maandblad - Vereniging tegen de Kwakzalverij

Weer een wonderdokter voor
de Gorcumse Kantonrechter
Alweer kreeg de Gorcumse kantonrechter
Dinsdag een wonderdokter te
behandelen. Ditmaal was het een zekere
H. H. uit Utrecht, die in de omgeving
van Gorinchem onbevoegd de geneeskunde
had uitgeoefend door als magnetiseur
enkele „patiënten" in behandeling
te nemen.
Nu weten wij wel, dat de kantonrechter
in de Arkelstad scherp gebeten
is op al deze wonderdokters en kwakzalvers
en hun optreden een groot gevaar
acht. Het wa^ dan ook geen wonder,
dat de meneer, die nu voor het
hekje verscheen, met 'n flink vermaan
werd ontvangen. De kantonrechter veronderstelde,
dat de beklaagde zijn
„magnetische krachten" wel pas ontdekt
zal hebben, nadat hij door zijn internering
als sympathiserend lid van de
N.S.B, wat aan de grond was komen te
zitten.
De ,,dokter met de wondere krachten"
ontkende dit ten stelligste, deze
krachten waren hem reeds lang bekend.
Hij achtte het een roeping met zijn gave
door handoplegging de mensheid te
helpen. Er gaat dan een weldoende
stroom door zijn patiënten
En die heeft hij bovendien niet
van de dokter afgehouden, integendeel,
hij had juist gezegd, dat zij onder behandeling
van hun geneesheer moesten
blijven. Nog sterker: er waren zelfs patiënten
door een dokter gestuurd!
Naar dit laatste was de kantonrechter,
zoals te begrijpen is, wel heel
nieuwsgierig, maar hij werd niet bevredigd,
want de magnetiseur noemde de
naam niet van de arts, die heil van hem
verwachtte.
Hierna begon de kantonrechter met
het een geloof is, dat met bovengenoemde
dwaling gepaard gaat, moeten wij
ons bedroeven. En nu moge men zeggen,
dat het helemaal niet om de gebedsgenezing
gaat, die alleen maar een
neven-verschijnsel en een vrucht zou
zijn, doch om bekering, dan moet ik
toch constateren, dat er wel rijkelijk veel
over die genezingen gesproken en geschreven
wordt en de „getuigen", die
Zaiss in de Apollo-hal in Amsterdam
meegebracht had, uit Duitsland en uit
Holland, alleen of nagenoeg alleen
mensen waren, die van een genezing
getuigden. Er worden verwachtingen
gewekt, die »— en dat vind ik ernstig,
vooral, wanneer het chronische en ernstig
zieken betreft, — in elk geval voor
het merendeel niet gerealiseerd worden,
Nivsbl. v. Gorinchen en omstr. 7.1/53
In Amsterdam telt men die oude wetten niet
„zijn behandeling" en hij zei daarbij o.a.
de volgende bezwerende woorden: „Als
paddenstoelen schieten zij uit de grond
op. Die ik eenmaal hier heb gehad, die
komt niet meer terug, maar toch blijf ik
maar kwakzalvers onder „mijn patiënten"
houden. Het schijnt de heren goed
te gaan, want toen ik onlangs een collega
van U ƒ 300,— boete had gegeven,
ging hij daarna met zijn kennissen eens
lekker zalm eten, uit blijdschap, dat het
met hem zo goed was afgelopen."
De ambtenaar van het O.M. betoogde,
dat een beroep op humanitaire overwegingen
niet opging en daar er moeilijk
onderscheid is te maken tussen lieden
met goede en kwade trouw, werd
er ƒ 300,— boete of 1 maand hechtenis
geëist.
De kantonrechter deed er nog een
„magnetisch streekje" bij en veroordeelde
beklaagde tot 2 maal ƒ 200,— of 2
maanden hechtenis.
