JRK - juni 2008 in PDF - Sint-Jozef Ternat

“Jeugd Rond Kruikenburg” verschijnt 5 x per jaar in feb - apr - jun - nov. - dec. Afgiftekantoor: 1740 Ternat - P409407
Verantwoordelijke uitgever en afzender: Ludo Longin, Stationsstraat 37 - 1740 Ternat
ST.- JOZEFSINSTITUUT
Nr: Juni
2008
België
P.B.
1740 Ternat
2/2930
jrk@sint-jozef-ternat.be

Das ist die Berliner Luft, Luft, Luft ...
Na lang afwachten stonden we
uiteindelijk met veertig op de
grote markt van Ternat om te
vertrekken richting Berlijn.
Veel vroeger dan verwacht
kwamen we allen vermoeid aan
in de jeugdherberg, waar we
werden opgewacht door de
overactieve meneer Gezel en
mevrouw Delcour. Toen het
ontbijt op was konden we eindelijk
vertrekken naar Berlijncity,
waar we meteen op bus
100 sprongen. Hierdoor hadden
we de kans om een eerste
blik te werpen op Berlijn.
Nadien gingen we naar het
museum” Story of Berlin “,
waar de ene groep in het Duits
gegidst werd en andere in het
Engels. De rest van de dag
brachten we wandelend door
van het ene gebouw naar het
andere. We dachten de dag af te
sluiten met een heerlijke maaltijd
bij de Italiaan, maar dit was
buiten de leerkrachten gerekend.
Dankzij hen hebben we
tussen het eten en ons, op dat
moment, heilige bedje, twee
uur staan aanschuiven voor een
toch wel prachtig uitzicht van
op de Reichstag-koepel. Ons
bedje zagen we voor het eerst
om 1 uur s’nachts.
Half slapend kwam iedereen de
volgende morgen samen aan
het ontbijt, maar het onuitputtelijke
enthousiasme van
meneer Gezel hielp er ons weer
bovenop. En zo zou het de hele
week gaan…
Woensdagvoormiddag brachten
we vooral door in het Pergamommuseum
en het Ägyptische
Museum. Deze musea
mochten we vrij ontdekken
met behulp van een audiogids
waar je het nummer van het
betreffende beeld moest intoetsen.
Hierna hadden we een
boottocht op de Spree die ons
de mooiste gebouwen van Berlijn
toonde. Door het slechte
weer namen we binnen plaats
waar we een heerlijke chocomelk
konden verkrijgen. We
brachten nog een bezoekje aan
de Fernsehturn en de Alexanderplatz,
die ons zo konden
bekoren dat we er zelfs ons
avondmaal nuttigden. Dit keer
kozen we voor een Zuid-Amerikaans
restaurant waar je heerlijke
steak kon bestellen. Spijtig
genoeg was men als afsluiter
het koekje op de Bananasplit
van Steven en Bart vergeten.(Of
toch niet helemaal, is
het niet jongens?) Om de
avond af te sluiten trokken we
het nachtleven van Berlijn in,
samen met onze Nightlife
Scout Apu. We bezochten twee
buurten met vele café-tjes die
enorm populair zijn bij de
jeugd. Natuurlijk zouden we
die ook eens van binnen beter
JRK juni ‘08 - 3
leren kennen. Daarna moesten
we nog sprinten voor onze
trein, maar we hadden geluk,
we waren nog op tijd. Op tijd
om terug te gaan naar onze
jeugdherberg!
Donderdagochtend begon met
een dipje. We brachten eerst
een bezoekje aan Checkpoint
Charlie, en het bijhorende
museum. Dit museum bekoorde
ons niet zozeer, omdat het er
veel te druk was. Maar onze
middaglunch bracht er ons
weer bovenop. We konden
onder een stralend zonnetje
picknicken op grote stenen
blokken. Spijtig genoeg moesten
we afscheid nemen van
mevrouw Delcour. We begonnen
met nieuwe goede moed
aan het Joodse museum, en tot
onze grote verbazing stond er
een reus voor onze neus die
dan ook nog Nederlands sprak.
Deze rondleiding vonden we
allen zeer geslaagd. We maakten
kennis met de beangstigende
sfeer van de Holocaust die
ons toch wel op een verrassen-

de manier werd aangebracht.
Het museum was volledig uitgetekend
als herdenking voor
de Joden. De vorm van het
gebouw, elke gang, elke streep
op de muur, elke kleur van de
muur had een bepaalde betekenis.
Nadien zijn we het Holocaust-
Mahnmal gaan verkennen.
Hierop volgde een superleuk
spel van groep 1. De leerlingen
werden in 4 groepen onderverdeeld.
Elk groepje moest met
een kaartje in de hand verschillende
gebouwen zoeken en er
vragen over oplossen. Met deze
antwoorden vond men de eindbestemming,
namelijk de
Hauptbahnhof, waar we lekker
gegeten hebben. Hierna was
het tijd om terug te keren naar
de jeugdherberg, waar we nog
even de tijd hadden voor een
drankje en om een beetje te
kletsen. Vermoeid keerden we
terug naar ons bedje. Slaapzacht!
Vrijdagochtend, klaar voor de
rustigste dag van de week. Met
z’n allen trekken we op naar het
filmpark in Babelsberg. De eer-
ste indrukken waren zeer positief,
want de 4D-film, de training
van de dieren en het bijwonen
van een tv-show brachten
ons dichter bij de showbizz.
Na de bootjesattractie, die nog
trager ging dan de bootjes in
Plopsaland, kwam het middageten
waar een plotse pannekoekenregen
ons verraste, met
dank aan Stefanie.
Om 14.30 uur stond er een
heel team stuntmannen en
- vrouwen klaar om ons een
show van hoog niveau te bieden:
vuur, brommers, gevechten,
ronkende motoren en heel
wat spectaculaire stunts vlogen
ons om onze oren. Na de show
kregen we een backstage rondleiding.
Eerst leerden we hoe
alle geluidjes werkten die
geproduceerd werden, en we
mochten die dan ook nog eens
uittesten. Hierna kregen we uitleg
over de vele stunts. Onze
gids was zelf stuntman
geweest, maar hij was te oud
om het nog te doen, want zijn
lichaam kon het niet meer aan.
Deze rondleiding was voor ons
nog maar eens het bewijs hoe
JRK juni ‘08 - 4
gevaarlijk stuntwerk wel kan
zijn.
Doordat we buiten het centrum
van Berlijn waren, zaten
we wel een tijdje op de trein.
We moesten maar liefst 16 haltes
van de S-Bahn voorbij naar
de Ostbahnhof op de Warschauerstraße.
We hadden
keuze uit verschillende restaurants,
maar voor de verandering
was het eens Mexicaans,
wat helemaal niet slecht was.
Als afsluiter van de avond en
van de reis gingen we terug
naar de herberg waar een ‘grote
party’ op ons wachtte. Het
duurde wel even vooraleer de
geluidsinstallatie in orde was,
maar na een tijdje kwam het
toch in orde. Ondanks een start
in mineur werd het al bij al een
geslaagde, en vooral een vermoeiende
(is het niet jongens…?)
afsluiter van een nog
meer geslaagde reis.
Zaterdag 29/3, onze laatste dag
in Berlijn. Met veel gegrom en
geklaag kwamen we met kleine
oogjes gepakt en gezakt naar
beneden. Ons maagje was
gevuld, onze honger was
gestild, we konden er nog een
dag met de volle 100% tegenaan.
We namen toen afscheid
van meneer Gezel. Na wat zoeken
vonden we in Potsdam de
bus die ons naar het Park Sanssouci
bracht, waar we een wandeling
maakten door het prachtige
park. We konden spijtig
genoeg de indrukwekkende
paleizen niet bezoeken, want ze
waren volgeboekt. Na 2 uur
stappen waren onze voetjes
terug moe. En de twee gehandicapten
van dienst, Kevin en
Dorien, zagen het ook niet
meer zitten. Na ons middageten
en een bezoekje aan onze

noorderburen was het tijd om
voor de laatste keer terug te
keren naar het centrum. Hier
kregen we de rest van de dag
vrij. We mochten ons uitleven
in alle mooie winkels van de
KaDeWe en de buurt er rond.
Hier waren alle merken die je
maar kunt denken vertegenwoordigd:
Adidas, Gucci,
Dolce & Gabbana, Dior, Burberry
en nog vele andere. Met
ons hoofd naar beneden en een
traantje in onze ogen namen we
afscheid van het mooie Berlijn.
We keerden terug naar onze
jeugdherberg, waar onze valiezen
reeds gepakt klaar stonden.
Vakantie!
We moesten nog eventjes
wachten op de bus, maar om
22.45 konden we vertrekken.
De terugreis s’nachts viel weer
enorm mee, en we kwamen
veel vroeger dan gepland aan in
Ternat.
Berlijn: vrij onbekend, maar
ons heeft het meer dan verrast!
Een absolute aanrader!
Dorien Masschelein
Stefanie Jacobs
Jeroen Vranckaert
Kevin De Valck
Jeroen Van den haute
De zomervakantie kan terug wat rust brengen.
Na alweer een boeiend schooljaar, kunnen we ‘moe maar voldaan’ achterom kijken.
De schooldoorlichting was goed tot zeer goed. Enkel onze infrastructuur scoorde
onvoldoende.
Ondertussen zijn de nieuwbouw en verbouwingswerken al een héél eind opgeschoten.
We kijken dus ook al graag vooruit.
De nieuwe klassen zullen we in september in gebruik kunnen nemen.
De refter, het secretariaat, de leraarskamer, de directieburelen en de inkomhal
worden tijdens het volgende schooljaar aangepakt. De toiletten vernieuwen we tijdens
de zomervakantie 2009.
Ook onze ICT mogelijkheden worden vanaf september enorm uitgebreid.
Niet iedereen zal dus rust hebben tijdens de vakantie…
En als we dan toch al wat vooruit lopen, wil ik graag meedelen dat het uurrooster
vanaf volgend schooljaar voor alle leerlingen hetzelfde wordt. We zullen starten
om 8.55 uur en eindigen om 16.00 uur. Dit zal ons wat meer mogelijkheden geven
om ’s middags meer tijd samen te hebben.
Voor leerlingen die 17 jaar worden, kunnen we vanaf volgend schooljaar ook
jaarlijks het ‘Rijbewijs op school’ aanbieden. Dit wil zeggen dat zij in het tweede
JRK juni ‘08 - 5

trimester op school de theoretische lessen zullen kunnen volgen én het examen
voor het theoriedeel zullen kunnen afleggen. En dit allemaal gratis.
Maar eerst RUST, VAKANTIE voor iedereen op één of andere manier verbonden
met het Sint-Jozefsinstituut. Bedankt voor jullie inzet, want ‘school’ maken we
samen!
Een 130-tal laatstejaars vieren hun afscheid van onze school. Een afscheid dat een
begin betekent van een nieuwe wending in hun leven, een leven met nog meer vrijheid
en verantwoordelijkheid, een leven met nog meer kansen…
En ook een zestal collega’s kunnen na een verdienstelijk aantal jaren inzet voor
leerlingen en collega’s op een welverdiende pensioensrust.
We wensen hen allemaal het allerbeste!
Yannick Noppe
Directeur Sint-Jozefsinstituut
Jrdactioneel
“Quousque tandem abutere patientiā nostrā
Catilina!” Hoeveel leerlingen die over een paar
maanden zullen uitzwermen over de aula’s van
Vlaanderens universiteiten en hogescholen
kennen deze pathetische uitroep van Cicero
niet uit het hoofd? Het zou echter best kunnen
zijn dat die regel vrij snel uit het collectief
geheugen verdwijnt en dat heeft dan niet alleen
te maken met het zogenaamde stoffige imago
van het vak Latijn, maar ook met het talent van
een “angry young man” die reeds meer dan
tweeduizend jaar geleden in zijn verzen de tijdsgeest
van dit derde millennium wist te vatten.
Zijn naam? Catullus; hij was een kleine dertig
jaar jonger dan de eerder vermelde Cicero.
En waarom zou de dichter Catullus, van wie de
redenaar en staatsman Cicero geen hoge dunk
had, deze laatste naar de kroon steken? Wel, om
te beginnen spreekt hij tot de verbeelding van
menig jeugdig geweld met zijn poëtische kroniek
van zijn passionele liefde voor de bevallige
Lesbia. Welke jongeling voelt het hart niet sneller
kloppen, wanneer Catullus schrijft:
JRK juni ‘08 - 6
“Vivamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum severiorum
omnes unius aestimemus assis!”
“Leven is liefhebben, Lesbia,
en geen cent geven om
praatjes van oude heren.”
(vert. Paul Claes)
Of wie voelt niet zelf de adem stokken in de
keel, het merg branden in de botten wanneer
men terugdenkt aan dat ene moment dat men
de aanbedene zich ziet vermeien in het gezelschap
van een mogelijke rivaal. Met een akelig
precies inlevingsvermogen legt Catullus dat
ogenblik vast op papier:
“lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinnant aures, gemina teguntur
lumina nocte.”
“maar mijn tong is verlamd, tot diep in mijn
ledematen

