Horizon mei.pub - GGZ Oost Brabant

BRABANTSE SAGEN: VUURMANNEN
Een man uit Zeelst had om zijn akker te ver-
groten heimelijk de grenspalen tussen Zeelst
en Wintelre verplaatst.
Toen over de grensscheiding tussen beide
gemeenten twist ontstond, werd de boer door
het gemeentebestuur van Wintelre onder-
vraagd, waar de grensscheiding was. Hij stak
in zijn klompen Zeelstsche grond, en ging dan
met de heren mee. Toen hij goed en wel op
Wintelre’s gebied was, zwoer hij nog dat hij
op Zeelstsche grond stond. Na zijn dood
moest hij als straf voor die valse eed, in
gloeiende gedaante rondwaren langs de
grenzen, die hij veranderd had.
De gloeiende mens rust onder de stenen-
schoor, een overwelfde duiker in de Bestse
scheidsloot, een balschot van de Mispelhoeve
te Acht, en komt daar ’s nachts dikwijls op.
Een van de broeders Egemans, die op de
Mispelhoeve woont, had in het waterjaar 1816
in de vennen gevist, toen hij, in de donkere
avond de gloeiende mens, vijf voetstappen
voor zich uit, de weg langzaam zag over-
glijden. Hij was heel bang, maar door het
water werd hem het vluchten belet, zodat hij
zich wel een kwartier achter een mastbos
moest verschuilen.
De gloeiende mens was een langwerpige,
donkere kegel, zo dik en zo hoog als een
jongen van tien jaar, van boven met een
lichtje, als van een lamp.
Anderen hebben ‘m nu eens groter, dan weer
kleiner gezien. Hij volgt niet altijd dezelfde
weg, maar meestal ziet men hem in het
gehucht Acht bij de grenspaal van de vier
gemeenten Oirschot, Woensel, Vessem en
Zeelst.
door Ger van Lankvelt
20
Zeelst.
De jager Jan van de Hurk had de gloeiende
mens eens gezien toen hij van Son naar
Vessem ging. Hij en zijn medejager Kees
Blankers beschouwen het terecht als een
fosforische damp, die daar uit de vele moe-
rassen de heide opstijgt.
In het najaar van 1844 toen ze in de heide-
bergen van Oirschot waren, om de strikken
van de stropers te lichten, zagen ze achter de
Zwarten Heuvel een vurige gestalte te voor-
schijn komen, ongeveer 80 schreden van hen
af, die de weg
over de Potjes-
berg naar de
straatweg nam.
Het had de vorm
van een grote
kanonskogel en
was zo vurig, dat
de hei er door
verlicht werd,
alsof het helder
dag was. Boven
de bol was een
trechtervormige vurige uitwaseming, ander-
halve voet hoog. De kogel bleef op een halve
Nederlandse el (69cm) boven de heide, vloog
in volle vaart over de Potjesberg en verdween
toen uit het gezicht. Het was stil weer en
maanlicht, ongeveer negen uur in de avond.
Tot ongeveer 1850 kon men iedere nacht “de
gloeiige” zien in de Strijpse hei, gaande van
de boerderij “den Tegenbosch”naar ’t
Klotven.