Download de hele krant - Binnenstadskrant

Eenpitters in de zakenwereld
Door onze redacteur Dick Franssen
Geloven in jezelf en in de dingen die je
doet. Niet koersen op zekerheid en
veiligheid, maar nieuwe wegen inslaan
als je vindt dat je er aan toe bent. De
Binnenstadskrant bracht Jos Baker-
mans en Vanessa Bartlett samen om te
horen hoe je als kleine zelfstandige
moet overleven in de zakenwereld.
Samen gaven ze het antwoord: je
slaagt alleen wanneer je overtuigd bent
van je kwaliteiten. Maar er is nog iets
nodig: passie.
Vanessa
Vanessa Bartlett won in 2000 de Utrechtse
startersprijs voor ondernemers. De jury was diep
onder de indruk van het ondernemingsplan dat
ze maakte voor haar winkel in de Teelingstraat.
Ze verkocht er woonaccessoires en kunst, als
‘kunst in wonen’. In 2005 vond ze het welletjes.
Ze zette haar winkel te koop op Marktplaats. De
eerste dag kwamen er vier reacties. Eén van die
vier werd de nieuwe eigenaar.
Ze stapte over op het organiseren van tentoonstellingen,
vooral van werk van dezelfde kunstenaars
met wie ze al zaken deed. Ze houdt exposities
van beelden in de tuin van hotel Karel V. Vier
weken lang, alleen in de weekenden. Ze is steeds
zelf aanwezig om de verkoop te beklinken. Van
de vijftig beelden en beeldjes verkoopt ze er vijftien
tot twintig, aan hotelgasten, aan mensen die
vanaf de Arthur van Schendelstraat via de tuin
van Karel V naar de Binnenstad lopen, aan vaste
klanten.
Half december richtte ze op Pieterskerkhof 15
een driedaagse tentoonstelling in voor haar
schoonvader, de Utrechtse kunstenaar Waldy
Vastrick, ter gelegenheid van zijn zeventigste
verjaardag.
Jos
Zoals zoveel andere studenten wilde Jos Bakermans
(48) na zijn studie economie werken bij een
groot concern, het liefst een multinational. Het
werd PTT Post. Hoofd commerciële zaken van het
postdistrict Den Haag. Na zeven jaar begon hij
voor zichzelf. Hij ging handelen in stickers met
gouden randjes. ‘Goldline paper and gifts’, heette
zijn bedrijf. Na verloop van tijd stapte hij over
op luchtreinigers. En tegenwoordig handelt hij in
zichzelf: hij is adviseur organisatie-ontwikkeling.
Zijn klanten zitten vooral in het midden- en kleinbedrijf.
Op een beurs waar hij met zijn luchtreinigers
stond, ontmoette hij zijn vrouw Hannah. Zij
woonde Achter Sint Pieter, achter de Krakeling.
Inmiddels is dat huis eigendom, en ook het huis
er naast.Samen hebben ze twee kinderen. Jos
stak veel tijd in de verbouwing van hun nieuwe
bezit. Aan zijn werk als adviseur leek hij niet
meer toe te komen.
7
IJs gebroken
De Binnenstad is een dorp, maar toch zien Jos en
Vanessa elkaar voor het eerst. Maar het ijs breekt
snel. Direct al, wanneer Vanessa vertelt dat ze
consumentenkunde studeerde aan de Hogeschool
Diemen, en Jos zegt dat hij daar nog les
gaf.
Na de hbo ging ze naar de Vrije Universiteit, richting
cultuur, organisatie en management.
Jos: ‘Met jouw studies kun je alle kanten op’.
Vanessa:’Ik wou iets voor mezelf, met m’n eigen
mensen om me heen. Ik wilde de dingen doen
waar ik goed in ben, zonder op de één of andere
manier onderdrukt te worden. Ik wil zelf de
beslissingen nemen. Ik veronderstel dat ik niet tot
mijn recht kom in een organisatie waar ik aan de
verwachtingen van anderen moet voldoen.’
Keurslijf
Jos: ‘Mijn belangrijkste drijfveer is vrijheid van
handelen. Ik wil niet in een keurslijf zitten, niet
op een vast tijdstip ergens moeten zijn en dan tot
een bepaald uur moeten blijven.
De organisatie mag niet groter zijn dan mijzelf. Ik
wil éénpitter zijn. Dan kan ik sneller tot resultaat
komen. Ik kan dan veel meer m’n inspiratie volgen,
veel vlugger m’n creativiteit omzetten in acties.
In grote organisaties ga je gauw in de aanpassing
zitten. Natuurlijk, er zijn wel plekken waar je veel
speelruimte krijgt. Maar toch.... er zijn zoveel
machtspelletjes. Die wereld moet je liggen. Mij
ligt ie niet. Je bent gewoon een schakeltje’
Afwisseling
Vanessa: ‘Er komt iets in je op, en dan kijk je of
het werkt. Dat kun je doen, in onze positie.’
Jos: ‘Er komt bij dat ik van afwisseling houd. Ik
kan niet uren achtereen achter een bureau zitten.
Dan word ik ongedurig. Mijn adagium is: ik doe
wat ik wil doen. Dat ik dan misschien allerlei financiële
zekerheden verlies, houd me niet tegen.’
Vanessa: ‘Er waren dagen dat ik in mijn winkel
zat en dacht: ‘Het wordt tijd dat ik wat verkoop;
er moet wat gebeuren.’ Je moet niet vergeten
dat het een moeilijke periode was. In 1999 stortten
de consumentenuitgaven in. De dingen die ik
verkocht zijn heel conjunctuurgevoelig. Toch had
ik nooit het idee dat het echt zou misgaan. En
dat is ook nooit gebeurd’.
Goede neus
De startersprijs leverde haar in 2000 tienduizend
gulden op, plus een enorme hoeveelheid publiciteit.
Haar winkel was meteen bekend. Ze kreeg
niet alleen kijkers, maar ook kopers. ‘Ik heb er
een goede neus voor. Ik heb jonge kunstenaars
aan mij verbonden die goed verkopen.
In het begin moest ik er voor honderd procent
Vanessa Bartlett (© Sjaak Ramakers) >> vervolg op bladzijde 8 >>