stroomt een zachte gloed, mijn oren suizen
door hun eigen geruis, het ziet zwart voor beide
ogen.”
(vrije vertaling)
Lang voordat het vak “creative writing” aan
Amerikaanse universiteiten werd gedoceerd,
past Catullus daarvan één van de belangrijke
principes toe: het zintuiglijk schrijven: verlies je
niet in algemeenheden, wollig taalgebruik of
clichés, neen, hanteer de pen als een camera of
een cassetterecorder of – zoals in de pas aangehaalde
strofe – als een stethoscoop waarmee je
elke reutel in je lichaam kan registreren. Zelden
zijn woordkunstenaars erin geslaagd de symptomen
van verliefdheid zo plastisch weer te geven
als Catullus.
Wie echter meent dat zijn verzen bol staan van
onschuldige sentimentaliteit, slaat flink de bal
mis. Lesbia, het voorwerp van Catullus’ passie,
was een “femme fatale” uit de Romeinse “beau
monde”. Dat deze dame minnaars verslond met
het tempo waarmee anderen “Pringles chips”
naar binnen werken, dat ze naar ’t schijnt niet
beschroomd was om het bed met haar broer te
delen en zelfs gif in de wijnbeker van haar
respectabele echtgenoot te mengen, dat alles
verleent haar en ook de verzen waarin Catullus
haar bezingt (maar ook hekelt) een aura van
zwarte romantiek die niet anders dan een
onweerstaanbare aantrekkingskracht moet uitoefenen
op fans van Jotie T’ Hooft, Nick Cave,
Joy Division of Amy Winehouse. Lesbia zou als
protagonist in een “Film Noir” niet fout gecast
zijn.
Maar met alles wat we tot nu toe over hem
geschreven hebben lijkt Catullus zelf slechts een
jonge snaak te zijn die maar niet volwassen wil
worden. Zoals dat bij een puber het geval is, lijkt
hij de speelbal te zijn van zijn wisselende emoties:
nu eens scheert hij de hoge toppen van de
extatische liefde (“Da mi basia mille”, vrij vertaald:
“Kus me duizendmaal”), dan weer plooit
hij terug op zichzelf in dalen van donkere
depressies, bijvoorbeeld wanneer zijn enige
echte vriend hem bedriegt met Lesbia: “omnia
est ingrata!”, vrij: “alles is tegen mij!” Maar
Catullus afschilderen als de onstuimige puber
JRK juni ‘08 - 7
doet afbreuk aan het talent van deze geraffineerde
dichter. Dat wordt maar al te duidelijk wanneer
men beseft dat precies dat éne gedicht over
de symptomen van de passionele liefde, waaruit
hierboven een strofe werd geciteerd, in feite een
bewerking is van een gedicht van Sappho, die
afkomstig was van het eiland Lesbos (!). Wat
zich dus aanvankelijk liet lezen als de onschuldige
weergave van een spontane verliefdheid is in
feite een bewuste poging om betere poëzie te
schrijven dan die van de beroemde dichteres
Sappho! Catullus als “Latin lover”? Het lijkt dus
je reinste flauwekul te zijn! Kijk maar naar de
laatste strofe van hetzelfde verliefdheidsgedicht:
“Otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.”
“Niets om handen hebben, Catullus, is
zwaar voor jou.
Door niets om handen te hebben ben je
overmoedig en te uitgelaten.
Tijd om niets te doen heeft vroeger koningen
en welvarende steden te gronde
gericht.”
(werkvertaling)
Na met veel oog voor plastische details de fysieke
tekenen van de verliefdheid te hebben
beschreven komt deze conclusie als een anticlimax
op de lezer over: geen bevlogen woord
meer over de passionele liefde; in plaats daarvan
is er zelfreflectie en de nuchtere vaststelling dat
ledigheid Catullus de gelegenheid biedt om te
zwelgen in zijn emoties. Het minste wat je daarvan
als lezer kan zeggen is dat onze dichter nu
van op een afstand naar zichzelf kijkt en de oorzaak
van zijn liefdeseuforie bagatelliseert (“ik
had niets anders om mij af te leiden.”). Maar
dan volgt er een verrassende wending: Catullus
voegt eraan toe dat datzelfde nietsdoen waardoor
hij de tijd heeft om zich te verliezen in zijn
uitgelatenheid, ook tot de ondergang van vorsten
en steden heeft geleid. Van overdrijving
gesproken! Men kan zich afvragen of Catullus’
uitweiding over het “verwoestende effect” van
het niets om handen hebben wel serieus
bedoeld is; waardoor de lezer zich kan afvragen

of daarmee de bagatellisering van zijn euforie
niet vervalt en hij Catullus’ gevoelens nu toch
dient ernstig te nemen. Het is onduidelijk welke
conclusie de lezer uit dit gedicht moet trekken,
maar wellicht doet dat er niet toe; wie weet zou
Catullus in zijn vuistje gelachen hebben als hij
zag hoe generaties poëzieliefhebbers hun hoofd
hebben zitten breken over de interpretatie van
deze verzen.
Dat Catullus veeleer een minnaar was van woorden,
dan van Lesbia’s verlokkende charmes,
blijkt goed uit een gedicht waarin hij nochtans
precies die charmes prijst door ze te vergelijken
met die van een andere vrouw, Quintia, die het
echter in schoonheid van haar moet afleggen:
Quintia is mooi voor velen; voor mij is ze stralend,
rijzig,
recht: dat geef ik zo stuk voor stuk toe.
Dat soort schoonheid wijs ik helemaal af: want
er is geen bevalligheid,
geen vleugje esprit / geen greintje karakter in
dat zo grote lichaam.
Lesbia is mooi, die niet alleen helemaal de
mooiste is,
maar ook in haar eentje iedereen alle charme
heeft ontfutseld.
(werkvertaling)
De houterige werkvertaling, voor de gelegenheid
snel even neergepend, doet het sierlijke
De culturele dag
Donderdag 24 april, de culturele
dag.
Het beloofde een mooie dag te
worden met veel zonneschijn.
Dat zou het stappen met mijn
krukken misschien kunnen verzachten,
want ik zou de hele
dag al huppelend en ‘pikkelend’
doorbrengen.
Het was even wachten op de
trein,en toen die aankwam
vroeg iedereen zich af waar hij
ging zitten, die trein zat al bomvol!
Na wat duwen en trekken
had ik toch een plaats (gelukkig,
want dat kon niet van
iedereen gezegd worden !). Na
twee haltes ging een andere
school van de trein en konden
we allemaal bij elkaar zitten.
Toen we in Brussel Centraal
afstapten, zag ik mijn eerste
hindernis … de trappen. Door
de attente mentale steun van
klasgenote Katrien kon ik die
overwinnen.
Tijdens de voormiddag was de
literaire wandeling met een
JRK juni ‘08 - 8
Latijn geweld aan, maar wat erger is, is het feit
dat zij de betekenisverschillen niet kan weergeven
tussen de drie woorden voor bevallige
schoonheid die Catullus hier bezigt: “pulcher”,
“formosus”, “venustas / venus”. “Pulcher” moet
zowat het algemene, neutrale woord zijn en
betekent “mooi zonder meer”. “Formosus” lijkt
eerder uitsluitend op uitwendige lichamelijke
schoonheid te slaan en kan misschien het best
weergegeven worden met “welgevormd”; Quintia
is “formosa”, maar dat maakt van haar nog
niet de mooiste vrouw; die eer is weggelegd
voor Lesbia die in haar eentje alle vrouwelijke
charmes (“veneres”) bezit. “Venustas” heeft net
als de twee overige woorden eveneens betrekking
op uiterlijke schoonheid, maar is tegelijk
ook doordrongen van een spirituele kwaliteit,
die moeilijk in woorden te vatten is en die de
eigenheid van Lesbia uitmaakt: charme lijkt het
woord in het Nederlands te zijn dat het dichtst
bij het Latijn aansluit. Wat Lesbia onderscheidt
van andere mooie vrouwen, zoals Quintia is dat
ze karakter, esprit heeft (“mica salis”, letterlijk:
“een korrel zout”). Moraal van dit verhaal?
Catullus toont zich in dit gedichtje niet alleen
als bewonderaar van Lesbia, maar ook als
woordkunstenaar, die in zijn zoektocht naar het
juiste woord, de expressieve kracht van de taal
aftast.
W. Van Deun
spreekopdracht gepland. Eerste
halte: de St-Michiel en de
St-Goedele kathedraal. Deze.
Wie hier een spreekopdracht
moest doen had het niet
gemakkelijk, er waren werken
aan een nabij gebouw en bij
momenten hoorden we ze echt
niet goed. Na hun uitleg moesten
we in de kathedraal gaan en
de kunstwerken aandachtig
bekijken, want er volgde een
quiz. Ik ging niet mee (teveel
trappen) en na een tiental

minuten kwam de klas weer
naar buiten en kon de quiz
beginnen, de winnaar was Marjan,
ze kreeg een kroon en
mocht de koning van de dag
zijn.
Daarna gingen we verder naar
het Spanjeplein met het beeld
van Don Quichot en Sancho
Panza. Anke, Lotte en Soline
maakten van de opdracht een
interview. Ik vond dit de beste
spreekopdracht van de dag.
Nu was de Grote Markt aan de
beurt. Aan de hand van rebussen
moesten we de namen van
een aantal gebouwen ontcijferen
en het groepje gaf er meer
uitleg over. De volgende halte
was het monument van ’t Serclaes
dat zich ook op de Grote
Markt bevindt, we kwamen te
weten hoe de Brusselaars aan
hun bijnaam komen (de Kiekenfretters)
en normaal konden
we eens over de arm wrijven
van het standbeeld (wat
vooral geluk zou brengen aan
de jonge, ongehuwde meisjes!),
maar het hele pand was in
restauratie.
Manneke Pis was de volgende
die aan de beurt was. Veel
plaats om te staan hadden we
niet , want de dagelijkse hoeveelheid
Chinezen en Japanners
waren weer paraat! Het
was er ook heel rumoerig, zodat
het moeilijk was om de uitleg te
verstaan.
En dan, last but not least, waren
ik en mijn groepje aan de beurt
met de Kleine Zavel. We gaven
elk uitleg over een standbeeld
en aan de hand van een rebus
moesten onze klasgenoten de
naam van het personage raden.
Toen we klaar waren was het al
twaalf uur en rammelde iedereen
van de honger. We gingen
op zoek naar een restaurant dat
niet te duur was, wat eigenlijk
een moeilijke opdracht bleek te
zijn doordat we in een chique
wijk zaten.
Maar wie zoekt die vindt en
inderdaad we vonden een bord
met daarop “Plat du jour” voor
maar acht euro. De baas keek
ons een beetje raar aan , maar
noteerde toch onze bestellingen.
Amper tien minuten later
hadden we ons eten al en het
was heel lekker ! Moest nu juist
JRK juni ‘08 - 9
die kwelende straatmuzikant
eens zwijgen, dan zou alles perfect
zijn.
In de namiddag gingen we naar
het museum voor oude kunsten
, waar we niet echt naar
uitkeken. Ik was liever naar
Muziekinstrumentenmuseum
geweest. Maar vooraleer we
daar geraakten moesten we nog
wat stappen en jawel, nog wat
meer trappen beklimmen.
Toen we er aankwamen, bleek
het dat we nog twintig minuten

moesten wachten. Voor ons
geen enkel probleem, zo konden
wij nog wat zonnen!
Mevrouw Collaert had voor mij
een rolstoel geregeld en ik
moest via een andere ingang
naar binnen. Daar bleek dat
Mevrouw Collaert en ik geen
kaartje hadden mee gekregen
zodat we waarschijnlijk niet
binnenkonden. Na twee niet
beantwoorde telefoontjes
besloten we toch de rest van de
klas te gaan zoeken die op de
min één zaten. We gingen de
lift in en .. die bleef gewoon
staan. En dus gingen we maar
weer wat uitleg vragen aan een
conservator, maar dan hoorden
we de stemmen van onze klas
en konden we verder. Lotte
eiste haar rol van de bestuurder
van de rolstoel op en samen
gingen we de lift in, die nu wel
werkte. Onze gids leidde ons
rond, liet ons
veel schilderijen
zien en
na een anderhalf
uur was
de rondleiding
voorbij.
We gingen
terug naar het
station en na
een pijnstiller,
veel trappen
en een half
uur wachten
kwam onze
gereserveerde
trein aan,
waar nu dus
wel plaats
was. Toen ik
naar huis
“krukte” wist
ik eigenlijk al
dat ik de volgende dag niet naar
school zou gaan.
JRK juni ‘08 - 10
Ilke De Meuter, 4EWb

