Maart 2010 - Gymnasium Camphusianum

Bye Bye My Valentine..
Door: Anoniem
Geachte meneren van de schoolleiding,
Roze hartjes, rode rozen en een verstrooide Cupido die zijn
weg zoekt door de mensenmassa.
Ja. Het is weer die tijd van het jaar. De tijd van: “ik vind jou
lief.” En van: “kusjes mij.”
Zo ook, naar uw weten, bij ons op school.
Op de 4 e verdieping staat een rode doos gevuld met zoete
briefjes en anonieme liefdesverklaringen. De doos waarvan
ik de inhoud ieder tussenuur grondig inspecteer, om te
kijken of ik dit jaar dan niet per ongeluk toch nog een
geheime aanbidder heb. Deze doos is u vast niet onbekend.
Wij weten best, tussen ons gezegd, dat ook u stiekem met heel uw hart en ziel verlangt naar zo’n
zoete rode ruiker. Die uw hart sneller laat kloppen, uw nette scheiding overeind doet staan en uw
stropdas pardoes ontknoopt.
Ieder jaar hoopt u tevergeefs weer op dat kleine geluk. Dat moment waarop uw hart een
sprongetje maakt. Maar helaas krijgt u ieder jaar dezelfde teleurstelling te verwerken, als de GGC
zijn barre tocht vervolgt naar mensen die wel geheime vrijers en stiekeme affaires hebben.
Maar mijn beste heren, er is nog hoop. Wij weten precies hoe u zich voelt.
Het was februari.
Ik had na alle jaren zonder een geheime aanbidder de hoop al aardig opgegeven.
Dus toen dat clubje rozendragers mijn klaslokaal binnen paradeerde, ging ik braaf verder met mijn
werk. Ik keek niet eens op. Mijn pen ratelde vol goede moed de derde naamval in mijn Duitse
werkboek, terwijl de GGC populaire mensen rozen gaf.
Bossen waren het. Ze werden toegezongen en gefeliciteerd en met een luid applaus onthaald. De
meisjes, die zoals ieder jaar weer een bloemenzaak konden beginnen, giechelden en lachten.
Terwijl de jongens, met hun perfect gekamde gel-coupe zoekend rondkeken naar hun eventuele
afzendsters.
Ik was nog steeds gefocust op mijn der-die-das werk. Das macht spaß! Dacht ik bij mezelf.
Toen werd plotseling mijn naam geroepen. Eerst reageerde ik niet. Ik dacht dat het een vergissing
was. Maar nadat 28 ongeduldig kijkende blikken op mij werden gericht, begon het mij te dagen. Ik
strompelde naar voren, terwijl er een gevoel van hoop in mij opbloeide. Zou het dan toch?
Eindelijk… "Lieve jij, wij wensen je nog vele gelukkige jaren als vrijgezel. Liefs, ons". Een
snaterend hoongelach steeg op uit de klas. Ik werd rood, begon te stotteren, barstte uiteindelijk in
huilen uit. Terwijl ik mij naar de WC haastte, leek het alsof mijn leven aan mij voorbij raasde. Ik, als
pukkelige kneus, uitgelachen, bespot, nooit een vriendje gehad, haal mijn examen. Ik, zielig,
veracht, in een schimmelige studentenflat. Ik, in een midlife-crisis, maar toch never been kissed.
En dan, als laatste, worden er op mijn begrafenis grapjes gemaakt door mijn altijd weer even
humoristische vrienden, over mij en mijn eeuwige maagdelijkheid en mijn immer ontbrekende
aanbidders. Dezelfde humoristische vrienden, die mij zo veel zonnejaren geleden die fantastische
roos stuurden…
Dus mijn beste heren, denkend aan de tranen van u en onszelf, stel ik u voor om dit jaar deze
valentijns-hype te skippen.
Hoogachtend,
Anoniem
- SPartacus, jaargang 5, editie 3, Maart 2010 - 14