Regimentscommandant - Limburgse Jagers

Voorwoord 

Regimentscommandant 

Het is alweer november als ik dit schrijf. 

De term “time flies when you’re having 

fun” schiet door m’n hoofd. Helemaal 

juist, alleen niet volledig. Ook als je 

dingen moet doen waar je niet blij van 

wordt, bijvoorbeeld het naar z’n laatste 

rustplaats brengen van een Limburgse 

Jager, vliegt de tijd. Van ervaring wordt 

je wel wijzer, het went gelukkig nooit. 

Gelukkig zijn er meer dan genoeg mooie 

zaken die zorgen dat de balans stevig 

aan de goede kant blijft doorslaan. 

Bij het maken van een voorwoord begin 

je meestal met het puntsgewijs opschrijven 

van een aantal opvallende zaken 

over de afgelopen en komende periode. 

Vervolgens begint het opzoeken van 

achtergrondinformatie, al dan niet via 

internet. Al snel blijkt dat er heel veel is 

gebeurd in de afgelopen periode, te veel 

om allemaal op te noemen. Daarnaast 

blijkt het internet al een schat aan informatie 

te bevatten. Alles benoemen is 

teveel van het goede, overdaad schaadt. 

Ik ga daarom geen volledige bloemlezing 

geven van de agenda van het Regiment 

en ga proberen me te beperken. 

Het Bataljon heeft de zomerperiode 

afgesloten met een stevige eindspurt 

waarbij met name de oefening op het 

GefechtsÜbungsZentrum Altmark in de 

herinnering zal blijven. Niet alleen door 

de opzet, waarbij het Bataljon stevig aan 

de bak moest, maar ook door de locatie. 

GüZ Altmark ligt namelijk vlakbij Berlijn 

in de voormalige DDR. Deze maand is 

het 20 jaar geleden dat de Muur viel. 

Voor velen een gedenkwaardige dag 

die in het geheugen gegrift staat, voor 

de jongeren onder ons is de Muur iets 

wat zij alleen uit de geschiedenisboeken 

kennen. Na deze oefening heeft 

het volledige bataljon deelgenomen 

aan de oefening Basic BLJ in de vorm 

van een pittig parcours-militair gevolgd 

door een feestavond op de kazerne te 

Budel. De dag erop stond in het teken 

van een herdenking door het Regiment 

bij het monument in Weert waarbij met 

name aandacht was voor de nabestaanden 

van “onze” gesneuvelden. De 

combinatie van deze activiteiten mag 

ik inmiddels benoemen als traditie na 

twee “succesvolle” uitvoeringen. Er is 

hard gewerkt aan “Saamhorigheid en 

Daadkracht”, maar ook aan de gedachte 

achter “Eens Limburgse Jager, altijd 

Limburgse Jager.” 

Maar dat was niet alles. Door het organiseren 

van een omvangrijke beëdiging 

op, een voor het Regiment historische 

locatie, het Vrijthof te Maastricht, werd 

de band met het Limburgse Land weer 

bestendigd. De bovengenoemde termen 

kwamen ook hier terug. 

De Limburgse Jager 

Ook het adagium “Niet beter, wel 

anders” kwam weer goed van pas. 

Limburgse Jagers gaan prat op het 

Regiment en de behaalde resultaten 

en dragen dit ook met gepaste trots uit 

zonder zich hierbij af te willen zetten 

tegen anderen. 

Zoals het hoort krijgen Oud-Limburgse 

Jagers en Limburgse Jager-veteranen 

een ereplaats bij herdenkingen. Zo ook 

tijdens de viering van de “2e Phaff-dag”, 

die in het teken stond van Korea en de 

gevallen Limburgse Jagers. De aanwezigheid 

van Kolonel bd. L. Schreuders 

en de vele Koreaveteranen waren 

hiervan de zichtbare exponent. De deelname 

van Nederland in de vorm van het 

Nederlands Detachement Verenigde 

Naties (NDVN) is lang vergeten en wordt 

ook nu maar weinig genoemd. Ik hoop 

dat het boek “De Bloedigste Oorlog 

– het vergeten bataljon Nederlandse 

militairen in Korea” 1 hier verandering in 

helpt aan te brengen. De uitdagingen 

waar de leden van het NDVN mee geconfronteerd 

werden, zijn maar ten dele 

te vergelijken met de uitdagingen van 

het huidige optreden in Afghanistan. Het 

verliezen van een maat is echter universeel. 

Helaas kunnen de Limburgse 

Jagers, met inbegrip van onze zojuist 

teruggekeerde Regimentsoudste, hierover 

meepraten. Tijdens zijn periode als 

Commandant van Regional Command 

South is er veel bereikt in het zuiden 

van Afghanistan. Helaas heeft dit ook 

slachtoffers in de vorm van gesneuvelden 

en gewonden gekost. Ons rest niets 

dan eerbied. 

vervolg op pagina 3 

1 Robert Stiphout - De bloedigste oorlog. 

Uitgeverij L.J. Veen, Amsterdam/Antwerpen 2009.


REGIMENT LIMBURGSE JAGERS 

Voormalige Linie Regiment van Phaff en 2e Regiment Infanterie, opgericht 23 november 1813 en 

6e Regiment Infanterie opgericht 4 maart 1814, voortgezet en “herbenoemd” tot Regiment Limburgse Jagers op 1 juli 1950 

Wapenfeiten en Inzet 

Breda 1813, Naarden 1814, Quatre-Bras 1815, Waterloo 1815, Tiendaagse Veldtocht 1831, Citadel van Antwerpen 1832, 

Venlo 1940, Roermond 1940, Zutphen 1940, West- en Midden-Java 1946-1949, Noord-Sumatra 1947-1949, 

Koude oorlog (1950-1989), Bosnië 1995-2003, Irak 2004, Afghanistan 2007-heden 

Regiments-Commandant: Luitenant-kolonel H. Klein Schaarsberg 

Kapitein-Adjudant: Kapiten P. Martens, Regiments-Adjudant: Adjudant M. Verbaant 

Postadres: postbus 33, 5688 ZG Oirschot, 040-2666170 

“Zuster” Regiment 

Regiment Chasseurs Ardennais te Marche-en Famenne, België , Commandant: Lieutenant-colonel BEM P Gérard 

4 Pantserinfanteriebataljon Limburgse Jagers, de Ruyter van Steveninckkazerne te Oirschot 

Missies: UNPROFOR-4 (Acie) 1995, IFOR-11996, SFOR-4 1998, SFOR-8 (A+Bcie) 2000, 

KFOR-2 (Verkpel) 2000, SFOR-11 2001, SFOR-15 (C-Cie) 2003, SFIR-3 2004, 

Fahnenband Bundesrepubliek Deutschland (Seedorf 1963-2006), 

ISAF TFU III 2007, ISAF TFU VIII (Acie) 2008, TFU IX ( BCie) 2009 

Commandant: Luitenant-kolonel H. Klein Schaarsberg, Bataljons-Adjudant: Adjudant M.Verbaant 

Patenschaftbataljon 

Patenschaftbataljon 

92 Panzer Grenadier Lehr Battallion , Munster, Duitsland 

Regimentsoudste 

Generaal-majoor M. de Kruif 

Regimentsraad 

Luitenant-kolonel H. Klein Schaarsberg, Luitenant-kolonel (R) bd. C.J.M.van der Ploeg, 

Adjudant M. Verbaant, Luitenant-kolonel bd N.C.S.Vroom, Majoor bd W.M.J. Pijpers, 

Luitenant-kolonel (R) bd. L Daems, Majoor bd. G.P.A. Hermans, Luitenant-kolonel dr. J.Komen 

Stichting Regiment Limburgse Jagers 

Ere-Voorzitter: Kolonel bd. J.W.de Leeuw, Ereleden Mevrouw M. van der Hoeven, 

Luitenant-kolonel (R) bd .Drs.A.P.Witlox. Kapitein bd K.G.M. van Dreumel 

Voorzitter: Luitenant-kolonel bd N.C.S.Vroom (VSRLJ@limburgsejagers.nl), 

Vice-voorzitter Luitenant-kolonel bd F.M.A.J. Tummers (VVSRLJ@limburgsejagers.nl ) , 

Secretaris/Penningmeester: Majoor bd W.M.J. Pijpers ( SecSRLJ@limburgsejagers.nl) , 

Commissaris Veteranen vóór ’50: Kapitein bd. L. van der Braken (OVetSRLJ@limburgsejagers.nl) 

Commissaris Jonge Veteranen: Luitenant-kolonel (R) bd C.J.M. van der Ploeg (JVetSRLJ@limburgsejagers.nl ) 

Commissaris Regimentsverzameling : Majoor bd. G. Hermans ( HVSRLJ@limburgsejagers.nl) , 

Commissaris Muziek: LJer muzikant bd R. Jennen ( MuzSRLJ@limburgsejagers.nl) 

Commissaris Regimentshistorie: Lkol (R)dr. J. Komen ( HistSRLJ@limburgsejagers.nl) , 

Commissaris Monumentengroep: Luitenant-kolonel (R) bd L. Daems (MonSRLJ@limburgsejagers.nl) , 

Commissaris Website: LJer bd A.J. Bosch (info@limburgsejagers.nl) , 

Secretariaat/Penningmeester: Wienkeskoel 94, 6074 HH Melick 0475-492868, e-mail: SecSRLJ@limburgsejagers.nl 

internet: www.limburgsejagers.nl 

Contactgroepen/personen 

Tamboer- en Fanfarekorps Limburgse Jagers: Limburgse Jager bd R. Jennen ( MuzSRLJ@limburgsejagers.nl) 

Demonstratiecompagnie: Eerste Luitenant (R) bd W. Bulte (wbulte@xs4all.nl), Limburgse Jager B. Vermeulen, Sergeant bd J. van Dok. 

432/16 Bataljon Limburgse Jagers: Luitenant-kolonel bd P.van Lieshout, Limburgse Jagers bd F. Poeth en G. van Bun 

17 Bataljon Limburgse Jagers: Luitenant-kolonel bd A. van de Loo 

42 Mech Bataljon (IFOR), Majoor Jansen, Eerste luitenant Villanueva, Sergeant Kuiper, 

SFOR 4 Bataljon/ SFOR 11 Bataljon /SFIR 3 /ISAF TUF III(volgen) 

13 Pioniercompagnie: volgt 

13 Verkenningscompagnie: Limburgse Jager bd Wilgers 

Regimentsverzameling - Regiment Limburgse Jagers 

Van Hornekazerne Kazernestraat 101 Weert, Openingstijden: elke dinsdag 0930-1500en vrijdag van 0930-1200 en op afspraak 

Postadres: p/a Lfd Weert MPC 77A, Postbus 976, 6000 AZ Weert, tel 0495-462940 (MDTN 06-578-62940) 

HVSRLJ@limburgsejagers.nl of jlh.janssen@mindef.nl 

Conservator groep: Majoor bd G.P.A. Hermans, Limburgse Jagers W.J.Caris en H.Pook, Kapitein (R) bd G.M.M.Kruijtzer, 

Adjudanten bd J. Janssen en G. Schrivers, Kapitein bd K.G.M. van Dreumel, Luitenant-kolonels bd. P. Berden en J. van Ommen, 

Soldaat bd P. Franssen, Eerste Luitenant bd E.Brakel 

Vereniging Reünieorkest Limburgse Jagers (rolj@home.nl), www.limburgsejagers.nl/ROLJ 

Voorzitter: Limburgse Jager muzikant bd. H Gielen, Dirigent: dhr Stoffels, Repetitielokaal: Harmoniezaal Linne 

Secretariaat pquanjel@home.nl 

WEB master groep www.limburgsejagers.nl 

De Limburgse Jager bd. A.J. Bosch, Korporaals bd C. van Straaten, A. van Dijke en J van den Nieuwenhuyzen , Limburgse Jager bd H. Zwuup.

Na afloop van een inzet heeft de militair 

recht op de Herinneringsmedaille 

Vredesoperaties. Op 23 oktober was 

dit het geval voor zo’n 1700 militairen, 

waaronder de leden van de Bravo-Bulldogcompagnie. 

Zoals u weet hebben 

zij goed werk verricht, maar hebben zij 

het daarbij wel voor de kiezen gehad. 

Daarnaast kregen 13, tijdens de uitzending 

gewond geraakte, militairen ook 

het Draaginsigne Gewonden (DIG). Op 

de foto ziet u de CDS die zijn erkenning 

uitspreekt aan een van de vier Bulldogs 

die niet alleen de herinneringsmedaille 

heeft gekregen maar ook het Draaginsigne 

Gewonden. Een erkenning voor de 

inzet met een hoge prijs tot gevolg. De 

ceremonie werd, zoals het hoort, onder 

grote belangstelling in de Brabanthallen 

in ‘s Hertogenbosch gehouden. 

Erkenning en waardering was er ook 

voor de Kolonel bd J.W. de Leeuw toen 

hij op 14 oktober door de Burgemeester 

van Roermond de versierselen van 

het Ridderkruis in de Orde van Oranje 

Nassau opgespeld kreeg. Zijn inspanningen 

ten dienste van Nederlandse 

gesneuvelden en vermisten van niet alleen 

de Tweede Wereldoorlog maar ook 

van Indië en Nieuw-Guinea zijn hiermee 

zichtbaar gewaardeerd. 

Zoals u heeft gelezen, heeft het Regiment 

Limburgse Jagers wederom niet 

stilgezeten. Ook in de toekomst zal dat 

niet veranderen. Het Diner de Corps 

Officieren, dat op 22 januari 2010 gaat 

plaatsvinden, is maar één van de activiteiten 

maar uiteraard niet de minste. 

