Oktober 2012 - Protestantse Vrouwen Organisatie

Op een kier...
Vroege Sint
VROUWEN - GELOVEN - WERELDWIJD
Voor u dook ik op het internet in het nieuws van het
Werelddiaconaat. Al zoekende kwam ik ook bij Stichting
Open Doors terecht. Zij hebben heel veel informatie over
vervolgde christenen en christenvrouwen. Zij hebben een
actie ‘Women to women’, Vrouwen voor vrouwen, waarbij je
van alles kunt doen om vrouwen die onder moeilijke
omstandigheden moeten leven vanwege hun
geloof te helpen. Zo zijn er gebedslijsten te
vinden met actiepunten en zaken
waarvoor u kunt bidden en/of
doneren. Het kan je als christen
maar zo gebeuren dat iemand
zegt dat jij de profeet gelasterd
hebt of dat je een stuk van de
Koran verbrandt hebt. Dat is voldoende
om ter dood veroordeeld
te worden, als er niet op enige
manier iemand voor je opkomt.
Moet u zich eens voorstellen: je
bent je van geen kwaad bewust en
je wordt in de gevangenis gezet.
Onder vaak zeer benarde omstandigheden.
Gelukkig geloven wij in God en zijn
Geestkracht. Die moeten wij geenszins
onderschatten. Wanneer wij van harte bidden voor iemand
dan gaat daar kracht van uit, zeg maar Kracht. Dat is het
ongrijpbare van ons geloof. We zouden het daar vaker over
Herfst, o die herfst! Het is met stip mijn lievelingsseizoen!
De temperaturen zijn mild en de aarde laat haar
zoetste geuren vrij. De bladeren vlammen op en vallen
af. De bomen onthullen hoe schitterend hun takken getekend
zijn. Toch krijgt de herfst er altijd van langs als het
beroerd weer is. Ik kan daar niet goed tegen. Regent het?
Dan zeggen ze: het lijkt wel herfst. Terwijl de meeste plensbuien
in de zomer vallen. Waait het hard? Dan roept men:
het lijkt wel najaar. Terwijl februari toch de stormmaand
bij uitstek is. En wat ik het toppunt vind? Als de najaarszon
schijnt, dan hoor ik om mij heen: het lijkt wel zomer.
Nou ja, zeg!
Neem nu die eerste zondag van de herfst van 2011. Het was
buiten uitbundig zonnig; geen weer om binnen te zitten.
Tot verbijstering van de kinderen drukte ik de televisie uit.
‘Schoenen aan! We gaan wandelen in het Axelse bos.’ Een
drievoudig protest steeg op. ‘Saai!’ ‘Mama, ik ben heel erg
moe hoor.’ ‘Ah nou! Ik wil Spongebob kijken!’
Maar omdat ik mij verbeeld te weten wat goed voor ze is,
liepen we een kwartiertje later met z’n vijven tussen de
bomen. De kinderen kwebbelden vrolijk met elkaar over...
Sinterklaas. In september nota bene! ‘Hoe oud is de Sint
eigenlijk?’ hoorde ik vragen. ‘Komt dit jaar de echte op
school?’ En het allerbelangrijkste: ‘Wat zullen we dit jaar
krijgen?’
‘Sinterklaas weet altijd precies wat wij willen hebben!’ zei
Anna van zeven bewonderend.
‘Ja, hij zoekt altijd vééél betere cadeaus uit dan papa en
mama,’ zei oudste van elf met een valse knipoog naar ons.
‘Jahaa,’ beaamde kleine Sam. ‘Ik vind Sinterklaas lief!’
moeten hebben, ook onderling, want het bouwt ons op. Ik
mag weleens voorgaan in een kerkdienst. Dan vraag ik altijd
of er ook mensen of toestanden zijn waarvoor we met elkaar
zullen bidden. Vaak komen er hele waslijsten. Het is ook
weleens dat een brommerig iemand zegt: dat moet u
zelf maar bedenken. Met andere woorden:
u wordt er voor betaald! Maar
het is zo iets van samen doen, met
elkaar bedenken wie we voor Gods
Aangezicht willen brengen, het is het
mooiste moment van de dienst. Het
geeft ons allemaal een beetje vleugels.
Een mij bekende gemeente is daar erg
goed in. Daarom had iemand bedacht
dat er wel een boek bij de ingang
gelegd kon worden waar je het kon
opschrijven. En wat denkt u, in diezelfde
gemeente stond er niemand in het boek.
Spontaniteit geeft spiritualiteit een kans.
Wij hebben tegenwoordig gastvrouwen in
de kerk om mensen die moeilijk ter been zijn
een beetje te helpen. Ik zag het en dacht: hè, wát
aardig, ik wist niet dat ze zo behulpzaam zijn. Maar
dat was omdat ze gastvrouw waren. Toen ik, helemaal aangestoken,
een stoel voor een oude broeder haalde dacht hij:
geen aanstellerij, jij bent geen gastvrouw, ik ben geen oude
man. Die zit. Of niet.
HK-D
Zo liepen we een uur lang door het bos, terwijl de kinderen
alvast liedjes oefenden voor het grote feest. ‘Sinterklaas is
jarig.’ ‘Zie ginds komt de stoomboot.’ De wandeltijd vloog
voorbij. Vlak bij huis staken we een rotonde over. Er was
geen verkeer en Sam maakte opeens een spurt naar het bloemenperkje
in het midden. ‘Kom eens even gauw terug!’ riep
ik boos. ‘Waarom?’ riep hij uitdagend.
‘Omdat je van mij niet zomaar de straat over mag rennen.’
En om mijn woorden kracht bij te zetten improviseerde ik:
‘En bovendien mag het niet van de koningin.’
Terwijl Sam terugliep zei hij schamper: ‘Ach mama, ik ben
al vijf hoor! Ik weet allang dat de koningin niet bestaat!’
Titia Lindeboom
7