kansen geven kansen grijpen

informatie te geven over de noodzakelijke hoogte van de subsidie, maar ook een helder overzicht
van wat de arbeidsgehandicapte wel en niet kan, de behoefte aan verdere ondersteuning,
verwachtingen en mogelijkheden voor de arbeidsgehandicapte om zich in de functie te
ontwikkelen. De loonwaardebepaling kan periodiek worden herhaald. Dit is wenselijk, want de
arbeidsgehandicapte kan vaardiger worden, maar de beperkingen als gevolg van de handicap
kunnen ook toenemen. Dat kan aanpassing van de subsidie noodzakelijk maken.
Met deze extra ondersteuning en begeleiding worden arbeidsgehandicapten aantrekkelijker voor
werkgevers. Vervolgens is het aan werkgevers om hun goede wil te tonen en om
arbeidsgehandicapten een eerlijke kans te geven. De overheid hoort daarbij uiteraard het goede
voorbeeld te geven. Overheidsorganisaties bij uitstek in de positie om deelname van
arbeidsgehandicapten op de arbeidsmarkt de gewoonste zaak van de wereld te maken, zowel in
hun rol van werkgever als in hun rol als opdrachtgever van allerhande werkzaamheden.
Garanties
Arbeidsgehandicapten die gaan werken, en die na verloop van tijd weer uitvallen (wegens ziekte,
faillissement of andere redenen), kunnen weer een beroep doen op hun status als
arbeidsgehandicapte. Nu geldt voor Wajong’ers die gaan werken, en die daarmee het
minimumloon verdienen, dat zij na vijf jaar hun Wajong-rechten verliezen. Deze beperking in tijd
komt te vervallen. Dat maakt het voor arbeidsgehandicapten aantrekkelijker langdurig te blijven
werken.
Arbeidsgehandicapten die niet werken, kunnen rekenen op een uitkering ter hoogte van 75% van
het minimumloon. Dat is net zo hoog als de huidige Wajong. In tegenstelling tot de Wajong mogen
arbeidsgehandicapten in die situatie niet meer weigeren in te gaan op een passend aanbod om te
werken of om op een andere manier deel te nemen aan de samenleving. Dit geldt vanzelfsprekend
ook voor (voormalig) zelfstandigen en andere groepen die een beroep doen op deze regeling.
Het participatieaanbod dat gemeenten doen aan arbeidsgehandicapten dient passend te zijn.
Wanneer iemand een passend aanbod weigert, kan dat tot gevolg hebben dat een maatregel of
sanctie wordt opgelegd.
Dit kan ook gebeuren als iemand afspraken over het volgen van scholing, re-integratie of werk
willens en wetens niet nakomt. Een sanctie kan dan de vorm hebben van tijdelijke verlaging van de
uitkering, maar ook van opschorting van de vrijstelling van vermogens- en/of partnertoets en in het
uiterste geval stopzetting van de uitkering. Vanzelfsprekend mag zo’n sanctie niet lichtzinnig
worden opgelegd.
Bij onenigheid over de passendheid van het aanbod moet er een klachtenregeling beschikbaar zijn,
met mogelijkheden voor bezwaar en beroep en met een billijkheidstoets. Een toegankelijke
klachtenregeling is onontbeerlijk om een goede rechtspositie te kunnen garanderen. Cliëntenraden
kunnen een belangrijke vervullen bij de uitwerking van het begrip ‘passend aanbod’ en bij de
opstelling en naleving van de klachtenregeling.
16