Tijdens dit Diner de Corps zal de waarnemend 

Regimentsoudste, Bgen T.W.B. 

Vleugels, het stokje weer overdragen 

aan de Gen-maj M.C. de Kruif. Gelijktijdig 

zal ik het Regimentscommando 

tijdelijk overdragen aan de Kol R.H. van 

Harskamp als gevolg van de toekomstige 

inzet van 42 BLJ als kern van de 

op dit moment nog laatste operationele 

Battle Group. 

Het logo dat u in dat kader nog veelvuldig 

zult tegenkomen heb ik voor de 

helderheid maar bijgevoegd. U ziet niet 

alleen het Limburgse Jagers-embleem 

maar ook het embleem van de Stoottroepen 

en de Mariniers als indicatie 

van hun bijdrage. Op 2 november is 

de formele start geweest van een druk 

opwerkprogramma dat in februari wordt 

afgerond. Ter zijner tijd krijgt U hierover 

meer informatie. 

Om elkaar goed te kunnen informeren 

zijn er niet alleen goede communicatiemiddelen 

nodig maar nog veel belang- 


rijker goede mensen die betrokken zijn 

bij hun werk. Veelal zijn dit vrijwilligers. 

Naast bijvoorbeeld de leden van het 

websiteteam, zijn er nog veel meer vrijwilligers 

die ik niet tekort wil doen. Ik wil 

bij deze dan ook mijn dank uitspreken 

aan al deze vrijwilligers en spreek de 

hoop uit dat hun aantal de komende tijd 

alleen maar zal groeien. 

Afsluitend wens ik u allen een goede 

afsluiting van 2009 en een voorspoedig 

2010 toe. 

Saamhorigheid en Daadkracht. 

Eens Limburgse Jager, 

altijd Limburgse Jager. 

Niet Beter, Wel Anders. 

Luitenant-kolonel der Limburgse Jagers 

H.M. Klein Schaarsberg. 

In Memoriam 

Sergeant der eerste klasse Roy Maste 

31 december 1984 - 27 september 2009 

Op zondagmiddag 27 september is sergeant der eerste klasse Roy Maste om het leven 

gekomen als gevolg van een eenzijdig motorongeval in de omgeving van Roosendaal. 

Maste was als commandant verkenningsgroep geplaatst bij het verkenningspeloton van 42e 

Painfbat Limburgse Jagers. 

Maste kwam op in 2002 bij de KMS. Vervolgens volgde hij de vaktechnische opleiding 

infanterie (vto). Begin 2005 kwam hij te werken bij de Bravo-compagnie van 42e Bataljon 

Limburgse Jagers in Seedorf. Later ging hij naar de Charlie-compagnie. Met die eenheid 

werd hij uitgezonden naar Uruzgan (TFE-3). In september 2007 kwam Maste te werken bij 

het verkenningspeloton van 42 BLJ, daar was hij tot zijn noodlottig ongeval werkzaam. 

Zijn collega’s omschrijven de sergeant1 Maste als een rustig persoon, die je eerst moest 

leren kennen voordat hij zich openstelde. Hij lag erg goed in de groep. Hij was een uitstekend 

collega en een aanspreekpunt voor de jongens. Hij wist altijd goed wat er speelde 

binnen de eenheid. 

Zijn grote hobby was rugby, dat deed hij al twintig jaar. Hij speelde op hoog niveau en 

stond op het punt om bij Etten-Leur in de Ereklasse te gaan spelen. Naast rugby was sinds 

een half jaar motorrijden zijn grote passie, van die sport was hij helemaal bezeten. 

In de toekomst wilde Maste zijn carrière voortzetten bij het KCT in Roosendaal, zijn 

woonplaats. Helaas heeft het zover niet mogen komen. Wij wensen zijn familie, vriendin, 

vrienden en collega’s sterkte met het verwerken van dit zware verlies. 

Tevens gedenken we zij die ons in het afgelopen half jaar zijn ontvallen, 

Aooi bd S. van Ginderen, Kpl bd F. Wieland, Kap bd J.H. Dijks, Lkol bd B. Kruijssen, Kap 

bd E van Hecke, Lj bd P.A. Barendregt , Kpl bd W.H.C. Schuller, Lkol bd J.R.J. Rugebregt, 

Kol bd P.A, Fernig. en zij van wiens overlijden wij niet in kennis zijn gesteld. 

Regimentscommandant en leden van het 42e Bataljon Limburgse Jagers en 

(oud)Regimentsleden


Limburgse Jagers in den vreemde 

Vanaf 01 november 2008 vervult 

uw Regimentsoudste de functie van 

Commandant ISAF Regional Command 

South (RC-S). Dit commando is 

verantwoordelijk voor het optreden 

van alle ISAF-eenheden in het zuiden 

van Afghanistan, maar doet eigenlijk 

nog veel meer. De Regimentscommandant 

heeft mij verzocht om kort 

uiteen te zetten wat ik hier doe, hetgeen 

vrijwel onmogelijk is (althans, 

om dat in het kort weer te geven). 

Toch zal ik een poging doen, een 

verzoek van de Regimentscommandant 

kun je immers niet weigeren en 

voor een Limburgse Jager is weinig 

onmogelijk. 

Daarbij hanteer ik als uitgangspunt 

dat de lezer in grote lijnen bekend is 

met de situatie in Afghanisten en de 

ISAF-operatie. 

ISAF Regional Command South bestaat 

uit vier landen die de kern vormen van 

deze formatie: Het Verenigd Koninkrijk, 

Canada, Nederland en (sinds kort) de 

Verenigde Staten. Sinds 2006 opereert 

RC-S in de zes zuidelijke provincies 

van Afghanisten, waarvan Uruzgan, 

Helmand en Kandahar de bekendste 

zijn. Daarnaast zijn er nog troepen in 

de provincie Zabul, in het zuid-oosten 

van Afghanistan. In twee provincies 

zijn (nog) geen ISAF-troepen. De eerste 

commandant RC-S was een Canadees, 

het commando roteerde sindsdien 

tussen CAN, VK en NLD. In dat kader 

heeft ook de generaal-majoor van Loon 

gedurende zes maanden het commando 

gevoerd. In die tijd (2006-2007) 

bestond RC-S uit ongeveer 15.000 

militairen. Op 01 november 2008 heb ik 

het commando aanvaard, waarbij RC-S 

was uitgebreid tot een sterkte van circa 

20.000 militairen. Inmiddels bestaat 

RC-S uit bijna 45.000 ISAF-militairen, 

vooral door een belangrijke instroom 

van extra Amerikaanse middelen. Deze 

militairen zijn ‘verdeeld’ in een zestal 

Task Forces, waarvan de Task Force 

Uruzgan (TF-U) er één is. Daarnaast 

werkt RC-S nauw samen met andere 

coalitietroepen in het gebied, waarbij 

RC-S als ‘battle space owner’ uiteindelijk 

verantwoordelijk is voor de effecten 

die worden bereikt. Tenslotte richt RC-S 

zich niet alleen op veiligheid, sinds 01 

november afgelopen jaar heeft RC-S ook 

een ‘stabilisation division’ die verantwoordelijk 

is voor regioneel beleid m.b.t. 

bestuur, reconstructie en ontwikkeling. 

Hiertoe wordt nauw samengewerkt met 

de Provincial Reconstruction Teams’ 

(PRT), UNAMA en uiteraard de Afghaanse 

overheden. 

Zuid-Afghanistan is zonder enige twijfel 

het zwaartepunt van de ISAF-operatie. 

Daar ligt de thuisbasis van de Taliban, 

die vooral voortkomen uit de Pashtunstammen. 

60% van alle incidenten 

vindt dan ook in RC-S plaats, 75% van 

alle IED incidenten gebeuren in deze 

regio. Het is dan ook logisch dat hier 

de meeste troepen zijn ontplooid, zowel 

van ISAF als Afghaanse veiligheidstroepen. 

Sinds de ontplooiing van extra 

(vooral Amerikaanse) 

troepen in RC-S sinds 

juli afgelopen zomer 

is de dynamiek in het 

theater veranderd. Op 

operationeel niveau 

zijn de verkiezingen 

veilig verlopen en 

heeft ISAF nu het 

initiatief en bepaalt 

waar, wanneer en hoe 

wij opereren. De Taliban 

kan hier slechts 

op reageren door het 

gebruik van intimidatie 

en Improvised 

Explosive Devices 

(IED), in Nederland 

ook wel ‘bernbommen’ 

genoemd. 

Het hoofdkwartier zelf is een volledige 

‘mix’ van vier grote landencontingenten 

(zie foto) en bijna twintig overige landen. 

Op 01 november 2009 zal ik het commando 

overdragen en zal het HQ uit 

ongeveer 600 militairen en burgers 

bestaan, inclusief het ‘Staff Support 

Squadron’, te vergelijken met de ‘oude’ 

staf-stafverzorgings-compagnie op legerkorpsniveau. 

Deze is gedurende het 

afgelopen jaar geleid door Nederland, 

de kern van de eenheid was afkomstig 

van respectievelijk 42 Tkbat RHPO en 1 

(GE/NL Corps). 

Afsluitend kan ik alleen maar zeggen 

dat de functie, zeker voor Nederlandse 

begrippen uniek is. Het dagelijks leiden 

van 45.000 mannen en vrouwen in een 

moeilijke en veeleisende militaire operatie 

is moeilijk in een paar zinnen te 

beschrijven en het zal ook nog wel even 

tijd kosten om het volledig te kunnen 

doorgronden. Iedere dag maak je het 

hele spectrum van operaties mee, van 

gesneuvelden en gewonden, bezoeken 

door (V)VIP’s tot air assault operaties 

van brigadegrootte, en dat alles in 

zeer nauwe samenwerking met onze 

Afghaanse ‘brothers in Arms’, overige 

Coalition Forces, UNAMA, het Internationale 

Rode Kruis en andere internationale 

organisaties. Uniek voor mij, maar 

ook uniek voor het Regiment. Ik zie er 

naar uit met u mijn ervaringen te delen 

tijdens komende Regimentsactiviteiten.


Bulldogs in Uruzgan 

Op 3 maart 2009 stapten de eerste 

Bulldogs van de Bravo-Compagnie 42 

Painfbat LJ op vliegbasis Eindhoven 

in het vliegtuig om wederom de reis te 

gaan maken naar Uruzgan. Het was 

precies twee jaar eerder dat diezelfde 

compagnie, met ongeveer voor de 

helft dezelfde mensen, ook al naar de 

Afghaanse provincie gingen. We hadden 

een heftig jaar van voorbereiding 

achter de rug. De Bulldogs voelden zich 

er klaar voor. 

Op Kamp Holland in Tarin Kowt wachtte 

ons een warm onthaal van onze wel 

bekende Ganzen van de Alfa-Compagnie. 

Wij zouden van hun het werk en het 

materiaal overnemen. Voor ons was dit 

een prettige manier van binnenkomen, 

bij een eenheid die je kent. Wij hebben 

de zaken soepel kunnen overnemen. 

Al snel bleek dat er een flinke klus voor 

ons in het verschiet zou liggen. We zouden 

met de drie Bulldogpelotons over 

een groot gebied gaan optreden. De eerste 

patrouilles met de Ganzen hebben 

ons daarop voorbereid. De eerste actie 

van de Bulldogs vond in de Mirabad 

vallei plaats, het gebied oost van Tarin 

Kowt De grote rivier in dat gebied, de 

Tiri Rud stroomde nog snel. De Bulldogs 

zouden natte poten krijgen. 

In deze periode (begin april 2009) 

Oversteken van de Tiri Rud 

Part II 

werd Kamp Holland op dagelijkse basis 

bedreigd en regelmatig ook beschoten 

met raketten vanuit het gebied ten 

westen van de Dorafshan rivier, ook wel 

westbank of DRS-W genoemd. Vanwege 

de slechte bereikbaarheid is het gebied 

nooit onder controle geweest van ISAF 

of de Afghaanse regering en heeft de 

Taliban daar eigenlijk altijd vrij spel 

gehad. 

B groep van het eerste peloton. Voor 

de raketaanval. Azdin is de derde van 

links. 

Het was zes april 2009. Op deze dag 

herdachten we dat twee jaren eerder de 

Bulldog Robert Donkers in Uruzgan om 

het leven was gekomen. De avondbespreking 

was geweest, de kaderleden 

van de compagnie stonden in de rij 

voor de eetzaal. Het was alsof er een 

straaljager heel laag over kwam. Een 

kabaal, een zwarte rookpluim die laag 

in een flits over onze hoofden suisde en 

de explosie en stofwolk maakte duidelijk 

dat het geen straaljager was. 

Azdin Chadli overleed ter plekke. Vier 

andere Bulldogs en een officier van de 

geniecompagnie raakten gewond. De 

datum zes april is een slechte datum 

voor de Bulldogs. 

De week na de aanslag was een frustrerende 

periode, want de raketaanvallen 

bleven doorgaan en we konden vanwege 

de hoge waterstand de overgangen 

niet gebruiken. De sfeer was gespannen 

op Kamp Holland. Uiteindelijk zijn we op 

14 april vertrokken met twee Bulldogpelotons. 

Het moest nu echt gaan lukken. 

We hadden een mogelijkheid gevonden 

om de Dorafshan rivier over te steken. 

