eerlijk eden - Historische Vereniging Heemstede-Bennebroek

1875". De bijnaam in Heemstede van deze oud-varensgezel was
"Jantje van 't Zeegat".
Het verhaal vangt als volgt aan: " Het was den lsten April 1842, dat
ik het levenslicht aanschouwde in een huisje, gelegen aan den
Binnenweg, nabij het raadhuis te Heemstede. Pas 13 jaren oud,
had ik het ongeluk mijn tweede moeder, Theodora van Deursen,
door den dood te verliezen. Veertien dagen later trof ons een
nieuw ongeluk. Mijn vader verloor een oog, ten gevolge van een
splinter, die er een jaar te voren in geraakt was. Daarbij kwam een
ziekte, die na acht dagen in pleuritis overging. Zijn toestand
verergerde zoodanig, dat hij weldra bediend moest worden. En zoo
had ik geen vader meer; ik was een wees geworden. In dat jaar
stierf ook mijn grootmoeder, Geertruida Polaard, weduwe van
M.Kemps en mijn twaalfjarige zuster. Ik werd vervolgens door mijn
peetoom J.Leuven, op den Driesprong, als kind aangenomen. Het
was altijd mijn zin geweest op zee te gaan varen. Daarom vroeg ik
aan mijn voogd, M.Kuipers, schilder op de Hartekamp, om zijn
toestemming. Maar mis hoor! Altijd hetzelfde liedje: "Uwe ouders
hebben geen toestemming willen geven en ik ook niet" . Ondanks
die weigering, gaf ik den moed niet verloren. Zoo jong als ik was,
had ik vast besloten mijn plan te volvoeren. Op den dag van Maria
Boodschap, 's morgens uit de vroegmis komende, ging ik, zonder
er iemand iets van te zeggen, naar Amsterdam. Geen cent rijk,
blootsvoets, een paaroude schoenen onder mijn arm, kwam ik met
een hongerige maag in Amsterdam aan" .
In de hoofdstad ontmoette hij de Haarlemmer J.van Kampen, een
oud-matroos, die veel met J.Kramer uit Heemstede had gevaren, en
die maakte de 13-jarige Jantje Hendrikse wegwijs in het zeemansleven.
Zijn oom en tante, pleegouders Leuven, waren weinig ingenomen
met zijn plan op een schip aan te monsteren als matroos of zeilmaker.
Dat veranderde toen baron Van Verschuer, de werkgever van zijn
voogd op de Hartekamp, een goed woordje deed. De eerste reis als
koksmaat vond plaats op het schip "Klasina" en voer naar Scandinavië.
Bij terugkomst na drie maanden ging Jan Hendrikse niet te voet
maar per spoor naar Haarlem en vervolgens lopend naar de Driesprong.
Terug kon hij zijn pleegouders niet meer geven dan twee
zilveren Pruisische munten. Nieuwe reizen volgden op andere boten
naar de Middellandse zee, Amerika, Afrika, China, Indonesië... Na een
gevaarlijke reis arriveerde hij september 1866 in Amsterdam. Jantje
Hendrikse liep direct naar Heemstede en had reeds vernomen dat zijn
162