Toen beklaagde toch niets meer kon
verprutsen, dacht hij nog eens even zijn
gal te kunnen uitspuwen: „Is dat nou
gerechtigdheid?" zo vroeg hij, „het
gaat hier om een wetje van meer dan
100 jaar oud, dat volgens de kantonrechter
van Amsterdam sterk verouderd
is. Hier in zon klein provinciestadje
word je zo aangepakt."
Hij kreeg hierop een flinke koude
douche, toen de kantonrechter kalmpjes
opmerkte: „Ja, inderdaad mogen wij er
in ons land nog verschillende meningen
op na houden, maar als we het regiem
hadden gekregen, dat u wenste, dan
zou dat niet mogelijk zijn geweest," en
hiermee kon de magnetiseur met zijn
geheime krachten weer verder de
wereld intrekken.
om de eenvoudige reden, dat het onwaar
is, dat geloof perse genezing
brengt.
Resumerende mag gezegd worden,
dat deze opwekkingsbeweging nadruk
legt op een zijde van de bijbelse waarheid,
die veronachtzaamd is en de aandacht
onbewust gevestigd heeft op een
eenzijdigheid in de geneeskunde en verder
met haar direct aanspreken van de
mens in zijn zonde en nood veler aandacht
voor het Evangelie trekt. Maar
er moer gezegd worden, dat hier een
ernstige dwaling is, die geestelijk, psychisch
en daardoor ook lichamelijk
schade aanricht, waartegenover niet
alleen de Kerk, maar ook zij, die het
met de volksgezondheid wel menen, het
recht en de plicht hebben hun stem
•
f EEFT
DIT BLAD,
NADAT GE HET HEBT
GELEZEN, DOOR
AAN EEN ANDER
•
U STEUNT HIERMEDE ONZE STRIJD
waarschuwend te verheffen, al hebben
de laatsten lang niet altijd de mogelijkheid
zich hierbij op de burgerlijke wet
te beroepen.
Hiermee zou ik kunnen besluiten. Een
slot-opmerking zou ik echter nog willen
maken, die vrijwel op zichzelf staat. In
de gretigheid, waarmee velen naar verschijnselen
als boven getekend uitzien,
ligt iets primitiefs, dat de massa eigen
is. Een protest tegen het ingewikkelde
en onbegrijpelijke en het ook wel eens
te zeer door medici in een nevel van
geheimzinnigheid en bijna esoterische
wijsheid gehulde van de medische
wetenschap. De medici van vorige generaties
hadden dit trouwens veel sterker.
De massa ziet gaarne de ziekte als
iets eenvoudigs, dat „uitgedreven" kan
worden, b.v. in de faeces en in veel
„vuile stoffen", die er „loskomen" enz.
Dat is de kracht van de kwakzalvers op
de markt, naar wie ik wel eens met een
intens genot heb staan luisteren, ik moet
het bekennen. In velen van hen is een
volksleider, een advocaat, een dominee
(als „redenaar" dan) verloren gegaan.
De bekoring van hun woord ligt in de
directheid, de simpelheid, waarmee zij
de dingen stellen. Hier ligt ook een van
de oorzaken, waarom overal, waar van
directe genezingen gesproken wordt en
over de ziekte als over een ongecompliceerd
geval gehandeld wordt, de
massa luistert. Maar — met alle gevaar
van dien!
De Kerk bezinne zich op de vraag, of
er voor haar ook aanleiding bestaat, te
erkennen, dat zij op het besproken punt
tekort geschoten is, maar zonder de gevaarlijke
eenzijdigheid van de hier besproken
beweging aan te hangen en
niet zonder een waarschuwend woord
hier tegenover te laten horen. Een dergelijke
houding zal ook de medische
wereld, zij het niet altijd vanuit dezelfde
beginselen, in deze aangelegenheid
moeten aannemen.
Dr C. RIEMERS
Predikant-Directeur
Luthersche Diakonessen Inrichting
Amsterdam.