JRK - juni 2007 in PDF - Sint-Jozef Ternat

More documents

Recommendations

Info

Opstel van Joske Het mondeling examen. Mei is halverwege, de Kruikenburgse Feesten zijn weer voorbij, zowat alle vogeltjes moeten hun nestje al gemaakt hebben en reeds ijverig aan het broeden zijn als links en rechts al eens gesproken wordt over de “eindejaarsfeesten” de zgn. juni-examens. Voor een Kruikenburgs derde graadsstudent betekent dit dat hij met een extra lang tweede trimester zit, wat dan ook plechtig herdoopt wordt in ‘semester’. Zes maand hard labeur, zes maand notities, huiswerken, overhoringen en persoonlijke (?) werken moeten in een minimum van tijd door onze grijze hersenpan geordend en verwerkt geraken. Een uitdaging, als geen andere. Het is dan ook met gemengde gevoelens dat dit nieuwe examenbeest wordt onthaald. “Mevrouw, moeten wij onze das aandoen (Nvdr: misschien word je de das omgedaan)? Moeten wij in ons zondags kostuum zijna? Moeten wij ons scheren? Mevrouw, ik heb geen rok, moet ik er dan speciaal eentje gaan kopen? Mogen wij ons schminken? Moeten wij speciaal naar de kapper gaan? Als oorringen niet toegelaten zijn, zijn tandbeugels dat dan wel? Mogen wij na het examen direct naar huis? Als we tijdens het examen naar het toilet moeten, moeten wij dan ook naar het secretariaat gaan om toelating te vragen?” Deze en vele andere vragen worden op onze titularis afgevuurd bij het dicteren van het examenrooster. Zij zoekt dadelijk dekking na dit spervuur van vragen om achtereenvolgens opnieuw in het offensief te gaan. Haar antwoord is dan ook duidelijk: “Ja en neen”. En daar moeten wij het mee doen: ja en neen... Met mijn ‘overzichtelijk’ examenrooster, samen met de hele waslijst meegekregen Kruikenburgse wetten en verplichtingen (rechten vond ik er niet in), trek ik ‘s avonds naar ons ma. Zij fronst de wenkbrauwen. “In kostuum, maar Joske jongske, jij hebt dat niet een! Uit je Plechtige Communiekostuum ben je waarschijnlijk al 32 uitgegroeid, je broekspijpen komen hoogstens nog tot aan je knieën. Hoe kan ik dat oplossen? En de winkels zijn toe met de hoogdag, en volgende week moet ik onze grote kuis doen en de week daarna is onze pa niet thuis want hij moet nonkel Gust zijn konijnen gaan slachten, en daarna… Maar mijn manneken toch, hoe gaan we dit voor mekaar kunnen krijgen?” Ik merk dat ons ma weer één en al paniek is en dat het de volgende week een heksenketel tot en met zal worden. De dagen gaan voorbij, ons ma doet haar grote kuis, onze pa gaat bij nonkel Gust de konijnendichtheid aanpassen, kleine broer is naar “Sneeuwwitje” aan het kijken (waarschijnlijk is hij enkel uit op het zien van dé kus...) en ik? Ik zit gezellig achter mijn bureautje te blokken: participen passés en futur simples, accusatieven en datieven, voorplanting van puiten en pantoffeldiertjes, debiteren en crediteren, verloop van functies, kruistochten, eenparige en veranderlijke bewegingen... Je zou al voor minder de muren opkruipen. Het kan misschien als een hele eer klinken, maar wij waren de gelukkigen om als eerste met dat verschrikkelijke examenbeest te starten: inderdaad, als afgeborstelde jonkheren en -vrouwen zullen wij de Kruikenburgse poort binnenrijden. Ons ma had zoals altijd haar best gedaan om van haar zoontje een ‘pareltje’ te maken. Door de voorbije drukke bezigheden van haar en onze pa is het er dus niet kunnen van komen dat we ergens een ‘speciaalzaak voor mondelinge examens’ konden bezoeken. Zij heeft dan maar van de nood een deugd gemaakt en het kostuum van onze pa (dateert van het gouden jubilee van nonkel Gust en tante Germaine, van met mijn eerste communie dus) een extra kuisbeurt gegeven, de mouwen en de broekspijpen vijf centimeter ingekort en
met behulp van een broeksriem de honderd vijfenzestig centimeter buikomtrek van onze pa herleid tot vijfentachtig. De ochtend zelf had ik dan de eer en het genoegen dit afschuwelijke ding aan te trekken. “Maar ma toch, zie mij hier nu staan, precies een karnavalzot! Ik durf zo niet naar school gaan, ze gaan met mij lachen, ik ga opnieuw mijn jeans aantrekken!” Ons ma, nog rapper dan de wind: “Ah, neen, dat kan niet, want stel je voor dat ze je punten gaan aftrekken, wat dan? Heb je er misschien genoeg?” Ons ma zet mij hiermee niet alleen schaak maar ook mat en ik kan niet anders dan capituleren. Oooh neen, ook dat nog: een das! Neen, ma, dat is niet voor mij. Haar gezicht spreekt boekdelen en ik weet dus hoe laat het is: met das en niet zonder. Bij het aantrekken van de das merk ik dat de knoop niet overeenkwam met de afstand tussen onze pa zijn (dubbele) kin en navel. Gezien die afstand zou de das minstens tot aan mijn knieschijven