Februarie/Maart

38 ••• PROMOSIE-ARTIKEL: BIOMIN
Die vier stadiums van inkuiling
vervolg van bladsy 37
Kuilvoer wat na ammoniak ruik, is van ‘n lae kwaliteit en
moet uitgegooi word en nie vir diere gevoer word nie.
Die rede hiervoor is omdat dit begin gis en swamme
groei. Veral voere wat nog heelwat residuele suikers
ná inkuiling bevat, soos byvoorbeeld mieliekuilvoer,
is dikwels onstabiel.
“In dié stadium word die preserverende organiese
sure (melksuur) in die teenwoordigheid van suurstof
deur giste en swamme afgebreek, die pH begin styg
en sekondêre bederwing kan teen ‘n tempo van 1,5%
tot 4,5% per dag plaasvind, terwyl die temperatuur
in die blootgestelde areas styg en swamgroei verder
stimuleer. Voorts produseer swamme mikotoksiene,
wat giftig is vir diere en soms dodelik kan wees. Die
uitlaai van die kuilvoer wat gereed is om aan die diere
gevoer te word, is dus ‘n sensitiewe periode. Die
kuilvoer moet steeds lugdig gehou word. Verwyder ‘n
laag van minstens 200 mm kuilvoer per dag voordat
dié laag begin agteruitgaan. Sodra genoeg kuilvoer vir
die dag verwyder is, moet die plastiek weer oorgetrek
word. Kuilvoer wat na ammoniak ruik of gemuf,
slymerig of baie donker van kleur is, is swak en moet
nie aan diere gevoer word nie; veral nie dragtige diere
nie, want swamme (mikotoksiene) kan hulle laat
aborteer,” verduidelik Van Rensburg.
Die onstabiele aard word deur aërobiese mikroorganismes
(giste, swamme en bacilli) veroorsaak.
Hierdie mikro-organismes benodig melksuur,
suiker en suurstof om te groei. Deur dus een van
die komponente, soos byvoorbeeld suurstof, met
lugdigte verseëling te verwyder of te verminder, kan
die gehalte van kuilvoer behoue bly.
Die organisme Clostridia tyrobutyricum, wat
proteïene afbreek, groei en vermeerder wanneer die
pH bo 5 is. Nat kuilvoer skep gunstige toestande vir
>
die groei van dié organisme. Behalwe vir die afbreek
van proteïene, verbruik Clostridia tyrobutyricum
melksuur en suikers, en produseer bottersuur.
Bottersuur ruik sleg en verlaag die inname van
kuilvoer deur diere.
KUILVOER-INOKKULANTE
Kuilvoer-mikrobiese-inokkulante bevat bakterie wat
spesifiek geselekteer is om die fermentasieproses
in die kuilvoerbunker te versnel en te domineer.
Kuilvoer-inokkulante word in twee hoofgroepe
verdeel (Homo-fermentatiewe en Heterofermentatiewe
bakteriese inokkulante), afhangende
van hoe dit plantsuiker (glukose) fermenteer.
“Homo-fermentatiewe inokkulante bevat
sekere Lactobacillus-spesies (melksuurbakterie),
soos byvoorbeeld Lactobacillus plantarum en
Enterococcus faecium. Hierdie groep produseer
slegs melksuur vanuit plantsuiker. Heterofermentatiewe
inokkulante bevat ook Lactobacillusspesies
(melksuurbakterie), soos byvoorbeeld
Lactobacillus brevis, maar hierdie groep produseer
melksuur, asynsuur, etanol en koolstofdioksied
vanuit plantsuiker,” sê hy.
Dit is moeilik om inokkulante met mekaar te
vergelyk, maar daar is sekere riglyne wat gevolg
kan word.
“Eerstens, kyk na ‘n produk wat ten minste
90 miljard (9 x 10 10 ) lewendige melksuurbakterie per
ton gekerfde materiaal waarborg. Die etikettering van
kuilvoer-inokkulante is baie verwarrend en bemoeilik
die vergelyking tussen produkte. Die belangrikste
getal is die hoeveelheid lewendige melksuurbakterie
wat per eenheid gekerfde materiaal toegedien word,”
vertel Van Rensburg.
“Tweedens, maak seker om ‘n produk te
koop wat spesifiek vir die tipe kuilvoergewas, of
soortgelyke gewasse, bestem is. Mielies, sorghum en
voersorghum het tipies genoeg suiker vir fermentasie
beskikbaar. Grasse, peulgewasse, lusern en
kleingrane het egter minder beskikbare suiker.
“Laastens, en dit is een van die belangrikste punte,
dring aan op navorsingsdata (verkieslik onafhanklike
navorsingsresultate) wat die produkdoeltreffendheid
ondersteun asook op die maatstawwe wat die
maatskappy neem om te verseker dat jy ‘n produk
aanskaf wat die regte getalle/hoeveelheid en spesie
van bakterie bevat wat op die etiket aangedui word,”
eindig Van Rensburg. S
Vir meer inligting, skakel Albert van Rensburg
by (018) 468-1455.
www.senwes.co.za • Maart 2013