Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Hij de vreselijke zonde van David tegen Uria, de Hethiet, en diens vrouw, nog vergeven,
zodat Davids psalmen van die tijd nu nog tot grote vertroosting strekken voor allen, die
ernstig vielen. Ps. 32:1: "Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde
bedekt is", Ps. 51:19: "De offeranden Gods zijn (geen zelfkastijding en beulpartijen
tegen het lichaam, zoals Luther eerst dacht, maar) een gebroken geest: een gebroken
en verslagen hart zult Gij, o God, niet verachten".
Toch was dit alles nog maar schaduw en schemer vergeleken bij het volle licht van Gods
barmhartigheid, dat over de aarde opging, 65) toen God zijn verbond met de vaderen
nakwam en zijn Zoon zond tot een verzoening voor de zonde der gehele wereld, Luc.
1:72; 1 Joh. 2:2. Want dat licht is toen voor Joden èn heidenen opgegaan, Luc. 2:32.
"De zaligmakende genade Gods is verschenen aan alle mensen", Tit. 2:11; 3:4. 66) Eerst
heeft God zijn Zóón gegeven en vrede getekend met de wereld op grond van Christus'
volkomen genoegdoening, 2 Cor. 5:19. Daarna heeft God zijn Géést gegeven, die
zorgde, dat ijverige boodschappers die vrede Gods alom bekend maakten (zie les 25).
Zo ontzaglijk goed is onze God. Ga het maar na in onze eigen geschiedenis. Hij heeft ook
ons, die eertijds geen Joden, maar heidenen waren, bevolen tot Hem "Vader" te zeggen.
67) God is niet karig. Daarom, zoals wij wel eens zeggen van een lieve vrouw, die o zo
goed is voor zieken en die bereid is wel overal te komen helpen en verplegen: "Die
vrouw wil alle zieke mensen beter maken", zo schrijft de apostel Paulus van onze goede
God: "Welke wil, dat alle mensen (niet alleen Joden) zalig worden en tot kennis der
waarheid komen", 1 Tim. 2:4; en 68) Petrus schreef: "De Heere is lankmoedig over ons,
niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen", 2 Petr.
3:9. Ongeveer wat 69) Jesaja ook al zei, Jes. 55:6, 7. God is goed.
Is het nu niet erg, wanneer de kerk voor deze goede God kruipt als voor een tyran en
beul? Heeft Hij dat aan haar verdiend voor zijn goeddoen? Is dit niet de grootste schat
der kerk, 70) dat God haar zijn evangelie gaf, zijn belofte ook van de vergeving der
zonden? Heeft God haar daardoor niet het bloed van zijn lieve Zoon geschonken? Wat zal
71) de satan dat fijn vinden, wanneer wij die heerlijke kerkschat maar ongebruikt laten
door te denken, dat wij God de genade der schuldvergiffenis nog moeten ontwringen en
afdwingen. Terwijl God Zelf reeds uit ontferming tot ons kwam en ons zijn verbond der
genade gaf en ons in de belofte van dat verbond het zoenbloed van Jezus Christus
schonk, zodat daardoor reeds de kinderen der kerk geheiligd worden geboren. Het is wel
erg donker in de kerk, wanneer die schat onbekend of in onbruik raakt althans.
Ten dage der kerkhervorming is die kostelijke kerkschat herontdekt. Luther heeft het
weer uitgebazuind en velen met hem: Wij hebben een genadige God! Het is zijn aard
onuitsprekelijk vergevensgezind te zijn! De Schrift zegt, dat Hij bereid is 72) onze zonden
te bedèkken, Ps. 32:1, niet meer te gedènken, Jes. 43:25, onze ongerechtigheden te
dèmpen, Micha 7:19, onze zonden achter zijn rùg te werpen, Jes. 38:17. Wat heerlijke
uitdrukkingen toch. Neen, we behoèven God niet te vermurwen door onze uitsloverijen.
73) Er is voor ons te doen niets anders overgebleven dan ons te laten vallen en te rusten
in het volkomen verzoeningswerk van onze lieve Heiland. 74) Wie dat doet, zal niet
beschaamd uitkomen. Die behoeft voor God niet bang te zijn en evenmin te vrezen voor
de dag van Christus. De Heere Jezus heeft immers Zelf gesproken: "Voorwaar, voorwaar
zeg Ik u: die mijn woord hoort en gelooft Hem, die Mij gezonden heeft, die heeft het
eeuwige leven en komt niet in de verdoemenis, maar is uit de dood overgegaan in het
leven", Joh. 5:24.
Maar natuurlijk is het den satan ook goed, wanneer men op een andere manier deze
heerlijke schat der kerk, n.l. dat zij een vergevend Vader heeft tot haar God, ongebruikt
laat en als renteloos kapitaal laat liggen. Daaraan hebben diè Christenen zich schuldig
gemaakt, die in later tijd beweerden, 75) dat een zondaar op één bepaald moment
vergeving ontvangt van al z'n vroegere, tegenwoordige en toekomstige zonden
(sommigen lieten dit zelfs al in de eeuwigheid gebeuren), zodat hij daarna eigenlijk geen
vergéving meer nodig heeft, doch alleen maar bewùstwording van de vergeving, 't Ging
er dus maar om, of men zo'n moment gehad had. Hieraan werd dan wel een tweede
dwaling verbonden, n.l. 76) ) dat de gelovigen eigenlijk ook niet meer zondigen, n.l. (naar
192