moeten komen, maar deze leek mij gepast. Je raadt het al: tante Germaine is er zich ook komen mee moeien. Zie mij hier nu staan: een grijs gestreept kostuum met wit hemd en een das met bolletjes. Ik mankeer enkel nog een zak om over mijn hoofd te trekken zodat niemand mij herkent. Tijdens de weg naar school probeer ik mij mezelf op de fiets voor te stellen. Waarschijnlijk een belachelijk zicht tot en met: een zestienjarige met gestreken en gesteven wit hemd, das en kostuum per fiets mét achteraan een (doorschijnende) plasticzak met boeken. Je zou al met minder de eerste prijs in Candid Camera halen. Bij het binnenrijden van de dreef riskeer ik het mij om niet van de fiets te stappen zodat ik rechtstreeks naar de fietsenrekken rijd. Slechts één bedoeling heb ik maar: niet de Kruikenburgse wetten met voeten treden (ik zou het niet durven) maar ervoor zorgen dat men mij zo weinig mogelijk kan zien. Ik heb geluk want buiten staan slechts Wim en Ilse, maar zij hebben meer interesse voor elkaar dan voor mij. Begrijpe- 33 lijk, als je begrijpt wat ik bedoel... Het is met knikkende knieën en klamme handen dat ik lokaal 12 binnen ga. Ik zoek een mat om heel beleefd de voeten te vegen, maar vind er geen. Zie mij hier nu staan: klaveren zot is er niets tegen. Moet ik nu nederig buigen en de leerkracht een hand gaan geven, dat staat toch mooi voor een heer? Ik merk dat hij er geen belangstelling voor heeft en hij nodigt mij uit, niet ‘om een kaartje te leggen’ maar om er ‘een te trekken’. Wim heeft mij wel verteld, ondanks zijn drukke bezigheid (that’s where friends are for), dat ik het kaartje met de koffievlek op moest kiezen, want dat had hij gekozen en het ging ‘als een fluitje van een cent’. Maar ik had geen keuze: ze waren allemaal besmost met koffievlekken en -randen. Dit kan ook niet anders want daar komt al weer een ober met een nieuwe kop koffie, mét suiker en mét melk en mét lepeltje. Het staat mooi: Koen met kostuum in de rol van kelner, enkel het witte doekje om de arm mankeert hem... Jezusmariajozef sta mij bij in stervensnood, ik ben er aan toe. Ik doe mijn ogen toe en neem het eerste het beste kaartje, op goed geluk... Ik word vriendelijk naar achter doorgestuurd. Tien minuten voorbereidingstijd, zoals dat noemt. Vraag 1: “De mens is het dier dat zijn jongen het moeilijkst ter wereld brengt. Verklaar.” Potverdorie ik had het gedacht. Noemen ze dit nu de wet van Murphy? Hoe kan ik daar nu op antwoorden? Hoe kan ik nu, als jongen, weten hoe het aanvoelt om kinderen ter wereld te brengen? Dat is toch het werk van de vrouwen? Of niet soms? En aan ons ma durfde ik geen uitleg te vragen. Ze zegt altijd dat ze van mij al genoeg afgezien heeft en dat ze dat nog altijd doet. Ze moet mij nochtans niet meer ter wereld brengen en onze pa die springt al uit zijn vel als ik een mop durf te vertellen die in de verste verte ook maar iets doet vermoeden dat zij “vuil’ zou kunnen zijn. Ik heb ooit veertien dagen huisarrest gekregen toen hij mij betrapte dat ik in ons ma haar ‘Story’ de rug van een naakte vrouw zag staan en ik
Page 1 and 2: “Jeugd Rond Kruikenburg” versch
Page 3 and 4: je van mevrouw Lindemans. Ze was zo
Page 5 and 6: Barcelonareis 9 t.e.m.15 april Dit
Page 7 and 8: Men heeft ons de onmogelijke opdrac
Page 9 and 10: was die ik zeker niet snel zal verg
Page 11 and 12: Jredactioneel De vakantie: ze lonkt
Page 14 and 15: Bloemlezing uit de reacties over de
Page 16 and 17: *de ernst van de situatie *spreker
Page 18 and 19: Met de hulp van de oud-leerlingenbo
Page 20 and 21: Wiskunde is geen feest ! Mijn dierb
Page 22 and 23: maar niet getreurd: de niet al te t
Page 24 and 25: -voor sommigen waaronder wij- met h
Page 26 and 27: gedaan wordt, hangt eigenlijk een b
Page 28 and 29: ik gompel, ik gompelde, ik heb gego
Page 30 and 31: KRAKNIEUWS Het sociaal engagement v
Page 34 and 35: vlug de bladzijde omsloeg om te zie
Page 36 and 37: DERDE GRAAD Economie - moderne Tale
Page 38 and 39: Wij wensen jullie een prettige vaka
Page 40 and 41: Geachte directie, leden van de inri
Page 42 and 43: Ik herinner me nog de eerste dag da
Page 44 and 45: onwillende hersens te vullen met ee
Page 46 and 47: ven! De jaarlijkse 2-daagses, de 10
Page 48 and 49: Mijn memoires aan Sint-Jozef Het li
Page 50 and 51: leerkracht, het mondelinge examen w
Page 52 and 53: het leven kon wel eens zwaar doorwe
Page 54 and 55: Jacob en mevrouw Delcour luidkeels
Page 56 and 57: en toch nog niet echt klaar voor wa
Page 58 and 59: Het totaalbeeld was best te pruimen
Page 60 and 61: Door onze tegenstellingen waren we

JRK - juni 2007 in PDF - Sint-Jozef Ternat

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?