ing antwerp marathon - Lopersgroep Putte
ing antwerp marathon - Lopersgroep Putte
ing antwerp marathon - Lopersgroep Putte
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
sprongetje liet zich voelen. Tussen het verbijten van<br />
mijn ongemakken ontwaar ik een stel mooie mensen.<br />
Net zoals in Rotterdam en Brussel, hebben Johan en<br />
Irene ook vandaag de plaats gevonden waar hun LGPers<br />
het moeilijk krijgen en staan zij rijkelijk de spreekwoordelijke<br />
harten onder de riem te steken. Deze keer<br />
was dat dus op de hoek van de Bisschoppenhoflaan en<br />
de Van der Delftstraat (37-km / Sportpaleis).<br />
38 km, Slachthuislaan. “Als ik hier ooit doorkom, schrijf<br />
ik een brief naar Burgemeester Janssens om de slechte<br />
staat van het wegdek van deze kloteweg aan te kaarten”<br />
was het enige waar ik nog kon aan denken. Een<br />
beetje verder, Nadine en Tamara met het fototoestel in<br />
aanslag staan zusterlijk naast elkaar en zijn duidelijk op<br />
zoek naar een pijnlijk grimas of de tekenen van miserie.<br />
Je kent dat vast, beelden waar een professionele<br />
paparazzi een neus voor heeft en waarmee het verkoopscijfer<br />
van Story of Privé mee verviervoudigd<br />
wordt. “Mijn ellende niet op de cover van Grenzeloos!’<br />
dacht ik in een helder moment en met een smile van<br />
‘hier-tot-ginder” laat ik me gewillig op de gevoelig plaat<br />
vast leggen. Nog vier kilometer!<br />
De persoon die durft beweren dat Antwerpen een parcours<br />
heeft dat kan vergeleken worden met een biljart-<br />
Blijven lachen voor de paparazzi van dienst (Tamara en Nadine)<br />
tafel, wil ik uitdagen om op de Viaduct Dam eens te<br />
komen biljarten voor een bak Duvel. Hij zal zijn men<strong>ing</strong><br />
vlug herzien. Elke spiervezel stond op scheuren. Dit<br />
was echt afzien. Op dat ogenblik doemt een nieuwe<br />
supporter op. Paul Van Santvliet riep me nog iets toe,<br />
maar van miserie slaag ik er niet meer in om zijn aanmoedig<strong>ing</strong>en<br />
om te zetten in positieve energie. Honderd<br />
meter verder slaat het noodlot toe. Bij het aannemen<br />
van een drinkfles glipt deze door mijn handen en<br />
duik ik ze reflexmatig achterna. Het resultaat zijn spierkrampen<br />
in beide benen die mij tot stilstand dw<strong>ing</strong>en.<br />
Een bezorgde toeschouwer raapt mijn gevallen bus<br />
weer op en spreekt mij terug moed in. “Komaan man,<br />
nog twee kilometer” zegt hij, “da’s naar de gazettenwinkel<br />
en terug!” zegt hij. Hoe kon hij het weten dat dit<br />
exact de afstand is van mijn won<strong>ing</strong> naar de krantenwinkel<br />
van Steven? Was dit mijn beschermengel? Who<br />
knows!?<br />
Op het Sint Jansplein krijg ik terug regelmaat in mijn<br />
stramme knoken. Het gaat zelfs goed en in een helder<br />
www.lopersgroepputte.nl<br />
ING ING Antwerp Antwerp Antwerp Marathon<br />
Marathon<br />
moment neem ik het kunstwerk van Panamarenko in<br />
mij op. “Had ik ook maar zo’n vleugels!” dacht ik “Nog<br />
twee kilometer” zei mijn engel....<br />
De Vondelstraat, de aanmoedigende claxons van ongeduldige<br />
chauffeurs op de kruis<strong>ing</strong> van de Leien, de<br />
Paardenmarkt, het gaat eigenlijk allemaal aan mij voorbij.<br />
Het enige dat ik nog kan is stappen tellen en de<br />
meters aftellen. Op de Hessenbrug dreigt het weer mis<br />
te gaan. Wanneer ik bij het afspr<strong>ing</strong>en van een drempel<br />
weer een kramp voel opkomen, pareer ik deze door een<br />
stap of tien te wandelen en mijn tempo een tandje terug<br />
te schroeven. Op Brouwersvliet is mijn andere engel,<br />
Annick, ervan overtuigd dat ik het zonder haar<br />
aankan en ze praat me de laatste 1000 m in terwijl ze<br />
zelf op zoek gaat naar een fietsstall<strong>ing</strong>. Met nog 600 m<br />
voor de boeg vind ik haar terug in het gezelschap van<br />
Herman en tal van andere bekenden die me als bezeten<br />
staan aan te moedigen. Ik krijg het gevoel dat ik hier<br />
niet meer zelf loop, maar door ‘iets’ gedragen wordt.<br />
De pijn is verdwenen, maar veel meer zit er niet in. Het<br />
vat is af. De boog aan het begin van de Suikerrui<br />
(42km), het zit er op! Een kamerbrede rode loper leidt<br />
ons naar de finish op de Grote Markt. Hier dr<strong>ing</strong>t het<br />
pas volledig tot me door dat ik van Wilrijk tot hier, geen<br />
enkele keer meer op mijn horloge heb gekeken en er<br />
eigenlijk geen enkel idee van heb welke tijd ik te verwachten<br />
heb. De tijd die op de officiële klok stond aangegeven<br />
deed mij duizelen. 3u 35’ (brutto)! Dit kon niet<br />
waar zijn! En toch, dit was geen droom, maar realiteit.<br />
15 Minuten sneller dan de beste van mijn vorige drie<br />
<strong>marathon</strong>s! Dit overtrof mijn stoutste verwacht<strong>ing</strong>en.<br />
Nog nooit ben ik zo voldaan geweest bij het zien van<br />
een man met een snor! Toen ik mijn medaille kreeg uit<br />
handen van een lid van de Antwerpse Snorrenclub en<br />
zijn felicitaties in ontvangst nam moest ik de drang om<br />
hem te kussen stevig onderdrukken. Pure extase! Run-<br />
‘t is binnen, Pascale en Jan geneten mee<br />
ners High, het had mij nu al in zijn greep. Niet veel<br />
later volgen ook Eddy, Stefan en Louise. Ook zij hebben<br />
knappe tijden neergezet en mogen terecht trots zijn.<br />
Antwerpen, ik heb u klein gekregen en hoe!?<br />
Revanche smaakt niet bitter.<br />
Dat Duveltje nadien wel, maar zelden was bitterheid zo<br />
hemels……<br />
Aan het Sint Jansplein raapt op dat ogenblik een engel<br />
een drinkbus op en spreekt een uitgeputte loper bemoedigend<br />
toe “Komaan man, nog twee kilometer! Dat<br />
is naar de gazettenwinkel en terug!” …………….<br />
2009 – 2 /Grenzeloos 9
Change language