JRK - juni 2008 in PDF - Sint-Jozef Ternat

meer oud…
Wat je na 25 jaar ook moet
meemaken: je begint aan de
tweede generatie leerlingen.
Dat stemt toch even tot nadenken.
Je vermeldde al dat je periode
in Kardinaal Mercier je moeilijkste
periode was. Wat was
tot nu toe je mooiste moment
in het onderwijs?
Elk jaar en elke klas heeft wel
zijn mooie momenten. Het is
bijvoorbeeld heel mooi om te
zien hoe leerlingen positief evolueren.
Een groot deel van die
evolutie is te wijten aan de leerling
en zijn omgeving zelf, maar
het is de taak van de leerkracht
de leerling te blijven steunen. Ik
zeg steeds in mijn klassen: “Er
is niemand onder jullie die het
niet aankan!” Het is belangrijk
voor een leerling als hij ondervindt
dat de leerkracht achter
hem staat! Ik ga geen klassen of
leerlingen noemen, maar als je
merkt hoe sommigen evolueren
dan kan ik alleen maar zeggen:
chapeau!
Mijn eerste jaren als leerkracht
waren best wel moeilijk, maar
tegelijk ook heel mooi. De eerste
jaren ken je je leerlingen het
snelst bij naam. Ik maakte er
toen zelfs een sport van om na
twee dagen ieders naam te kennen.
Ik leerde de klasstructuur
van buiten.
Ook mooi was een eindejaarspresentje.
Aan het einde van
een schooljaar kreeg ik ooit een
t-shirt met het opschrift: “Voor
de meest sadistische, maar
supertoffe leraar”. Dat doet een
mens iets. Waren wij ons
gesprek niet in die aard begonnen?
Ik heb zelfs ooit van een
klas een diploma gekregen: “de
beste leerkracht van het jaar”.
Als je zoiets krijgt, dan gaat je
hart wel wat sneller slaan, hoor!
Maar de meest deugddoende
momenten beleef je als ouders
of leerlingen of oud-leerlingen
zeggen: “Dank je wel”. Eenvoudig
maar veelzeggend en hartverwarmend…
Nu je zelf over je sadistische
trekje begint: heb je dat ook
al botgevierd op je collega’s?
Ik kan het mij niet laten, het zit
gewoon in mij. Een aantal jaren
terug had ik Annemie Pas serieus
liggen met een aprilgrap. Ik
was lange tijd verantwoordelijk
voor het ingeven van alle punten
in de computer. We hadden
op 1 april rapport en de eindpercentages
werden toen wel
met de computer berekend,
maar nog steeds met de hand
geschreven. Ik meldde heel
ernstig dat er wegens een computerdefect
fouten geslopen
waren in de eindpercentages.
Mevrouw Pas – plichtsbewust
als ze is – begon alles manueel
te berekenen om die fouten op
te sporen. Na tien leerlingen
heb ik bekend, ik kon haar
gezwoeg niet langer aanzien…
Kristina van het secretariaat
plaag ik soms door haar een dag
verlof te vragen de dag nadat ik
bloed heb gegeven. Nooit eerder
vroeg iemand om deze
reden verlof in het onderwijs.
Ik weet niet eens of wij daar,
net als andere bloedgevers,
recht op hebben.
Toen in 1998 de eerste doorlichting
van de school plaatsvond,
waren de zenuwen
enorm gespannen. De mannelijke
collega’s spraken toen af
om allen in wit hemd en das tijdens
die week naar school te
komen. De stress was zo groot
dat het niet eens opviel! De
JRK juni ‘08 - 25
doorlichting is belangrijk, ik
weet dat wel, maar als je doet
wat je moet doen, waar moet je
dan nog schrik van hebben?
Het verhaal van de overreden
eend is natuurlijk alom gekend:
omdat ze niet direct dood was
nadat ik haar aangereden had,
hielp ik haar zelf maar het hoekje
om… Ik heb haar een waardige
laatste rustplaats gegeven…
de container.
Je houdt ook van slogans?
Ik heb zo mijn geijkte uitdrukkingen,
dat is waar.
“Niet iedereen heeft het geluk
in mijn vriendenboek te mogen
staan.” Mijn vriendenboek is
eigenlijk een namenlijst waarop
ik leerlingen aanduid die niet in
orde zijn.
“Niet iedereen heeft het geluk
dicht bij zijn idool te zitten.”
Dit zeg ik wel eens als reactie
op het feit dat leerlingen de neiging
hebben achteraan in de
klas te gaan zitten.
“Ga op 6 poten zitten, je bent
zo veel mooier. Neen toch
niet.” Wiebelende leerling
plaatst zijn/haar stoel op de
grond.
“Kijk voor u, ’t chique volk zit
vooraan.” Als een leerling te
veel bezig is met wat achter zich
gebeurt, ontsnapt deze me wel
eens.
“Studeren is de pijngrens in de
polsgewrichten verleggen.”
Hiermee wil ik hen duidelijk
maken dat wiskunde schriftelijk
moet gestudeerd worden.
Dit schoolblad zou er vandaag
ook niet zijn zonder
jouw hulp?
Dat neem ik al 20 jaar ter harte.
Eerst als medewerker van Laurent
Harnie en sinds 2002 als
eindredacteur. Ik wil hier van
de gelegenheid gebruik maken