Oktober 2012 - Protestantse Vrouwen Organisatie

vrouwenvereniging, zit in het bestuur
van het kinderhuis en regelt geldinzamelingen.
Bijvoorbeeld voor de auto
van de predikant, een muur om de
kerk enz. Het was vooral in de vrouwenvereniging
waar ze leerde wat het
werkelijk betekent om christen te zijn.
Deze vrouw leerde haar kinderen ook
uit de Bijbel en er werd tijd gemaakt
om als gezin samen te lezen, te zingen
en te bidden. Haar dochter is nu Streekleider
van World Vision in Zuidelijk
Afrika. Zij zelf was lerares huishoudkunde,
maar is nu met pensioen.
Twee andere vrouwen trouwden alleen
op de traditionele manier en niet in
de kerk. Er is dan geen trouwbewijs en
het huwelijk kan gemakkelijk ontbonden
worden. De ene vrouw werd niet
zwanger en werd door haar man weggestuurd.
De andere vrouw hoorde van
haar man dat hij een tweede vrouw
wilde trouwen. Zij aanvaardde dat niet
omdat zij christen was, maar ook deze
man stuurde zijn vrouw weg. De mannen
nemen dan verder ook geen enkele
verantwoordelijkheid om voor hun
vrouw en/of kind(eren) te zorgen.
Op een vrouw die niet getrouwd is of
geen kinderen heeft, wordt neergekeken.
Vooral als ze de oudste is in de
familie wordt haar verweten dat ze een
slecht voorbeeld geeft aan haar jongere
zusters. De familie, grootmoeders en
ooms, vraagt haar dan ook vaak wat
er aan haar mankeert, wat natuurlijk
heel pijnlijk is. De vrouw in kwestie
zou een medisch onderzoek moeten
hebben, maar daarvoor heeft ze geen
geld. Ze had een goedbetaalde baan
als hoofdklasser, maar ze wilde graag
met kinderen werken, omdat ze die
zelf niet heeft. Ze gaf haar goede baan
op om kinderverzorgster te worden in
een tehuis, maar daar is geen geld voor
een goed salaris. Haar ouders begrijpen
haar verlangen, maar haar familie
neemt het haar kwalijk dat ze nu niet
voor de jongere kinderen van de familie
zorgt.
Er zijn veel weeskinderen in Zimbabwe,
vooral door de aidsepidemie en nu
moeten de oudere verdienende familieleden
voor deze kinderen zorgen.
Een voorbeeld daarvan is een vrouw
die voor vijftien kinderen voor kleren,
voedsel, schoolgeld enzovoort zorgde,
terwijl ze zelf maar een kind had. Haar
broers en zussen waren allemaal jong
overleden. Zij was onderwijzeres, later
schoolhoofd en nu gepensioneerd.
Een andere vrouw is verpleegster,
hoofd van het bejaardencentrum. Het
salaris is niet erg goed, maar toch doet
ze niet wat zovelen doen: het land verlaten
om elders meer te verdienen. Ze
voelt dat God haar hier wil gebruiken.
Ze heeft vrede en vreugde in haar hart,
omdat ze op Gods weg is. Zo neemt
ze, mede door haar getuigenis in het
dagelijkse leven, deel aan het werk
voor christenen en niet-christenen van
de kerk.
Christenvrouwen voelen zich heel vrij
om over hun geloof in God en Christus
te spreken. Overal, in de bus, het vliegtuig
of op straat beginnen ze daar vaak
een gesprek over. Ook tegenover onverschillige
familieleden houden ze zich
niet stil. In de kerk nemen de vrouwen
nu ook leidersposities in als predikant,
ouderling of diaken. Ze doen ook veel
vrijwilligerswerk, maar in de samenleving
nemen de vrouwen meer en meer
een betekenisvolle positie in: een van
deze vrouwen was gemeenteraadslid.
Toch worden er nog veel vrouwen misbruikt,
vaak omdat ze niet weten wat
hun rechten zijn. Sommige vrouwen
mogen van hun man niet naar de kerk
of vrouwenvereniging gaan, omdat ze
bang zijn dat hun vrouwen daar zullen
horen wat hun rechten zijn. Vooral
vrouwen zonder eigen inkomen hebben
niets te vertellen. Zoals te verwachten
is in een zich ontwikkelend land
veranderen de oude tradities wel, maar
eerder in de steden. Op het platteland
worden deze gebruiken nog in stand
gehouden.
Dan is er nog een andere categorie
vrouwen, n.l. de blanke, al zijn er niet
veel meer. In 1972 had de gereformeerde
kerk in Masvingo 672 lidmaten, nu
nog 37. Masvingo is een plattelandsgemeente,
400 km lang en 200 km breed.
De meeste leden waren boeren. Hun
vrouwen deden veel voor de verbetering
van de positie van de vrouwen van
de werknemers. Zij leerden hen hygiene,
handwerken, kinderverzorging
enz. Vanaf 2000 zijn de meeste boerderijen
echter in beslag genomen en aan
de inheemse bevolking gegeven. Helaas
wordt er nu heel weinig geproduceerd,
terwijl in het Zimbabwe van voor de
onafhankelijkheid zoveel voedsel werd
geproduceerd dat er heel wat uitgevoerd
kon worden. Nu moet er veel
maïs (hoofdvoedsel) en tarwe ingevoerd
worden.
De meeste blanken zijn geëmigreerd,
slechts een enkeling heeft nog een
boerderij met een klein beetje grond
of zelfs helemaal geen grond. Er zijn er
ook die een goede opleiding hadden,
zo waren de hoofden van de lagere en
middelbare scholen allebei boer.
Het is opmerkelijk dat deze vrouwen,
die hun levenswijze zo zagen veranderen,
toch geen wrok koesteren. Ze
aanvaarden dat God hun leven leidt
en vertrouwen erop dat alles ten goede
uitwerkt.
We geloven dit ook voor Zimbabwe.
God heeft een doel met alles. Samen
met God, geleid door zijn Heilige Geest
gaan we de toekomst tegemoet.
Coby Boesenkool woont al meer dan
50 jaar in Masvingo, Zimbabwe.
Zij werkt daar in de zending voor
Christian Care, het diaconale orgaan
van de Raad van Kerken in Zimbabwe.
9