download pdf - Toerisme Oost-Vlaanderen

stapaf eerste keer
1 2
Lokerse paardenworst
Paarden zijn dan wel edele dieren, in het Waasland belanden ze
op je bord. In Lokeren proeft Christophe ‘peirdewust’, een plaatselijke
lekkernij. In Brasserie ‘Den Abazjoer’ is het zaakvoerder
Jacky Decaluwé die ons hartelijk ontvangt. “Paardenvlees schrikt
veel mensen af”, bekent Jacky. “Vandaar dat wij in eerste instantie
liever spreken over Lokerse worst. Dat verlaagt de drempel. Eens de
mensen dan hebben geproefd en ze krijgen pas achteraf te horen
dat het om paardenvlees gaat, zijn ze aangenaam verrast.” Ook
Christophe houdt aanvankelijk de boot af. “We zullen zien. Ikzelf
zou nooit spontaan paardenvlees kopen maar ik wil best wel de
uitdaging aangaan om dit voor de eerste keer te proeven. Ik ben
écht benieuwd. Vroeger kocht moeder paardenvlees voor op de boterham.
Het is mager maar voedzaam vlees en werkt versterkend
“Verrassend lekker ”
in de winter.” Even later rukt een bord met paardenworstjes aan,
overgoten met een afgekruid sausje van tomaten, champignons,
ui, tijm, paprika en laurier. “We gebruiken 100% zuiver paardenvlees”,
verzekert Jacky. “Eerst worden de worsten heel licht gekookt
om ze te ontdoen van het vet, daarna laten we ze rusten om ze
vervolgens op de pan aan te bakken. Ten slotte voegen we er de
saus aan toe. Die kan je naar wens zachter maken met wat room.
Mijn moeder deed er zelfs een scheutje whisky bij. Smakelijk!” En
Christophe laat het zich smaken. Eerst tast hij nog wat gereserveerd
af – het is paardenvlees, weet u wel – maar na de eerste hap
knikt hij instemmend. “Dit is een aangename verrassing. Deze
smaak had ik nooit verwacht.” Jacky glimt van trots. “Dat horen
we wel vaker. Het is ons topgerechtje. We serveren 30 tot zelfs 50
kilo paardenworst per week. En tijdens de Lokerse Feesten is het
natuurlijk een voltreffer.”
www.lokeren.be
dendermondse Witten
Wanneer Christophe ‘Gasthof Het Vaderland’ op de Grote Markt in
Dendermonde binnenwandelt, krijgt hij spontaan drie kussen van
bazin Sonja. “Je speelt super in ‘Ella’. Ik kijk dagelijks”, verzekert ze
hem. “Ik heb jarenlang in een populaire Nederlandse soap geacteerd
en dus dacht ik wat rust te kunnen vinden in Vlaanderen”, aldus
Christophe. “Ik vind het wel fijn dat mensen me aanklampen. Het
is een teken dat de mensen in Vlaanderen appreciëren wat ik doe.”
Op het menu staat een bord Dendermondse Witten. “Witten is een
konijnenras dat nu echter niet meer wordt gekweekt. Toch blijft de
benaming ‘Witten’ behouden”, legt de chef van ‘Het Vaderland’ uit.
Een grote schotel Witten, gemarineerd konijn, aangebakken in bruin
bier, opgemaakt met zoete druiven, staat op tafel. Om het geheel af
te maken, brengt Sonja een glas Malheur, een biertje dat vlakbij, in
Buggenhout, wordt gebrouwen. Christophe tast toe. “Met konijn kan
“Het bittere van het bier compenseert het
zoete van het konijn”
je me meer plezier doen dan met een dikke steak of een bloederige
homp vlees. Weet je, ik zou heel makkelijk vegetariër kunnen
worden. Mijn maag verteert vlees nogal moeilijk. Vandaar dat ik kip
of konijn verkies boven rood vlees. Ik vind dit echt lekker. En het wat
bittere van de Malheur compenseert mooi het zoete van het konijn.”
Christophe heeft Libanese roots en dat heeft zijn smakenpalet
duidelijk beïnvloed. “Ik had wat extra pit aan het konijn gegeven.
