle snuisterijtjes,
parfum en cakes die we voor haar
konden kopen. ◼
De schrijfster woont in de Amerikaanse staat
Californië.
Juni 2013 59
JONGEREN