Het kostte twee dagen voor een stuk 

van 50km en moesten uiteindelijk via 

de Baluchivallei om het gebied binnen 

te raken. Het was voor de Taliban een

Bulldogs op patrouille in de DRS-W 

redelijke verassing dat we op die manier 

het gebied waren binnengegaan. Veel 

dreigende taal over de Taliban ICOM 

(radio), maar geen directe gevechtscontacten. 

Uiteindelijk stonden we op 

de locatie vanwaar de raketten werden 

verschoten. Daarmee was die dreiging 

weggenomen. 

Met het bezetten van de west bank 

begon een nieuwe periode, eigenlijk de 

start van onze missie in Uruzgan. Men 

wilde in dat gebied een permanente 

aanwezigheid van de ISAF macht, om 

later het gebied te kunnen overdragen 

aan de Afghaanse veiligheidsinstanties 

(de politie en het leger). Om dit te doen 

achtte men een grote schoonmaakoperatie 

van het gebied noodzakelijk en 

wilde men aansluitend een vooruitgeschoven 

gevechtspost (Combat Outpost 

of COP) bouwen. De operatie, waaraan 

meer dan duizend man deelnamen had 

de naam Mani Ghar en vond plaats in 

de periode 14 mei tot en met 18 mei 

2009. Het was een aparte periode, 

omdat het midden in de papaveroogsttijd 

plaatsvond. De Taliban was in die 

tijd druk met oogsten om hun eigen 

inkomsten zeker te stellen en waren niet 

van plan zich tegen onze aanwezigheid 

in het gebied te verzetten. De bevolking 

was variërend van positief tot onverschillig 

ten opzichte van onze aanwezigheid. 

Het leek vrij rustig te blijven in het Bulldog 

gebied. We konden overal komen 

en waren meer in staat de bevolking te 

benaderen. Echter eind juni 2009 zou 

toch ook in de DRS-W de daar aanwezige 

Taliban zich weer gaan roeren. Eerst 

begon het met een verhoogde IED dreiging. 

Ook werden meer geavanceerde 

bommen gevonden, waaronder speciaal 

tegen voetpatrouilles gerichte wapens. 

Maar het was duidelijk dat ook directe 

gevechtscontacten niet uit zouden blijven. 

Op 18 juni kwam het derde peloton 

van de Bulldogcompagnie voor het eerst 

in contact met een groepje Taliban die 

van plan waren een hinderlaag voor ons 

te leggen. Het kortstondige vuurcontact 

werd agressief door de Bulldogs 

beantwoord. De Talibs verscholen zich 

vervolgens onder de bevolking die angstig 

aan het wegvluchtten waren. Bij de 

terugverplaatsing naar onze COP reed 

een voertuig van het derde op een IED. 

Vijf Bulldogs moesten worden afgevoerd 

en uiteindelijk zouden twee daarvan 

teruggaan naar Nederland. 

Ook buiten ons gebied werd het grimmiger. 

Een konvooi wat van TK naar 

Kandahar zou gaan werd in een zware 

hinderlaag aangegrepen. Het eerste 

peloton zou ’s nachts met heli’s worden 

ingevlogen om het konvooi te versterken 

en de volgende 

dag verder te 

helpen verplaatsen. 

Op 10 juli 2009 

zou actie van de 

Bulldogcompagnie, 

uitgevoerd 

met drie YPR 

Combined Arms 

Teams, ervoor 

zorgen dat het 

konvooi weer 

veilig terug kon 

keren naar 

TK. De Taliban 

weerstand was 

niet tegen deze 

gevechtskracht 

opgewassen. Na 

deze operatie 

was het tijd om 

onze opvolgers 

te verwelkomen. 

De bulldogs zou- 


den overdragen aan een compagnie van 

het korps Mariniers. Tot het eind bleef 

het echter rommelen in het gebied. Ook 

het tweede peloton zou nog in de green 

nabij de COP in gevecht raken met vijandige 

elementen. 

Op 9 augustus 2009 zijn de laatste 

Bulldogs afgehaald van de vliegbasis 

Eindhoven. Op deze dag zijn al de leden 

van de Bravo “Bulldog” Compagnie 

van 42 Painfbat LJ terug in Nederland. 

Een gesneuveld, de rest in leven. 

Vier zichtbaar, blijvend gehavend de 

rest (fysiek) onbeschadigd. Net als in 

“Bulldogs in Uruzgan – Part I” hebben 

we ook nu moeten incasseren. Net als 

toen hebben we onze opdrachten goed 

uitgevoerd. We kunnen er trots op zijn. 

We kunnen er blij mee zijn dat het nu 

achter de rug is. 

Kap M.J.Tweehuijsen 

CC B Bulldogcie 42 BLJ 

BLJ en Bcie vlag 

hoog in top op Kamp Holland.


Oefening “Hunter Preparation” 

Als voorbereiding op de uitzending 

naar Uruzgan in maart volgend jaar 

heeft het bataljon de oefening “Hunter 

Preparation”uitgevoerd. Voor het 

eerst werd er niet staal-op-staal geoefend, 

maar werden de infanteriepelotons 

uitgebreid met genie-, geneeskundige-, 

waarnemings- en logistieke 

capaciteit. De scenario’s werden 

afgestemd op het hedendaags optreden 

in Uruzgan. Ondanks dat het 

haast onmogelijk is om de provincie 

Groningen op Uruzgan te laten lijken, 

deed de projectgroep “Hunter Preparation” 

toch een poging. Hieronder 

een weergave van de voorbereiding 

van een voetpatrouille door het oord 

Kollum wat voor die week te boek 

stond als het Afghaanse plaatsje 

Kesh Khenyak. 

In Kollum is het een drukke dag. Vele 

zomersgeklede vrouwen doen hun inkopen. 

Enkele verveelde toeristen kijken 

naar de etalages en het kanaal met de 

bruggen. Dit is een mooie straat voor de 

gesprekken. Nu nog de locaties vinden 

voor de gesprekken met de hoofdpersonen. 

De eerste kerk valt af, te weinig 

ruimte. Bij de tweede kerk hebben we 

meer geluk, een klein pleintje en een 

bankje. Mooie locatie. 

Nu nog eentje vinden voor het andere 

gesprek. Een veldje bij de school lijkt 

een mooie locatie. Als we uitstappen kijken 

moeders, wachtend op hun kroost, 

ons aan. Ze durven niets te vragen, 

maar nieuwsgierig zijn ze wel. Ook de 

kinderen, die de school uitlopen, kijken 

ons vragend aan. De locatie blijkt goed 

genoeg te zijn voor een local en een 

patrouille. 

Nadat het rondje rond de kerk, om de 

coördinatielijnen te bekijken, gaan we 

richting het industriegebied. 

Daar wacht ons de grootste verrassing. 

Kaart en luchtfotostudie gaven een 

ander beeld dan de werkelijkheid. Vele 

bedrijven waren verrezen op de kale 

stukken. Maar de wegen waren goed en 

breed genoeg. Niet geschikt als overwatch, 

want waar vind je een terp die 

hoog genoeg is om over een dorp heen 

te kijken EN waar je een peloton op kwijt 

kunt…… Maar groot genoeg om de drill 

te kunnen beoefenen en het normale 

verkeer niet te hinderen. 

Nadat we klaar waren met een overzichtschets, 

kwamen de routes van de 

kazerne naar Kollum aan de beurt. Rekening 

houdend met de breedte van de 

voertuigen en de lage snelheid van toch 

logge groen slang, vielen veel dorpen al 

af. Uiteindelijk bleek de grote doorgaande 

weg, met her en der de ventweg, de 

makkelijkste route. 

Op 13 oktober was het zover. Het eerste 

peloton, ook wel Combined Arms Team 

(CAT) genoemd, stond klaar om te vertrekken. 

Ook stonden het dorpshoofd, 

de dorpsgeestelijke en drie locals klaar 

om te vertrekken naar hun tijdelijke 

woonplaats. Na de laatste instructies 

van de commandant van het roleplaypeloton, 

tlnt Stokking, en het aantrekken 

van de traditionele Afghaanse kleding, 

waren ze er klaar voor. Op locatie aangekomen 

moesten ze hun plekje gaan 

zoeken en inrichten. De meeste inwoners 

keken raar op. Wat waren dit voor 

vreemde snuiters? Zwervers? Sommige 

jongens hadden nog iets aan wat te 

herkennen was als een militair uitrustingstuk. 

Misschien ex-militairen die nu 

rondzwierven? 

Gelukkig bleek dit niet het geval te 

zijn, want de begeleider liet zich al snel 

genoeg zien. Zeker toen wij in het dorp 

kwamen om te kijken, of de spelers op 

de juiste locatie stonden, begrepen de 

meeste lokalen wel, dat het geen zwervers 

waren. Maar meer dan een “goedemorgen” 

of “hallo” durfden ze toch nog 

niet te zeggen. Echter toen de eerste 

hen durfde aan te spreken, een reporter 

voor de plaatselijke tv en radio, kwamen 

de vragen los. Ook de spelers kwamen 

los en gaven aan wat ze misten in het 

spel. Zo werden er snel nog wat bekers 

en ice-tea gehaald, om het gesprek 

tussen de kerkleider en het peloton wat 

aan te kleden. 

De ice-tea werd geserveerd. Verschillende 

oudere inwoners knoopten een 

gesprek aan met onze spelers. Ze 

werden netjes te woord gestaan. Ook 

de dorpsleider was inmiddels naar zijn 

locatie gelopen. Een vreemde uitdossing 

zorgde voor wat vragende blikken. 

Er stonden intussen vele auto’s 

geparkeerd. En wat deed die man daar 

bij de huizen, in het plantsoentje en 

vooral, bij de auto’s? Tot opluchting van 

de bejaarde inwoners van de lage flat, 

heeft hij er geen gestolen. Ook brachten 

de militaire voertuigen, die wat verdekt 

geparkeerd stonden, wat rust. Maar niet 

aan de kinderen, die gillend de school 

verlieten. Enkele kwamen natuurlijk 

direct op de aanwezige collega’s af. De 

één wilde stickers, de andere wilde zijn 

militaire training even bekend stellen. 

Helaas moesten we de lokale strijdmacht 

teleur stellen; geen stickers en 

dus geen aandacht meer. Het peloton 

kwam er aan. Het was tijd om de scenario’s 

te gaan draaien…. 

Ow van Dijk VSCC projectgp Hunter 

Preparation

0 De Limburgse Jager 

PHAFFDAG 00

De Limburgse Jager

Zetes 

Motorola 

Always Goods ID Asset Management 

Het beheren van goederen in de totale 

supply chain en het verbinden van 

mobiele medewerkers met informatiesys-temen 

zijn voor veel organisaties 

gecompliceerde vraagstukken. De op- 

lossingen van Zetes helpen u hierbij en 

zijn gebaseerd op technologieën als 

Barcoding, Spraakherkenning, Labelling, 

RFID, Industrial Printing of Mobile 

Computing. 

LOGISTIEKE PROCESSEN OP DE 

FYSIEKE WERKVLOER 

• Breng Business Execution Logic op 

de fysieke werkvloer 

• Integratie van alle vormen van datacollectie 

• Toepasbaar in meerdere delen van 

de logistieke keten: 

• manufacturing 

• Warehousing 

• transport & logistics 

Ketenoptimalisatie 

In welke markt u ook actief bent, één 

ding is zeker, u krijgt met steeds meer 

veranderingen te maken. Door toenemende 

concurrentie en regelgeving, of 

door economische en technische ontwikkelingen. 

Om snel genoeg te kunnen 

reageren heeft u flexibele systemen en 

betrouwbare informatie nodig. Verder 

zijn succesvolle bedrijven ook continu 

bezig met het reduceren van kosten en 

fouten in hun logistieke keten, zowel bin- 

nen de eigen organisatie als in samenwerking 

met klanten en toeleveranciers. 

In een hele waardeketen, vanaf de 

grondstoffen tot en met afgeleverde producten, 

zijn betrouwbare identificatie en 

real-time informatieverwerking kritische 

succesfactoren. Met Medea Logistics 

Execution heeft u alle benodigde functies 

in handen om uw logistieke operaties 

te stroomlijnen. 

Theorie versus praktijk 

Veel bedrijven merken pas na een flinke 

ERP- of WMS-implementatie dat er een 

gat ontstaat tussen theoretische planning 

en praktische uitvoering. Ondanks 

alle inbegrepen logistieke functies blijven 

ERP- en WMS-systemen de werkvloer 

namelijk top-down benaderen. 

Voor Medea hoeven uw mensen zich 

niet aan administratieve systemen en 

procedures aan te passen, maar kunnen 

zij heel flexibel alle productie-, magazijn- 

en transport- en distributieprocessen 

bottom-up optimaliseren. Alle 

handelingen worden automatisch realtime 

gecommuniceerd, waardoor uw 

administratie altijd 100% aansluit op de 

werkvloer. 

Medea Logistics Execution 

Met de software Medea Logistics Execution 

optimaliseert u alle logistieke 

operaties binnen uw organisatie en dicht 

u het gat tussen de administratie (ERP, 

WMS en MES) en de fysieke werkvloer. 

Alle identificatie en mobility technologieën 

zoals voice picking, scanning, 

printing, wireless networking en RFID 

kunnen worden toegepast, zowel in 

productieomgevingen, in magazijnen en 

distributiecentra als tijdens distributie 

en transport. Medea is ontstaan vanuit 

de behoefte om binnen organisaties alle 

logistieke handelingen op de werkvloer 

te optimaliseren. Elke oplossing heeft 

als doel om de goederen van bedrijven 

nauwkeurig en betrouwbaar te identificeren 

voor het optimaliseren van de totale 

supply chain. 