Het gat tussen 10 en half 1
Een voorbereid man is er twee
waard. Nu ja,’voorbereid’. Achteraf
gezien kan men zich op
zoiets niet voorbereiden …
Maar laat ik beginnen bij het
begin. 7.30 uur. De wekker.
Het is donderdag 13 maart en
ik heb vandaag examen Nederlands
en mondeling Engels.
Dankzij de mooi uitgedachte,
democratisch besliste overeenkomst
tijdens de les Engels
mocht ik als laatste aantreden
in het kleine lokaaltje. Laatste
betekende om tien voor één.
Wetende dat de test Nederlands
geen drie uur zou duren,
nam ik vol goede voornemens
mijn map geschiedenis mee,
om tijdens de wachturen mijzelf
nog wat nuttig bezig te
houden. Nu ja,’nuttig’. Wanneer
ik om tien uur klaar ben
met Nederlands, vraag ik
beleefd aan de dichtstbijzijnde
leerkracht of ik mijn kopij mag
indienen. “Neen”, is het antwoord.
“Niet voor half 11! Kijk
nog eens na.” Kijk nog eens na,
kijk nog eens na?? Als ik om
kwart voor tien al klaar ben, en
een kwartier lig te staren op
drie armzalige bladzijden met
acht vraagjes waar ik me 45
minuten mee bezig moeten
houden heb, denk ik wel dat ik
zeker genoeg zeker ben om
mijn kopijtje af te geven. Wat is
dat eigenlijk met die hele regeling
dat we pas om half elf of elf
uur mogen afgeven? Alsof het
enig verschil maakt. Alsof wij
echt nog gaan zitten nakijken!
Naar wat ik hoor, vinden ook
alle leerkrachten het quatsch,
maar geen mens die er iets aan
doet. Niemand die er zich vragen
bij stelt, hoe het beter kan,
neen neen, laat de kindjes maar
zitten tot half elf. Leve de kritische
ingesteldheid!
Ik pak een potlood en teken
een mengeling van Lost en Pacman
op mijn blad, vraag nog
drie keer hoe laat het is en kan
eindelijk het lokaal verlaten. Ik
vermoed dat ik in de refter
terecht kan om te wachten, en
eventueel al wat te lezen voor
geschiedenis en zet mij daar
dus aan een tafeltje. Al snel voegen
enkele lotgenoten zich bij
me en van studeren komt niet
veel meer in huis. Dat gaat ook
moeilijk als om de vijf minuten
een leerkracht, iemand van het
secretariaat of andere schoolgerelateerde
personen komen
vragen wat wij hier doen! Denken
jullie dan dat wij het tof
vinden nog wat langer in het
gebouw te blijven?? Half twaalf.
Al bij al zit ik hier een dik uur te
praten met vriendjes en vriendinnetjes,
maar naargelang de
grote wijzer dichter bij de 12
komt, loopt de eetzaal steeds
meer leeg. Ik besef dat ik honger
heb en begeef me snel even
naar de markt om wat eten te
halen. Op de markt ontmoet ik
leeftijdsgenootjes die mij verbaasd
vragen wat ik hier kom
doen. ‘Voedsel voor de ziel’,
zeg ik, en ik reik hen de druipende
hamburger aan. Vijf voor
twaalf. Blijkbaar mocht ik de
school helemaal niet uit. Niemand
die mij daarvan iets
gezegd had. Lijkt me ook maar
stom. Al de kindjes worden na
hun examens naar buiten
gejaagd door opzichters,en ik
zou dan maar moederziel alleen
moeten achterblijven in een
lege eetzaal? ZONDER
JRK juni ‘08 - 11
ETEN? Schandelijk! Dictatoriaal!
Geen haar op m’n hoofd
dat er zelfs maar aan denkt daar
als een tam schaap te blijven
zitten! Mij een week lang
afbeulen met examens, niets
dan vragen stellen waarvan ik
me telkens opnieuw (en op één
examen staan genoeg vragen)
de vraag stel:’Zal het besef dat
de eucharistie een ONT-moeting
is met Jezus mij in m’n toekomstig
leven nog van pas
komen?’ Best deprimerend.
Goed, tien voor één. Een klasgenootje
komt me uit mijn lijden
verlossen en zegt dat ik vertrekken
mag. Aangekomen in
het kleine lokaaltje haal ik m’n
prachtig opnieuw afgedrukte
portfolio boven en toon het
met afwachtende trots aan de
leerkracht. Die is er heel wat
minder enthousiast over.
Gebrek aan extra materiaal. O
ja, want het afdrukken van een
liedjestekst is wel zeer verrijkend.
‘Je kan hem vertalen, daar
leer je veel uit!’ Jup, een zoekopdracht
in Google was zeer
leerrijk. Wel tien sites waarop
ik Engelse lyrics in zowel
Engels als Nederlands vond,
praktisch in kolom gezet en
afdrukklaar! Ook een pluim
voor het milieuvriendelijke
aspect van dit alles. Mijn voorganger
had ongeveer 20 pagina’s
bijkomend spul mee (niet
eens de moeite genomen om
iets dubbelzijdig af te drukken)
en no offence, maar mijn
Engels is beter dan dat van die
persoon. ‘Je kan zo te zien niet
met de vrijheid omgaan.’ Kan
zijn. Valt te zien wat er als vrijheid
bestempeld wordt. Ik heb
‘de vrijheid’ om te kiezen wat ik

met m’n portfolio doe om mijn
Engels te verbeteren. Ik kan een
film kijken. En ‘bewijzen’ dat ik
hem echt gezien heb. Ik kan
een boek lezen en ‘bewijzen’
dat ik hem echt gelezen heb
(alsof we niet genoeg te doen
hebben voor Nederlands). Ik
verbeter m’n Engels wel op
mijn manier. En in de tussentijd
kan je mij gerust wat woordenschat
bijleren en testen
laten afleggen, zodat ik hetgeen
ik al kan ook onderhoud. Maar
kom niet met futiliteiten op de
proppen. Daarmee word ik al te
veel geconfronteerd tijdens de
gewone schoolweken.
Als laatste wil ik de volgende
mensen bedanken: de leer-
2 daagse 4e jaars in Dworp
Dag 1
Op 17 april stonden alle vierdejaars
fris (nuja, daarover kan
nog gediscussieerd worden
aangezien het nog vroeg in de
ochtend was) gewassen, klaar
krachten, voor hun onuitputtelijke
inzet ons gedurende de
eerste 18 jaar van ons leven
bezig te houden met hun
vreemde obsessie voor bepaalde
aspecten van de wereld
rondom ons; het secretariaat;
voor de goede zorgen die zij
ons telkens met een stralende
glimlach geven en voor het in
stand houden van de Douwe
Egberts-fabriek ; de bouwvakkers
van de nieuwbouw aan
onze school, voor vele maanden
dat ze voor vertraging zorgden
in de gangen na het belsignaal,
waardoor we jammerlijk
soms tot tien minuten van onze
les missen. Geloof mij, ik zeg
enkel wat elke andere leerling
om te vertrekken op 2-daagse
naar Dworp, aan het zwembad
te Ternat! Voor diegenen die
de ogen nog even wilden sluiten
op de bus, was het echter
niet de moeite aangezien het
maar een beperkte busrit van
JRK juni ‘08 - 12
denkt. En ten slotte een woordje
van dank aan minister Franck
Vandebroucke, voor zijn goed
en doordacht onderwijsbeleid.
De mail die mijn zus u gestuurd
heeft is trouwens nog steeds
niet beantwoord denk ik, wat
uw populariteit in de stad Gent
niet ten goede komt. Ook
bedankt aan het schoolgebeuren
in het algemeen, voor het
geven van leuke opdrachten tijdens
de vakantie, die onze
maagdelijke katholieke zieltjes
dichter bij God brengen, en
hiermee een reis naar Spanje in
de war sturen. Leve de opgelegde
religie.
Laurens De Boeck, 4 LaWi
ongeveer 30 minuten was.
Eenmaal aangekomen, mochten
we onze, niet al te zware,
bagage al droppen in een grote
berging. Maar om te treuzelen
of te bekomen van die “vermoeiende”
busrit was helaas
geen sprake want de workshops
begonnen meteen na de aankomst.
Onze klas, 4EMA, begon bijvoorbeeld
met de workshop:
relaties. Na een hele wirwar van
gangen en trappen te hebben
doorkruist, vonden we het juiste
lokaal en begonnen we er
meteen aan. We keken naar een
zeer eigenaardige kortfilm over
vreemde figuren op een grote
plaat die in het heelal “zweeft”.
Men vindt daarop een koffer,
die iedereen krijgen wil.
Nadien kregen we allemaal een
nummer, het was alsof we in
het leger waren. We moesten

onze eigen steekkaarten maken
aan de hand van nummers.
Enkele voorbeelden? Wel, bijvoorbeeld
je telefoonnummer,
klasnummer, huisnummer,
postcode, rekeningnummer,
geboortedatum, schoenmaat,
… en ga zo maar verder. Aan de
hand van die gegevens moesten
de klasgenoten raden van wie
dit kaartje was. Nadien speelden
we een “spel” waarbij 1
persoon een bol touw krijgt en
dat steeds naar iemand moet
gooien die hij/zij denkt goed te
kennen. Zo gaat dit verder tot
iedereen touw in de handen
heeft. Zo ontstond er dus 1
groot spinnenweb.
Na een korte pauze van even
luieren in de zalig liggende
zeteltjes, begonnen we aan
onze 2e workshop. Onze klas
had een gesprek met een seksuoloog.
Zij, die de naam Ruth
draagt, vertelde ons wat meer
over zowel de geslachtsorgane
van de man als de van de
vrouw. Ze gaf ons info over de
eerst keer en de voorbehoedsmiddelen
waar we gebruik van
kunnen maken. We hebben
zeker allemaal wat bijgeleerd!
Eindelijk: middag! Met knorrende
magen gingen we op weg
naar de eetzaal. Natuurlijk
denk je dat je op van die
schooluitstappen niet veel
soeps zult krijgen, maar toch!
Het eten viel goed in de smaak.
Frieten met pepersaus en een
brochette en een hoopje sla…
Wie vindt dat nu niet lekker?!
Voor wie zin had in meer: de
extra porties waren aanwezig!
Een uurtje pauze! Dat zien we
natuurlijk allemaal wel zitten!
Gelukkig was het mooi weer
waardoor we konden genieten
op het gras van het heerlijke
zonnetje. Natuurlijk vloog deze
pauze voorbij…
De workshops begonnen weer!
Wij vlogen er meteen in met
toneel spelen. Na een tijdje in
het lokaal rondgelopen te hebben
en wat uitgebeeld te hebben
op commando van de leerkrachten,
begonnen we eraan.
De klas werd in groepjes van 2
verdeeld en ieder kreeg een
koppeltje na te spelen. Je kreeg
een foto met een homokoppel,
lesbisch koppel, getrouwd koppel,…
op en daarbij moest je je
eigen sketch verzinnen. Dat
was uiteraard soms wel eens
lachen geblazen!
Hierna volgde het zogenoemde
“soaspel”. Hierbij moest je
allerlei opdrachten uitvoeren
tegen een andere ploeg. De ene
keer moest je de juiste soa’s bij
de juiste foto’s plaatsen (dit
waren niet bepaald de meest
aantrekkelijke foto’s maar daar
willen we uiteraard niet te diep
op ingaan want dit kan voor
nogal nare herinneringen zorgen),
vragen beantwoorden in
verband met soa’s en seksualiteit,
de stoelendans, het beker-
JRK juni ‘08 - 13
spel,… en ga zo maar door.
Telkens als je een opdracht
tegen een andere ploeg verloor,
kreeg je een soa. Uiteraard was
het dus de bedoeling om zoveel
mogelijk te winnen en dus… zo
weinig mogelijk soa’s te krijgen!
Na een korte pauze, gingen we
verder met de workshops. Nu
was het tijd voor dansen! Van
een simpele volksdans (cowboydans,…)
tot een toch wel
vrij ingewikkelde wals, die niet
voor iedereen weggelegd was.
Voor de ene ging het vanzelf,
voor de andere verliep het dan

toch wat stroef. Maar ik denk
toch dat we ons allemaal
geamuseerd hebben!
De workshops van die dag
zaten erop! We konden weer
onze magen gaan vullen met
een koud buffet. Na het eten
was het tijd voor de kamerindeling.
Je had verschillende blokken.
Blok A, B, C en D. De
kamers waren vrij groot, voorzien
van stapelbedden en voldoende
lampen (waarvan er
een aantal het slachtoffer zijn
geworden van enkele leerlingen),
een douche en 2 lavabo’s.
Ook was er sprake van een balkon.
De kamers waren dus dik
in orde!
Na even tijd te hebben gehad
om de bedden op te maken en
eventueel een douche te
nemen, gingen we naar een
toneelstuk kijken. Het was een
zeer eigenaardig toneelstuk
met slechts 2 personages die
steeds van karakter veranderden.
Het waren steeds koppel-
JRK juni ‘08 - 14
tjes, maar dan wel andere personen,
gespeeld door slechts 2
mensen die zich steeds gingen
omkleden achter het decor.
Het was een best wel eigenaardig
stuk.
Het toneel zat erop en de
avond kon beginnen. Meneer
Gezel draaide op de fuif er stevig
op los met een heuse installatie!
Een cola of andere frisdranken
waren te verkrijgen
voor de zeer democratische
prijs van 1 euro! En dankzij de
goede wil van de leerkrachten
mochten we nog een uurtje langer
doorfeesten! Rond half 1
zat het feestje erop en moesten
we terugkeren naar de kamers.
Dag 1 was al afgelopen.
Dag 2
Na een nacht vol binnenvallende
leerkrachten en vuurwerk
(hoe spannend kan een 2-daagse
zijn!) werden we allen vroeg
wakker. Met kleine oogjes
schoven we aan het ontbijtbuffet.
Wat later maakten we
onze valiezen en onze kamer in
orde en begonnnen aan de eerste
workshop. Na eventjes zoeken
in dat ‘doolhof’ aan gangen
vonden we het juiste lokaal
voor de workshop holebi’s. Een
jongen en meisje (zelf homo en
lesbienne natuurlijk), vertelden
hun verhaal en daarna mochten
we allemaal anoniem vragen
stellen op papiertjes.
Op naar de volgende workshop
dan: aids. Een seropositieve
man vertelde ons zijn verhaal
en gaf ons heel wat info over
aids. Het was zeer leerrijk want
er werden veel dingen verteld
die velen nog niet wisten. Het
was ook redelijk shockerend,
we werden er allemaal wel wat

