maandblad - Vereniging tegen de Kwakzalverij

men begonnen met een 250-tal leden en
hiervan zijn nu nog maar 80 ,,bij zonderen"
over. De rest blijft natuurlijk even
zo vrolijk door strijken. „Dat is nou
juist het gevaar," zei de Kantonrechter,
„we hebben in ons land een 5000 kwakzalvers,
iriskijkers, waterkijkers en
magnetiseurs, maar hoeveel % zijn
daarvan fatsoenlijk? Nog geen 2 %.
De rest zijn beunhazen en knoeiers".
De verdachte wilde het percentage echter
wel wat naar boven brengen, maar
ook hij kwam maar aan 5 % fatsoenlijke
lieden. De Kantonrechter geloofde
kennelijk niet in één goede kwakzalver,
„want allen zijn ze een gevaar voor de
volksgezondheid", maar hij wilde toch
even met verdachtes 5 % meegaan, direct
daaraan toevoegende, dat deze dan
toch om die 95 % oplichters zouden
moeten lijden en evenmin geduld kunnen
worden. „En wie maakt er uit wat
de fatsoenlijken zijn?" was tenslotte de
klemmende vraag!
De Inspecteur voor de Volksgezondheid,
Dr In 't Veld, durfde niet te beweren,
dat er geen bijzonder begaafden
zijn, doch hij nam geen enkele invloed
aan. De officiële wetenschap maakt er
ook geen gebruik van. Het meest gevaarlijke
achtte getufge echter, dat de
magnetiseurs geen verstand hebben van
het wezen der ziekten, de mensen suggereren
dat ze beter worden of zijn en
het ziekteproces tenslotte in een ongeneeslijk
stadium komt.
Toen bracht de verdediger Mr Dr
v. Everdingen, de stralen-theorie bij de
mensen in het „gesprek". Er waren
mensen met een gestoorde „uitstraling",
die daardoor ziek waren, en mensen
met een zeer sterke „uitstraling", welke
de „gestoorde stralingen" weer konden
opheffen. „Nonsens" was het enige
commentaar van de deskundige.
Enkele patiënten kwamen van hun
herstel getuigen en anderen zeiden, dat
het niet beter, maar ook niet slechter
was geworden en dat ze verdachte niet
meer konden missen. „En hij U niet,
vanwege de rijksdaalders" was het
commentaar van de Kantonrechter, die
de verweren, als zou de verdachte geen
weerstand hebben kunnen bieden om de
lijdende mensen te helpen en zich zodoende
op overmacht beriep en daar
datgene wat een magnetiseur doet geen
geneeskunde is, verwierp, daarbij de
woorden van de Goudse Kantonrechter
tot de zijne makende: Het is eigenlijk
verkeerd in de maatschappij» dat vol"
gens de wet een man» die van honger
een brood steelt, kan worden gestraft
met jaren gevangenisstraf en dat deze
straf, die voor U de enige juiste is, niet
mogelijk is* Zolang de werkgroep,
waartoe U behoort, haar diensten niet
heeft bewezen, wens ik haar niet te er"
kennen* Het is een schande, dat deze
practijken nog worden geduld* Het
vonnis was dan ook niet mis. Het werd
6 x ƒ 200 of 6 x 1 maand hechtenis.
Wij lazen....
...in „Vrij Nederland" van 27 Dec.
1952 over „Drogist en Apotheker" het
volgende:
„De bevoegdheid geneesmiddelen af
te leveren is in ons land niet op moderne
wijze geregeld, een aangelegenheid
die steeds klemmender wordt, daar
de laatste jaren hoe langer hoe meer
verpakte geneesmiddelen in de handel
worden gebracht, waarvan het ongecontroleerd
gebruik door de leek uitermate
gevaarlijk moet worden genoemd.
In de kringen der apothekers wordt
deze kwestie met zorg gadegeslagen en
er zijn (vaak regionale) afspraken
waarbij bepaalde geneesmiddelen door
de apothekers niets anders worden afgeleverd
dan op doktersrecept.
