HOOFDSTUK 5 - Bakker van de Ven

zonen waren toen ongeveer 8 en 6 jaar oud en hadden zo’n tweedehands fiets met een bananenzadel. Zij zouden een stukje
gaan fietsen, maar het werd op een gegeven moment een hele brok: van Venhorst naar Wilbertoord, van Mill naar Beers.
Daar stond een viskraam. Ruud lustte eigenlijk geen vis, maar daar heeft hij er toen één gehad…mmm, nog nooit zo
lekker. Nadat de hongerige maagjes gestild waren, ging de tocht weer naar huis. Dat viel niet meer mee voor ‘die klein
mennekes’.
5.15 HAASTIGE SpOED…
Wie Wim meegemaakt heeft, weet dat hij soms wat ongeduldig kon zijn. Een voorbeeldje. Op een morgen zou
Wim, die al de hele nacht gewerkt had, ook nog winkels gaan bevoorraden. De overlevering maakt niet duidelijk
of hij daarvoor aan de late kant was, maar dat is alleszins mogelijk. Haast had hij in ieder geval. Hij zat achter
het stuur, de motor liep en iedere keer als er een vracht in de auto geschoven werd, riep hij: “Zit het erin?!” Het
antwoord was steeds: “Nee, nog niet!” Toen eindelijk de laatste lading in de bus geplaatst was, zei de knecht : “Ja,
maar de deur moet nog dicht.” Maar Wim hoorde dat laatste al niet meer, slechts dat ‘ja’, en hij reed aan, met open
deuren. Dat werd rennen voor de knecht, die nog net op tijd de deuren kon dichtgooien.
5.16 OVER HET mAKEN VAN JAm EN pAASEIEREN
In de nazomer was het tijd om jam te maken. Zo werden er met de kinderen bramen geplukt en aardbeien gekocht om daar
vervolgens in de keuken in grote pannen jam van te koken. Die werden vervolgens in allerlei bewaarde potjes gedaan en zo
voor eigen gebruik, familie en vrienden gemaakt. Tussen 1980 en 1990 waren de zelf opgemaakte chocoladepaaseieren
erg in trek. Een paar maanden van tevoren werden deze in het woonhuis gemaakt, een week lang, door Wies en Mia van
de Ven die dan inwoonden bij het gezin, door Marja Polman en Stiena Bevers die hen bijstonden en door Jos Visser, die de
leiding had. Drie weken voor Pasen werden de paaseieren in de winkel geëtaleerd.
Op een keer had men in het filiaal in Uden nog behoorlijk wat paaseieren over. Wim leek het verstandig om Fl. 5,- van de
prijs af te halen. “Nee,” zei Gerda, “in Uden? Doe er maar 5 gulden bij!” En jawel, met Pasen waren alle chocolade-eieren
op. Klantenkennis is belangrijk en Gerda wist haar klanten te ‘lezen’.
5.17 EEN SIGARETTENpEUK... EEN VERHAAL VAN mINSTENS DERTIG JAAR GELEDEN
Toentertijd werd er nog in de bakkerij gerookt, volop zelfs. Soms lagen er op de randen van werktafels meerdere sigaretten
te smeulen. Dat was toen de normaalste zaak van de wereld, al moest er natuurlijk wel voor gezorgd worden dat de klanten
daar geen last van hadden, want dan kon de ondernemer er last mee krijgen. Op een gegeven moment was er een peuk
verdwenen.
Nu volgen er twee versies van wat er toen gebeurde:
1 Niemand wist waar die peuk gebleven was, totdat er een klant belde die aangaf dat ze een peuk in haar brood gevonden
had. Wim is toen meteen naar haar toe gereden en heeft zijn excuses aangeboden en haar een heerlijke slagroomtaart
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 75