stiller van toen we naar buiten
gingen.
Tijd voor het middageten:
heerlijke puree met balletjes in
tomatensaus, en als dessert,
jawel: een frisco ! Het eten was
ginder echt wel dik in orde dus.
Dan kregen we terug wat tijd
om ons wat te ontspannen in
het gebouw waar we weer konden
genieten van de zalige
zeteltjes.
Wat later was het weer tijd voor
onze laatste workshop: diep.
De tijd: hij vliegt snel!
Vreemd om te merken hoe snel de tijd passeert.
Tot voor een jaar was Sint-Jozef nog een grote
onbekende voor mij. Enkel via de talrijke verslagjes
van leerlingen in de JRK’s had ik een idee
van wat mij hier te wachten stond. In die artikeltjes
dook vaak één constante op: ze waren
bijna allen gemaakt op vraag van ene mijnheer
Muylaert. De geschiedenis blijft zich herhalen,
vandaar ik nu tijdens een verlengd weekend dit
stukje aan het schrijven ben. Diezelfde mijnheer
Muylaert was bij de tweedejaars ook de enige
gekende (of misschien hoort hij liever bekende
J) leraar van Sint-Jozef. Voorgangers waarschuwden
ons voor zijn reputatie. In september
bleek dat hij een jaar lang onze leraar wiskunde
ging zijn. Nu, met acht maanden ervaring achter
de rug, wil ik alle lezers van Sint-Angela verzekeren
dat de vijf uur wiskunde in de week werkelijk
zijn om naar uit te kijken! En ik ben niet
de enige die wiskunde zo boeiend vindt, er
komen zelfs geregeld grijze toeschouwers met
lange staart en piepende stem de les volgen. Dit
hadden we niet in Sint-Angela!
We moesten in kleine groepjes
stellingen over mannen en
vrouwen bespreken. En daarna
werd er een balletje rondgegooid
en wie het balletje kreeg
moest het eerste woord zeggen
dat in hem/ haar opkwam, dat
te maken had met seks. Dat
zorgde natuurlijk voor de nodige
grappige momenten, vooral
wanneer er spontaan mensen
met het woord ‘leiband’ afkwamen.
JRK juni ‘08 - 15
En toen was het tijd om naar
huis te gaan. We stonden buiten
allemaal met onze valiezen
nog wat na te praten over de,
zeker en vast geslaagde, 2-daagse
en stapten daarna de bus in,
terug naar Ternat.
Machteld Clement en Astrid
Staljanssens , 4EMA
Voor de rest is er eigenlijk niet zoveel veranderd
tov het vorige jaar. Er zijn een paar nieuwe vakken
bijgekomen en misschien is ook de hoeveelheid
leerstof een beetje toegenomen, maar dat
valt echter zeer goed mee.
Wat echter buiten alle proporties toegenomen
is, zijn de afstanden of rondjes die we tijdens
LO moeten afleggen. Deze zullen nog jaren
opduiken in mijn ergste nachtmerries. Ook zijn
er een paar dingen die ik echt mis, met name zitbanken
op de speelplaats zijn hier nog niet
gekend.
Sint-Jozef is een milieu-vriendelijke school. Dit
merken we niet alleen door de lieve muisjes en
de frisdrankloze donderdagen, maar ook tijdens
de toetsen waar we op een half blaadje een dubbele
pagina moeten zien op te krijgen. Arme
leerkrachten die dit nadien moeten ontcijferen.
Sarah, 3LaWia

A Midsummer Night’s Dream by the Storytent.
Year after year the Storytent comes to our
school and tells us a story. This year, he showed
us a play by Shakespeare. A Midsummer
Night’s Dream is not an easy play, It’s quite
complicated with all the different characters
and certainly when there’s only one person to
play them. But the Storytent found a solution.
He used people from the crowd, he dressed
them up and told them the lines they had to say.
You could see that some people were very
unhappy that they had been chosen, but eventually
everybody had a good laugh. The Storytent
stayed close to the original text that Shakespeare
wrote, I thought that was good because
I like that, you learn to understand all sorts of
Dag van de Duurzame Mobiliteit
Onze zesdes legden zich toe op
duurzame mobiliteit : een spreker
van Greenpeace bracht info
over duurzame energie en over
de zin om over te schakelen op
Groene Stroom.
Daarna volgden er workshops :
een fiets-werk-atelier waar we
leerden een ketting opleggen
en smeren,remblokjes herstellen,kapotte
lichten vervangen
enz. Heel practisch!!!!!!
Bij Charly Eylenbosch hoorden
we een fervent fietser aan het
woord die resoluut de wagen
aan de kant schuift en bijna
alles per fiets doet om zijn ecologische
voetafdruk te verkleinen.
En op het einde nog een
paar praktische tips bij de fiets
zelf.
Heel wat leerlingen leerden de
ecologische rijstijl aan en HET
WERKT !!!!!!!!!!!!!!
Collega Mevr Vandersypen
kwam getuigen over haar
manier van autodelen : nl Cambio
: openbaar autodelen en
ook iemand van Autopia is
gekomen om over de andere
vorm van autodelen te spreken:
nl. privaat autodelen. Allemaal
heel goede alternatieven om
geen auto te bezitten en je toch
comfortabel te vervoeren enkel
indien het nodig is.
Verder speelde nog een groep
een interactieve energiequiz en
JRK juni ‘08 - 16
English and of course, the art of writing that
Shakespeare used didn’t disappear like in all of
the modern versions. Generally, it was a good
play. It wasn’t too long or too boring. The story
was clear for all the people in the crowd and it
was filled with humour (although we all had
trouble appreciating Shakespeare’s humour). I
think this was one of the best plays of the Storytent.
So, if you want a good laugh and to learn
something about Shakespeare, you should go to
the play, but be careful, because before you
realise it, you are in the middle of the play yourself.
(Charlotte Matthys)
een ander groepje leerde LETS
kennen.
En de dappersten trotseerden
het gure winterse weer om per
fiets naar de kringloopwinkel in
Liedekerke te fietsen.
Alle leerlingen die zich met de
fiets naar school verplaatsen,
kregen van Kreco een wafeltje
aangeboden en er was gelegen-

heid om voor Greenpeace een
petitie te handtekenen voor
zuinigere auto’s.
Hopelijk worden alle aangeboden
initiatieven vroeg of laat
eens door deze leerlingen concreet
toegepast en blijven onze
Kruikenburgers zoveel mogelijk
en zo lang mogelijk de fiets
of het openbaar vervoer of hun
voeten gebruiken. Ons klimaat
zal er wel bij varen!!!!!!!!!!!!!!!
Dank aan alle leerkrachten die
meewerkten en aan Raf voor
het welslagen van deze dag.
Een greep uit de KOLB-projecten
Zoals je wellicht weet organiseert de KOLB, Koninklijke Oud-LeerlingenBond, elk jaar een aantal
activiteiten. Denk maar aan het herstrestaurant, de lustrumviering (avond voor oud-leerlingen die
x maal 5 jaar terug afstudeerden), de toneelavonden, de Kruikenburgse Feesten, de 1e-Terugzieactiviteit
voor de jongste afgestudeerden op Kruikenburg,... Daarnaast is de KOLB ook de uitbater
van het cafeetje De Kring in het kasteel (open elke zondagvoormidaag van 10 tot 13 uur).
Waarom toch al die feesten?
Een vraag die ik meermaals hoorde de voorbije weken. De feesten die de oud-leerlingenbond organiseert
leveren ieder jaar ± 30.000 euro netto op. Dit budget wordt door de oud-leerlingenbond
besteed ten voordele van de kleuter- en lagere school De Brug en het secundair in Sint-Jozef.
Hoe wordt dat geld besteed?
Meestal kloppen de schooldirecties aan bij het bestuur met één of andere vraag. Maar je hoeft
geen directeur te zijn! Heb je als leerling of leerkracht een idee, wens, of droom: stuur een mailtje
naar kruikenburg_club@hotmail.com of spreek iemand van het bestuur aan. Het
bestuur evauleert elke vraag, in samenspraak met de directies, en financiert interessante projecten.
En concreet?
Een greep uit de uitgaven van 2007: gymnicballs (975 euro), trapbeveiliging (1657 euro), stoelen
(3513 euro), plooitafels (445 euro) en kasten (817 euro) voor de lagere school, 5 notebooks
(5725 euro), banken, stoelen en kasten (4515 euro) voor het secundair, deelname aan diverse
olympiades, sportmanifestaties en uistappen voor de leerlingen van Sint-Jozef (1030 euro), bijdrage
in het onderhoud van de sporthal (2500 euro), 1e Terugzieactiviteit voor de afgestudeerden
van de promotie 2006 (1200 euro), Jeugd Rond Kruikenburg voor de oud-leerlingen (2900
euro) en natuurlijk de jaarlijkse lustrumviering (1000 euro).
Ludo Longin
Voorzitter oud-leerlingebond
JRK juni ‘08 - 17

Kreco informeert
1) 100 handtekeningen voor Greenpeace
voor zuinigere auto’s
Herinner jij je nog de petitie van greenpeace die
Kreco lanceerde op de dag van de duurzame
mobiliteit ,vlak voor de Paasvakantie? Daarin
vroegen we aan onze ministers om aan de autoindustrie
te vragen dat ze zuinigere auto’s op de
markt zou brengen. We vroegen op de speelplaats
aan lln om te handtekenen ,en aan onze
lkn. Welnu, we konden ongeveer 100 handtekeningen
verzenden naar Greenpeace !
2) 87 000 handtekeningen tegen de EPA’s
die zijn natuurlijk niet enkel van ons....Het gaat
om het totaal aantal Vlamingen dat tot nu toe al
de petitie ondertekende tegen de EPA’s, je weet
wel: de Economische Partnerschaps Akkoorden
. In de lessen godsdienst kregen de meesten
onder jullie uitleg over die akkoorden die zo
nadelig uitvallen voor de ontwikkelingslanden.
Ze werden ook door de voorbij 11 11 11 actie
in de kijker geplaatst. Op de Vredesdag kon je ze
aan het krabloket wegkrabben.
Deze handtekeningen werden op 20 mei overhandigd
aan Minister van Buitenlandse Zaken
De Gucht en aan Minister van Ontwikkelingssamenwerking
MIchel.
Heeft het iets uitgehaald ?
Jazeker: slechts 1 volledige EPA werd ondertekend
(Caraïben) (het was de bedoeling om
zoveel mogelijk van de op stapel staande
akkoorden te verhinderen) en 41 landen wei-
JRK juni ‘08 - 18
gerden van de akkoorden te tekenen.
Maar zoals zo vaak in wereldeconomische problemen,
is alles niet in één handomdraai geregeld.
Er valt nog veel werk te verzetten en waakzaamheid
is nog steeds bijzonder nodig, want
men probeert via achterpoortjes toch nog de
oorspronkelijke EPA’s erdoor te krijgen en de
EU is bezig met de ontwikkelngslanden te “verdelen”
(je weet wel: ‘verdeel en heers’ )
JE KAN NOG STEEDS DE PETITIE TEGEN
DE EPA’S TEKENEN zie www.11.be (de
website van 11 11 11)
Frie Vermeiren
Gerda en Rita Grepdon, twee steunpilaren van
Kreco, zullen we vanaf volgend schooljaar moeten
missen.

JRK juni ‘08 - 19

Lessenmarathon
Dat eerste indrukken soms kunnen misleiden werd nogmaals duidelijk toen de
KRAK aankondigde dat tijdens de nacht van 29 op 30 april een lessenmarathon
zou doorgaan op onze school. De eerste reacties waren niet bijster enthousiast om
eens uit te pakken met het understatement van de dag. “Huh, een lessenmarathon?
8 Uur lang geschiedenis, wiskunde en chemie of wat? Een hele nacht door? Neen,
bedankt.” Natuurlijk niet, het wordt een nacht vol met ontspannende en leuke
workshops waarbij alles in teken staat van een gezellige sfeer. Eens deze blijde
boodschap circuleerde door de wandelgangen van Sint-Jozef werd het Kruikenburgse
Actie Comité overrompeld met inschrijvingen.
Dinsdag 29 april, 16u. De
schoolbel luidt het begin van
een wel heel lang weekend.
Voor een goede 50 leerlingen
is het afscheid van Sint-
Jozef maar heel tijdelijk. Om
kwart voor 7 ’s avonds
komen zij terug samen voor
een unieke, maar allicht vermoeiende,
ervaring: de lessenmarathon.
Vanuit de kerktoren bonzen
8 klokslagen door de dreef
richting onze school. De
groepsfoto is genomen, alle
lintjes zijn officieel doorgeknipt,
de aftrap is begonnen.
Met veel moed beginnen we
aan een educatieve uithoudingsrace
tot en met 8u ’s
morgens.
Om het allemaal wat in
goede banen te kunnen leiden
wordt de hele bende
opgedeeld in 2 groepen.
Ikzelf beland in de groep die
als eerste onder handen
genomen wordt door Mevr.
Van Hemelrijck. Zij leerde
ons de basis aan van de
tweede wereldtaal, het
Spaans. Con mucho entusiasmo
todos estudiantes
intentan hablar uno poco
español. Olé !
De kop was er af en met de
nodige bagage Spaans kregen
we vanaf 9u inzicht de
geschiedenis van Kruikenburg
onder andere ten tijde
van de Spaanse bezetter.
Onze gids vertelde alsof hij
er in al die eeuwen geschiedenis
zelf bij was geweest.
De ene anekdote volgde de
andere op en ik kan u, beste
lezer, zeggen: er heeft wat
bloed gevloeid op de binnenkoer
van het kasteel
vooraleer ze de veilige speelplaats
is die ze nu is.
De verhalen lieten we even
bezinken. Het werd tijd voor
iets luchtiger. Mevr Coppieters,
die kennelijk een succesvolle
carrière als quizmaster
aan zich heeft laten
voorbijgaan, overstelpte ons
met uitgekookte strikvragen,
doordachte droedels en
raadsel waar Oedipus het
benauwd zou van krijgen.
Winnaars en verliezers konden
tijdens de speeltijd die
volgde op de quiz.
Na de speeltijd volgde een
workshop Chinees met
Mevr De Pauw, die het vori-
JRK juni ‘08 - 20
ge schooljaar in China heeft
doorgebracht. In de wetenschap
dat een scholier aan
het einde van zijn middelbare
carrière in staat is om, op
enkele woorden na, een
krant te lezen, zou het gezien
het beperkte tijdsbestek van
45 minuten een ongelofelijke
prestatie zijn indien we
meer dan 5 woorden zouden
kennen na de workshop.
Chinees bleek een ‘toontaal’
te zijn. Enkel en alleen het
woord “ta” heeft al 5 betekenissen,
afhankelijk van hoe
je het uitspreekt. Bij deze
was de missie dus al volbracht.
Het brein had al veel stof te
verwerken gekregen en de
nacht was nog jong. Het
lichaam mocht ook wat hebben,
immers mens sana in
corpore sano. Mr. Gezel
nam ons als een ware Tantrameester
mee op een spirituele
reis vol rust, maar ook
met (chaotische) beweging.
Een contrast dat zijn effect
niet miste. De laatste beetjes
stress lieten we achter in de
sportzaal en een heerlijke
broodjesmaaltijd stond ons
te wachten in de refter.