MANUFACTURING 

Veranderende klantwensen 

Producten worden gemaakt om invulling 

te geven aan behoeften van klanten. 

Omdat mensen door ervaring en technische 

mogelijkheden nieuwe wensen 

krijgen, moet steeds een balans worden 

gezocht tussen procesefficiency en de 

benodigde flexibiliteit. Door de modulaire 

opbouw en moderne technologie 

van Medea kunnen wij snel à la carte 

logistieke oplossingen leveren en deze 

volledig op maat inrichten. Daarna kunt 

u onze software eenvoudig zelf beheren 

en zonodig aanpassen, om te anticiperen 

op veranderende klantwensen, of 

het toepassen van nieuwe identificatie- 

en communicatietechnieken. 

Uniforme codering voor keten- 

integratie 

Medea breidt bestaande ERP-systemen 

uit met eenvoudig te gebruiken functionaliteiten 

voor het registreren van alle 

handelingen in uw productieproces en 

logistieke keten. Uiteraard op basis van 

de wereldwijd gebruikte uniforme GS1 

en SSCC producten verzendcoderingen. 

Zo hoeft u alle informatie slechts 

één keer voor de hele keten in te voeren. 

Met Medea kunt u producten en 

hun verpakkingen eenvoudig etiketteren, 

voor een optimale tracering van alle 

gebruikte grondstoffen, halffabrikaten, 

verpakkingsmaterialen en eindproducten, 

op elke gewenst moment. Bovendien 

bespaart de codering en labelling 

in productie veel tijd en geld bij gereedmeldingen 

en verbruiksregistratie van 

grondstoffen. 

Traceren van productie tot recycling 

In steeds meer markten moeten alle gebruikte 

grondstoffen en onderdelen van 

productie tot recycling getraceerd kunnen 

worden. Om tracking & tracing zo 

eenvoudig mogelijk te maken, ondersteunt 

Medea diverse technieken voor 

de identificatie en registratie, waaronder 

voice, scanning, printing en RFID. Deze 

kunt u zowel op vaste locaties in de fabriek 

als mobiel met handterminals gebruiken. 

Voor draadloze communicatie 

ondersteunen wij alle gangbare technieken, 

waaronder Bluetooth, GPRS en 

WiFi. Medea zorgt er automatisch voor 

dat alle handelingen real-time en betrouwbaar 

worden verwerkt, zodat verschillen 

tussen productie en administratie 

zich niet meer voordoen. 

WAREHOUSING 

Kortere doorlooptijden 

Magazijnen hebben een aantal belangrijke 

functies in de totale supply chain. 

Ze verhogen de flexibiliteit richting klanten 

en verlagen de logistieke complexiteit 

met ontkoppeling en bufferen. Om 

de toegevoegde waarde van uw magazijnen 

optimaal te benutten is een effectieve 

en efficiënte organisatie van alle 

handelingen van groot belang. Daarom

communiceert Medea automatisch de 

meest actuele informatie real-time met 

uw backoffice administratiesystemen. 

Zo kunt u op elk gewenst moment op 

basis van betrouwbare informatie beoordelen 

of u voldoet aan het afgesproken 

serviceniveau en of de doorlooptijd 

verder te verkorten is. 

Variatie in ordervolumes 

Toenemende concurrentie en economische 

ontwikkelingen hebben variërende 

ordervolumes tot gevolg. Dat hoeft geen 

probleem te zijn, zolang u daarop met de 

juiste manier van orderpicking en informatieverwerking 

kunt inspelen. Met Medea 

kunt u flexibel en proactief uw magazijnen 

aansturen, afhankelijk van de 

ordergrootte, het type product en veranderende 

aanvulbehoeften. Daarbij kunt 

u gebruik maken van barcodescanning, 

voice picking of RFID, of een combinatie 

van technieken. Medea zorgt ervoor dat 

volumeverschillen in uw magazijn nooit 

een bottleneck voor de starre processen 

en procedures in administratieve systemen 

worden. Met onze software sluiten 

beide werelden altijd 100% op elkaar 

aan. 

Ketenintegratie 

Omdat magazijnen worden gebruikt om 

afstand-, hoeveelheid- en tijdsverschillen 

te overbruggen, spelen ze een belangrijke 

rol bij ketenintegratie. Enerzijds 

omdat organisaties willen dat elke handeling 

in de keten wordt geregistreerd 

en anderzijds omdat magazijnen een 

belangrijke middel zijn om te komen tot 

procesoptimalisatie en voldoende flexibiliteit 

in de totale supply chain. Daarom 

ondersteunt Medea papierloos werken 

en het gecombineerd gebruik van barcode 

en voice-picking in één proces, 

of voice met visuele ondersteuning. 

Uiteraard op basis van de wereldwijd 

gebruikte GS1- en SSCC-codes. Dat 

verkleint de kans op fouten aanzienlijk 

en verhoogt aantoonbaar de efficiency 

van alle medewerkers! 

TRANSPORT & LOGISTICS 

Papierloos werken 

Net als in het magazijn zijn er in de 

transport & distributie nog veel efficiencyvoordelen 

te realiseren door in en rond 

vrachtwagens en andere transportmiddelen 

papierloos te werken. Elk proces 

waarbij eerst informatie op papier wordt 

geregistreerd en daarna pas in een computer 

wordt ingevoerd, bevat een stap 

teveel. Daarom biedt Medea zowel geavanceerde 

businesslogica voor het 

efficiënt papierloos plannen van routes 

en stops als het ondersteunen van de 

chauffeurs tijdens hun dagelijks werk. 

Het is een sterk praktijkgerichte oplossing 

met real-time opvolging en alarmering 

voor ‘management by exception’. 

Procesondersteuning 

Medea ondersteunt het dagelijks werk 

van uw chauffeurs al vanaf de planning- 

fase. Daarna vereenvoudigt onze software 

het controleren op correctheid en 

volledigheid van de belading en het proactief 

informeren van uw klanten over 

alle geplande leveringen. Bijvoorbeeld 

met een sms-alert of via een webportaal. 

Bij elke levering of retournering hoort natuurlijk 

een onomstotelijk bewijs met een 

digitale handtekening en/of foto. Medea 

is speciaal ontworpen om uw transport- 

& distributie vanaf belading tot aflevering 

aan de klant zo efficiënt mogelijk uit 

te voeren en elke afwijking automatisch 

te registreren en te melden. 

Fouten voorkomen 

Door alle producten, locaties en verzendeenheden 

uniek te coderen en deze 

gegevens elektronisch uit te wisselen 

met uw handelspartners en klanten, kunt 

u veel fouten en miscommunicatie in de 

hele logistieke keten voorkomen. Behalve 

een aanzienlijke reductie van uw 

herstelkosten, verhoogt u daarmee ook 

uw kwaliteitsimago bij klanten. Medea is 

speciaal ontwikkeld om alle handelingen 

in de transport & distributie eenvoudig 

en foutloos real-time te registreren. Dat 

verkort de ‘time-to-market’ en maakt uw 

logistieke processen voor klanten een 

stuk inzichtelijker en voor uzelf beter beheersbaar. 

Zetes 

Zetes Industries is een vooraanstaand 

pan-Europees bedrijf dat oplossingen 

en diensten met een hoge toegevoegde 

waarde aanbiedt aan de markt voor automatische 

identificatie van goederen en 

personen. (Goods-ID en People-ID) 

Zetes is opgericht in 1984 en heeft de 

hoofdvestiging in België. Het is zowel 

organisch als door overnames gegroeid, 

waardoor het momenteel vestigingen in 

12 landen heeft (België, Frankrijk, Duitsland, 

Ierland, Israël, Italië, Nederland, 

Scandinavië, Portugal, Spanje, Zwitserland 

en het Verenigd Koninkrijk). Het bedrijf 

telt momenteel meer dan 700 medewerkers 

(full time); in 2007 bedroeg 

de geconsolideerde omzet 177 miljoen 

euro. 

Contact info Zetes B.V. 

Mark Schouten 

+31 (0)6-5353 62 41 

mark.schouten@nl.zetes.com

KOREA 0- 

De Phaffdag is vrijdag 20 november 

voor de tweede maal gehouden. De 

bedoeling is dat we ieder jaar (op of 

omstreeks 23 november) de oprichting 

van ons Stamregiment van 

Kolonel Phaff (23 november 1813) 

herdenken. Een onderwerp uit onze 

Regimentsgeschiedenis zal dan centraal 

zal staan. Was het vorig jaar het 

Regiment Phaff zelve die de aandacht 

mocht krijgen met een lezing van de 

voorzitter van de re-enactmentgroep 

Grenadiercompagnie van het 2e Regiment 

van Linie, dit jaar is gekozen 

voor de inzet in de Koreaanse oorlog 

in 1950-1953. De reden hiervan is 

dat we op 20 november 2009, bijna 

60 jaar later, een plaquette met 

daarop de namen van de negen Limburgse 

Jagers, die in deze oorlog zijn 

gesneuveld, hebben geplaatst op ons 

Regimentsmonument in Weert. 

Dit eerbetoon aan de gesneuvelde 

regimentsgenoten geldt ook voor alle 

120 Limburgse Jagers die met zowel het 

eerste bataljon als de latere naar Korea 

zijn uitgezonden. Zij waren, evenals alle 

donateurs van de Stichting RLJ voor 

deze Phaffdag uitgenodigd. Gelukkig 

hebben een 50 tal Koreaveteranen de 

bijeenkomst kunnen bijwonen. Naast 

het feit dat deze bijenkomst voor hen 

een kleine reünie was, werd ook hun 

optreden belicht in die voor nagenoeg 

alle Nederlanders onbekende oorlog. 

Het toeval wilde dat journalist Peter 

Stiphout afgelopen zomer het boek De 

Bloedigste Oorlog, het vergeten bataljon 

Nederlandse militairen in Korea, had gepresenteerd. 

Hij was bereid om tijdens 

deze Phaffdag een inleiding te houden 

over de inzet van de 636 militairen van 

het eerste bataljon vrijwilligers. 


Er zijn parallellen te trekken tussen het 

voornoemde bataljon en de huidige 

missie in Uruzgan. Ook die inzet, missie 

in Korea werd uitgevoerd onder de 

vlag van de VN in een coalitie van vele 

landen waaronder Nederland, met een 

leidende rol van de Verenigde Staten. 

Ook was er grote discussie in de Nederlandse 

politiek, eer de troepen, alle 

vrijwilligers, inscheepten voor een lange 

zeereis naar een onbekend land, waar-

van men dacht dat het er warm zou zijn. 

Dat bleek heel anders. Van Afghanistan 

weet men dat het er zeer warm maar 

ook zeer koud kan zijn. Toen in 1950 

ging men naar Korea met een tropenuitrusting, 

waar eigenlijk winterkleding nodig 

was. Het gebruik van nieuwe wapens 

moest nog op het schip de Zuiderkruis 

worden beoefend in tegenstelling tot de 

huidige langdurige voorbereiding. En 

wat men te wachten stond bleek heel 

anders, een pacificatiemissie werd een 

echte oorlog. 

De “oorlogen” in Korea en Afghanistan 

verschillen wel in het optreden van de 

vijand. Bleek het in Korea een echte 

oorlog met stellingen, aanvallen en 

verdedigen, in Uruzgan treedt, afgezien 

in de slag bij Chora in 2006 van 42 

BLJ, de vijand als enkeling of in kleine 

groepjes haast onzichtbaar op. Maar 

in beide missies moest en moet strijd 

geleverd worden. Wat de verzorging 

en ontspanning betreft is er een groot 

verschil tussen beide missies, zoals 

Robert Stiphout al in zijn artikel in het 

blad Elzevier beschreef. 

Vechtmissie: 

de bloedigste oorlog 

De Korea-oorlog (1950-1953) was 

een van de dodelijkste conflicten uit 

de geschiedenis. Bijna drie miljoen 

burgers en militairen kwamen om. 

Onder hen 123 Nederlanders van het 

Nederlands Detachement Verenigde 

Naties, ‘het vergeten bataljon’. Hoe 

Nederland zijn eerste en tot nu toe 

bloedigste uitzending beleefde. 

‘Dit is fout mensen, alarm!’ In de nacht 

van 12 op 13 februari 1951 probeert 

een sergeant de commandopost van 

het Nederlandse bataljon in Korea te 

waarschuwen. Hij is te laat. Zestig Chinese 

militairen bestormen de post bij 

het plaatsje Hoengsong en er ontstaat 

een wild gevecht met de leiding van het 

Geregeld wordt de troep door sluipschutters, guerrilla’s en 

patrouilles verrast. En de ‘roden’ zijn gehaaid. Als een paar 

Noord-Koreanen op de heuvel tegen over de B-compie 

schreeuwen dat ze gewond zijn, verbiedt Clumpkens (oud 

BC 42 BLJ) zijn mannen erop af te gaan. Hij vertrouwt het 

niet. Later wordt vanaf dezelfde plek vuur gegeven op de Bcompie. 

Het lijkt er sterk op dat de zogenaamde gewonden 

de Nederlanders uit hun stellingen moesten lokken. ‘Niet 

terugschieten, dan verraad je je positie,’ zegt Clumpkens. 

De B-compie is nog altijd ongeschonden, maar bij het 

verplaatsen naar een andere stelling op 9 januari krijgen 

ook Clumpkens en zijn mannen de eerste dode te betreuren. 

