nr. 4 - Sint-Odulphuslyceum

AFSCHEID TON VRIENS juni
Conrector Ton Vriens neemt afscheid van Odulphus
Het is prachtig weer. Een van die talloos mooie dagen die zo kenmerkend zijn voor
de lente 2007. Het is tien over twaalf. Op Odulphus gaat – waarschijnlijk – de
zoemer en spoeden meer dan 1300 mensen zich van het ene naar het andere
lokaal: het moet een drukte van belang zijn.
Op het terras in het centrum van Tilburg is het aangenaam rustig. Een goede
plek voor oud-conrector Ton Vriens om te vertellen over zijn leven mét en zonder
Odulphus.
Een paar dagen daarvoor was zijn afscheid van de school. Het was een mooie
avond met veel collega’s en oud-collega’s, met mooie woorden, cadeaus, een
prachtig aangeklede aula en een heerlijk buffet.
Ton Vriens was 33 jaar verbonden aan het Odulphus, waarvan 18 jaar als conretor.
OVER ZIJN JEUGD
Ton Vriens (1948) wás een geboren en getogen
Tilburger (hij woont nú in Hilvarenbeek!). Hij is opgegroeid
in de buurt van de Vredeskerk en ging daar naar
de lagere school. Een jongensschool, zoals gebruikelijk
in die tijd. Het leren ging hem gemakkelijk af, aan gymnastiek
had hij een gloeiende hekel en zijn grootste
hobby was toen al: ‘prutsen’, van niets iets maken en
vooral leuk als er iets van elektronica aan te pas kwam.
Om naar de middelbare school te gaan, steekt hij de
Ringbaan West over: hij wordt leerling aan het Pauluslyceum,
de enige jaren daarvoor gestichte dependance
van het Odulphuslyceum, en slaagt in 1966 voor
zijn examen HBS-B.
Al tijdens de eerste jaren van zijn middelbare schooltijd
maakte hij vliegtuigjes. Dan ging hij naar de Rechte Hei
om ze daar te laten vliegen, later met radiografische
besturing Eigenlijk alles wat maar met elektronica te
maken had, had zijn interesse zoals radiootjes en de
eerste transistortjes. Zijn interesse voor biologie kwam
pas later.
OVER ZIJN STUDIE
“Ik had me op de Technische Hogeschool in Eindhoven
ingeschreven voor elektronica. Omdat de studenten die
de voorlichting verzorgden me duidelijk maakten dat
dat wel een heel droge studie was, besloot ik ter elfder
uren om te switchen naar biologie, omdat ik meer praktisch
gericht was. De interesse voor biologie was ook
weer niet zo vreemd: ik had een deel van mijn vrije tijd
op de hei doorgebracht en was o.a. gefascineerd door
het vliegen van vogels.”
Het werd biologie in Utrecht en na zijn kandidaats specialiseerde
hij zich in elektro-fysiologie via drie laboratoria.
Op het Hubrechtlab (Experimentele Embryologie) bestudeerde
hij membraampotentiaal-veranderingen tijdens
delingen van eicellen. Bij de farmaceuten onderzocht hij
de invloed van toxische stoffen op de zenuwceloverdracht.
Op het laboratorium voor vergelijkende fysiologie
deed hij metingen aan het elektrisch zintuig van
diverse vissen en amfibieën.
Enthousiast vertelt hij over ‘zijn palingonderzoek’ dat zo
succesvol was dat hij werd uitgenodigd om daarover
een lezing te houden aan de Sorbonne in Parijs: “De
vraagstelling van dat onderzoek was: hoe kan een
paling de Saragossazee vinden, de enige plaats ter
wereld waar paling kan paren??? Wij kwamen erachter
dat die vissen zich kunnen oriënteren op de elektrische
velden in de zee die veroorzaakt worden door zeestromen.”
2007
7