JRK - juni 2008 in PDF - Sint-Jozef Ternat

Het gat tussen 10 en half 1
Een voorbereid man is er twee
waard. Nu ja,’voorbereid’. Achteraf
gezien kan men zich op
zoiets niet voorbereiden …
Maar laat ik beginnen bij het
begin. 7.30 uur. De wekker.
Het is donderdag 13 maart en
ik heb vandaag examen Nederlands
en mondeling Engels.
Dankzij de mooi uitgedachte,
democratisch besliste overeenkomst
tijdens de les Engels
mocht ik als laatste aantreden
in het kleine lokaaltje. Laatste
betekende om tien voor één.
Wetende dat de test Nederlands
geen drie uur zou duren,
nam ik vol goede voornemens
mijn map geschiedenis mee,
om tijdens de wachturen mijzelf
nog wat nuttig bezig te
houden. Nu ja,’nuttig’. Wanneer
ik om tien uur klaar ben
met Nederlands, vraag ik
beleefd aan de dichtstbijzijnde
leerkracht of ik mijn kopij mag
indienen. “Neen”, is het antwoord.
“Niet voor half 11! Kijk
nog eens na.” Kijk nog eens na,
kijk nog eens na?? Als ik om
kwart voor tien al klaar ben, en
een kwartier lig te staren op
drie armzalige bladzijden met
acht vraagjes waar ik me 45
minuten mee bezig moeten
houden heb, denk ik wel dat ik
zeker genoeg zeker ben om
mijn kopijtje af te geven. Wat is
dat eigenlijk met die hele regeling
dat we pas om half elf of elf
uur mogen afgeven? Alsof het
enig verschil maakt. Alsof wij
echt nog gaan zitten nakijken!
Naar wat ik hoor, vinden ook
alle leerkrachten het quatsch,
maar geen mens die er iets aan
doet. Niemand die er zich vragen
bij stelt, hoe het beter kan,
neen neen, laat de kindjes maar
zitten tot half elf. Leve de kritische
ingesteldheid!
Ik pak een potlood en teken
een mengeling van Lost en Pacman
op mijn blad, vraag nog
drie keer hoe laat het is en kan
eindelijk het lokaal verlaten. Ik
vermoed dat ik in de refter
terecht kan om te wachten, en
eventueel al wat te lezen voor
geschiedenis en zet mij daar
dus aan een tafeltje. Al snel voegen
enkele lotgenoten zich bij
me en van studeren komt niet
veel meer in huis. Dat gaat ook
moeilijk als om de vijf minuten
een leerkracht, iemand van het
secretariaat of andere schoolgerelateerde
personen komen
vragen wat wij hier doen! Denken
jullie dan dat wij het tof
vinden nog wat langer in het
gebouw te blijven?? Half twaalf.
Al bij al zit ik hier een dik uur te
praten met vriendjes en vriendinnetjes,
maar naargelang de
grote wijzer dichter bij de 12
komt, loopt de eetzaal steeds
meer leeg. Ik besef dat ik honger
heb en begeef me snel even
naar de markt om wat eten te
halen. Op de markt ontmoet ik
leeftijdsgenootjes die mij verbaasd
vragen wat ik hier kom
doen. ‘Voedsel voor de ziel’,
zeg ik, en ik reik hen de druipende
hamburger aan. Vijf voor
twaalf. Blijkbaar mocht ik de
school helemaal niet uit. Niemand
die mij daarvan iets
gezegd had. Lijkt me ook maar
stom. Al de kindjes worden na
hun examens naar buiten
gejaagd door opzichters,en ik
zou dan maar moederziel alleen
moeten achterblijven in een
lege eetzaal? ZONDER
JRK juni ‘08 - 11
ETEN? Schandelijk! Dictatoriaal!
Geen haar op m’n hoofd
dat er zelfs maar aan denkt daar
als een tam schaap te blijven
zitten! Mij een week lang
afbeulen met examens, niets
dan vragen stellen waarvan ik
me telkens opnieuw (en op één
examen staan genoeg vragen)
de vraag stel:’Zal het besef dat
de eucharistie een ONT-moeting
is met Jezus mij in m’n toekomstig
leven nog van pas
komen?’ Best deprimerend.
Goed, tien voor één. Een klasgenootje
komt me uit mijn lijden
verlossen en zegt dat ik vertrekken
mag. Aangekomen in
het kleine lokaaltje haal ik m’n
prachtig opnieuw afgedrukte
portfolio boven en toon het
met afwachtende trots aan de
leerkracht. Die is er heel wat
minder enthousiast over.
Gebrek aan extra materiaal. O
ja, want het afdrukken van een
liedjestekst is wel zeer verrijkend.
‘Je kan hem vertalen, daar
leer je veel uit!’ Jup, een zoekopdracht
in Google was zeer
leerrijk. Wel tien sites waarop
ik Engelse lyrics in zowel
Engels als Nederlands vond,
praktisch in kolom gezet en
afdrukklaar! Ook een pluim
voor het milieuvriendelijke
aspect van dit alles. Mijn voorganger
had ongeveer 20 pagina’s
bijkomend spul mee (niet
eens de moeite genomen om
iets dubbelzijdig af te drukken)
en no offence, maar mijn
Engels is beter dan dat van die
persoon. ‘Je kan zo te zien niet
met de vrijheid omgaan.’ Kan
zijn. Valt te zien wat er als vrijheid
bestempeld wordt. Ik heb
‘de vrijheid’ om te kiezen wat ik