Een sluipschutter velt de 22-jarige soldaat Johannes 

Sour.(oud LJ) 

bataljon. Iedereen schiet op iedereen. 

Een handgranaat doodt de commandant, 

luitenant-kolonel Marinus den 

Ouden. Hij krijgt een scherf in zijn slaap. 

Ook de dominee en betaalmeester van 

de eenheid sneuvelen. De aanval kost 

zeventien Nederlandse militairen het 

leven. Zeker dertig raken gewond. 

De Korea-oorlog (1950-1953) is de 

eerste operatie onder vlag van de 

Verenigde Naties waaraan Nederland 

deelneemt. Het is meteen de bloedigste. 

Van de circa vierduizend Nederlandse 

militairen die in verschillende lichtingen 

naar Korea vertrekken, sneuvelen er 

121, raken er 559 gewond en 4 vermist. 

Vooral de eerste lichting lijdt zware verliezen. 

Van de 636 militairen die op 26 

oktober 1950 de loopplank van Hr. Ms. 

Zuiderkruis betreden, zal een op de drie 

sterven of gewond raken. Zwartomrand 

staan de namen van gesneuvelden die 

dagen in de krant. Erboven: ‘De regering 

maakt bekend dat tot haar leedwezen in 

Korea gesneuveld zijn...’ 

Nu zou het bij zulke grote verliezen 

– bijvoorbeeld in Afghanistan – kamervragen 

regenen. Zo 

niet in 1950. Hoe 

komt dat? Wat was 

dit voor missie, die 

zoveel militairen het 

leven kostte? 

Als op 25 juni 1950 

het communistische 

Noord-Korea 

Zuid-Korea binnenvalt, 

schrikt 

Nederland. Is dit 

het begin van de 

wereldoorlog tussen 

de westerse 

en communistische 

wereld? 


Op de Amerikaanse ambassade in Den 

Haag melden zich honderden mannen 

om samen met Amerikanen en Zuid- 

Koreanen de Noord-Koreanen terug te 

slaan. 

De Verenigde Naties veroordelen de 

inval en roepen de lidstaten op om de 

Zuid-Koreanen militair te steunen. Maar 

de regering van premier Willem Drees 

(PvdA) voelt weinig voor het sturen van 

troepen. Nederland is moegestreden na 

vijf jaar wereldoorlog en vier jaar strijd 

om behoud van Nederlands-Indië. Daar 

komt bij dat de helft van de bevolking 

tegen Nederlandse deelname is, blijkt 

uit een enquête uit 1950. 

Het kabinet hoopt er met een symbolische 

bijdrage vanaf te komen en stuurt 

de torpedobootjager Hr. Ms. Evertsen. 

Maar de Amerikanen vinden dat niet 

genoeg en voeren de druk flink op: ‘One 

nation let us down, Holland,’ gaf de 

Amerikaanse omroep CBS als commentaar: 

één land laat ons vallen, Holland. 

De Verenigde Staten laten het kabinet 

weinig keus. Voor de wederopbouw van 

Nederland na de Tweede Wereldoorlog 

(1940-1945) zijn Amerikaanse dollars 

nodig. En wat als het Rode leger van de 

Sovjet-Unie Europa binnenvalt? Op 8 

september besluit het kabinet toch een 

bataljon te sturen. Voorwaarde is wel 

dat militairen zich vrijwillig melden. 

Aanvankelijk geven zich 1.670 vrijwilligers 

op, maar na selectie zijn er niet 

meer dan 634 over, plus twee verpleegsters. 

Daarmee komt het bataljon 200 

man tekort. 

Veel vrijwilligers zijn Indië-veteranen die 

niet meer kunnen aarden in het bedaarde 

Nederland. ‘Ik miste de kameraadschap. 

In Nederland was het ieder 

voor zich en God voor ons allen,’ zegt 

Indië-veteraan Leendert Schreuders,


die als luitenant met de eerste lichting 

naar Korea vertrekt. ‘Bovendien hoopte 

ik zo meer kans te maken op een 

functie als beroepsmilitair,’ zegt de nu 

gepensioneerde kolonel thuis in Weert. 

Zijn vrouw Eileen: ‘Toen hij dat uniform 

weer aantrok, fleurde hij helemaal op.’ 

Maar net als bij veel Koreagangers 

snappen vrienden en familie niets van 

zijn besluit. ‘We kregen het stempel 

vechtersbaas opgedrukt,’ zegt Schreuders, 

die zijn ervaringen meermaals in 

een toespraak deelde met de eerste 

lichting voor Afghanistan. 

Als premier Drees op 24 oktober 1950 

het net opgerichte detachement inspec- 

teert op het Binnenhof, kan 

niemand weten 

dat dit bataljon 

zal worden gedecimeerd. 

Amerikanen 

en Zuid-Koreanen 

hebben de Noord- 

Koreanen tot diep in 

het noorden teruggeslagen. 

De militairen 

op het Binnenhof 

zijn zelfs bang dat er 

niets meer te vechten 

valt. Ook het kabinet 

verwacht niet dat de 

mannen nog op een 

De compagnie die het drama als eerste ziet gebeuren, is 

de Ost-compie van Karel de Vries. Maar die kan niet te hulp 

schieten. Juist als De Vries de explosies en de brand bij de 

staf ziet, komt de commandant van het mortierpeloton, de 

26-jan-luitenant Jan den Hartog, aanrennen. ‘De heuvels 

zien zwart van de vijanden.’ De Ost-compie wordt op dezelfde 

manier overvallen als de staf. Ook hier schreeuwen 

de voorste Chinezen ‘Don’t shoot, South Koreans.’ Als de 

Nederlanders op ze af komen, duiken de voorste Chinezen 

weg en gooien hun landgenoten daarachter handgranaten. 

Met honderden stormen de Chinezen op de Ost-compie af. 

De Nederlandse mitrailleurs sproor en lichtspoormunitie 

en de kogelregen stopt de Chinezen. (oud BC.n 16 BLJ )

‘vechtmissie’ gaan, zoals dat tegenwoordig 

wordt genoemd; zij zouden een 

bezettende taak krijgen. ‘Gij gaat om 

de wereldvrede te waarborgen en te 

zorgen, dat het recht wordt hersteld. Ik 

hoop dat gij vertrekt in het besef een 

mooie taak te vervullen en dat gij er toe 

zult bijdragen de welvaart van Korea 

weer te doen opbloeien,’ zegt Drees. 

Als Hr. Ms. Zuiderkruis met het bataljon 

aan boord zich op 26 oktober losmaakt 

van de Rotterdamse kade, brullen 

mensen naar de militairen: ‘Het is al 

gefikst hoor! Wat gaan jullie er eigenlijk 

doen?’ De soldaten verheugen zich op 

het tropische klimaat dat in Korea zou 

heersen. Schreuders: ‘We zochten op 

de kaart naar Korea en zagen dat het 

op dezelfde lijn ligt als Spanje. Warm 

dus.’ Met kerst zullen ze weer thuis zijn, 

voorspelt de radio. 

Nadat het detachement aankomt in 

de haven van Pusan, Korea, blijkt het 

optimisme ongegrond. Honderdduizenden 

Chinese ‘vrijwilligers’ hebben zich 

bij de Noord-Koreanen aangesloten en 

de VN-strijdmacht is in een chaotische 

terugtocht verwikkeld. Het detachement 

wordt ingedeeld bij het Amerikaanse 

Achtste Leger en moet de terugtocht 

helpen dekken. Warm is het ook al niet. 

In het bergachtige Korea vriest het 30 

graden en bij aankomst blijken er niet 

genoeg winteruitrustingen. Dus liggen 

de Nederlanders in zomerjassen te kleumen 

in hun schuttersputten. Een officier 

verklaart later. ‘We hebben gewoon rijst 

en koeien en varkens moeten stelen om 

eens behoorlijk te kunnen eten in die 

kou. Eén paar sokken had ik.’ 

De Chinezen blijken geduchte tegenstanders. 

‘We dachten aan een handjevol 

guerrilla’s, die je vrij gemakkelijk 

kunt bestrijden,’ schrijft Wim Dussel, 

die als correspondent in dienst van het 

bataljon meeging. Maar al gauw komt 

hij tot een andere conclusie. ‘Wij slepen 

duizenden dingen mee. IJsmachines, 

bulldozers, schoenmakerijen, wasserijen, 

kleermakerijen en douches. Wat doe 

je met dat alles als er een zee van mensen 

op je af komt. Mensen bovendien, 

wier opvattingen ten aanzien van dood 

en leven zo geheel anders zijn dan de 

onze.’ Hij verbaast zich over de Chinezen 

die onder trompetgeschal charges 

uitvoeren waarbij de voorste gelederen 

geen wapens hebben. ‘Dat is de vijand: 

wapens zijn belangrijk, mensen niet.’ 

De Amerikanen roemen de ‘famous 

Dutch jungle-fighters’ met hun ervaring 

uit Indië. Schreuders: ‘Ik kreeg opdracht 

om een deel van een weg te beveiligen, 

dus liet ik mijn mannen in het zijterrein 

patrouilleren, zoals we in Indië hadden 

geleerd. Op een ander deel van de weg 

patrouilleerden Amerikanen. Komt er 

een boze generaal aanrijden die vraagt 

waarom mijn mannen niet op de weg 

lopen. Dus ik zeg: generaal, bent u 

beschoten op dit deel? “Nee,” zegt hij. 

Bent u beschoten op het Amerikaanse 


Kapitein van de Veer denkt 

dat de staf per ongeluk op 

hem vuurt. ‘Ik weet niet 

wat er aan de hand is,’ 

antwoordt Tack (oud BC 

42 BLJ). Als hij naar buiten 

gaat om poolshoogte te nemen, 

ziet hij Chinezen en 

Nederlanders door elkaar 

rennen en vechten. Hij 

trekt zijn pistool en schiet 

tot hij een klap onder zijn 

arm krijgt. Zijn pistool valt 

uit zijn hand. Tack wil het 

oprapen, maar hij kan 

zijn vingers niet meer samenknijpen. 

De kapitein 

ziet op zijn arm een grote 

bobbel. Als hij erin drukt, 

voelt hij de granaatscherf 

zitten. In een glimp ziet hij 

ook de Chinees die de granaat 

gooide. Tack laat zich 

vallen en besluit zich dood 

te houden. De Chinees 

sluipt op hem af en prikt 

met de bajonet in Tacks 

bovenbeen. De kapitein 

geeft geen krimp. Als de Chinees 

weg is, strompelt Tack terug naar de 

veld- telefoon. ‘De commandopost 

is overvallen,’ zegt hij tegen Van der 

Veer.‘Wat moeten we doen?’ vraagt 

hij.‘Ter plaatse blijven en nadere orders 

afwachten... ik ben gewond... 

Jam fading away.’‘Tack?’ 

deel van de weg? “Ja.”’ 

Tweemaal krijgt het bataljon de hoogste 

militaire onderscheiding van de Amerikanen, 

maar de bewondering is niet wederzijds. 

De Amerikaanse inlichtingendienst 

heeft geen idee waar de vijand 

zich ophoudt en de Amerikanen sturen 

het detachement van hot naar her. De 

militairen hebben zich nog niet ingegraven 

in de bevroren grond of ze moeten 

hun 20 kilo zware bepakking weer 

ophijsen om door sneeuwstormen een 

nieuwe stelling te betrekken. Eenmaal 

raakt het bataljon zelfs twee dagen zoek 

tijdens een terugtocht door de bergen. 

‘Beter drie jaar in Indië, dan een jaar in 

Korea,’ klinkt het. 

Met zwarte humor houden de soldaten 

de moed erin. Zo lopen militairen 

langs een gesneuvelde Chinees op de 

weg. Elke keer als er een vrachtwagen 

over de man rijdt, komt zijn arm uit de 

modder omhoog. ‘Hee joh, leg je te 

liften,’ zeggen de Nederlanders. Minder 

wrang is de brief die ze vanuit een 

ruïne schrijven aan een Amsterdamse

loodgieter: ‘Ons dak hier in Chechon 

lekt schrikbarend. Aangezien wij geen 

directe telefonische verbinding met U tot 

stand kunnen brengen mogen wij wellicht 

U hierbij verzoeken met de meeste 

spoed een Uwer deskundigen naar 

hier te zenden.’ De loodgieter reageert: 

‘Mocht U een dezer dagen een bakfiets 

met onze reclame aantreffen dan kunt 

U ervan verzekerd zijn, dat het onze 

mensen zijn.’ 

Een dag na de overval bij Hoengsong, 

waar commandant Den Ouden het 

leven laat, krijgt het gehavende bataljon 

opdracht heuvel 325 te veroveren op de 

Chinezen. Protesteren helpt niet. ‘Killed 

or captured, you take that hill’, luidt de 

reactie: dood of krijgsgevangen, verover 

die heuvel. Tweemaal bestormen de 

Nederlanders de helling vergeefs. Tot 

overmaat van ramp schieten Amerikaanse 

vliegtuigen op het bataljon. Bij 

de derde aanval lukt het de heuvel te 

veroveren. 

Vier maanden na vertrek uit Rotterdam 

zijn 150 man gewond of overleden. Tot 

aan het einde van de oorlog komt het 

bataljon mensen tekort. Hoe reageerde 

Nederland? Van politieke verontwaardiging 

over de forse verliezen was geen 

sprake. ‘Het was een andere maatschappij,’ 

zegt Herman Roozenbeek van 

het Nederlands Instituut voor Militaire 

Historie in Den Haag. ‘Nu geldt ieder 

slachtoffer als één te veel, maar toen 

was men gewend dat er militairen sneuvelden.’ 

