Presentatie Natuurbeleving is … kikkers opblazen!? - Lne.be

Mijn tweede stelling... Het spijt me, maar u krijgt niet meer dezelfde mooie verhalen als bij de eerste
stelling. De tijd daarvoor ontbreekt ons helaas. Ik val maar meteen met de deur in huis.
Een Indiaans gezegde waarmee onder natuurliefhebbers nogal eens wordt gedweept, zegt: De aarde
behoort niet de mens toe, de mens behoort de aarde toe...
Ja, hallo! DE AARDE, DE NATUUR BEHOORT DE MENS VERDORIE WÉL TOE! En natuurlijk
maken wij ook deel uit van die natuur, maar we staan er tegelijk boven. Jawel! Mocht u eraan
twijfelen: ik meen dat! De mens heeft als geen ander wezen op aarde een evolutie meegemaakt die tot
op heden ongeëvenaard is. Geen enkel dier is er tot nu toe in geslaagd om wezenlijk van zijn pad af te
wijken. Om iets anders te gaan doen dan vechten, vreten en vrijen. Geen enkel ander levend wezen kan
bewust kiezen voor een hoger doel in zijn leven dan alleen maar te zijn, te bestaan. De mens kan dat
wel. De mens als enige op deze aarde. Zou dat toch niet iets te betekenen hebben? En dus kan ik niet
anders dan besluiten dat wij boven de rest staan. Heeft u er trouwens ooit al bij stilgestaan dat de mens
het enige wezen is dat al van in zijn jonge jeugd beseft dat het ooit zal sterven? De gevolgen van die
kennis zijn niet te overzien. Alleen al dit feit doet ons op een ongelooflijke manier afwijken van de rest
van het levend grut op deze planeet. En tot overmaat van ramp: de mens is ook het enige wezen dat er
bewust kan voor kiezen om de aarde, de natuur te vernietigen óf te koesteren. Geen enkel ander wezen
kan dat, heeft die keuze, kan kiezen. Dat vind ik nogal iets!
En voor u in uw zakken naar die scherpe balpennen, zware gsm’s of besmette zakdoeken tast, laat mij u
nog even dit zeggen:
Wie dweept met ‘De aarde behoort niet ons toe, wij behoren de aarde toe...’ is misschien wel een lafaard.
Want misschien is het een excuus om aan zijn verantwoordelijkheid te ontsnappen. Ja, u beseft
het niet, maar het is wel zo. Wie daarentegen zegt dat de aarde ons wél toebehoort, die zegt er meteen
ook bij dat hij verantwoordelijk is voor wat er met die aarde gebeurt. Dat hij er de zorg voor heeft.
Dat het zijn verdomde verplicht is om er zorg voor te dragen. Wie de pretentie heeft om boven iets of
iemand anders te staan, die moet ook aanvaarden dat hij voor het welzijn ervan moet zorgen. Dát, beste
mensen, vind ik een veel boeiender uitgangspunt dan lompweg te zeggen dat wij de aarde toebehoren.
Waarom zouden wij ons dan moe maken? Dat zij dan de problemen ook maar zelf oplost, nietwaar?
Trouwens, wie aan natuurbeheer doet - en wie niet? - is het blijkbaar volkomen met mij eens: de natuur
behoort ons toe... Waar anders halen we de overtuiging vandaan dat wij moeten bepalen welke richting
het met die natuur uitgaat? Waar halen wij anders het geloof vandaan dat wij moeten bepalen dat de
heide geen bos mag worden? Dat wij moeten bepalen wie wel of niet een exoot is en eruit moet?
Wie bepaalt waar bos komt en waar niet, wie beslist welke boom waar mag groeien, die kan toch onmogelijk
zonder een spier te verkrimpen zeggen: de aarde, de natuur behoort niet ons toe, wij behoren
de natuur toe... Ja, dan moet je die natuur ook haar gang laten gaan. Want dan is het niet ons recht
om tussen te komen en aan de natuur en de andere soorten te zeggen hoe zij zich moet gedragen. En
dus zeg ik: de natuur behoort ons wél toe. Want ik geloof in natuurbeheer. We staan boven de andere
wezens, maar net dáárom is het onze plicht om er ook zorg voor te dragen. Net dáárom hebben we geen
excuus om alles te laten verloederen.
Wie dit inzicht doorgeeft aan anderen - jong of oud - zorgt er misschien voor dat meer mensen hun
verantwoordelijkheid tegenover de natuur zullen nemen. Zeg niet: manneke, ge zijt maar een onnozel
stukske van de natuur. Zeg liever: manneke, die natuur daar, dat is van u. Zorg er verdomme voor dat
ge ze niet kwijtgeraakt!