Opnieuw vol energie hervatten
we de activiteiten. “Arabisch
door Mevr. Hens” las
ik op mijn briefje. Nostalgie
alom voor mezelf, niet naar
het Arabisch uiteraard, maar
3 jaar Latijn met Mevr. Hens
laat herinneringen achter.
Het handschrift alleen al, of
ze nu Latijn, Arabisch of
Nederlands schrijft, die
prachtige hiërogliefen,
hedendaagse kalligrafie los
uit de pols. En natuurlijk
genoten we allemaal van de
Arabische koekjes die we op
het einde nog meekregen!
Ondertussen kon je hier en
daar al eens een geeuw
bespeuren. Langzaamaan
werden de oogjes kleiner.
De hoogste tijd dus voor
twee muzikale workshops
om ons weer wakker te
maken. Tussen kwart na 1
en 2u leerde Mr.Van Gompel,
die een verleden heeft
als DJ, ons de kunst van het
mixen aan. Het uur dat er op
volgde mochten we zelf
onze kelen open zetten om
samen met Mr. Steegen
zowat het hele repertoire
aan kleinkunst de Ternatse
nacht in te sturen.
Uitgezongen waren we echter
nog lang niet en we
maakten ons op voor een
fikse nachtwandeling. Logischerwijs
was er geen kat op
straat en de voltallige groep
wandelde aldus door de
Pajotse velden die zich met
een uiterst gevoelige stilte
hadden omhuld. Langzaamaan
werden de koffie- en
Red Bull-drinkers meer en
meer herkenbaar aan hun
energieke stap. De echte diehards
die het hele gebeuren
au naturel bleven, wisselden
wandelen en slaapwandelen
af.
Aankomst terug in Sint-
Jozef om kwart na vier. De
wandeling is wat uitgelopen
en het spel dat gepland was
na de wandeling wordt min
of meer geannuleerd en
mondt uit in een spel waarbij
de ogen open houden
centraal staat. Op naar de
volgende workshop: moderne
dans. Als de energiekelk
tot op de bodem moet geledigd
worden, dan moet dat
maar. Een stevig tempo is
inherent aan moderne dans,
dat van tijd tot tijd bewegingen
iets minder gecontroleerd
waren, was dan ook
een logisch gevolg. Alle eer
overigens aan de instructrices
die nog met enthousiasme
te koop liepen, daar waar
op dit uur enkel op de vroegmarkt
wordt gekocht.
De eerste zonnestralen
beginnen er door te komen.
Samen met Raf groeten we
de dag en gaan we op zoek
naar innerlijk evenwicht.
Tijdens de workshop yoga
maken we contact met de
aarde. We stellen ons op in
berghouding en voelen onze
geaardheid. Ik moet toegeven
dat mijn spirituele kant
zeker niet mijn beste is, maar
dit waren echt wel drie fantastische
kwartieren. Ik heb
er zowaar energie kunnen
uitputten die ik absoluut
nodig had tijdens de laatste
workshop: improvisatietoneel.
Onder leiding van
JRK juni ‘08 - 21
Sanne (Barbé) en Lukas
(Lindemans) lieten we onze
fantasie de vrije loop in
dagelijkse in minder dagelijkse
situaties.
Nog even genieten van een
lekkere pannekoek in de refter
om dan huiswaarts te
keren naar een lekker, zacht,
warm, knus, heerlijk bed.
Het was mooi, heel mooi
geweest. Slaapwel,
Willem , 6 LaWi

“Niet iedereen heeft het geluk in mijn vriendenboek te staan”
Streng (maar rechtvaardig),
sadistisch en misschien zelfs een
beetje grappig. Met die woorden
typeerden leerlingen uit 3EMa de
meest beruchte/meest gevreesde/meest
geliefde (schrap wat
niet past) wiskundeleerkracht
van het Sint-Jozefsinstituut. Op
de vooravond van zijn zilveren
huwelijksverjaardag mochten wij
hem thuis gaan interviewen over
zijn zilveren jubileum op onze
school. Tijdens deze zwoele
avond in mei keuvelden we gezellig
onder de kerselaar over wat
geweest is en nog moet komen in
de carrière van de man die elke
zaterdagmorgen als eerste het
Liedekerkebos in jogt en waarvoor
ik bijgevolg om 10.00u reeds
4 uur te laat ben om samen met
hem een paar rondjes in één van
Pajottenlands groene longen te
genieten van moeder natuur:
Marc Muylaert.
Vandaag sta je dagelijks voor
een klas vol 14-15-jarigen.
Hoe moeten we ons Marc
Muylaert voorstellen op die
leeftijd?
Toen ik de leeftijd had die mijn
leerlingen nu hebben, was ik –
hoe zou ik het zeggen – een
brave deugniet. Ik liep toen
school in het toenmalige Heilig-Kruiscollege
in Denderleeuw
(vandaag IKSO Denderleeuw)
en verder dan enkele
typische deugnietenstreken
ging ik nooit.
Daar mag best wat meer uitleg
bij…
Ik herinner me nog levendig
dat we op de stoel van onze
leerkracht ooit een sneeuwbal
legden. De man in kwestie kon
er niet echt om lachen toen hij
op zijn stoel een mengsel van ijs
en water terugvond.
Wij gaven onze leerkrachten
ook nog bijnamen (ik zal er
maar geen noemen, maar ze
getuigden wel van enige vindingrijkheid…)
En eerlijk
gezegd heb ik die lijn ook in
mijn latere leven doorgetrokken.
Ik vereer mijn leerlingen
wel vaker door hen een troetelnaampje
te geven dat eigenlijk
niet meer is dan een afgeleide
van hun echte voor- of familienaam.
Morgen vier jij met je vrouwtje
je zilveren huwelijksverjaardag.
Je hoeft niet echt een
kei in wiskunde te zijn om te
weten dat je eigenlijk best
een vroege vogel was op
amoureus vlak. Hoe zag jouw
liefdesleven eruit als humanioraleerling?
Tijdens de laatste jaren van
mijn humaniora had ik inderdaad
al verkering met Carine,
met wie ik morgen 25 jaar
gelukkig getrouwd ben. Om
haar ’s morgens, voor de school
begon, nog eens te kunnen
zien, deed ik een serieuze
omweg met de fiets. Voor zij
die het traject kennen: elke dag
de Keierberg, de Kaaivaartstraat
én de Puttenberg in
Pamel trotseren om je lief te
zien: dat is liefde met een grote
L. Daarna spurtte ik naar Denderleeuw,
waar ik natuurlijk
meerdere malen te laat in de les
kwam. Dan was het tijd om te
putten uit de gebruikelijke
smoezen: ketting van fiets, de
brug over de Dender stond
omhoog, er moest een boot
JRK juni ‘08 - 22
passeren, de ‘moor’ die stond te
over te koken… Als ik de nota’s
in de agenda’s van onze leerlingen
vandaag zie staan, zou ik
bijna durven zeggen: niks
nieuws onder de zon.
Verder geen straffe verhalen
of nooit onthulde geheimen
uit je scholierentijd?
Onze 100 dagen waren eigenlijk
wel memorabel… We
schrijven het jaar: 1978. De klas
6 Wet A (de toenmalige
Wetenschappelijke A), opgekleed
met wit hemd, ging naar
een film in Brussel in het gezelschap
van hun titularis. In die
tijd was dat nog een echte belevenis!
Een groepje van 5 leerlingen,
waaronder ikzelf, muisde
er vanonder in Brussel, zonder
dat we in die stad onze weg
eigenlijk kenden. De film hebben
we nooit gezien. Onze titularis
was natuurlijk in alle staten,
maar we kwamen ervan af
met een uitbrander van zijn
kant. Als 17-jarige besef je niet
wat je dan doet en hoe bezorgd
mensen over je kunnen zijn.

1978 was voor jou dus ook
het jaar van de grote studiekeuze.
Wist je al vroeg dat je
leerkracht wiskunde wilde
worden?
Zeker! Les geven in het algemeen,
maar wiskunde geven in
het bijzonder was altijd een kinderdroom
van mij. Ik zie het
vandaag nog steeds als mijn
taak om bij leerlingen het vlammetje
te doen ontbranden van
de liefde voor wiskunde. Een
metser, vloerder, loodgieter
gebruikt de stelling van Pythagoras!
Denk aan minimummaximum
vraagstukken: hoe
kan je met 50m kippengaas een
zo groot mogelijk kiekekot
maken? Dat is toch wiskunde
die naar meer smaakt! Bereken
de oppervlakte van een dak,
afhankelijk van de hellingshoek
van het dak van een huis, dat is
wiskunde om u tegen te zeggen!
Mijn job bestaat er niet in
om 15-jarigen te plagen en hen
het leven zuur te maken, maar
om hen te laten aanvoelen dat
wiskunde iets is dat zich niet
ver hun bed afspeelt.
Zo te horen ben je voor het
vak geboren. Maar stel dat
leerkracht worden er - om
welke reden dan ook - niet
inzat. Welk ander beroep zie
je jezelf nog uitoefenen?
Ik zou het écht niet weten.
Gelukkig heb ik nooit voor dit
probleem gestaan. Als ik nu 18
was, zou ik trouwens opnieuw
dezelfde studiekeuze maken.
In 1978 begon je dus aan je
regentaatsopleiding. Snel
daarna volgden je eerste
jaren als leerkracht. Hoe kijk
je daar nu, bijna 30 jaar later,
op terug?
Ik startte mijn regentaatsopleiding
inderdaad in 1978 aan het
toenmalige Sint-Thomas, vandaag
Ehsal. Deze hogeschool
stond, net als Sint-Jozef, onder
Lasalliaanse leiding. Na 2 jaar
opleiding stond ik al voor de
klas, ik was toen amper een
knul van 19 (nvdr: men. Muylaert
is jarig eind december).
Toen ik afstudeerde, was het
niet makkelijk om aan een job
te geraken in het onderwijs. In
1980, mijn eerste werkjaar, ben
ik begonnen met 4 uur les. Ik
moest er wel 4 keer voor naar
Geraardsbergen sporen! Om
één lesuur te geven nam ik de
trein van 7.00 u en was ik bij het
middageten thuis! Geef toe, je
JRK juni ‘08 - 23
moet je job toch graag doen als
je er dat voor over hebt! Maar
we hadden als beginnende leerkracht
geen andere keuze!
Voor een interim van 14 dagen
had de directie toen keuze te
over! De vraag was véél kleiner
dan het aanbod! Een paar
maand later combineerde ik
dat met nog 2 scholen en zo
kwam ik tot 14 uur, nog steeds
geen fulltime opdracht dus!
Mijn drie eerste werkgevers:
Sint-Jozefsinstituut, Sint-Catharinacollega
in Geraardsbergen
en het Immaculata Maria
Instituut in Roosdaal.
Tijdens mijn tweede werkjaar
was het niet veel beter: een
luxe-interim (een bevallingsverlof)
tot Nieuwjaar in het Jan
Van Ruusbroeckcollege in
Laken, een maand interim in
het Sint-Aloysiuscollege in
Ninove en een job in het Kardinaal
Mercier-instituut in
Schaarbeek.
Als jonge knaap mocht ik dus
gaan les geven in Kardinaal
Mercier, een typische technische
jongensschool, waar ik
snel leerde dat een harde aanpak
de meest efficiënte manier
was om de aandacht van sommige
leerlingen te houden. Eerlijk
gezegd: als je een opleiding
tucht wil volgen, het is een aanrader.
Daarna, we zijn nu september
1982, kon ik kiezen: herbeginnen
in Kardinaal Mercier of
naar Sint-Angela komen voor
een fulltime opdracht wegens
uitbreiding van het VSO (Vernieuwd
Secundair Onderwijs).
Je raadt al wat ik koos.
Op het einde van het sollicitatiegesprek
kreeg ik de de vraag:
“Wij hebben ook een schoolbus
die door Pamel rijdt en aan-

