JRK - juni 2007 in PDF - Sint-Jozef Ternat

Geachte directie, leden van de inrichtende macht, leerkrachten, ouders, leerlingen en andere
vrienden
Geachte Liesbeth, Sam, Astrid, Thomas, Thalassa, Joren
Ik heb geen geheugen voor namen, voornamen niet, maar wel voor gezichten. Het is één van
mijn vele afwijkingen. Nu ken ik ze nog, beste leerlingen, maar wanneer we elkaar binnenkort
op straat ontmoeten, zal ik jullie naam vergeten zijn, jullie gezichten daarentegen vergeet ik
nooit. Bladerend in mijn Kruikenburgalbum met honderden kleine fotootjes, honderden beelden
van allemaal mooie mensen, zal ik jullie toelachen en denken aan toen, aan de lange uren
die we hier samen op de schoolbanken hebben gezeten. Ik zal denken aan het gebabbel, het
geroep en getier in de gangen, de angst in jullie ogen bij de rapportuitreiking, de tranen op jullie
wangen na de zoveelste ontgoocheling, de glimlach rond jullie lippen tijdens de proclamatie.
Ik zal denken aan de jeugd van toen en ik zal jullie herinneren als een uitzonderlijke generatie.
Een generatie die mij kippenvelmomenten bezorgde, een generatie die uitblonk in taalvaardigheid,
een generatie die mij deed geloven in ‘de jeugd van tegenwoordig’. Jonge mensen
die de druk van onze samenleving met trots doorstaan. Ik zal met jullie woorden en beelden
een film maken, een film over schoonheid, want jullie zijn allemaal mooie mensen.
Jullie zien er trouwens allemaal mooier uit dan enkele weken geleden en de meesten onder jullie
zullen nog veel mooier worden mettertijd. Van sommigen helaas, zal ik me dan afvragen hoe
het mogelijk is dat een mens zo lelijk kan worden. Dan zal ik denken: “Kruikenburg, hier hebben
we gefaald.”
Beste Bert, Katrien, Peter, Sarah, Wim, Dorien, …
Vijftien jaar geleden mocht ik ook afstuderen. Eindelijk!
Mijn ouders zaten fier in de zaal, want het was hen toch gelukt mij zover te krijgen. Van een
schuchtere en onnozele snotneus in het eerste jaar, maakten ze een zelfbewuste en gezonde
leerling met een toekomstperspectief, al was dat toen nog eerder vaag. Ik ging op café, ik ging
naar fuiven. Elke dag kwam ik fijn afgeborsteld naar school, want ik had een lief.
Ik las romans die mijn leraars voorstelden, luisterde met verstomming naar de verhalen over de
grote geschiedenis, de Guldensporenslag en de renaissance. Ik leerde sleutelen aan vierkantsvergelijkingen
en de éénparig rechtlijnige beweging. In aardrijkskunde namen ze me mee naar
Rusland en Afrika. Frans, Nederlands, Engels, Duits, … bij momenten was het allemaal Chinees,
maar dat deerde niet, want ik was verliefd.
Thuis, in een klein hoekje van mijn slaapkamer, schreef ik soms een gedichtje, liefdespoëzie
natuurlijk, want ik had een lief.
Na de proclamatie wandelde ik gretig naar buiten met mijn diploma in de hand. Aan de overkant
van de straat kreeg ik al een krop in mijn keel. Het was gedaan en ik zou deze school nooit
meer terugzien op dezelfde manier als de voorbije zes jaar.
Beste Jelle, Joke, …
Vijftien jaar later,
Mevrouw Segers, je leerkracht Nederlands
Afscheid Kruikenburg 2007 - 2