Gekke-koeienziekte & rundveehouderij - Marieke de Vrij

Het gevolg hiervan zou kunnen zijn dat deze koeienzielen geleidelijk aan beginnen te
aarzelen of het voor hen nog wel de moeite loont om hier naar toe te komen, en in een
koeielijf in wording te incarneren. Als dat inderdaad zo is, zou dat mede een oorzaak
kunnen zijn van de vruchtbaarheidsproblemen, die gaandeweg in de moderne veehouderij
steeds meer voorkomen. Er is dan bij wijze van spreken even geen ziel voorhanden die
bereid is om in het prille koeie-embryo plaats te nemen, met als gevolg een vroegtijdige
abortus van de eicel, die misschien wel degelijk geovuleerd en bevrucht is.
Een tweede gevolg zou kunnen zijn dat die koeienzielen, als ze al incarneren, toch blijven
aarzelen, en bij wijze van spreken steeds achterom blijven kijken. Het aardse leven kan
namelijk ieder moment weer afgelopen zijn, dus de toekomst ligt als het ware vooral
achter hen, namelijk daar waar ze net vandaan gekomen zijn. De gronding is dan
aarzelend. Ze staan bij wijze van spreken niet stevig met hun poten op de grond in dit
leven hier op aarde. En dat zou dan wellicht weer iets te maken kunnen hebben met de
klauw- en beengebreken die een andere belangrijke oorzaak zijn van vroege uitval in de
moderne veehouderij.
Een derde gevolg zou kunnen zijn dat in het collectief bewustzijn van de koe gaandeweg
steeds meer geregistreerd staat dat een koe gemiddeld maar zo=n 2-3 jaar leeft. Het zou
dan ook deze gemiddelde levensverwachting kunnen zijn, waar het prille kalf in aanleg
zich op richt. De vitaliteit van de cellen en de organen van het kalf om lang te leven kan
daardoor afnemen. In de praktijk zien we ook een tendens dat koeien steeds korter leven.
Gefrustreerd moederinstinct
Verder worden de meeste kalveren op dit moment direct na de geboorte van de koe
gescheiden. Dit kan een aantal gevolgen hebben. Het houdt bijvoorbeeld in dat de vers
afgekalfde koe er niet aan toekomt om haar moederlijke rol te vervullen. Ze voelt
misschien wel instinctief een moederlijke verzorgingsplicht, maar die plicht kan ze niet
uitvoeren, dat instinct wordt dus gefrustreerd. Ze kan daar bovendien niet rationeel over
nadenken en erover praten, zoals een mensenmoeder dat kan.
Ook het collectief bewustzijn kan in dit opzicht weinig troost bieden, want hetzelfde
gebeurt momenteel bij vrijwel alle koeien op deze manier. Daardoor zou de informatie in
het collectief bewustzijn geleidelijk aan veranderd kunnen zijn in die zin dat een
dergelijke frustratie van het moederinstinct voor een vers afgekalfde koe eerder regel is
dan uitzondering.
Tegelijkertijd wordt van deze vers afgekalfde koe wel een hoge melkproductie verwacht,
zonder dat er overigens iemand aanwezig is, waaraan de koe al die melk op een
moederlijke manier kan geven. Het kalf is er niet, en het contact met de boer als
verzorger en ontvanger van de melk wordt ook steeds vluchtiger. Geen contact dus, maar
wel een groot opgezwollen uier dat meestal maar twee keer per dag leeggemolken wordt.
Het is voorstelbaar dat een mensenmoeder zich onder zulke omstandigheden moedeloos,
depressief of uitgebuit zou kunnen gaan voelen. Hoe dat bij koeien zit zou een interessant
onderwerp voor wetenschappelijk onderzoek kunnen zijn. Daarbij zou dan speciaal gelet
kunnen worden op een mogelijke correlatie met de uierontstekingen en de
tepelafwijkingen die momenteel steeds vaker bij koeien voorkomen. De melk lijkt
2011 / Natuur- en milieuvraagstukken / Landbouwvraagstukken / © Marieke de Vrij 78