gezien jij van Pamel bent kun je
die misschien ook doen…?” En
wat zeg je dan als piepjonge
beginnende leerkracht? Ik heb
vijftien jaar lang busdienst
gedaan, een heuse opdracht.
Weet je, ik had ooit les tot
15.00 u op vrijdag, dan de busdienst
om 16.00u en ik kwam
thuis om 17.30 u i.p.v. 15.30 u
… Ik heb geen opvolgers meer
gehad…
In Sint-Angela was toen enkel
het eerste jaar gemengd; de
andere jaren werden uitsluitend
bevolkt door meisjes. Ik
kwam dus eigenlijk terecht in
wat altijd een typische meisjesschool
was geweest. Het verschil
met mijn vorige school
was enorm. In Sint-Angela
werd ik al snel bestempeld als
“ne strengen”, totaal ten
onrechte natuurlijk…
Twee jaar later was er dan de
fusie tussen Sint-Angela en
Sint-Jozef. Elk personeelslid
moest dan bij de toenmalige
directeur, men. Van Raemdonck,
om het verdict te aanhoren:
Sint-Angela of Sint-Jozef.
Zo ben ik hier verzeild geraakt.
Je bent dus goed geplaatst
om te vergelijken: les geven
aan jongens of les geven aan
meisjes? Of verkies je een
gemengd leerlingenpubliek?
Er is volgens mij wel degelijk
een verschil tussen een meisjespubliek
en een jongenspubliek.
Les geven aan een gemengde
klasgroep is ook totaal anders.
Als ik heel eerlijk ben, geef ik
het liefst les aan een klas met
enkel jongens erin. Jongens zijn
makkelijker in de omgang,
vrouwen eerder complex…
Een gemengde klasgroep vind
ik dan weer het moeilijkst om
les aan te geven. Ook de leef-
tijd: 14-15-16 jaar! Je weet toch
hoe je zelf was op die leeftijd!?
Je hebt klasgroepen en scholen
zien evolueren, maar is
ook het onderwijs zelf veel
veranderd ten opzichte van
25 jaar geleden?
Enorm veel! Dé grote verandering
is volgens mij de ICT-integratie.
Ik heb nog de tijd van de
tabellen met logaritmetafels
gekend, het met de hand berekenen
van goniometrische
waarden, het manueel tekenen
van grafieken, het trekken van
vierkantswortels zonder rekentoestel,…
Regelmatig demonstreer
ik dat nog eens tijdens de
lessen om de leerlingen laten
aan te voelen dat ICT een
dankbaar gegeven is dat hen op
eenvoudige wijze tot groter
inzicht in de materie kan brengen.
Je moet het didactisch
goed integreren en het is een
geschenk uit de hemel!
Vele leerlingen zullen het niet
geloven, maar het aantal uren
wiskunde is ook fel gedaald.
Vroeger had je in het eerste tot
en met derde jaar 6 uur wiskunde
per week (je koos in die tijd
niet per graad maar per cyclus
van 3 jaar)! Vandaag kan je in
het derde jaar enkel kiezen voor
4 of 5 uur wiskunde.
Zelf zat ik nog in het onderwijssysteem
waar de klassen in
dalende volgorde gingen: van 6
naar 1 i.p.v. van 1 naar 6. Toen
ik in de humaniora zat, wijzigde
men dit systeem, waardoor ik
twee keer in het vierde jaar heb
gezeten, zonder te bissen.
Verder hecht men ook meer en
meer belang aan vakgroepen.
Het is belangrijk dat je als
groep naar buiten komt, niet als
individueel persoon.
En dan, waar ik een broertje
JRK juni ‘08 - 24
aan dood heb, de administratie!
Zwijg me daarvan of ik krijg
dadelijk een hartaanval!
Het Vlaamse onderwijs staat
aangeschreven als zowat het
beste ter wereld. Dat hebben
we te danken in eerste instantie
aan onze voorgangers en de
huidige generatie, nu is het
onze verantwoordelijkheid om
de jonge generatie verder op te
leiden tot goede leerkrachten.
Voor ons staat meneer Muylaert
vandaag gelijk aan wiskunde,
maar heb je ooit ook
andere vakken gegeven?
Oh ja! Ik gaf naast wiskunde
ook fysica, chemie, economie
en wetenschappelijk werk. De
les over de wisselbrief (economie)
zit nog steeds in mijn
geheugen gegrift. Ik had nog
nooit gehoord van dergelijke
dingen. Ik wist niet eens dat dat
bestond! Wat weinigen weten,
is dat op mijn diploma ook
godsdienst staat. Ik heb het
spijtig (?) genoeg nooit gegeven.
Je gaat ondertussen al een
tijdje mee hier op Sint-Jozef.
Zijn er onder je huidige collega’s
ook oud-leerlingen?
Ik heb nog les gegeven aan
Lucy Fiems. Maar ik herinner
me ook de tijd dat Hilde Van
Trappen, Els Matthijs, An Heyvaert,
Bram Gezel en Kristien
Lindemans hier als leerling
ronddartelden. De een al wat
luidruchtiger dan de ander…
Weet je wat mijn eerste gedachte
was toen ik in 1984 mijn eerste
stappen op Kruikenburg
zette? Dat zit hier vol oude leerkrachten!
Ik zat midden in de
grijze generatie! Zij waren allen
halfveertigers en ik een jonge
knaap! Nu, 25 jaar later, vind ik
een halfveertiger bijlange niet

meer oud…
Wat je na 25 jaar ook moet
meemaken: je begint aan de
tweede generatie leerlingen.
Dat stemt toch even tot nadenken.
Je vermeldde al dat je periode
in Kardinaal Mercier je moeilijkste
periode was. Wat was
tot nu toe je mooiste moment
in het onderwijs?
Elk jaar en elke klas heeft wel
zijn mooie momenten. Het is
bijvoorbeeld heel mooi om te
zien hoe leerlingen positief evolueren.
Een groot deel van die
evolutie is te wijten aan de leerling
en zijn omgeving zelf, maar
het is de taak van de leerkracht
de leerling te blijven steunen. Ik
zeg steeds in mijn klassen: “Er
is niemand onder jullie die het
niet aankan!” Het is belangrijk
voor een leerling als hij ondervindt
dat de leerkracht achter
hem staat! Ik ga geen klassen of
leerlingen noemen, maar als je
merkt hoe sommigen evolueren
dan kan ik alleen maar zeggen:
chapeau!
Mijn eerste jaren als leerkracht
waren best wel moeilijk, maar
tegelijk ook heel mooi. De eerste
jaren ken je je leerlingen het
snelst bij naam. Ik maakte er
toen zelfs een sport van om na
twee dagen ieders naam te kennen.
Ik leerde de klasstructuur
van buiten.
Ook mooi was een eindejaarspresentje.
Aan het einde van
een schooljaar kreeg ik ooit een
t-shirt met het opschrift: “Voor
de meest sadistische, maar
supertoffe leraar”. Dat doet een
mens iets. Waren wij ons
gesprek niet in die aard begonnen?
Ik heb zelfs ooit van een
klas een diploma gekregen: “de
beste leerkracht van het jaar”.
Als je zoiets krijgt, dan gaat je
hart wel wat sneller slaan, hoor!
Maar de meest deugddoende
momenten beleef je als ouders
of leerlingen of oud-leerlingen
zeggen: “Dank je wel”. Eenvoudig
maar veelzeggend en hartverwarmend…
Nu je zelf over je sadistische
trekje begint: heb je dat ook
al botgevierd op je collega’s?
Ik kan het mij niet laten, het zit
gewoon in mij. Een aantal jaren
terug had ik Annemie Pas serieus
liggen met een aprilgrap. Ik
was lange tijd verantwoordelijk
voor het ingeven van alle punten
in de computer. We hadden
op 1 april rapport en de eindpercentages
werden toen wel
met de computer berekend,
maar nog steeds met de hand
geschreven. Ik meldde heel
ernstig dat er wegens een computerdefect
fouten geslopen
waren in de eindpercentages.
Mevrouw Pas – plichtsbewust
als ze is – begon alles manueel
te berekenen om die fouten op
te sporen. Na tien leerlingen
heb ik bekend, ik kon haar
gezwoeg niet langer aanzien…
Kristina van het secretariaat
plaag ik soms door haar een dag
verlof te vragen de dag nadat ik
bloed heb gegeven. Nooit eerder
vroeg iemand om deze
reden verlof in het onderwijs.
Ik weet niet eens of wij daar,
net als andere bloedgevers,
recht op hebben.
Toen in 1998 de eerste doorlichting
van de school plaatsvond,
waren de zenuwen
enorm gespannen. De mannelijke
collega’s spraken toen af
om allen in wit hemd en das tijdens
die week naar school te
komen. De stress was zo groot
dat het niet eens opviel! De
JRK juni ‘08 - 25
doorlichting is belangrijk, ik
weet dat wel, maar als je doet
wat je moet doen, waar moet je
dan nog schrik van hebben?
Het verhaal van de overreden
eend is natuurlijk alom gekend:
omdat ze niet direct dood was
nadat ik haar aangereden had,
hielp ik haar zelf maar het hoekje
om… Ik heb haar een waardige
laatste rustplaats gegeven…
de container.
Je houdt ook van slogans?
Ik heb zo mijn geijkte uitdrukkingen,
dat is waar.
“Niet iedereen heeft het geluk
in mijn vriendenboek te mogen
staan.” Mijn vriendenboek is
eigenlijk een namenlijst waarop
ik leerlingen aanduid die niet in
orde zijn.
“Niet iedereen heeft het geluk
dicht bij zijn idool te zitten.”
Dit zeg ik wel eens als reactie
op het feit dat leerlingen de neiging
hebben achteraan in de
klas te gaan zitten.
“Ga op 6 poten zitten, je bent
zo veel mooier. Neen toch
niet.” Wiebelende leerling
plaatst zijn/haar stoel op de
grond.
“Kijk voor u, ’t chique volk zit
vooraan.” Als een leerling te
veel bezig is met wat achter zich
gebeurt, ontsnapt deze me wel
eens.
“Studeren is de pijngrens in de
polsgewrichten verleggen.”
Hiermee wil ik hen duidelijk
maken dat wiskunde schriftelijk
moet gestudeerd worden.
Dit schoolblad zou er vandaag
ook niet zijn zonder
jouw hulp?
Dat neem ik al 20 jaar ter harte.
Eerst als medewerker van Laurent
Harnie en sinds 2002 als
eindredacteur. Ik wil hier van
de gelegenheid gebruik maken

om al diegenen die ooit hun
steentje hebben bijgedragen
om JrK te maken tot wat het nu
is, op welke wijze dan ook, te
bedanken.
Het moment om alle verwarring
uit de wereld te helpen is
hier eigenlijk ideaal
geplaatst: ben jij Joske?
Ik beken, Joske is mijn geesteskind.
Soms vind ik mezelf wel
eens terug in de figuur van
Joske. Je weet wel: de brave
deugniet. En de onderwerpen
vallen mij per toeval binnen of
zie ik gebeuren. Ik denk bijvoorbeeld
aan het verhaal in dit
nummer (…), een fietser die
valt op straat, een luizenepidemie,
de doorlichting, Sint
Valentijn, een strafstudie,…
Mijn allereerste “Opstel van
Joske” dateert van 1998. Kijk
hij viert ook zijn jubileum!
“Van basis tot limiet”, het
handboek wiskunde waar jij
aan meewerkte was ook een
uitdaging?
Een aanrader zelfs: als je ooit de
gelegenheid krijgt om aan dergelijke
dingen mee te werken,
doe het dan! De ervaring die je
daarmee opdoet is enorm. En
ik ben eerlijk: ik ben fier op wat
we als auteursteam hebben
bereikt. Vertrekken vanaf nul
en stilaan al een serieuze voet in
het wiskundeonderwijs hebben
gezet.
Je zit ook in de K.o.l.b, de
Kruikenburgse Oud-leerlingenbond.
De K.o.l.b. zorgt voor een
financieel ruggensteuntje aan
de lagere school en het middelbaar.
Ook het contact met de
oud-leerlingen wordt door de
oud-leerlingenbond onderhouden.
Dit is zeer belangrijk: oudleerlingen
zijn je wandelende
reclame. En geef toe: het is toch
leuk op de hoogte te blijven van
wat zij doen in hun verdere studies
of latere leven.
Kunnen leerlingen je nog
verrassen na zoveel jaren
ervaring?
Toch wel. Een leerling was in
mijn les druk bezig een papieren
vliegertje te maken. Toen ik
hem hierop betrapte, zei ik:
“Wat zou je zeggen als ik je er
1000 liet maken?” Een dag later
leverde die klas mij twee vuilzakken
vol vliegertjes, 1000 in
totaal. Van een verrassing
gesproken.
Je bent niet alleen leerkracht
wiskunde op deze school. Je
bent ook steevast van de partij
op de tweedaagse van de
zesdes als lid van de kookploeg.
Met de derdes ging je
ook al op tweedaagse. Nu is
de “sekstweedaagse” van de
vierdes jouw vaste uitstapje.
Op zo’n excursies moet je
toch al eens iets meegemaakt
hebben?
Inderdaad. Wij (mijn vrouw en
ik) zijn geen grote reizigers.
(Ter illustratie: onze huwelijksreis,
een week naar zee, staakten
we al na 2 dagen). De jaarlijkse
uitstap naar de Ardennen
voor de sporttweedaagse van
onze zesdes is dus voor ons een
hele onderneming. Onderweg
ernaartoe raakten we de twee
andere begeleidende wagens
(Ludo Longin en Lut Delcour,
Wim Nieuwlandt en Ann Van
Schoors) in de omgeving van
Luik kwijt. Ze waren uit ons
gezichtsveld verdwenen. Wat
doet een mens dan, GPS
bestond nog niet? Wij hebben
de zwaantjes toen aangesproken
en zij hebben ons geëscorteerd
door Luik mét blauwe
JRK juni ‘08 - 26
knipperlichten en ons op onze
bestemming gebracht. Hilariteit
alom, natuurlijk.
Onvergetelijk, een beetje mee -
lijwekkend zelfs, is het volgende
verhaal. We waren op tweedaagse
met de derdes en het
was nog de tijd waarin jongens
en meisjes kilometers van
elkaar verwjderd sliepen. Lut
Delcour, Christel Walckiers en
ikzelf sliepen in het gebouw
waar de jongens verbleven. Na
een zware dag hadden we alle
leerlingen in bed gekregen en
we waren van plan iets te gaan
drinken in de bar van de jeugdherberg.
Maar we hadden pech:
bar gesloten. De enige troost
die we hadden was 1 Vitabiskoek
van Christel Walckiers,
die we eerlijk onder elkaar verdeelden.
Wat een leerkracht lijden
kan…
In een interview met jou mag
zeker het onderwerp
“schooltoneel” niet ontbreken.
Vanwaar de microbe om
te acteren? Dat is totaal
anders dan wiskunde geven.
Dat vind ik niet. Les geven is
eigenlijk ook een stuk toneel
spelen. Voor een leerling is er
niets triestiger dan een leerkracht
die daar gewoon zijn
handboek of cursus staat af te
lezen. Er moet leven in de brouwerij
zijn! Het vraagt zeker ook
evenveel energie. Maar om te
antwoorden op je vraag: ik
begon niet op Sint-Jozef met
acteren. Ik begon eigenlijk als
souffleur in Gooik, maar op een
bepaald moment haakte een
acteur af. De première was
veertien dagen later. In die
korte tijd moest ik me klaarstomen
voor die rol.
Daarna ben ik onder de hoede
gekomen van Michel Platteau,