Daar komt bij dat politiek en publiek 

weinig belangstelling tonen. Het detachement 

voelt zich een ‘vergeten bataljon’. 

‘Er was nauwelijks contact tussen 

Den Haag en de bataljonsleiding,’ zegt 

Roozenbeek. Den Haag gaat ervan uit 

dat de aansturing van het bataljon een 

VN-aangelegenheid is. Wanneer de Generale 

Staf zijn licht wil opsteken over 

de oorlog vliegt een afvaardiging naar 

Amerika, niet naar Korea. Slechts eenmaal 

bezoekt een politicus de troepen: 

twee jaar na het vertrek van de eerste 

lichting. 

Aanvankelijk tonen kranten en Polygoon-journaal 

veel aandacht voor de 

Nederlanders, maar ook die belangstelling 

verdwijnt. ‘Tussen Korea en Nederland 

bestond letterlijk en figuurlijk een 

grote afstand,’ zegt Roozenbeek. Het 

duurde een week voordat berichten in 

Nederland kwamen en de pers bliefde 

geen oud nieuws. 

Polygoon en kranten hebben vooral oog 

voor de grote lijnen: de Korea-oorlog 

en de betekenis ervan voor de Koude 

Oorlog. Als de Nederlanders al in beeld 

komen in het Polygoon-journaal dan zijn 

ze aan het voetballen of piepers jas- 

sen. Het journaal en de kranten tonen 

nauwelijks schokkende beelden.Met 

uitzondering van de communistische 

krant De Waarheid die stukken over de 

‘Amerikaanse agressie-oorlog’ en de 

Nederlandse ‘huurlingen’ illustreert met 

burgerleed. 

Onafhankelijke correspondenten laten 

zich niet bij het bataljon zien. Alleen 

journalist Alfred van Sprang brengt 

een kort bezoek. Dus zijn de kranten 

aangewezen op de stukken van de 

correspondenten in dienst van het 

bataljon en die voelen zich ‘aan hun 

sterren gebonden’, schrijft een van hen. 

Zij berichten zelden kritisch. Ze kunnen 

niet anders; de legervoorlichtingsdienst 

censureert streng en duldt geen kritiek 

of fatalisme. Tot twee keer toe schrapt 

de dienst bijvoorbeeld de zin ‘de dood 

komt voor iedereen’. 

De aandacht wordt minder en gaat tot 

woede van de militairen in Korea steeds 

vaker over schandalen, zoals het tiental 

oud-SS’ers in de nieuwe lichtingen. Ook 

schrijft Van Sprang dat bij de aanvullingsdetachementen 

‘mislukkelingen’ 

zitten. Sindsdien associeert Nederland 

het detachement met een vreemdelin- 


Rond zes uur in de ochtend is de frontlijn hersteld, maar de verliezen zijn groot. 

Meijer is als eerste bij de slapende mannen van zijn peloton. De meesten zijn in 

hun slaapzak gedood. Sergeant Schoemaker heeft nog één been uit zijn slaapzak 

kunnen wurmen voordat hij werd neergemaaid met een burpgun. Breeman 

(oud LJ) is alleen nog te herkennen aan het op zijn jas gespelde Bronzen Kruis. 

Een soldaat is achter de .30 doodgeschoten. Jongejans heeft het overleefd omdat 

hij iets verderop lag en ruzie met Schoemaker had, heeft zijn leven gered. In 

totaal heeft de aanval negentien doden gekost: veertien Nederlanders, een Amerikaanse 

artillerist, drie ROKS en een Koreaanse drager. Zeker 26 Nederlanders 

zijn gewond. Rond de stellingen tellen de mannen driehonderd Noord-Koreaanse 

lijken. Meijer heeft geluk gehad. Als hij in zijn schuttersput kijkt, ziet hij dat zijn 

spullen zijn doorzeefd. 

genlegioen vol avonturiers. 

Pas bij terugkeer merken Koreagangers 

hoe weinig hun oorlog in eigen land 

losmaakte. Nederland is te druk met 

de wederopbouw om zich om Korea te 

bekommeren. Op de kade krijgen de 

mannen een pluim van prins Bernhard 

en daarna moeten ze hun plek in de 

maatschappij heroveren. Nazorg moet 

nog worden uitgevonden en sommige 

Koreagangers voelen zich in Nederland 

niet meer thuis. Een aantal raakt aan lager 

wal, enkelen keren als militair terug 

naar Korea. 

Op 27 juli 1953 tekenen de strijdende 

partijen een staakt-het-vuren. Om dat 

te vieren schieten soldaten in de lucht. 

Tien uur voor de afkondiging van het bestand 

sneuvelen nog vijf Nederlanders 

op patrouille. 

Robert Stiphout 

Uit: Elsevier d.d. 30 september 2006. 

Cartografie: Louis Kaulartz / NIMH , 

foto’s NIMH, Dhr. Meijer, W. Pijpers, 

Sld bd Meinen.


DE KOUDE OORLOG 

40 jaar in Vogelvlucht 

De Koude oorlog, die “woede” van 1949-1989, wordt door iedereen gekenmerkt 

door een gewapende vrede. Dat gold voor de confrontatie van de communistische 

en kapitalistische systemen, de Sovjet-Unie met zijn Oost-Europese 

staten en de NATO staten in het West-Europese gebied. Maar in andere delen 

van de wereld, zoals op het Koreaanse schiereiland, was die confrontatie 

“warm” of te wel er werd een directe oorlog uitgevoerd tussen het communistische 

Noord-Korea gesteund door Chinese Volks Republiek en de Verenigde 

Naties, die een coalitie van Amerikaanse en vele andere staten, waaronder 

Nederland, in de strijd bracht. 

Koreaanse oorlog 

Nederlandse militairen, meer dan 5000, 

waaronder vele Limburgse Jagers van 

het eerste uur, vochten tussen 1950- 

1953 in Korea een harde strijd uit. Een 

onbekende oorlog voor de Nederlandse 

samenleving, die niet zoals nu het geval 

is met een dagelijkse nieuwsvoorziening 

over de inzet in Uruzgan, het moest 

doen met kleine berichten uit de krant 

en enkele beelden in het toen populaire 

Polygoon bioscoopjournaal. In de kranten 

werden uiteraard de 121 gesneuvelden 

en overledenen vermeld maar wat 

daar in het verre Korea exact gebeurde 

kreeg nauwelijks aandacht. In een 

afzonderlijk artikel gaan we verder in op 

deze strijd. 

44 e BLJ 

eerste parate Bataljon 

De Koude oorlog, die in feite begon 

direct na de overwinning van de geallieerden 

over Nazi- Duitsland zorgde voor 

grote militaire inspanningen. De Krijgsmacht, 

die in 1950 was teruggekeerd 

van haar expeditionele inzet in de oude 

kolonie, het huidige Indonesië, moest 

gemoderniseerd worden aangepast aan 

inzet in Europa. Nieuwe organisaties 

van divisies, regimenten, gevechtsgroepen, 

bataljons werden opgezet. 

De vooroorlogse nummer-regimenten 

werden samengevoegd tot naamregimenten. 

Zo werd op 1 juli 1950 ons 

Regiment Limburgse Jagers opgericht 

met als eerste parate eenheid het 442e 

Bataljon Limburgse Jagers. Zo nieuw 

was de organisatie dat zij eerst bij hun 

herhalingsoefening in 1952 het ons nu 

bekende baretembleem kregen.


Infrarood team Demcie 

De krijgsmacht moest ook gaan samenwerken. 

De NATO, in Nederland 

Noord Atlantische Verdrags Organisatie 

geheten, was in 1949 opgericht. 

Samenwerken in internationaal verband 

was een nieuwe dimensie, die nu als 

heel gewoon wordt ervaren. Samenwerken 

in opleidingen en materieelaanschaf, 

oefenen in grotere verbanden. Zo 

gingen al in 1952 de Limburgse Jagers 

van de Demonstratiecompagnie naar 

Frankrijk om de nieuwe door Philips 

ontwikkelde Infrarood apparatuur aan 

een groep NATO-officieren te demonstreren. 

En namen in datzelfde jaar 

Limburgse Jagers van 322e Bataljon LJ 

aan de grote NATO-oefening Hold-Fast 

in West-Duitsland deel. Met in volgende 

jaren de grote NATO-oefeningen Grand 

Repulse en Battle Royal wederom op de 

Noord-Duitse laagvlakte waar het 432e 

Bataljon LJ uit Oirschot aan deelnam. 

Die internationale samenwerking is nu 

een permanent deel van het handelen 

van onze krijgsmacht. 

4 e BLJ opgericht 

De Koude Oorlog ‘woedde’ koud in ons 

deel van Europa, maar aan de andere 

zijde van de nog onzichtbare grens 

tussen Oost en West, kwamen in 1953 

Oostduitsers en Polen in opstand tegen 

hun regeringen en in 1956 waren de 

Hongaren hun communistische machthebbers 

zat. Er werd in de straten van 

Berlijn, Polen en Hongarije gevochten, 

soms met de blote hand, tegen hun 

machthebbers en de Russen die hun 

vazalstaten te hulp kwamen. En het 

Westen moest met het gevaar van een 

Derde Wereldoorlog toekijken. Toch 

hadden deze opstanden voor de krijgsmacht 

wel gevolgen. Parate weekenden, 

consignatie in kazernes, beladen 

van munitietreinen, reorganisaties en 

uitbreiding van het leger met nog een 

parate divisie. En zo werd naast het 

432e BLJ, inmiddels geheten 16 BLJ, in 

1957 het 42ste Bataljon LJ opgericht. 

Het leger was inmiddels voorzien van 

vele nieuwe wapens en voertuigen, 

geweer Garand, Tlv´s, mortieren, de 

DAF-vrachtwagens, de web, de YA 314 

en 328. Maar ook nieuwe tactieken en 

wapensystemen deels gedemonstreerd 

door de Demcie. Nieuwe procedures, 

zoals het bekende NATO-spelalfabet 

werden ingevoerd en nieuwe legerplaatsen 

als Ermelo, Havelte, Ossendrecht, 

Schaarsbergen en de alweer afgebroken 

legerplaats Nunspeet werden gebouwd. 

Kortom in die eerste tien jaren van de 

Koude oorlog veranderde er veel in het 

nieuwe leger. 

BLJ in 

Zeeuws Vlaanderen 

En het leger bleef oefenen en oefenen 

in schietvaardigheid, gevechtstechnieken 

en, procedures. De vele colonnes 

op de wegen waren voor de samenleving 

de zichtbare aanwezigheid van het 

leger alsook de militairen in uniform, 

wat zij verplicht ook tijdens verlofweekenden 

moesten dragen. Om het leger 

ook in delen van het land te brengen, 

waar ze onzichtbaar waren, gingen 

begin zestiger jaren bataljons als 16e 

BLJ op oefening in Zeeuws-Vlaanderen 

en het 42e BLJ in Ootmarsum in Twente. 

TLV 0 in La Courtine 

Colonneverplaatsingen waren de opmaat 

voor de vele oefeningen in Duitsland 

en België. En het huzarenstukje 

van de driedaagse verplaatsing naar 

en van het oefenterrein La Courtine in 

Frankrijk liet zien dat de nieuwe KL wat 

kon organiseren. Voor velen waren die 

oefeningen de eerste maal dat men in 

het buitenland kwam en met andere gewoonten 

en gerechten te maken kregen. 

Knoflook, olijfolie, stokbrood enz zijn nu 

niet meer weg te denken uit ons dagelijkse 

bestaan, 

maar toen een 

heel nieuwe 

ervaring. En 

nog altijd was 

het lopen voor 

de infanterist, 

soms zitten op 

de Centurion 

van de Cavalerie. 

Daar kwam 

vanaf 1963 

verandering 

in. Het Franse 

AMX-pantserin-

fanterievoertuig werd ingevoerd, o.a. bij 

het 16e en 42e bataljon. Dat pantservoertuig 

was overigens al in 1960 door 

een klein team van chauffeurs van 16 

BLJ in La Courtine uitgetest en waren 

de procedures, hoe met het voertuig te 

handelen, op de Dag der Infanterie in 

1962 door leden van de Demcie gedemonstreerd. 

IJzeren Gordijn 

Het verdedigingsconcept van de jaren 

vijftig, met een verdediging achter 

de Rijn- en IJssellinie, was inmiddels 

gewijzigd in een voorwaartse verdediging 

in West-Duitsland achter de rivier 

de Weser en later nog verder tegen 

de Inner Deutsche Grenze. De Inner 

Deutsche Grenze was sinds 1961 

echt een afscheiding geworden met 

prikkeldraad en mijnenvelden aan de 

Oost-Duitse kant van die grens en de 

bekende Muur die West- en Oost-Berlijn 

scheidde. Zo kwamen ook onze troepen 

in directe confrontatie met de opponent 

uit het oosten. Dit leidde er toe dat werd 

besloten een Nederlandse pantserbrigade 

in de nabijheid van die grens te 

legeren. Dat werd de 41e Pantserbrigade 

waartoe ook het 42e Bataljon LJ of 

kortweg 42 BLJ behoorde. In september 

1963 reed het bataljon de Legerplaats 

Seedorf binnen en zou daar tot 2006 

blijven. 

Uit de ritselkist koken 

Het filler-systeem, waarbij iedere twee 

maanden nieuwe rekruten in de parate 

compagnieën instroomden, werd ver- 

vangen door het compagniesgewijze instromen 

van de nieuwe lichting wat het 

uiteindelijk opleidingsniveau opkrikte. 

