Presentatie Natuurbeleving is … kikkers opblazen!? - Lne.be

Maar helaas, meikevers houden zich strikt aan de regels en vliegen enkel in mei. Ik heb er dus geen kunnen
vinden voor ons vermakelijke spel. Helaas helaas... En je kunt er nochtans zoveel kanten mee uit.
Met die meikever. Ik vond zelfs een recept. Uit de 19de eeuw. Ik lees het u even voor. Ik hoop dat u nog
niet al te veel honger heeft op dit moment.
Vang een paar dozijn meikevers. Ontdoe ze van hun dekschilden en van hun getande poten. Wrijf ze vervolgens
fijn in een vijzel en vermeng de bekomen brei met varkensvet. Doe er wat putwater bij en laat alles even
zachtjes koken. Breng verder op smaak met wat peper en zout en giet tot slot de bouillon door een fijne zeef
over een dikke snee geroosterd wittebrood.
Hm, naar het schijnt is deze lentebouillon van meikevers niet te versmaden. Heerlijk aromatisch. Een
beetje te vergelijken met kreeftensoep. Aan het eind van het recept stond nog:
Men kan de smaak ophogen met kalfslever of duif...
En nog zijn de mogelijkheden met onze meikever niet uitgeput. Hoe geestig is het niet om hem in een
oud lucifersdoosje te bewaren. Dan kun je luisteren naar het ongelooflijk mooie geluid van het ‘kritselen’
van zijn pootjes tegen de wanden. Er bestaat geen ander woord voor: het moet ‘kritselen’ zijn.
Je kunt de meikever ook stevig tussen duim en wijsvinger vasthouden en dan de lamellen aan het eind
van zijn antennes proberen te tellen. Tel je er zeven, dan weet je dat het een mannetje is. En dan kun je
als jongen stoer opmerken: ‘Altijd al geweten dat de jongens net iets meer zijn dan de meisjes.’ Succes
verzekerd!
En tot slot, althans voor wat dit opwarmertje betreft, wil ik u nog graag voorlezen uit een dagboek van
iemand uit de tijd van de échte natuurbeleving. Daaruit blijkt dat niet alleen kikkers en meikevers fantastisch
en natuurlijk speelgoed waren:
In de lente gingen we op zoek naar vogelnestjes, meestal die van merels. Als we er dan één gevonden hadden,
duidden we dat aan door bijvoorbeeld een stokje in de grond te steken. We hielden de nestjes in het oog en wanneer
de jongen waren uitgekomen, namen we ze mee naar huis. We brachten deze vogeltjes zelf groot met zelfgemaakt
voer. Dit voer bestond meestal uit maden die we zelf kweekten. Dat deden we door een vis te plaatsen
op een leeg conservenblik. De vliegen legden eitjes op die vis en die eitjes werden maden. De maden aten van
de vis totdat ze te zwaar werden en in het blikje vielen. We mochten natuurlijk niet te lang wachten om de
maden weg te halen want anders werden het allemaal vliegen. Om dat te voorkomen, haalden we ze uit het
blik en zetten ze koel. Eens de vogels groter waren, keken we of het mannetjes of vrouwtjes waren. De vrouwtjes
lieten we vrij en de mannetjes hielden we. Dit omdat de mannetjes veel mooier zongen dan de vrouwtjes.
2-0 voor de mannetjes...
Beste mensen,
Vandaag sleuren we onze kinderen en met hen soms ook hun arme vaders en moeders bij de haren
naar tentoonstellingen, waar we ze met allerlei snufjes, weetjes of stoffige, stinkende foldertjes vol dure
woorden van de pracht en praal en het wonder van de natuur proberen te overtuigen. Vandaag heffen
we onze zware arm op, richten onze scherpe, prikkende vinger ten hemel en zwaaien heftig dat ze vooral
van de natuur moeten afblijven. De paadjes moeten ze volgen, de afgelikte, afgelijnde paadjes. Volg de
gids, volg de met rood of geel of blauw beschilderde paaltjes en je zult zien - en vooral beleven - hoe
fantastisch mooi en avontuurlijk de natuur wel is... Zelfs een lens richten op een nestje is vandaag al des
duivels. Excuseer, ik overdrijf. Maar dat werd mij gevraagd.