de regisseur van dienst in die
tijd, waarvoor ik hem nog
steeds dankbaar ben. Vandaag
heeft Bram Gezel de leiding
van het schooltoneel in handen
en hij doet dat goed, heel goed
zelfs.
Ben je ondertussen een
geroutineerd amateurtoneelspeler?
Ik sterf nog steeds voor een
opvoering. Weet je de eerste
keer dat ik op Kruikenburg
speelde (1995) vroegen de
leerlingen mij op de dag van de
première dat ik zou stoppen
met les geven: ik ontplofte van
de zenuwen.
Ik heb altijd veel last van stress
(het mindert wel met de jaren).
Dat is eigenlijk niet zo slecht,
een beetje stress is zelfs goed
want het stomste wat een
acteur kan doen is achter de
coulissen mekaar uit concentratie
brengen en dan ten tonele
verschijnen.
Een half uur voor de opvoering
ben ik ook onvindbaar. Ik zonder
me heel bewust af om me
super te concentreren op mijn
rol.
Heb je, net als grote acteurs
of topsporters, een ritueel?
Je moet eens een kijkje nemen
op de wanden op het podium.
Bij elke generale repetitie
schrijf ik de namen van de
acteurs en regisseur op deze
wanden.
JRK juni ‘08 - 27
Enkele korte vraagjes over je
toneelcarrière: wat is je tofste
rol ooit?
Ik heb enorm genoten van mijn
rol als Tirolermeisje in “De verloofde
van mijn vrouw”. Ik
moest er uit volle borst “Anton
aus Tirol” zingen. Hilarisch.
Ook mijn rol als politieagent in
“Een weekendje moorden” lag
mij als gegoten, of was dat het
sadistische tintje dat weer
boven kwam? Ik moet eerlijkheidshalve
zeggen: ik heb elke
rol met even veel deugd
gespeeld!
Je moeilijkste rol ooit?
Een dronkelap spelen en lachen
op commando vind ik nog
steeds moeilijk. De moeilijkste
rol is de onverwachte rol. Je
moet steeds attent zijn voor de
onverwachte dingen: wat moet
je doen als er een telefoon moet
rinkelen en hij doet het niet, of
wanneer hij rinkelt en hij moet
het niet doen, wat moet je doen
als iemand te vroeg op de scène
komt of te laat, of hoe reageer je
als iemand plots zijn tekst kwijt
is of jijzelf kan je de eerstvolgende
10 bladzijden uit het
script niet meer herinneren…?
Het zijn allemaal van die dingen
waar je rekening moet mee
houden, maar niet te veel mag
aan denken.
Ik wil je wel van harte bedanken
voor de gastvrije ontvangst
en wens je nog veel
mooie jaren op onze school
en daarbuiten.
Ann Segers, 13 mei 2008

De derdes haalden een frisse neus aan zee.
Donderdag 17 april 2008,
8u15. Heel het derde jaar had
zich verzameld op de parking
van het sportcomplex te Ternat.
Eenmaal iedereen op de
bus zat, wat alweer een kwartiertje
duurde, konden we vertrekken!
Aangekomen aan de
Belgische kust, werd onze tocht
meteen verder gezet richting de
abdij van Ten Duinen. In ieder
geval, wat er nog overblijft van
die ooit zo grote abdij! Daar
kregen we geen saaie rondleiding
van een gids, maar wel een
rondleiding door onze eigen
klasgenootjes. Daarna moesten
we ons haasten naar het museum
waar we een filmpje meepikten
over het leven van de
monniken. Na enige tijd rondlopen
in het museum vol met
akelige monnikpoppen en
interactieve computers –die op
dat moment niet echt veel zin
hadden om te werken- was het
tijd om onze boterhammetjes
op te eten in de enige echte Jclub.
De dag was nog lang niet om,
dus was het tijd om uit te waaien
tijdens de duinenwandeling.
Aangekomen op het strand zelf
konden we letterlijk uitwaaien
tijdens het schelpen zoeken.
Alles netjes in een zakje, alcoholstift
in de hand en het determineren
kon beginnen. Hard
werken wordt beloond en daarom
mochten we een uurtje
opwarmen op de dijk. Terwijl
de leerkrachten verdwenen
waren in één of andere bar, ging
ieder zijn eigen weg. Een ijsje
mag natuurlijk niet ontbreken
als je aan zee bent, dus gingen
we op zoek naar de eerste de
beste ijsverkoper. Wij hielden
het op twee overheerlijke bollen,
maar tijdens onze tocht op
de dijk kwamen we hier en daar
toch wel mensen tegen met wel
vijf bollen ijs in hun handen!
Wanneer iedereen weer verzameld
was aan ‘Leopold I’ kon
onze terugweg beginnen. Na
zo’n deugddoende namiddagwandeling
konden we onze
kamers verkennen en de valiezen
uitpakken. Nog een frisse
douche (en de douche was echt
wel fris in vele kamers) en dan
aan tafel voor een heerlijke barbecue.
En raar maar waar, deze
keer was het niet mr. Muylaert
die de kippenboutjes bruin
bakte! Na het eten was het tijd
om nog wat te voetballen of om
– en ja, zelfs voor derdejaars is
de verleiding te groot - in de
speeltuin te spelen.
Na zo’n hele dag in de zeelucht
werd het tijd voor wat ontspanning.
Een quiz stond als volgende
op het programma. Sportvragen,
muziekvragen, wed-
JRK juni ‘08 - 28
strijdjesom-het-snelst-eenstuk-zeep-opwassen, sudoku’s,
door elkaar gehusselde leerkrachten
of puzzels, het kwam
allemaal aan bod! Toen we
terug beneden kwamen, was de
fuif al goed bezig. Leerlingen,
leerkrachten, iedereen stond
op de dansvloer. Anderen bleven
liever plakken aan de bar en
sloegen een babbeltje met

vrienden. Na een paar vermoeiende
uren nog een laatste nummer
en dan iedereen z’n bed in.
De ene had te warm, de andere
veel te koud, nog een andere
raakte al z’n dekens kwijt…
Goed geslapen of niet, voor
iedereen was het weer vroeg
dag. Terwijl de jongens aan
tafel zaten, mochten de meisjes
ervoor zorgen dat hun kamer
helemaal in orde was en vice
versa. Verse boterhammen,
sandwiches, broodjes, allerlei
soorten beleg, fruit, etc. Alles
mocht de picknick in! Nadat
iedereen terug op de bus zat en
de koffer van de bus weer
bomvol gepropt was met
valiezen, was het nog niet
gedaan. Eerst stond een
tochtje met de kajak op het
programma. De één kon
niet draaien, de ander zat
vast in een boom langs de
kant, iets verder kantelde
een kajak om, mr. Van
Gompel die iedereen
razendsnel voorbij vaarde,
nog ergens anders knalde
ze tegen een brug… voor
even was de IJzer van ons!
Nadat iedereen
helemaal
nat gepeddeld
was,
kropen we
met z’n allen
op een vlot.
Eens iedereen
weer aan wal
stond, konden
we droge
kleren aantrekken
en
onze picknick
opeten. Daarna
stond nog
een laatste
activiteit op
JRK juni
het programma. In ons geval
was dit een ritje in de fameuze
‘billenkarren’! Enkelen hebben
de gracht van dichtbij gezien,
maar toch is iedereen heelhuids
tot aan de dodengang geraakt.
Terwijl de meesten een kijkje
namen in de oude loopgraven,
bleven de anderen geduldig
wachten in zo’n ‘comfortabel’
trapautootje. Na de terugrit
was het tijd om weer naar huis
te vertrekken. De bussen stonden
ons al op te wachten. Iedereen
was moe van zo’n twee
schitterende dagen en dat was
er wel aan te zien, want velen
konden met moeite de oogjes
openhouden op de bus! Mooi
op tijd terug aangekomen in
Ternat, vertrok iedereen huiswaarts.
De leerkrachten langs
een andere kant leren kennen
was een niet te vergeten ervaring!
Het was een fantastische
tweedaagse, waar we nog lange
tijd met plezier aan zullen
terugdenken!
Eowyn en Sarah, 3 LaWia

Opstel van Joske
De jubilé
Het huwelijksbootje,
misschien een ietwat uit
de mode verkerend object,
maar het is en blijft nog
altijd iets moois. Zeker als
dat bootje al vijftig jaar
over de wateren dobbert,
soms bij windstil weer, soms
met wind in de zeilen, soms
met tegenwind, soms in verschrikkelijke
stormen. Het
komt er dan op aan enerzijds
te genieten van elkaar
op het spiegelvlakke water
en anderzijds samen die
wilde stormen te doorstaan.
Nonkel Gust en tante Germaine
hebben onlangs hun
vijftig jaren wettelijke
staat van huwelijksdienst
mogen vieren! Ik mocht niet
aan de eretafel zitten, maar
toch kort genoeg bij de
jubilarissen zodat er niets
uit mijn alziend oog kon ontsnappen…
Als je bij het jaar
2008 de klok 50 jaar terug
draait, komt men uit bij…
jawel! … het jaar van de
expo. De media heeft daar
al meer dan genoeg papier
aan verslonden, dus lijkt het
mij niet meer opportuun om
JrK daar ook halfvol mee te
schrijven. Omdat ik dat
gezegende jaar nog niet in
(laat staan uit) de buik van
ons ma was geraakt, moet ik
mijn relaas geven op basis
van “wat ik heb horen zeggen”.
Maar aangezien mijn
bronnen heel betrouwbaar
zijn, mag ik er van uitgaan
dat wat volgt ook waar
gebeurd is.
De eerste ontmoeting
(van de expo was in de
verste verte nog geen sprake
op dat moment) moet
zich afgespeeld hebben
ergens te midden van de
Pajotse velden. Nonkel Gust
moest als jonge knaap de
koeien melken en tante Germaine
moest als knap jong
meisje helpen bij het binnenhalen
van het hooi. U
merkt het al, beste lezer,
het verhaal speelt zich niet
af in een of andere verre
stad maar op de ‘simpele
boerenbuiten waar de
opvoeding nog met de harde
hand gebeurde’. Nonkel had
de leeftijd van 15 jaar en
tante was net één jaartje
ouder… Inderdaad ze waren
er vroeg bij, zoals u merkt.
Maar jong geleerd, is dat
niet oud gedaan?
Het contact tussen
de twee moet zich op dat
moment beperkt hebben tot
oog-oog-contact, niet meer
niet minder… maar als ik
nonkel mag geloven, was er
JRK juni ‘08 - 30
toch al een klein vonkje dat
oversprong: liefde op het
eerste gezicht zou je kunnen
zeggen. Aangezien koeien
2 keer per dag moeten
gemolken worden en het
stro meerdere dagen moet
drogen, vergrootte de kans
op weerzien exponentieel en
de kans dat het vonkje uiteindelijk
een vuurbal werd,
was een zekerheid…
Nonkel was als boerenzoon
een flink uit de
kluiten gewassen jongen en
schrikte er niet voor terug
om voor dag en douw reeds
uit de veren te springen
om… de koeien te melken…
want naast de wei van de
koeien… lag er hooi te
drogen… en in dat hooi
moest iemand komen werken…
en die iemand… was
tante Germaine… Kortom:
de koeien werden alsmaar
vroeger gemolken en het
duurde alsmaar langer om
het hooi te drogen in de
zon. Tot… bompa (+) en
bomma (+) er achter kwamen
dat hun klein Gustje

