Pentagram 2006 nr. 6 - Lectorium Rosicrucianum

Markandeya Rishi, zo wordt gezegd, was een van de zeer oude wijzen, de enige overlevende aan het einde van
de vorige ‘dag van Brahma’, toen het gehele universum onderging in het niet-zijn. Van Markandeya wordt
verteld dat hij deVeda’s bestudeerde en zich nauwlettend hield aan devoorschriften.Hij was een goedmens en
bleef zijn leven lang celibatair. De rishi diende de opperste godheid ontelbare miljoenen jaren en op deze wijze
overwon hij de dood die voor anderen onoverwinnelijk was. Van hem is de uitspraak: ßDe mens is de
bewerker van zijn eigen lot. We nemen waar dat de daden van vroegere levens hun vruchten voortbrengen in
het huidige.De ziel wordt wedergeboren, belast met al het opgedane karma.Door deugd en zuivere daden kan
zij de hemelse staat bereiken.Door daden van goed en kwaad blijft zij menselijk. [...] Daarom zijn wij gehouden
te doen wat deugdzaam is en dienen wij af te zien van hetgeen onrechtvaardig is.ý
In de Markandeya Purana, het onderdeel van de Mahabarata dat aan de rishi Markandeya is toegeschreven,
wordt verteld hoe de godin Chandi (kracht en macht) de twee demonen Shumba (trots) en Nishumbha
(schaamte) vernietigt.Chandi doordringt de kosmos en is de onderhoudster en beschermster van dharma, de
kosmische orde. Het is haar ‘kracht en macht’ die de negatieve kanten ontkenning en mateloosheid doodt en
zij herstelt het evenwicht dat noodzakelijk is om naar volmaaktheid te kunnen streven. Zij doordringt de
kosmos. Zij schept, onderhoudt en vernietigt bij tijden. Als de kosmische verhoudingen worden bedreigd,
manifesteert zij zich in verscheidene vormen om de wereld te beschermen.
6
links: Modern Indiaas houtsnijwerk van de redding van Markandeya
door Shiva. Rechts: Bezoek van een Rajput-hoofd aan een kluizenaar,
uit de ’Madhandeya Purana’,Guler Pahari School.1756.
Gouache en inkt op papier,Victoria & Albert Museum, London,UK.
maar waar... hoe lang geleden?ý Opeens wordt
Markandeya zich bewust van de peilloze diepte
van de oceaan onder hem. Paniek komt op,
maar op dat moment hoort hij een stem, diep
rommelend als het geluid van een verre donderslag:
ßWelkom, Markandeya!ý Het is het
kind dat tot hem spreekt. ßWelkom, Markandeya.
Wees niet bang, mijn kind. Kom dichterbij!ý
Zo lang hij leeft heeft nog nooit iemand hem
zo aangesproken. En ook nog direct met de
voornaam aangesproken worden ^ wat een
gebrek aan respect!
Alweer vergeet Markandeya te zwemmen.
Terwijl hij bijna verdrinkt, windt hij zich nog
op: ßWie spreekt zo zonder respect tot mij?
Wie denkt mij te kunnen tutoyeren, ik die meer
dan duizend jaar oud ben? Een dergelijke behandeling
ben ik niet gewend. Zelfs de hoogste
godheden respecteren me en noemen mij ‘lang