Iedere ambtenaar zijn eigen milieubeleid - Vno Ncw

‘Illegaliteit kan alleen met
goede handhaving worden
aangepakt’
had gedacht. Het ministerie zelf vindt het nog te vroeg om
dit soort conclusies te trekken.
Keuzes Binnenkort moet Jacqueline Cramer, sinds kort minister
op dat departement, beslissen of het Besluit Financiële
Zekerheid in deze vorm moet blijven bestaan. Feitelijk heeft
zij drie keuzes.
De eerste optie is het besluit afschaffen. Dan komt ze het bedrijfsleven
tegemoet en – als provincies en gemeenten hun
taak als vergunningverlener goed uitvoeren – lopen overheden
ook nauwelijks enig financieel risico.
De andere optie is het invoeren van een wettelijke plicht tot
het stellen van een financiële zekerheid bij elke milieuvergunning
van enige omvang. Dat maakt weliswaar een einde
aan de ongelijkheid in Nederland, maar zou toch een slechte
zaak zijn voor het bedrijfsleven. Een ruwe berekening van
de branchevereniging recycling, breken en sorteren (brbs),
wijst uit dat alleen al van de bedrijven die afvalstoffen verwerken
voor hergebruik dan voor een half miljard euro aan
zekerheden gevraagd moet worden. En dat terwijl de echte
risico’s voor de overheid daarmee niet ondervangen worden.
Het lijkt onwaarschijnlijk dat minister Cramer deze keuze
zal maken, want aan zulke vergaande voorschriften bestaat
in de dagelijkse vergunningenpraktijk geen behoefte.
De ambtenaren van minister Cramer kiezen daarom voor
een andere oplossing: nog maar een tijdje verder modderen
op de ingeslagen weg. In een concept-beleidsstandpunt
stellen ze voor het Besluit in stand te houden en “over een
periode van drie jaar opnieuw te evalueren”. Reden: er is de
afgelopen drie jaar nog te weinig ervaring opgedaan om definitieve
conclusies te trekken.
Voor sommige mensen is het altijd te vroeg om conclusies
te trekken. y
Scheer
Zonzeker
Dankzij de ‘MioMio’, zoals wij onze routeplanner liefkozend noemden,
hadden wij de afgelopen vakantie in Frankrijk nauwelijks
navigatieproblemen. We kregen helaas wel te maken met een klimaatprobleem.
Het is in deze barre tijden blijkbaar niet meer mogelijk
om op de bonnefooi (spreek op z’n Frans uit als ‘bonnefwah’) op vakantie
te gaan. Een uitgebreide weeranalyse vooraf lijkt onontbeerlijk.
We wilden naar Bretagne en negeerden waarschuwingen uit de omgeving
dat het daar kon spoken qua weer. Het was immers onze ervaring
dat het mooi weer werd zodra wij arriveerden op de plaats van bestemming.
Dus wij naar Bretagne. Daar was het inderdaad een paar dagen best
aardig weer. Maar ‘s avonds werd het frisjes en overdag gingen er steeds
meer wolken hinderlijk voor de zon hangen.
Via de Wereldomroep (alert zijn, want anders mis je het Europese weeroverzicht
van half 9 of half 10) en internet in de bar van de camping probeerden
we uit te vissen waar er nog wel zonzekerheid was aan de Franse
westkust. Zodoende belandden we op Île de Ré, een supertoeristisch
eiland 300 kilometer zuidelijker. Met havenstadjes die zo pittoresk ogen
dat je het vermoeden krijgt dat de Franse Anton Pieck ze in opdracht van
de plaatselijke vvv heeft ontworpen.
Ook daar was het een paar dagen best aardig. Maar weldra klonk weer het
getik op het tentdoek. In plaats van de geplande vijf nachten hielden we
het er na drie voor gezien. Want ja, je kunt wel tochtjes met de auto gaan
maken in afwachting van droge periodes, maar dat doet iedereen al op
de enige doorgaande weg die het eiland telt. En is er iets troostelozer dan
een kustplaats in de regen? Niet alleen gedachten over de zin van zo’n
plaats, maar ook over die van het bestaan komen dan spontaan op.
In een recordtijd van anderhalf uur braken we op. Nog een geluk dat de
nieuwe tent nat ingepakt kon worden. De campingbeheerder hief zijn
armen ten hemel toen ik ons vertrek aankondigde. Ik wees op diezelfde
(dondergrijze) hemel bij wijze van uitleg. We hadden het over het klimaatprobleem
en hij sprak de hoop uit dat deze zomer een uitzondering
zou zijn. Toen hij begon over een “problème industriel”, besloot ik dat het
tijd werd om te vertrekken. Ik bedoel: je bent toch op vakantie.
Als troost en om de goede man toch nog enige omzet te gunnen, hebben
we een fles Chardonnay van het eiland in de campingwinkel gekocht.
Met een beetje mazzel, als de wijnoogsten gaan mislukken als gevolg van
het klimaatprobleem, wordt die fles nog aardig wat waard.
Paul Scheer
FORUM 6 SEPTEMBER 2007 31