Pentagram 2006 nr. 6 - Lectorium Rosicrucianum

ßDe verheven zwaan kent koude noch warmte, genoegen noch pijn, eer noch oneer. Hij is aan de zes
golven voorbij: honger, dorst, verdriet, zelfbedrog, verval van krachten en de dood, door het opgeven
van kritiek, trots, jaloezie, boosheid, inhaligheid, zelfbedrog, verrukking, afgunst en ego|«sme. Hij beschouwt
zijn lichaam als levenloos, omdat het verval van het lichaam de oorzaak is van twijfel en onbegrip.
Hij die dat inzicht heeft verkregen gaat die toestand binnen. ßIk ben dat vredelievende, enkelvoudige
en onveranderlijke bewustzijn, die geest.ý Door kennis van de eenheid van het zelf en het opperste zelf (de
geest), verdwijnt het verschil tussen hen. Dit is het ochtendgloren van ware gnosis.
(Vrij naar de Paramahamsa Upanishad)
kunnen bezien ^ dan grijpt een reuzenhand
hem, brengt hem naar de mond en slokt hem
naar binnen.
Nu staat de heilige onverwacht weer in het
vertrouwde landschap van de droom van de
godheid en in verwarring blijft hij staan. ßWat
was dat? Droomde ik? Was het een visioen?ý
Omdat Markandeya niets anders overbleef ging
hij maar weer verder, keek naar de yogi’s en
asceten die hun heilige oefeningen deden, verheugde
zich over de wijsheid van de brahmanen,
verbaasde zich over de regeringskunst van
de koningen, altijd maar verder door de goddelijke
droomwereld. Honderden jaren zwerft hij
door de wereld zoals die zou moeten zijn, en
die door de godheid gedroomd wordt.
Maar op een dag glijdt hij opnieuw uit de
mond van de godheid in een pikzwarte zee. In
een vreselijke stille weidsheid drijft hij rond, tot
hij plotseling een eiland waarneemt. Daar,
onder een vijgenboom, slaapt een kind. Maar
wat voor een kind! Het straalt vanuit het innerlijk.
Van verbazing vergeet Markandeya te
zwemmen en hij verdrinkt bijna in de zwarte
golven. Als hij verder zwemt en naar het eiland
kijkt, ziet hij dat het stralende kind heel vrij en
onbevangen speelt terwijl het omringd wordt
door die beangstigende eindeloze weidsheid en
ruimte. Er gaat een bovenaardse glans uit van
het kind.
De oude kijkt er schuchter naar, watertrappelend.
ßIets dergelijks heb ik toch al eens...