lijkbaar bij zijn thuiskomst
van de wei telkens
volledig gedesoriënteerd
was in tijd en ruimte! “Verdoemme
(nvJ: excuseer
voor de lelijke woorden,
maar ik probeer de geschiedenis
zo waarheidsgetrouw
weer te geven…) wou zittje
goaë zoeë lank? Goaë melkt
dè koeien zeker leig? Of
zittje goaë de pisbloemen in
de woaë te tellen maskien?
Ie moeije zijn! Op de boerderoaë!
Ie moe ’t er
gewerkt wer’n.
Blijkbaar moet
bomma haar zoon beter
gekend hebben dan bompa
dat deed en had zij door
dat zoonlief in puberaal
hormonaal onevenwicht was.
Ze trok nonkel Gust aan zijn
oren, schudde eens met
alles wat daar aan vast hing,
met de melding: “E’jet nie
g’hoeërd joengen wat a
vader zeit! Zittje maskien
mé ne pjeirendestel in a
oeër? Kom allie da’k er em
ooët trek, tein zije wel lestern.
Mou ik weet wel wou
da goaë altoaëd zitj! Paast
nie dat mèn oeëgen op mè
gat ston hé manneken! Goaë
zitj achter de maskes! En ik
weet wie zèn oeë dat er moe
gekieërd wern. Ge zitj verdomme
’t oeë van doaë van
Sizzendorrekes te kieërn in
plosj van ons koeien te melken.
Ge kin’tj verdoemme
nog allieën nog nie pissen en
ge zit’j al achter de maskes!
Mokt da ge binnen zetj en
gotj de verkes mest’n.
Inderdaad, er zat
een vlieg (en een dikke) op!
Volgens mijn bescheiden
mening moeten nonkel Gust
en tante Germaine toen
door een hel gegaan zijn.
Hoe gaat dat verhaal ook
weer van die koningskinderen
en het water dat veel te
diep is? Stel u voor: geen
GSM, geen MSN, geen
internet, geen telefoon,
geen … niks niemendallen!
Het enige wat hen kon binden
was dat vonkje (ondertussen
al uitgegroeid tot
vonk) dat oversprong van de
ene naar de andere en
omgekeerd. Misschien was
dat wel hun geluk.
Dagen gingen voorbij,
weken verstreken. De
koeien moesten gemolken
worden, maar niet langer
meer door nonkel Gust. Het
was bompa die voortaan de
uiers in de handen hield! En
het hooi… er was geen hooi
meer dat nog moest
gedroogd worden. Toch
hadden zij nog de mogelijkheid
om elkaar te ontmoeten!
Neen, niet in snackbars,
ook niet in fuifzalen,
ook niet in bioscopen, maar…
tijdens de hoogmis! Jawel!
Nonkel en tante konden
elkaar enkel ontmoeten tijdens
de hoogmis! Volgens
JRK juni ‘08 - 31
mij hebben zij van de
zedenpreken van de onderpastoor
niet veel opgestoken
want de blijde boodschap
verkondigden zij in
elkaars ogen. Maar kom, de
liefde is toch een christelijke
deugd nietwaar, dus het
mag!
Nonkel en tante
bleven elkaar (graag) zien.
En wat ook de bomma en
bompa ondernamen, het had
een averechts effect.
Jaren hebben zij elkaar in
het geheim ontmoet. En als
ik nonkel mag geloven, dan
was dat niet enkel tijdens
de hoogmis, maar ook tijdens
de jaarlijkse Vlaamse
kermis van de boerenbond.
Ik heb mij zelfs laten wijsmaken
dat Miene Van
Wazze (het grootste roddelwijf
van uren in het
rond) bij bomma en bompa
gaan verraden is dat nonkel
en tante eens naast elkaar
hebben gefietst, hand in
hand dan nog wel! De roddeltante
ging zelfs zo ver
dat zij beweerde dat nonkel
en tante een verlaten veldwegeltje
zijn ingeslagen! En
het heeft zeker een uur
geduurd eer zij terug uit
dat wegeltje zijn gekomen!
Ik ben fier op nonkel
en tante, niet omwille
van de koeien die zij moesten
melken, ook niet omwille
van het hooi dat moest wor-

den gedroogd, maar omwille
van het feit dat zij ondanks
alle tegenkantingen toch
hebben volgehouden. Weinigen
zouden het overdoen!
Nu vijftig jaren
later doen zij het nog eens
over (helaas zij kunnen niet
meer door dat verlaten
veldwegeltje want daar
staan nu van die lelijke
appartementen). Vijftig
jaar in goede en kwade
JRK juni ‘08 - 32
dagen. Zij doen het toch
maar weer! En waarom?
Nonkel heeft het in zijn
typische taal verwoord…
Joske
50 jour getraat in de moaë
’t lekt maskien lang, mou ’t is toch rap verboaë
“In goei en kwooë dougen”, zeggen de mensjken
Mou me zoeë e vraken … ge kintj a niksken beiter wensjken.
50 jour… 50 jour bè ieën gebleven
Zegt na zelf: het is dé ie boven gegeven
Droët of kieëret oe dage ’t wiltj: allieën aske makanderen geire ziet
Tein kindje dé ‘t leiven, is’t in ’t plezier of in ’t verdriet.
.
50 jour, ’t is lank en ’t is ket
’t is verboaë veren da ge het wetj
Mou ik zin mè vraken nog altoaëd even geiren,
Allieën tein kin’dje dé de groesjte stermen veiren
(nonkel Gust)

Vrienden van de poëzie
Het reglement van ‘Vrienden van de poëzie’
wil dat de schrijver van de vorige bijdrage
een nieuwe gelukkige mag uitkiezen
die zijn of haar lievelingsgedicht even komt
toelichten.
Yolande Haeleydt: “Ik geef graag de poëziefakkel
door aan mevrouw Arlette De
Pauw.
Haar creativiteit en bekommernis om de
liefde voor taal over te brengen op de leerlingen
getuigen van een groot engagement
en een sterke vakbekwaamheid. Wat zou zij
uit haar literaire bagage selecteren?”
Wat dicht de dichter vandaag?
De dichter dicht het dichten.
Het dichten dicht de dichter.
(Leonard Nolens)
Kom eens dichter, zegt de dichter. Dan laat
ik je dezelfde dingen anders zien. En je zal
zien dat de dingen dan ook heel anders
worden: ontdaan van de ballast van woorden.
Daardoor komen ze heel innig en
intiem dichtbij. De dichter dicht de kloof
tussen mensen en dingen. En daarom kunnen
lessen poëzie zo levensecht en boeiend
zijn.
En toch, dichten is ook een voortdurend
conflict tussen jezelf en de buitenwereld.
De dichter is een verkenner van verborgen
dingen in de samenleving. Een onderzoeker.
Geen wetenschappelijk onderzoeker, maar
iemand die op zoektocht is naar het onbereikbare,
naar de vluchtige momenten.
Dichten is een gevoel, iemand die in je
duwt. Een allergie in je lichaam, iets dat
eruit moet. Het is niet enkel irrationeel of
romantisch, maar ook rationeel. De vraag is
JRK juni ‘08 - 33
hoe je je boodschap kunt overbrengen.
Rationeel en irrationeel werken samen, de
poëzie pakt de hals van je pen en dan
schrijft ze zich vanzelf.
Dat beweert mijn jonge vriend en dichter
Zeno Van Duppen. Hij is nog jong, amper
twintig en zit nog op de universiteitsbanken.
Daar heeft hij poëzie broodnodig, zegt
hij. Als tegenhanger voor zijn studies in de
geneeskunde, als trouwe bondgenoot in de
eenzame uren op zijn studentenkot. Schrijven
is als een invulling, een obsessie, een
houvast, een troost. Hij gelooft niet in stereotypen:
dichters die op hun zolderkamertjes
of studentenkoten, afgesloten van de
buitenwereld, de woorden op papier zetten.
Een dichter schrijft niet op bepaalde
momenten. Hij is zelfs niet verbonden met
de tijd. Hij staat buiten de tijd. Er is geen
bepaalde tijd voor poëzie. Het is altijd tijd
voor poëzie.
Daarom koos ik een gedicht waarmee Zeno
in april jl. brons behaalde in de finale voor
jonge schrijvers Frappant TXT, een initiatief
van de provincie Antwerpen.
Meer dan poëzie
Het is nu aan de dichter dat hij dicht
dat hij dit maar eens dicht deze kloof
in ons en dan wanneer als het is gedicht
kom je bij me lezen we ons samen
De dichter met zijn hart op zijn tong
met woorden tussen zijn vingers die om
je oorlel grepen je knop los deden en nog
tintelen van je hoofd op zijn arm rust
Ooit goot een dode schrijver woorden
zo dat het een metamorfose was en
zelf werd hij een ander en zelf word
ik een ander en zelfs wij

Ik probeerde je poëzie uit te leggen
en dacht dat ik er zelf wat van begreep
zie je de rest van mijn woorden op
je vingertoppen ze sloten mijn mond
Zeno Van Duppen
In dit gedicht
is geen woord
te veel
Neem er iets af
Dan is het niet meer heel
(schrijft de dichter K. Schippers in een
gedicht dat vanzelfsprekend ‘gedicht’ heet)
Raden naar wat de dichter bedoelt te zeggen
met zijn poëzie is eigenlijk zoals een
spel als
Ik zie, ik zie wat jij ook ziet’ zegt de dichter
‘hoe jij het ziet weet ik niet.
JRK juni ‘08 - 34
Ik zie het zoals ik het zie
En wat ik zie dat zeg ik dan
Zoals alleen maar ik het kan.
En dat is poëzie.
De lezer mag in een gedicht lezen wat hij er
wil in lezen. Poëzie lezen is zelf een beetje
mee dichten.
En daarom vragen mijn leerlingen terecht:
‘Waarom heb ik dan zo weinig punten op
de bespreking van dit gedicht? Iedereen
mag toch lezen wat hij er in wil lezen?’
Gedichten en punten voor het schoolrapport.
Zouden die twee ooit verzoenbaar
zijn? Eén ding weet ik wel zeker. Dat heeft
Zeno Van Duppen me geleerd: dichten helpt
bij het studeren, zelfs in de studies geneeskunde.
Arlette De Pauw

KRAKNIEUWS
KRAK kon het voorbije schooljaar 2007-2008 rekenen op een enthousiaste ploeg leerlingen van de
derde graad. De sfeer was hecht en de inzet groot. Het belangeloos engagement om de levenskwaliteit
van kansarmen te verbeteren kan zich nu vertalen in een financiële bijdrage.
De financiële bijdragen gaan in de eerste plaats naar de vier sponsorkinderen en naar de projecten
die op de vredesdag werden voorgesteld en toegelicht.
Daarnaast opteert Krak om een project te steunen voor de bouw van een weeshuis in Kameroen. De
broer van één van de Krakkers verleent hieraan zelf zijn medewerking.
Krak draagt ook het project rond jongerenprostitutie van pastor Johny De Mot een warm hart toe.
Inkomsten schooljaar 2007-2008
Intresten (Krekelsparen) 25.07 EUR
Gift 6de jaars schooljaar 2006-2007 499,54 EUR
Vredesdag oktober 2007 1 363.63 EUR
Kleur Bekennen – bijdrage vredesdag 500,00 EUR
Gift Distrigaz NV 250,00 EUR
Lessenmarathon 480,00 EUR
Voetbalmatch leerkrachten en leerlingen 345,00 EUR
Animatieproject Kruikenburgse feesten 500,00 EUR
Overdracht vorig schooljaar 14,95 EUR
Totaal 3 978,19 EUR
Uitgaven schooljaar 2007-2008
Sponsoring Julie Thomas - India – Vreugdezaaiers 180,00 EUR
Sponsoring Michel De Oleo Feliz - Dom Rep Azua – Plan 276,00 EUR
Sponsoring Emmanuel Oketcho - Uganda – Plan 276,00 EUR
Sponsoring Florin Ceciuleac - Roemenië – missie over grenzen 248,00 EUR
De Stobbe – centrum voor integrale gezinszorg 250,00 EUR
Ananda – hulp voor schoolkinderen uit de bergen - Indië 250,00 EUR
Minderheden in China - A.De Pau 250,00 EUR
Heller Keller - hulp aan blinden en slechtzienden 250,00 EUR
Manthoc – onderwijsproject in Peru 250,00 EUR
1 night 4 Dakar – project voor gezondheidszorg en onderwijs 250,00 EUR
De Zonnebloem – integratiekamp voor kinderen 250,00 EUR
Afractie – opvang Talibés - Senegal 250,00 EUR
Kindsoldaten in Uganda – Geo Raspé 250,00 EUR
Poverello – hulp daklozen Brussel 250,00 EUR
Congo - waterzuiveringsinstallatie - i.s.m. Sint-Angela 100,00 EUR
Adzon - project adolescentenprostitutie Brussel 100,00 EUR
De Hoeve - MPI - Strijtem 100,00 EUR
Weeshuis in Bafoussam – Kameroen 120,00 EUR
Netwerk solidaritieit – afstand intresten 25,07 EUR
Financiële kosten - beheerskosten 30,53 EUR
Overdracht naar volgend schooljaar 22,59 EUR
Totaal 3 978,19 EUR
JRK juni ‘08 - 35

SCHOLENGEMEENSCHAP DILBEEK-TERNAT
Tel: 02/ 582.15.38 02/582.13.11
Stationsstraat 35 en 37
1740 Ternat
RUIME KEUZEMOGELIJKHEDEN VOOR JONGENS EN MEISJES – GEMAKKELIJK BEREIKBAAR
1 ste leerjaar A
1 ste leerjaar B
2 de leerjaar A
2 de beroepssecundair
2 de graad:
3 de graad:
Infodag:
Inschrijvingen:
Latijn, Moderne, Technologie
Handel
Latijn
Moderne Wetenschappen
Sociale en Technische Vorming
Kantoor en Verkoop – Verzorging-Voeding
Economie (accent talen)
Economie (accent wiskunde)
Humane wetenschappen
Latijn (accent talen)
Latijn (accent wiskunde)
Wetenschappen
Economie – moderne talen
Economie – wiskunde
Humane wetenschappen
Moderne talen – wetenschappen
Moderne talen – wiskunde
Latijn – moderne talen
Latijn – wetenschappen
Latijn – wiskunde
Wetenschappen - wiskunde
Vrijdag 25 april van 18u-21u
Zaterdag 26 april (9u tot 11u) -enkel 1 ste jaar-
Zaterdag 17 mei (9u tot 11u)
Zaterdag 21 juni (9u tot 12u)
Zaterdag 28 juni (9u tot 12u)
Maandag 30 juni (9u tot 12u)
Maandag 18 augustus (9u tot 12u)
Vrijdag 22 augustus (9u tot 12u)
www.sint-angela-ternat.be www.sint-jozef-ternat.be
JRK juni ‘08 - 36