Methodebeschrijving Oranje Huis - Movisie

In deze beginperiode hadden medewerkers nog te weinig specifieke aandacht voor het kind. In
het werkboek ontbraken instrumenten om het gesprek aan te gaan met het kind. Dit is in de
herziene uitgave aangevuld.
De uitvoering van de systeemaanpak
Het onderzoek rapporteert over 49 Oranje Huiscliënten die zijn uitgestroomd. Iets meer dan de
helft (n=28) stemde in met het opnemen van contact met de partner, terwijl ongeveer een kwart
dit weigerde (n=13). De belangrijkste reden om in te stemmen is de vaderrol of het feit dat de
cliënt in gesprek wil met de partner. De belangrijkste reden om niet in te stemmen hangt samen
met onveiligheid.
De hulpverlener heeft 21 keer (meerdere malen) telefonisch contact gezocht met de partner. Dit
mondde in 11 gevallen uit in een face-to-facecontact. Er is negen maal een gezinsgesprek
geweest.
Vraaggericht en dialooggestuurd
Uit de observaties kwam goed naar voren hoe de vraaggerichte en dialooggestuurde aanpak tot
uiting komt. Vragen worden gesteld in de trant van: “Ik kan me voorstellen dat …”, “Zou het
kunnen helpen als …”, “Wat vind jij prettig …”. Medewerkers zijn goed in staat om vraaggericht
en dialooggestuurd te werken. Zij gaan ervan uit dat elke cliënt uniek is en passen de methode
daarop aan. Bij de start pasten hulpverleners de methode wel eens te strikt toe en voelden
cliënten zich geobjectiveerd.
Het niet spreken van de Nederlandse taal kan een belemmering vormen voor een vraaggerichte
en dialooggestuurde aanpak. Hoewel hulpverleners over het algemeen goede ervaringen
hebben met telefonisch tolken, kost het gesprek meer tijd en is het complexer en intensiever.
Scheiding hulp en verblijf
De scheiding tussen hulp en verblijf leverde vooral in de beginperiode problemen op, doordat er
te veel of juist te weinig informatie werd uitgewisseld. De basisregel is dat gastvrouwen geen
informatie over individuele vrouwen doorgeven aan de hulpverleners. Zo nodig zeggen zij tegen
de vrouw in kwestie dat het verstandig is om de hulpverlener te informeren. Een hulpverlener:
“Voorheen was het zo dat ik boven in de woonkamer ook activiteiten met vrouwen deed,
waardoor ik veel meer meekreeg van het groepsproces.”
De scheiding tussen hulpverlening en verblijf draagt er toe bij dat de hulpverlening meer gericht
is op de cliënt zelf en meer de diepte in kan gaan. Klachten over het verblijf of over onderlinge
onenigheden zijn geen onderwerp van gesprek. De hulpverlener kent de andere bewoonsters
niet en er ontstaat minder ruis. Daardoor staat het verhaal van de cliënt centraal.
Met betrekking tot kinderen en de scheiding van hulpverlening en verblijf spelen er twee punten.
Het ene is dat bij irritaties en conflicten over kinderen de bewoonsters dit zelf moeten oplossen
(uitgangspunt is de eigen verantwoordelijkheid). In de praktijk zoekt het Oranje Huis het midden
tussen het zelfoplossend vermogen en het scheppen van randvoorwaarden. Het tweede punt is
dat de scheiding een negatieve invloed kan hebben op de zorg voor de kinderen, omdat
24 * * * Oranje Huis