En met het nieuwe pantservoertuig waren 

ook nieuwe wapens ingevoerd, het 

geweer FAL de mitrailleur MAG, de pistoolmitrailleur 

UZI, de TLV Carl Gustav 

en het boordwapen de al beproefde • 

50 mitrailleur die zijn waarde al in het 

eind van Wereldoorlog II had bewezen. 

De kleding werd ook vernieuwd, echte 

gevechtskleding en het nieuw tweekleurige 

uitgaanstenue. Een echte slaapzak, 

in plaats van een paar dekens met 

spelden. Maar door het gebruik van 

het pantservoertuig ontstond ook een 

andere verhouding van commandanten, 

kader en jagers. Immers ze zaten nu 

allemaal in het zelfde “schuitje” of te 

wel voertuig, dicht opeen gepakt, wat 

andere omgang vereiste. De ritselkist 

met gasbrander, koffie, soep en andere 

etenswaar dook in het voertuig 

op. De bemanning betaalde deze extra 

voeding/drank. Deze aanvulling op het 

dagelijkse gevechtsrantsoen pakte met 

name in de koude wintermaanden positief 

uit voor het moreel. Immers op de 


Noord-Duitse 

laagvlakte 

met zijn 

oefenterreinen, 

Hohne, 

Munster, 

Sennelager, 

en meer 

zuidelijk 

Vogelsang, 

kon het zeer 

hard vriezen 

en sneeuwen 

en niet 

altijd was de 

fourier op tijd 

met zijn eten. 

Praagse opstand 

Dat het daar achter het prikkeldraad en 

muur in de communistische heilstaten 

toch niet zo florissant liep bleek in 1968 

uit de volksopstand in Tjecho-Slowakije, 

die volgde op de zgn Praagse Lente. 

De Tjecho-Slowaken dachten een wat 

milder regime te installeren, wel op 

communistische grondslag maar met 

meer vrijheden. Ook deze poging, om 

onder de dictatuur van de Communistische 

Partij uit te komen, werd de kop 

ingedrukt door de inval van een coalitie 

van de Warschaupactlanden, het verbond 

dat Rusland met zijn vazalstaten 

had gesmeed als tegenhanger van de 

NATO. En weer stonden onze troepen 

gereed om te wachten op de dingen die 

zouden kunnen gebeuren. Paraatheid 

werd opgeschroefd, munitie geladen 

en naar vooruitgeschoven gebieden 

getransporteerd. En gelukkig voor onze 

zijde ontstond er geen conflict, de arme 

Tjechen en Slowaken moesten nog 

ruim 20 !!! jaar wachten tot die Praagse 

Lente toch doorbrak tot een zomer en 

men in dezelfde vrijheid zou kunnen 

gaan leven als wij in het Westen.


Met lang haar 

in de Compagniesbar 

Maar ook in eigen gelederen begon 

het te broeien, dat wil zeggen de 

dienstplichtige militair, steeds hoger 

opgeleid, werd mondiger. De oude verhoudingen 

tussen commandant/kader 

en onderhebbenden veranderde. De 

Nederlandse soldaat dacht ook na en 

nam initiatieven. Zo ook voor zijn eigen 

welzijn binnen en buiten de diensturen. 

Geen verplichting meer om in uniform 

te reizen, laat staan het in de vrije tijd 

te dragen. De verplichte reveille verviel, 

vrije haardracht, wat vooral in het 

buitenland tot vreemde blikken leidde. 

De compagniesbar werd het ontmoetingspunt 

ipv de aloude cantine. Maar 

de Limburgse Jager en zijn collega’s 

deden ook in die nieuwe context hun 

taken. Het kader moest zich aanpassen 

aan de nieuwe verhoudingen en echt 

leiderschap werd een vereiste ipv “op 

de strepen” staan. 

Bernhard trophee 

Waar er gelukkig geen gevechten 

behoefden te worden gevoerd en toch 

er een uitdaging nodig was, ontstond 

een leger van wedstrijden en inspecties. 

Schieten, sport, tactische vaardigheden, 

op alle terreinen werden wedstrijden 

georganiseerd die telden voor een succesvol 

commando voor bataljon-of com- 

pagniescommandant. En ook de vele 

inspecties, Commandanten-inspecties, 

de gevreesde MIO, enz, konden bijdragen 

tot een volgende promotie. Door 

deze manier van uitdaging ontstond 

een vreemde wedijver die tot kunstjes 

kon leiden en niet tot verhoging van het 

niveau van heel de eenheid. 

Laatste verplaatsing 

per trein van BLJ 

uit de Eifel 

De blijvende spanning tussen het Warschaupact 

en NATO vereiste een sterke 

krijgsmacht, doch de kosten daarvan 

drukten te sterk op ‘s lands financiën. 

Er werd weer gereorganiseerd en geherstructureerd. 

De diensttijd werd verkort 

en eenheden mobilisabel gesteld, 

waaronder in 1975 ons roemruchte 16e 

Bataljon Limburgse Jagers uit Oirschot. 

Met de laatste oefening Tableau werd in 

de Eifel afscheid genomen van dit kleurrijke 

bataljon met de Bourgondische 

faam van toepen en zoepen. Een traan 

werd door menig kaderlid weggepinkt bij 

dit verlies van kameraadschap. 

Sticker FreeLion 

Twee jaar daarvoor in 1973 had men 

nog meegedaan aan de eerste van 

een reeks 

Legerkorpsoefeningen 

in Duitsland, 

Big Ferro. De 

eerste grote 

naoorlogse 

internationale 

oefening 

onder Nederlandse 

leiding. 

In de daaropvolgende 

decennia 

zouden nog 

Saxon Drive 1978, Atlantic Lion 

1983, Free Lion 1988 volgen. Voor 

de troepen waren deze oefeningen, 

meestal in september gehouden, 

het slotstuk van een reeks kortere 

oefeningen op compagnies-, bataljons-, 

brigade- en divisieniveau. 

Deze, in de soldatenmond genoemde 

“Ruk-en Trek”, oefeningen brachten 

duizenden militairen en voertuigen 

naar de vele dorpen en flecken op het 

Noord-Duitse platteland. Slapen in de 

openlucht, maar ook in de schuren van 

een boerderij. Frische Brötchen bij de 

Backer in het dorp en soms stiekem een 

biertje in de lokale Kneipe. Verplaatsen, 

opstelling innemen, verplaatsen, opstelling, 

rivierovergang , doorschrijding van 

andere eenheden, alles in het concept 

van de voorwaartse verdediging 

van het grondgebied 

van NATO. Samenwerken 

met Duitse, Belgische, 

Engelse en Amerikaanse en 

Deense eenheden en staven. 

Oefeningen waar voor de 

kleinste eenheden en enkele 

militair soms geen touw aan 

vast te knopen was. En ze 

slaagden natuurlijk altijd. 

YPR - 

met Oerlikon kanon 

En de good old AMX liep in 

1978 tegen het einde van 

haar levensduur en werd vervangen 

door de Amerikaanse 

YPR-765 een neefje van de M113 die 

al o.a. door de Cavalerie werd gebruikt. 

42 BLJ mocht, als eerste bataljon, dit 

nieuwe voertuig tijdens oefening Saxon 

Drive gebruiken. Ook werd afscheid 

genomen van de mitrailleur • 50 en 

kreeg de infanterist te maken met het 

Zwitserse Oerlikon snelvuurkanon 25 

mm, een nieuwe dimensie. Ook het 

vrachtwagenpark kreeg een facelift 

met de 4-tonner YA 4440, waardoor 

de lastige 1 tons aanhangers konden 

worden afgevoerd. De TOW, het zware 

antitankwapen deed zijn intrede in de 

Pantserondersteuningscompagnie, waar 

al voordien de Mortier Brand Raye 120 

mm was ingevoerd wat de compagnie 

op een totaal van zes pelotons bracht 

van verschillende lichtingsploegen.

Antitank wapen TOW 

In de tachtiger jaren ontstond een 

fundamentele discussie over de nucleaire 

wapens, die men meende nodig 

te hebben voor de afschrikking voor 

een inval van het Warschaupact. Het 

werd nodig gevonden omdat, ondanks 

de sterk vernieuwde krijgsmachten in 

het westen, de immense strijdkrachten 

van het Oostblok maar deels zouden 

kunnen weerstaan eer er reserves uit 

de Verenigde Staten zouden kunnen 

worden aangevoerd. De discussie over 

de plaatsing van zgn nucleaire kruisvluchtwapens 

in Nederland werd fel 

gevoerd en grote demonstraties tegen 

deze wapens waren het gevolg. Zelfs 

onder de beroepsmilitairen ontstond 

hierover discussie en enkelen verlieten 

de krijgsmacht vanwege het mogelijk 

gebruik van nucleaire wapens. Nieuwe 

tactieken werden ingevoerd waaronder 

het invoeren van het teamverband dat 

wil zeggen dat de infanterie- en cavaleriebataljons 

in het gevecht werden 

gemixt. Zo kwamen tankeskadrons 

onder bevel bij een infanteriebataljon 

en omgekeerd. Dat vereiste voor de 

commandanten kennis van zaken met 

betrekking tot inzetmogelijkheden van 

de wapensystemen van het eskadron of 

infanteriecompagnie. 

Terwijl de KL steeds verder moderniseerde 

met o.a. de invoering van de 

Leopard 2 tank, begon het communistische 

systeem te wankelen. De Sovjetunie 

kon de economische wedloop met 

het westen niet bijbenen en maatschappelijk 

ontstond een crises in de communistische 

geregeerde landen. Dit liep uit 

tot hervormingen onder leiding van president 

Gorbatsjov, die ook het buiten- 


landse beleid aanpaste. Dit leidde tot 

minder spanning tussen beide blokken 

en uiteindelijk in 1989 tot de val van 

de Muur en daarmee het hele IJzeren 

Gordijn dat ons zo lang in de greep had 

en immense inspanningen had gekost 

qua opbouw en uitbouw van de KL. 

Einde van de Muur 

De Koude oorlog was na 40 jaar ten 

einde, gewonnen op punten met dank 

aan de honderdduizenden beroeps en 

dienstplichtigen, waaronder duizenden 

Limburgse Jagers. En helaas ook 

slachtoffers, niet alleen de gesneuvelden 

in Korea, maar ook de tientallen die 

bij verkeers- of andere ongevallen het 

leven lieten. Wij zullen blijven gedenken 

wat zij hebben betekend voor het 

welslagen van deze missie van de KL nu 

al weer 20 jaar geleden.


BEZOEK AAN OOST-BERLIJN 

TIJDENS DE KOUDE OORLOG 

Begin 1986 hadden we met zijn drieën 

(kamergenoten) het idee opgepakt om 

naar Oost-Berlijn te gaan. Omdat ik 

naast mijn chauffeursfunctie ook op 

de administratie werkzaam was en de 

andere twee op de sectie, moest er 

eerst toestemming gevraagd worden of 

we wel naar Oost-Berlijn mochten. Door 

de werkzaamheden had iedereen een 

bepaalde screening die bepaalde of je 

wel/niet mocht gaan. Zeker voor degene 

die op de sectie werkzaam waren en 

nogal wat geclassificeerd papierwerk 

onder ogen kregen was het de vraag 

of ze wel mochten gaan. Wij mochten 

gaan, wel hadden we eerst nog een gesprek 

met iemand van de CID, die vroeg 

o.a. waarom we naar Oost-Berlijn wilden 

gaan. Ons werd gevraagd of de foto’s 

die we daar maakten achteraf door hen 

bekeken mochten worden. Ook kregen 

we het advies om op te letten of we niet 

gevolgd werden. We vonden het wel raar 

maar ook wel spannend. 

Wij met z’n drieën op een zondag vanuit 

Seedorf naar Berlijn, een ritje van zo’n 

350 km Oost-Duitsland, over de transitweg. 

Onderweg heel veel Russische 

kazernes voorbij gereden. Grote oude 

gebouwen met een groene poort en een 

heel grote rode ster erop. Was toch niet 

zo’n prettig gevoel. Ik dacht nog effe dat 

als er oorlog zou komen Seedorf binnen 

3 minuten weg zou zijn, zoveel kazernes 

hebben we gezien. In West-Berlijn 

aangekomen de auto ergens geparkeerd 

en te voet verder naar Checkpoint 

Charlie. Daar aangekomen kreeg je 

ook meteen het gevoel dat je van alle 

kanten begluurd werd en daarom kreeg 

één kamergenoot de zenuwen en zei 

dat hij niet de grens over ging. Ik zei dat 

hij dat zelf moest weten maar dat 

ik in ieder geval wel ging nu 

ik daadwerkelijk voor de 

grens stond. De andere kamergenoot 

was het daarmee eens. Wij een tijdstip 

afgesproken dat we terug zouden zijn. 

Maar toen bedacht hij zich en ging toch 

mee. Je liep daar naar binnen, een 

lange gang in, rechts, links, rechts, links 

en dan de paspoortcontrole. Je moest 

hier verplicht per persoon minimaal 20 

Duitse marken inwisselen en daarvoor 

kreeg je Oost-Duitse Marken terug. Daar 

zag je dan ook dat de auto’s die via dit 

checkpoint gingen bewust tegengehouden 

werden en lang moesten wachten. 

