JRK - juni 2007 in PDF - Sint-Jozef Ternat

hen plezier te zien maken. Het gooi-en-vang
spel dat erop volgde was nog maar juist
beëindigd of iemand kwam al aanlopen met
een parachute. De dementen waren dol op
het spel, en op het einde verwisselden zij
zelfs van plaats. Nog een serenade en een
duet, en we namen de lift naar beneden. Het
was immers tijd voor het interview. Vele vragen
werden gesteld aan de bewoners, zowel
over hun jeugd als over het ouder worden.
Met een ijsje in ons hand bleef het gespreksonderwerp
wat hangen bij de jeugd van
tegenwoordig. We merkten haast niet dat het
tijd was om weg te gaan! Na een kort afscheid
gingen we opnieuw naar school, om daar
weer naar huis te vertrekken.
Ellen Tas, 3HWa
Humane dagen voor 4 humane Wetenschappen
Zwart, wit. Rijk, arm. Dik, dun. Verlaten,
overbevolkt. Welkom in Brussel.
En dat is nog maar het begin…
Onze eerste en enige gids vertelde over hoe
het station nu was ontstaan. Hij wees er op
dat Joe Van Holsbeek niet de enige was die er
had geleden en zei dan wat we gingen doen.
‘Nau gomme e wa wandele deu de strotjes
van Brussel.’
Een rondleiding door het Brussels centrum.
Iets wat ook wel het hart van Europa wordt
genoemd. Een continent zo welvarend en het
hartje daarvan ligt hier. Volgens wat wij er
gezien hebben in de voormiddag klopt het
23
niet helemaal. ‘Den Brusselse Gids’ vertelde
ons verhalen van heel wat inwoners van de al
wel gekende Marollenwijk. Hoe er een bewoner
van de straat op de trappen van de kerk
was doodgevroren. Terwijl er mensen daar
recht tegenover kaviaar en kreeft zaten te
eten. En hij vertelde ons ook hoe de arme
mensen, in een armtierig straatje, koffie en
water konden krijgen aan 20 cent.
Hij nam ons mee in ‘zijnen tijd’. Toen de cafébazen
koorden omhoog hingen en de cafégangers,
er met hun armen over, op sliepen.
Dit was wel anders dan wat er van Brussel,
het hartje, wordt gedacht.
Maar gelukkig was er niet alleen miserie
waarmee hij ons de ogen opende. Hij vertelde
ons ook de oude geheimen van de straatjes
en toonde hij ons de charmes van het dorp
op zich. Altijd leuk voor als je er een volgende
keer gaat stappen. Hoewel wij toch liever
gewoon gaan shoppen in de Nieuwstraat van
Brussel.
Na een welverdiende rust en onze buik lekker
rond gegeten, konden we onze benen weer
strekken: op naar het museum voor schone
kunsten. Mevrouw De Keuster gaf ons een
hele uitleg over onze opdracht in het museum:
een schilderij van boven tot onder
beschrijven. Onmogelijk denk je dan, maar
éénmaal je een schilderij gevonden hebt, je
pen zijn vrije loop laat, komt alles snor. Na
ons bezoekje liepen we nog even langs de
fototentoonstelling over luchtfoto’s over de
hele wereld, lieten we Brussel achter ons en
stapten we braafjes de trein op. Moe, maar
tevreden over ons dagje samen, keerden we