Ik zou misschien wat knoflook en wat meer peper toevoegen. Maar
da’s puur persoonlijk. De Libanese keuken is een rijke keuken die ik
met geen ander kan vergelijken. De Belgische keuken is dan weer
bourgondisch en kan ik zeker smaken. Ik kook en eet ontzettend
graag maar dat had je allicht al door. (Lacht) Dit was andermaal een
aangename verrassing. En deze plek is ook een heel leuk kader.”
www.dendermonde.be
3 4
Aalsterse vlaaien
Na twee vleesgerechten is Christophe in Aalst toe aan een gebak:
de Aalsterse vlaai. “Geen idee wat ik me erbij moet voorstellen”,
aldus de sympathieke acteur wanneer hij bij ‘Bakkerij/Koffie &
Theehuis Lowie’ in de Molenstraat binnenwandelt. Dit is één van
de weinige bakkerijen die de Aalsterse vlaai, pas vorig jaar erkend
als Vlaams streekproduct, mag verkopen. Het is een populair
kermisdessert dat reeds op het paneel ‘De Spreekwoorden’ (uit de
zestiende eeuw!) van Pieter Breughel de Oude werd gespot. Het
basisingrediënt van de Aalsterse vlaai zijn mastellen. Een mastel
lijkt op een donut maar smaakt helemaal niet zo zoet. Het is eerder
sandwichachtig met een vleugje kaneelsmaak. Aan de mastellen
worden kandijsiroop, een snuifje foelie, eieren, suiker, melk en
“Ik ben geen zoetebek”
kaneel toegevoegd: de Aalsterse vlaai is geboren. Bij ‘Lowie’ krijgt
Christophe een mooi gepresenteerd bordje met drie schijfjes van
Aalsterse vlaai, begeleid door een vanillesausje. “Ik ben eigenlijk
geen zoetebek maar dit valt echt mee. Dit is niet zoet-zoet en dus
kan ik het wel hebben. Ik vertelde je al dat ik ben opgegroeid met
de Libanese keuken. Welnu, daar wordt echt rijkelijk gegeten. Daar
zit je uren en uren aan tafel. In die gerechtencarrousel hoort ook
een lekker dessert thuis.” Aalsterse vlaai wordt op allerlei manieren
geserveerd, krijgt Christophe nog te horen. Niet alleen als dessertje
op zich. Ook als boterham, in ijs, als croque monsieur (!) waarbij je
de vlaai opwarmt op de pan en zelfs als hapje op een walking dinner.
“Ik hou ervan dat met één en hetzelfde product creatief wordt
omgesprongen. Dat doe ik namelijk ook als ik kook. Ik eet graag
gevarieerd en probeer veel dingen uit.”
www.aalst.be
Geraardsbergse mattentaarten
Geraardsbergen is beroemd voor zijn drie M’s. De Muur uit de Ronde
van Vlaanderen, zijn Manneken Pis en… de mattentaart! Bij ons bezoek
aan ‘Olavs Mattentaartenhuis’ in het hart van Geraardsbergen,
liggen de drie M’s als het ware op een zakdoek. Olav Geerts baat
al 28 jaar zijn mattentaartenhuis aan de hoek van de Markt uit en
ontvangt Christophe met open armen. Olav is een absolute kenner
van de mattentaart. “De mattentaart is het eerste Vlaamse streekproduct
dat een Europese erkenning kreeg. Enkel Geraardsbergen
en het nabijgelegen Lierde mogen ermee uitpakken.” Terwijl Olav vol
vuur en lof over ‘zijn’ mattentaarten vertelt, vergaapt Christophe
zich aan de inrichting van Olavs winkel. “Al die potjes, pannetjes en
ornamenten: ik hou wel van zo’n zaken”, glimlacht Christophe. Olav
stapt op hem af met een volle mand mattentaarten. Christophe
puft maar tast uiteraard toe. “Aan de ‘matten’ of gestremde melk
wordt suiker en melk toegevoegd en zo verkrijg je mattentaarten.
“Een stevige hap”
Vroeger was de mattentaart een afgeleid product waarmee de
melkoverschot werd verwerkt, tegenwoordig is het een product op
zichzelf geworden. En? Hoe smaakt het?” Christophe heeft intussen
al een halve mattentaart op. “Wow, van een stevige hap gesproken!
Ik vind het heel lekker. Het taartje is krokant aan de buitenkant en
niet te droog of te nat aan de binnenzijde. Lekker smeuïg. Perfect
gewoon. Ik had me eigenlijk verwacht aan een frangipanesmaak
maar da’s geenszins het geval. Hier proef je echt de melk.” Olav
knikt instemmend. “Het doet me plezier dat je dat zegt. Sommigen
voegen te veel amandelen toe aan de mattentaart en dat zorgt voor
een frangipanegevoel. Zeg me nu eens? Hoeveel mattentaarten geef
ik je mee voor thuis?” Christophe lacht. “Als ik echt eerlijk ben: doe
maar zeven stuks! Het mocht maar zo lekker niet zijn.”
www.geraardsbergen.be
26 stapaf 27