JRK - juni 2007 in PDF - Sint-Jozef Ternat

vlug de bladzijde omsloeg om te zien of
daar meer te zien was... Hoe moet ik dat
hier klaren? Misschien op de man afgaan
en maar wat rond het potje draaien, hopelijk
word ik wat bijgestuurd zodat ik er
misschien in geraak.
Vraag 2: ‘Rechtop lopen gaf aanleiding tot
grote hersenen of lieten grote hersenen
ons rechtop lopen?’ Aha, dat is iets voor
mij. Als het over hersenen gaat moet ik bij
onze pa zijn en die heeft mij een goed
middeltje aan de hand gedaan om dit te
onthouden: hoe hoger ik ben hoe hoger de
hersenen, dus ik liep eerst rechtop... of
was het nu omgekeerd: heb ik grote hersenen
omdat ik rechtop loop? Voor mij
komt het neer op de vraag van wie er nu al
niet het eerst was: de kip of het ei...Gokje
wagen...? Maar wat hoor ik vooraan? Het
gaat hem over hersenen en rechtop lopen!
Luisteren, heel goed luisteren en schrijven
is de boodschap Joske!
Verdomme, welk draadje plaagt mij hier al
geruime tijd? Wat komt er hier uit mijn
mouw? Even kijken... dat lijkt mij lang...
nog eventjes trekken... daar komt precies
geen einde aan... ah, toch, of niet... Eindelijk.
Ohoh, ik heb prijs: mijn mouw lost!
Help wat moet ik nu doen? Zie mij hier nu
zitten met een mouw tot aan mijn vingers,
precies een goochelaar: niets in de handen,
niets in de mouwen tenzij mijn rechterhand...
Stuntelig als ik ben probeer ik
mijn mouw opnieuw op haar plaats te krijgen,
door ze naar binnen te duwen. Met
mijn pen probeer ik alles opnieuw in de
mouw te krijgen. Ik vrees ervoor dat onze
pa er niet mee zal kunnen lachen als hij
merkt dat zijn grijswit kostuum plots veranderd
is in een grijsblauw.
Bij het beantwoorden van de vragen heb ik
meer last met de vest van mijn kostuum
die, eens ik ga zitten, zich opblaast alsof
34
ik het postuur heb van een hoogzwangere
vrouw (misschien geeft dit me inspiratie
voor de eerste vraag...). De das nijpt mijn
keelgat dicht want het lossen van de knoop
betekent dat de ene kant van de hemd
kraag automatisch vijf centimeter hoger
gaat zitten dan de andere. Ik voel dat de
leerkracht medelijden heeft, maar dat hij
het niet kan of wil tonen. Misschien levert
dit een puntje meer? Hopelijk!
De klok wijst al ruim drie kwartier later
aan als ik, opnieuw zonder buigen en
handje schudden en voeten vegen lokaal 12
verlaat. Buiten staan er nog een aantal
klas- en lotgenoten te wachten om de
arena binnen te treden. Tot mijn grote
vreugde ben niet alleen ik met een broek
van pa, een das van nonkel en schoenen van
peter naar school gekomen: de schoenen
van Gert moeten zowat maat 47 hebben
alhoewel 41 ruim voldoende is, Jan heeft
i.p.v. gel de brillantine van zijn grootvader
in zijn haar gesmeerd, Bart is bijzonder
onhandig met het scheermesje omgesprongen
(ik zie trouwens niet in wat hij
eigenlijk van zijn gezicht moest halen,
hoogstens vijf lichtgekleurde donshaartjes),
Luc heeft het trouwkostuum van
zijn broer aan en Ingrid ziet de ladders in
haar nylonkousen maar steeds langer worden.
Op een paar “heren”en ‘dames’ (van
hogere stand?) na zijn we blijkbaar
elkaars gelijkenis.
Als bijtjes op honing stormen ze op mij af,
niet omdat ik de best uitgedoste student
ben en misschien op één of andere zanger
van onze Vlaamse idolen lijk, wel om de
vragen proberen te weten te komen. Eén
tip wou ik hen geven: neem het kaartje
met de koffievlek...
Joske