omzien in verwondering 2 - Sint-Odulphuslyceum

4
(EIGEN) AARDIG
AFSCHEID
O M Z I E N I N V E R W O N D E R I N G 2
In 2005 was de schoolkeuze voor onze dochter gemakkelijk: natuurlijk naar het
St.-Odulphuslyceum in Tilburg, één van de beste HAVO-VWO scholen van
Nederland. Het eerste kennismakingsbezoek viel wat tegen: het was een kille
regenachtige avond en de uitstraling van de school was niet optimaal, geen
openheid, geen gezelligheid.
Evenwel niet zeuren, het is een karakteristiek gebouw waar een blind paard
slechts zichzelf kan beschadigen, maar niet het gebouw; gewoon een goede
school met gevoel voor traditie in het hart van Tilburg.
Om meer te zijn dan een vader die tussen
de soep en aardappelen vraagt: ‘en, hoe
gaat het op school?’, waarna hij zonder op
antwoord te wachten zijn eigen verdiensten
uit de schooltijd voor de zoveelste
keer vertelt, heb ik me aangemeld als lid
van de ouderraad (OR). Mijn vrouw was
dat op de basisschool geweest en haar
verhalen waren niet bepaald enthousiasmerend
te noemen, maar na zoveel jaar
zelf ‘niks doen’ voor alles wat buiten mijn
vakgebied viel, meende ik deze stap maar
te moeten wagen.
Ik moet zeggen dat de ouderraad een bijzondere
mengeling is van goedwillende
ouders (waarvan ik er zelf overigens ook
één was). De eerste jaren dat ik lid was lag
de nadruk van de OR vooral op ‘eigenaardig’,
later duidelijk meer op ‘aardig’. Zo’n
OR vertegenwoordigt in theorie alle
ouders, maar omdat het een door zichzelf
benoemd gezelschap is, komt het er in de
praktijk op neer dat de ouders voornamelijk
zichzelf vertegenwoordigen. De bijeenkomsten
van de OR zijn een tweegesprek
met de schoolleiding (SL) over: ‘hoe
komt het toch dat…’, of ‘kunt u eens uitleggen
hoe…’, etc. Gezegd moet worden
dat de SL de OR positief benadert en
bereid is onvolkomenheden in de gang
van zaken op school waar mogelijk op te
lossen.
S CHELLEN VAN DE OGEN
Ook aan de medezeggenschapsraad (MR)
heb ik mijn steentje mogen bijdragen. Bij
de eerste vergadering werd al gevraagd,
dus zonder enige ervaring, de voorzittershamer
te hanteren. Dat was peentjes
zweten, want wat weet een eenvoudige
ouder van buiten het onderwijs eigenlijk
van onderwijs? Niet veel, kan ik u vertellen.
Vroeger was alles anders!
Zo’n MR is samengesteld uit docenten,
ouders en leerlingen en de SL is toehoorder
& uitlegger & aangever & doorduwer,
maar géén beslisser. Dat was wennen,
want de SL wil graag dat hun voorstellen
door de MR wordt aangenomen. In het
begin viel mij op dat de docenten minder
vooruitstrevend waren dan ik had verwacht.
Pas later vielen mij de schellen van
de ogen, omdat de vooruitstrevendheid
(of beter gezegd: de vernieuwingsdrang)
van de SL op sommige fronten verkeerd
uitpakte met alle gevolgen van dien. Eén
van die gevolgen – de roosterproblematiek
– hebben we allemaal (alle leerlingen,
alle ouders en ook alle docenten)
aan den lijve gevoeld. Een antireclame
voor ons mooie Odulphus.
Ook hierop terugkijkend – de grote belangen
voor de school in acht nemend –
meen ik dat een onafhankelijke voorzitter
met grote kennis van het onderwijs de
MR zou moeten aansturen.
G EMOPPER EN
ZELFSTANDIGHEID
Oh ja, waarom was ik ook weer betrokken
bij die school? Juist ja, onze dochter was
daar leerling en ze heeft het er naar haar
zin gehad. Natuurlijk werd er veel gemopperd
over docenten, over compo’s, over
de onbegrijpelijkheden van het portofolio,
over zinloze tussenuren, over wat al
niet. Hoewel er erg veel is veranderd in
het onderwijs, is dat gemopper door de
decennia heen onveranderd gebleven.
Gelukkig maar.
Wat vonden wij als ouders? Het meest bijzondere
was wel dat het Odulphus de
leerlingen al vanaf de eerste klas duidelijk
maakt dat ze moeten beseffen dat het
halen van het diploma hun eigen verantwoordelijkheid
is. De school dwingt de
leerling tot zelfstandigheid, iets waar ze
later heel veel profijt van hebben. Ouders
denken in het begin: ‘dat gaat niet goed!’
Immers: ‘zo weinig huiswerk, dat kan toch
niet!’ Bij onze dochter (weliswaar met
veel aanmoediging) ging het goed: in 6
jaar VWO.
V EEL GEBEURD
Het Sint Odulphuslyceum, net een gewone
school met z’n ups en downs, maar
toch een school met een naam. Die zes
jaar had ik niet willen missen, ondanks
alles. Ik denk dat ook dochterlief later met
plezier aan de school terug denkt en deze
school niet had willen missen. Terugkijkend
is er de verwondering dat er in zes
jaar heel veel gebeurd is en dat de tijd is
omgevlogen. Ik zeg: dankjewel, thank you
very much, merci bien en vielen Dank,
want door de school heb ook ik veel
geleerd.
Jan de Graaff
juni 2011