ing antwerp marathon - Lopersgroep Putte

ING ING Antwerp Antwerp Marathon
Marathon
De marathon door de ogen van …. Vlemme
Na de geweldige ervaring van de Marathon van Berlijn
en het wrange gevoel dat ik overhield aan mijn letterlijk
verzuurde marathon van Antwerpen editie 2008,
doemde telkens weer dezelfde vraag op; “Was het de
sfeer van Berlijn die mij in hogere sferen had gebracht
en mij probleemloos over het parcours deed zweven, of
heb ik de wedstrijd van Antwerpen niet goed aangepakt?“
Een antwoord kon ik slechts op één manier krijgen,
een revanche in de editie van 2009!
Samen met Pascal, Eddy, Stefan en Louise werden de
de pijlen gericht op de vernieuwde marathon van Antwerpen
en kon ik rekenen op het gezelschap van tal
van loopmaatjes. Zij maakten mijn lange duurlopen
alvast minder eenzaam. Leo, Paul, Pascal, Gene, Ronny,
Steven en vooral Nadine mogen in mijn dankbetuigingen
zeker niet ontbreken. Van deze laatste was ik er
trouwens van overtuigd dat zij ook klaar was voor een
marathon (Nadine had bijna evenveel kilometers in de
benen als ikzelf), maar blijkbaar was ze niet te vermurwen.
De 10-miles waren haar objectief en daar zou
niemand haar van afbrengen.
De marathon dan. De ochtend bood zich bijzonder grijs
aan. Bij het vertrek naar de wedstrijd trok de hemel
dicht en begon het lichtjes te druppelen. De voorspelde
regen was op de afspraak en maakte iedereen niet echt
vrolijk. In de startzone heerste een gezellige drukte.
Schuilend onder een van de talrijke bomen, maken de
lopers zich klaar voor de wedstrijd. Door de speaker
worden de laatste richtlijnen doorgegeven en wijst men
iedereen er op dat men zijn kledij tijdig aan de vrachtwagen
dient af te geven. Aan die vrachtwagen was het
al zenuwachtigheid wat de klok sloeg. In complete chaos
is het drummen om van je spullen af te komen en
zorgt deze situatie alvast voor een verhoging van je
hartslag met minstens 20 slagen. Dat men niet uit zijn
fouten leert is echt onbegrijpelijk.
Eens onze spullen kwijt viel het op dat er ondertussen
een doodse stilte gevallen was. Blijkbaar zat de organisatie
met een technische storing en die men niet opge-
Halfweg aan het Steytelinck (Wilrijk) alles loopt nog lekker soepel.
lost kreeg voor de start. Dan maar in stilte. Pang !
Klokslag 10.00 u trok de groep zich in beweging. Het
gebrek aan startschot, muziek en speakergewauwel,
maakte de start in combinatie met de regen eerder een
begrafenisstoet dan een gezellige wedstrijd.
Dit kon de pret echter niet drukken. Eens warmgelopen,
dat ging als bij wonder vrij snel, liepen we na 2
kilometer de Waaslandtunnel al in. Vroeg in de wedstrijd
en met voldoende reserves genomen, is deze
tunnel vast niet de scherprechter zoals hij gevreesd
www.lopersgroepputte.nl
wordt in de 10-miles, de wedstrijd die dezelfde middag
gelopen wordt. Eens de tunnel uit ging het via de Ankerrui
naar Brouwersvliet waar op het einde de eerste
aflossingszone van de Ekiden (aflossingsmarathon) was
opgesteld. De eerste 5 km zaten er al op, nog 37 te
gaan.
Aan de Scheldekaaien stond Annick me met de fiets op
te wachten. Voorzien van het nodige proviand en sportdrank
zou zij mij over de rest van het traject gezelschap
houden. Ondanks het aangekondigde verbod
lukte dit probleemloos.
Het traject over de Scheldekaaien, de doortochten
Annick week geen meter, mijn eerste engelbewaarder...
langs Hoboken en Wilrijk, ze verliepen probleemloos.
Lichte irritatie aan mijn rechtervoet verraadde dan wel
dat er een blaar op komst was, maar kon me niet van
mijn stuk brengen. Het liep gewoon lekker.
Toen we in Wilrijk de boog van de halve marathon op
1u 46’ onderdoor liepen, sloeg er een beetje vertwijfeling
toe. “Is dit niet té snel?” “Hou ik dit vol?” Het waren
toch wel wat doemgedachten die door mijn hoofd
schoten. Alleen het feit dat ik me nog fris voelde stelde
me gerust. In Berchem stonden Herman en Agnes ons
voor de tweede keer aan te moedigen. Aan de reactie
van Herman zag ik dat ook hij in een goede afloop geloofde.
Over Herman en Agnes moet ik trouwens nog kwijt dat
zij hun uiterste best gedaan hebben om ons op 4 verschillende
plaatsen te staan aanmoedigen. Was er de
Antwerpse politie niet die een Hollander als eens de
verkeerde weg wil wijzen, zou het hen nog gelukt zijn
ook. Al bij al, heb ik ze drie maal gezien en hun aansporingen
gaven mij vaak vleugels. Net zoals we onderweg
aangemoedigd werden door talrijke bekenden.
Tamara en Nadine stonden op verschillende plaatsen
met hun fototoestel in de aanslag en Joyce (echtgenote
van Stefan) dook samen met haar familie op verschillende
plaatsen op.
In het Rivierenhof laten de eerste echte kwaaltjes zich
voelen. Er wordt wel vaker gezegd dat er rond de 32
km een mannetje met een hamer klaar staat en waarvan
je stilletjes hoopt dat hij je toch gaat missen. Hoewel
ik aanvankelijk het gevoel had dat ik uit zijn greep
zou blijven, was dit finaal buiten de tramsporen en
drempels aan het Sportpaleis gerekend. Elke stap, elk
2009 – 2 /Grenzeloos 8