Bodem - Uitgeverij Medema

dEnkbodEm
1. Heb je ooit een conflictsituatie gekend
– of ben je zelfs misschien nú in zo’n
situatie – waarin het erop aankomt of er
bereidheid is tot conflictoplossing? Hoe
sta je daar zélf in, en hoe vermoed je dat
de andere betrokkenen daarin staan?
2. Je hart openen voor de verzoenende
liefde van Jezus – makkelijk gezegd en
opgeschreven, maar welke concrete actie
is daarvoor nodig?
3. Vraag je af of je – wel of niet NMImediator
– een geestelijke rol zou kunnen
spelen in een of meer conflicten die je in
je omgeving kent. Welke?
14 | b odEm | december 2009
Jezus staat midden tussen deze beide conflicterende
machten. Pilatus vraagt of Hij soms net
zo’n macht vertegenwoordigt: ‘U bent dus koning?’
(18:37). Dat ontkent Christus niet, maar
Hij zegt er onmiddellijk bij dat Hij een heel
andere macht vertegenwoordigt: de macht van
de waarheid. Niet de waarheid van de macht.
Niet de waarheid van de nuttigheidsredeneringen.
Niet de waarheid van het eigenbelang, de
hebzucht, het egoïsme die deze hele wereld beheersen:
‘(…) als mijn koninkrijk van deze wereld
was, zouden mijn dienaren wel gevochten
hebben om te voorkomen dat Ik aan de Joden
werd uitgeleverd’ (18:36).
De waarheid waarvoor Jezus staat, is de waarheid
die eindigt in zijn zelfovergave. Het is geen
gratis werkelijkheid die Hem niets kost of waar
Hij zelfs rijker van wordt, het is een waarheid
die Hem álles kost. ‘Hij is onze vrede, Hij die
met zijn dood de twee werelden één heeft gemaakt,
de muur van vijandschap ertussen heeft
afgebroken en de wet met zijn geboden en voorschriften
buiten werking heeft gesteld, om uit
die twee in zichzelf één nieuwe mens te scheppen.
Zo bracht Hij vrede en verzoende Hij door
het kruis beide in één lichaam met God, door
in zijn lichaam de vijandschap te doden. Vrede
kwam Hij verkondigen aan u die ver weg was en
vrede aan hen die dichtbij waren: dankzij Hem
hebben wij allen door één Geest toegang tot de
Vader’ (Efeziërs 2:14-18). Het kruis, de dood,
zijn lichaam, dat was allemaal mee betrokken
in de prijs. Want bij ieder conflict is, linksom of
rechtsom, zonde in het spel, en dat is een schrikwekkend
boze macht waar je niet omheen kunt
lopen. Zonder deze allerdiepste weg was geen
verzoening mogelijk. En zelfs dóór die weg heen
kan alleen maar iets tot stand gebracht worden,
als mensen hun hart voor deze verzoenende
liefde willen openen.
q
Jan Martin Berghuis
Het V-woord
Het is zoiets als braken, kotsen.
Je weet dat het komt. en toch
bied je weerstand tot het uiterste.
Tevergeefs, ik weet het.
mijn maag draait als een betonmolen en eens
gaat de inhoud terug naar de opening daarboven.
of niet, en wat dan? Wat is dit toch
voor strijd?
Het vreet aan me. ’s Nachts ligt ik er wakker
van. Als ik aan hem toegeef, ben ik aangeschoten
wild, een watje. Wat zullen anderen
wel zeggen? Weg aanzien, weg gezag.
Als ik hem zie breekt het zweet mij uit, knaagt
mijn geweten. Ik sla op tilt, wil hem ontwijken.
En als dat niet lukt begin ik over iets onschuldigs
anders – alsof er niets aan de hand
is.
Ik wil niet door het stof, niet vernederend
door de knieën. Ik was fout, oké, maar hij...
Aanval is dan de beste verdediging en dus kies
ik voor zware verwijten en zelfrechtvaardiging.
Ik regisseer voor mijzelf een aftocht met de
minste schade.
Maar niet, nee nooit, zal ik zeggen: ‘Vergeef
mij.’
Hoe vaak ben ik niet deze twee woorden verwijderd
van echte vrijheid?
de mens is een ‘leedwezen’. Hij kan het niet.
Terwijl die twee simpele woorden wonderen
doen. opeens kun je weer opgeklaarde lucht
inademen, is er weer rust in de ingewanden
(letterlijk en figuurlijk), bevrijding uit de beklemmende
gevangenschap van geschied onrecht.
de strijd voorbij. Twee woorden maar...
echter, deze buiging voor een ander blijkt te
diep. Liever nog kiezen we massaal voor eeuwige
maagpijn. deze akker van het binnenvetten
is een ideale voedingsbodem voor verbittering
en verwijdering. Wie zaaide daar ook
alweer zijn onkruid? met geestelijke Rennies
proberen wij de pijnen te overleven. Christus
de geneesheer aanroepend, maar zijn dagelijkse
oefeningen met anderen verzuimend.
We willen zoete vrede, we koesteren gecon-
troleerd conflict. Ik, ik en ego zijn mijn grootste
vijanden, meer dan enig ander.
Jezus maakt weinig verschil voor christenen.
Hij is goed voor de vergeving in de relatie met
God. We beseffen dat we van God altijd verliezen
– buigen wordt dan bijna een automatisme.
maar dat verlies en die houding zijn
niet vanzelfsprekend in de relatie met mijn
naaste, in de kerk of daarbuiten. Lees de conflictstof
en bezwerende woorden in Paulus’
brieven. dát vergeving moet omdat het onderdeel
is van een nieuw (samen)leven, staat
ook onomstotelijk vast (efeziërs 4:32; Kolossenzen
3:13). Jezus vraagt met zijn recept van
zevenmaal daags tot oneindig vaak (Lucas
16:3-4; matteüs 18:21-22) álles van ons. Waar
schort het dan aan in onze vergeving? Zou het
zijn dat er in de Bijbel niet of nauwelijks beschreven
staat hoe vergeving tussen mensen
plaatsvindt? Nagenoeg niets in het Nieuwe
Testament. In het oude Testament moeten we
het doen met magere illustraties van dubieuze
figuren als Jozefs broers (Genesis 50:17), de
farao (exodus 10:17) en koning Saul (1 Samuël
15:25). Niet bepaald overtuigend. Jammer,
een gemiste kans, wij hebben dat voorbeeld
zo nodig. of zou het zijn dat ‘vergeef mij’ te
simpel is voor veel woorden en dat we het
gewoon gehoorzaam moeten doen?
Vergeef mij – laten we er de duvel mee op zijn
staart trappen!
q
Column
reageren: www.bodem-online.nl/bodem/18/213
december 2009 | b odEm | 15
In AardOlie treft Jan-Martin
Berghuis voortdurend
nieuwe brandstof en andere
BODEM-schatten aan
aardoliE