Geen nood. De iets aanhoudende
patiënt of wie zich als zodanig gevoelt,
kan toch wel aan het gewenste komen,
daar de drogisterijen veelal de producten,
die de apotheker niet wil verstrekken,
in voorraad heeft.
De controverse tussen beide groepen
wordt o.a. hierdoor steeds duidelijker,
waartegen de gewetensvolle drogisten,
die in hun beroep ook meer zien dan
als winkelier zoveel mogelijk verkopen,
weinig kunnen doen.
Zij, die de drogistenstand een goed
hart toedragen, zullen echter met spijt
moeten erkennen dat in deze kringen
een luchthartigheid ten beste wordt
gegeven, die waarlijk niet met het
woord „verantwoordelijkheid" te rijmen
valt. Terwijl het onderwerp „aardstralen"
in wetenschappelijke kring onmiddellijk
de grootst mogelijke reserve
oproept, wordt in het gratis-cadeaublaadje
„Gezin en Gezondheid", dat
men bij de drogist op de toonbank in
stapels kan aantreffen, een pennevrucht
opgenomen van zulk een ontstellende
oppervlakkigheid, dat er geen
woord meer aan verspild behoeft te
worden. Het suggereert dat er toch wel
een prachtig artikel tegen dit soort
stralen is, noemt naam en toenaam en
wie dit bestellen wil, wel ja de
drogist zorg er wel voor.
Als de apothekers zulke kwakzalverij
zouden uithalen, zou hier uit eigen
kring wel een stokje voor gestoken
worden.
Wat doen de bona fide drogisten
hier tegen?
Bovenstaand overgenomen artikel
verdient ons inziens wel enige verduidelijking.
(Uit de Ziekenfondsgids April 195S)
Ten eerste is de bevoegdheid om geneesmiddelen
af te leveren wel degelijk
bij de wet geregeld. Dit mag alleen de
apotheker, daarnaast de apotheekhoudende
arts en de dierenarts onder
bepaalde voorwaarden*
Bovendien mogen anderen dan bovenvermelde
bevoegden, stoffen afleveren,
die o.a. in de geneeskunde
worden gebruikt, mits zij niet minder
afleveren dan een bepaalde hoeveelheid
per aflevering. Op een lijst, die bij die
wet behoort, vindt men een aantal stoffen
met name genoemd en bij elke stof
een minimum gewicht vermeld.
De thans vigerende wet, regelende
de uitoefening der artsenijbereidkunst,
is volgens het krantenbericht „niet
modern", omdat zij de bevoegdheid
niet regelt.
Naar de letter en de geest van deze
wet, die ten onrechte „onmodern"
wordt genoemd, is de artsenijbereidkunst
in beginsel uitsluitend in handen
gelegd van de bevoegde, de apotheker.
Het verschijnsel, dat door drogisten,
kruideniers en kappers en andere onbevoegden
(onbevoegd in de zin der
wet èn onbevoegd in de betekenis van
onbekwaam) op het terrein van de
apotheker wordt gebeunhaasd, mag niet
worden toegeschreven aan gebrekkige
wetgeving, maar aan een gebrekkig
handhaven van de wet.
Dat dit verschijnsel steeds grotere
vormen heeft aangenomen, ja zelfs
voor overtreders der wet reden of aanleiding
is geworden om „recht" te zoeken
en de aflevering door onbevoegden
te willen laten legaliseren is te enen
male diep-bedroevend.
Terecht wordt door „Vrij Nederland"
opgemerkt, dat „verantwoordelijkheid"
niet altijd gevonden wordt in
kringen van onbevoegden. Dat is volgens
ons heel logisch. Alleen degene,
die kennis van geneesmiddelen heeft, is
tot oordelen in staat en kan daarom
verantwoordelijkheid dragen.
• ••
De drogist, te enen male onbevoegd
en onbekwaam kan zich zelfs in rechtszaken
op zijn onkunde beroepen, onkunde,
waarvan het blad „De Drogist"
meerdere malen blijk gaf en die, volgens
het artikel in „Vrij Nederland",
voor de zoveelste maal wordt gedemonstreerd.
Red.