De papieren van deze mensen lagen 

daar op de bureaus en de douanebeambten 

zaten gezellig te kletsen. Na de 

paspoortcontrole en geldwissel mocht 

je verder door de gang lopen en kwam 

je door een deur in Oost-Berlijn. Liep je 

eerst langs zo’n half hoog torentje met 

bovenop allemaal geblindeerd glas. 

Dat was een verschil, alle gebouwen 

grijs/grauw en elke auto een Trabant. 

De eerste persoon die ik zag was een 

man in een blauwe overal met een touw 

als broekriem, hij duwde een kruiwagen 

met een houten wiel! In gedachten 

ging ik 30 jaar terug in de tijd! Tijdens 

het rondlopen had je constant het idee 

dat je in de gaten gehouden werd. We 

hebben een middag rondgewandeld en 

wat bezichtigd. Tijdens het rondlopen 

hebben we, denk ik, net zoveel achterom 

als voor ons gekeken omdat we 

echt dachten geobserveerd te worden. 

We waren zelfs voorzichtig met foto’s 

maken. Daar nog wat in een soort restaurantje 

gegeten en we hadden graag 

cola. Cola hebben we 

niet zei de 

bediening, 

ranja of bier hadden ze wel! 

Eind van de middag weer terug naar 

West-Berlijn. Daar nog wat rondgekeken 

en met de auto weer naar de grenscontrole 

om door Oost-Duitsland weer naar 

West-Duitsland terug te rijden. ‘s Avonds 

laat waren we weer terug. Een paar dagen 

later weer een gesprek gehad met 

de CID of ons nog wat was opgevallen. 

Het rare ervan was dat ik echt het idee 

had dat we gevolgd waren maar dit was 

niet in Oost- maar in West-Berlijn. 

Het was een geweldige ervaring! 

Kees van den Nieuwenhof, lichting 85- 

2, Chauffeur radiotelefonist Plv bat-commandant 

van juli 1985 tot mei 1986, 

42 BLJ SSV batstaf.


Koninklijke Onderscheiding 

Tijdens de maandelijkse bijeenkomst 

van de Koninklijke Nederlandse 

Vereniging van Eervol Officieren op 

woensdag 14 oktober in de Oolderhof 

te Ool-Roermond, werd een volkomen 

verraste Kolonel der Limburgse 

Jagers bd Jan Willem de Leeuw (76) 

bij bevordering benoemd tot Ridder 

in de Orde van Oranje Nassau. De 

bijbehorende onderscheiding werd 

hem opgespeld door Burgemeester 

Henk van Beers in het bijzijn van zijn 

echtgenote, kinderen en vele belangstellenden. 

Kolonel bd Jan Willem de Leeuw heeft 

zijn voetsporen ruimschoots verdiend 

binnen en buiten ons Regiment. Zijn 

vele verdiensten, functies en onderscheidingen 

zijn er het tastbare bewijs 

van. Zo is de kolonel voor zijn 10 jarig 

voorzitterschap van de Stichting Vrienden 

van de Limburgse Jagers benoemd 

tot Limburgse jager van verdienste en 

werd hij voordien benoemd tot Lid in de 

orde van Oranje Nassau. 

Minder bekend bij velen is zijn inzet 

voor het Nederlands Instituut voor 

Oorlogsdocumentatie (NIOD). Na zijn 

dienstverlating in 1988 startte Jan 

Willem de Leeuw een zoektocht naar gegevens 

van militairen, verzetslieden en 

opvarenden van koopvaardijschepen die 

tussen 1940 en 1962 zijn gesneuveld. 

Jan Willem: “Aanleiding voor het 

onderzoek vormde de oprichting van 

het Indië-monument in Roermond. Het 

stoorde mij dat op het monument nogal 

wat namen ontbraken van militairen die 

in Nederlands-Indië waren gesneuveld.” 

Dankzij het onderzoekswerk van Jan 

Willem konden 500 namen worden toegevoegd 

op de zuilen van het Indië-monument. 

De volgende stap was het verzamelen 

van gegevens van soldaten die 

omkwamen tussen 10 en 15 mei 1940 

en onbekend bleven als oorlogslachtoffer. 

Dit leverde 138 namen op die sinds 

2005 vermeld staan op het monument 

Dat saamhorigheid ook in de zgn dienstplichttijd, 

de Koude Oorlogperiode, werd 

bereikt, is te illustreren met de inzet 

van kruidenierszoon Henk Kanters uit 

Eindhoven. Populair als hij was in de 

jaren 1956-1957 als lid van het mortierpeloton 

van eerst 432 BLJ in 1957 

later genaamd 16 BLJ in Oirschot, toen 

vanwege zijn goede verzorging met koek 

en zopie voor zijn maten via zijn vaders 

winkel. En zo doet hij dat nu nog steeds. 

Niet met koek of chocoladerepen, maar 

met zijn langdurige en niet aflatende 

inzet om zijn oude kameraden bijeen 

te brengen. Dit was een ware zoektocht 

door heel Nederland, want na 1957 had 

eenieder zijn burgerleven opgepakt en 

de wijde wereld ingetrokken althans 

op de Grebbeberg te Rhenen. Daarna 

wist Jan Willem nog eens 3000 namen 

te achterhalen van verzetsmensen 

die om het leven zijn gekomen, waardoor 

uiteindelijk 10.000 namen bekend 

werden van gesneuvelde verzetsmensen. 

Na de verzetsmensen volgden de 

opvarenden van de koopvaardijschepen. 

Momenteel is Jan Willem bezig met 

de gesneuvelden van het Indisch verzet 

en het KNIL. 

Voor zijn onderzoek raadpleegt Jan Willem 

de Leeuw de meest uiteenlopende 

bronnen, zoals herdenkingsboeken, archieven, 

interviews met oudgedienden, 

etc. Nauwgezet worden alle gegevens 

opgetekend, gecontroleerd en dan pas 

opgeslagen in een speciaal computerbestand. 

Het belangrijke onderzoekswerk van ons 

regimentslid leidde al eerder tot publicaties 

in verschillende bladen. Dankzij 

de inzet van Kolonel bd Jan Willem de 

Leeuw beschikt het NIOD maandelijks 

over de laatste aanvullingen van zijn 

onderzoekswerk. 

De kolonel tenslotte: “Ik vind mijn 

onderzoek niet alleen boeiend, maar 

ook van groot belang, vooral voor de 

nabestaanden en familieleden.” 

Het Regiment Limburgse Jagers is trots 

op Kolonel Jan Willem de Leeuw en 

het belangrijke onderzoek waaraan hij 

overigens blijft werken. 

Wim Pijpers. 

Antoniwaardering 

voor Henk Kanters 

verspreid over Nederland. Maar na 10 

jaar en even zovele reünies is het Henk 

Kanters toch gelukt ze allemaal boven 

water en bijeen te krijgen. Dit jaar konden 

ze een tweede lustrumreünie vieren 

in Sevenum. Reden voor een van de 

echtgenote’s, mevrouw Udo, om Henk 

voor te dragen voor een waardering. En 

die heeft hij op vrijdag 20 november jl 

tijdens de Phaffdag mogen ontvangen 

uit handen van de Regimentscommandant; 

de Antoniwaardering. Die gold niet 

alleen voor Henk zelf maar ook voor zijn 

echtgenote die Henk in alle opzichten in 

zijn zoektocht heeft ondersteund. 

N.C.S. Vroom, Vz Stichting.


Nieuws van de Stichting RLJ 

Diner de Corps 0 0 

Vrijdag 22 januari zal het Diner de 

Corps Limburgse Jagers voor officieren 

gehouden worden in de Van Hornekazerne 

te Weert. De deelnamekosten 

bedragen € 35 per persoon, te betalen 

op girorekening 72752 t.n.v. Stichting 

RLJ o.v.v. uw naam + Diner de Corps 

2010. Het is NIET mogelijk ter plaatse 

te betalen. Indien U wenst te overnachten 

op de KMS, dient U aanvullend 

een mailbericht te sturen aan secsrlj@ 

limburgsejagers.nl Sluiting opgave is 8 

januari 2010. 

Nieuwsbrief 

Via onze website geeft de SRLJ regelmatig 

een digitale Nieuwsbrief uit. Om alle 

Limburgse Jagers op die wijze te kunnen 

bereiken is het nodig dat onze websiteredactie 

beschikt over Uw actuele emailadres. 

Mocht u geen Nieuwsbrief ontvangen 

hebben en wilt U de Nieuwsbrief 

ontvangen, meldt U dan zich aan op de 

website zodat de ontbrekende gegevens 

worden opgenomen in de database. 

Dat geldt ook wanneer U verhuist. 

De SRLJ biedt te koop 

aan 

Op onze website www.limburgsejagers. 

nl vindt U onder De Stichting biedt te 

koop aan, alle artikelen die momenteel 

in voorraad zijn. Bestellen kan rechtstreeks 

op secsrlj@limburgsejagers.nl 

onder gelijktijdige overmaking van het 

verschuldigde bedrag. 

Donateur, Vriend van de 

Stichting Regiment Limburgse 

Jagers worden? 

Dat kan door jaarlijks een bedrag naar 

keuze (minimaal € 11) op bankrekeningnummer 

1423.59.696 t.n.v. Stichting 

RLJ te Melick over te maken. Om de 

incasso te vergemakkelijken, hebben we 

bij deze uitgave een acceptgirokaart bijgevoegd. 

Vergeet niet om Uw volledige 

adresgegevens te vermelden. Gaarne 

Uw bijdrage overmaken vóór 1 maart 

2010. Als donateur ontsteunt U Uw 

Regiment en leden van het Regiment, 

actief dan wel niet meer actief in de 

krijgsmacht. Zo heeft de Stichting RLJ 

alle missieleden bij terugkeer met een 

kaart welkom geheten, waar mogelijk 

is er aandacht voor gewonde collega’s, 

wordt stilgestaan bij het overlijden van 

collega’s, organiseert dan wel ondersteunt 

reünies van oud leden, brengt 

het blad de Limburgse Jager uit, onder- 

steunt met aankopen de historische 

verzameling, brengt de website uit met 

een maandelijkse nieuwsbrief, dan wel 

berichten voor speciale doelgroepen. 

Verder verzorgt ze publicaties als het 

boekwerk over 42 BLJ, Cd’s en DvD’s 

met muziek en historische geluids- en 

beeldopnamen. En U wordt als begunstiger 

uitgenodigd voor de jaarlijkse Phaffdag 

in Weert, komend jaar op vrijdag 19 

november 2010. Kortom Uw donatie 

vindt altijd een goede bestemming. 

Machtiging 

Reeds enkele malen hebben wij verzocht 

om ons een machtiging te verstrekken 

om eenmaal per jaar een bedrag 

af te boeken van Uw bankrekening 

als Vriend van de Stichting Regiment 

Limburgse Jagers. Aangezien onze bank 

(mogelijk) medio 2010 zal beschikken 

over een nieuw incassosysteem en er 

nieuwe eisen gaan gelden, heeft de 

SRLJ besloten om over te zullen gaan 

zodra het nieuwe Rabobank-incassosysteem 

voor machtigingen beschikbaar 

is. De SRLJ zal de machtigingen opstellen 

conform de dan geldende bepalingen 

van de Rabobank. Wij hopen op Uw 

begrip en bieden onze excuses aan voor 

dit ongemak. 

Regimentsagenda 0 0 

22 jan. Diner de Corps Officieren in 

Weert ( zie uitnodiging in blad) 

Maart Vertrek 42e Bataljon Limburgse 

Jagers naar Uruzgan 

22 april Reünie Demcie , Oranjekazerne 

te Schaarsbergen, Arnhem 

10 mei Herdenkingen inval 1940 , 

diverse locaties 

1 juli 60 jaar Regiment Limburgse 

Jagers (activiteiten volgen) 

Juli Terugkeer 42e Bataljon Limburgse 

Jagers uit Uruzgan 

19 nov. Phaff-dag 2010, Weert 

Colofon 

“De Limburgse Jager” 

is een uitgave van de Stichting 

Regiment Limburgse Jagers en 

42 Painfbat Limburgse jagers 

ISSN 1567-4320 

Jaargang 2009-2 

Redactie: 

N.C.S.Vroom 

W.M.J. Pijpers 

Artikelen en fotoverantwoording: 

Lkol Klein Schaarsberg, Genm de 

Kruif, Kap Tweehuizen, Kplbd Van den 

Nieuwenhof, OW van Dijk, Dhr Stiphout, 

NIMH (foto’s en kaartje), Maj bd 

Pijpers, Lkol bd Vroom. 

Grafische vormgeving: 

TMdesign, Simpelveld 

Druk: 

Drukkerij Paesen, Opglabbeek (B) 

Advertenties: 

Naber Media Exploitatie, Vlodrop 

Redactieadres: 

Volderstraat 103, 

6231 LB Meerssen 

043 - 3649639 

vroom@home.nl 

Vriend van het Regiment: 

Ondersteun de uitgave van dit 

magazine, website, reünieorganisaties, 

LJ-veteranen, monumenten, historische 

verzameling door donateur te worden 

van de Stichting Regiment Limburgse 

Jagers. Uw donatie (richtbedrag € 11 

per jaar) te storten op banknummer 

1423.59.696 t.n.v. Stichting Regiment 

Limburgse Jagers te Melick. 

Het bestuur van de Stichting Regiment Limburgse Jagers 

wenst U prettige feestdagen. 

Wij hopen U te mogen ontmoeten tijdens de viering van 

60 jaar Regiment Limburgse Jagers. Nadere gegevens volgen.

Regimentscommandant - Limburgse Jagers

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?