Dossier Lokaal Ouderenbeleid Interview met Esther de Lange ... - CDA

More documents

Recommendations

Info

$Functioneringsgesprek draagt bij aan verbeteren kwaliteit fractie$

opinie en debat Woonwagenkampen anno 2013 Van tijd tot tijd duiken de verhalen op: ‘Goud en juwelen na inval woonwagencentrum’ (juni 2007), ‘Politie vindt wapens bij inval woonwagenkamp’ (juli 2009), ‘Grote inval in woonwagenkamp’ (maart 2011). Bij veel mensen bestaat hierdoor het beeld dat woonwagenkampen vrijplaatsen zijn voor crimineel gedrag. Maar wat is daarvan waar? Hoe groot zijn de problemen? Welke problemen zijn er? En belangrijker: wat moet de (lokale) overheid doen om de problemen op te lossen? Wim Vos, onderzoeker bij bmc onderzoek, deed in opdracht van de Inspectie Leefomgeving en Transport onderzoek onder bewoners van woonwagenkampen, of: woonwagencentra, zoals hij ze zelf liever noemt. Het resulteerde in het rapport Woonwagenbewoners in Nederland 2011. Vlak voor de laatste Tweede Kamerverkiezingen verstuurde toenmalig minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties Liesbeth Spies het rapport aan de Kamer. De minister schreef daarbij in een begeleidende brief dat de aanbevelingen door haar onderschreven werden en dat zij die ook zelf bij de gemeenten onder de aandacht zou brengen. In haar brief schrijft de minister ook dat ‘de vrominspectie het mogelijk acht dat 44 gemeenten te maken hebben met vrijplaatsenproblematiek op woonwagenlocaties’. Voor cdaafdelingen waar deze problematiek speelt, ligt er een kans zich hierover duidelijk uit te spreken in de gemeentelijke verkiezingsprogramma’s. Voor CDA-afdelingen waar deze problematiek speelt, ligt er een kans zich hierover duidelijk uit te spreken in hun gemeentelijke verkiezingsprogramma’s Verdeeld over ongeveer 370 gemeenten zijn er in Nederland 8300 woonwagenstandplaatsen op 1150 woonwagencentra. Een relatief kleine groep mensen dus, maar wel een groep die een grote stempel kan drukken op een lokale samenleving, zo waarschuwen de onderzoekers. De onderzoekers constateren ‘wegkijkgedrag’ bij gemeenten, door de omvang van deze groep, maar vooral ook door ‘onkunde en angst’ bij gemeenten. De onderzoekers bevelen gemeenten dan ook aan om kennis op te doen, angst aan de kant te zetten en te gaan handhaven om problemen niet uit de hand te laten lopen en criminaliteit aan te pakken. Gemeenten hebben namelijk sinds 1999 de regierol als het gaat om woonwagencentra en zij moeten die rol serieus nemen. In 1999 is de Woonwagenwet ingetrokken. Dit was de laatste formele zet om gemeenten integraal verantwoordelijk te maken voor woonwagenbewoners. De jaren daarvoor was de Woonwagenwet, de wet die het leven op woonwagenplaatsen regelde, al verregaand uitgekleed door specifieke regels over te hevelen naar generieke wetgeving. Het uiteindelijk doel van de intrekking van de Woonwagenwet was dat woonwagenbewoners op dezelfde manier behandeld zouden gaan worden als alle andere bevolkingsgroepen. 18 | Bestuursforum • juni/juli 2013 door Peter Koekoek P. Koekoek is opvolgend raadslid voor het CDA in Hoogeveen. Wij tegen zij Uit het bmcrapport blijkt dat het erg lastig is om een compleet beeld te krijgen van de omvang van de problemen. ‘Zeker de zware criminaliteit komt niet naar boven tijdens gesprekken met bewoners’, zo stellen de onderzoekers. Typerend voor de cultuur is namelijk ‘het wijtegenzijgevoel en het elkaar niet verlinken (horen, zien en zwijgen)’. Toch geeft het rapport een goed beeld van de problematiek, uiteenlopend van belastingfraude tot georganiseerde misdaad, en de mogelijke oplossingen hiervoor door de (lokale) politiek. Geschiedenis De Nederlandse overheid heeft door de jaren heen altijd al in haar maag gezeten met woonwagenbewoners, niet in het minst omdat de bewoners een slechte naam hadden onder de rest van de Nederlandse bevolking. Volgens de verhalen zouden woonwagenbewoners onhygiënisch, onbeschaafd en vooral onbetrouwbaar zijn. Door het reizende bestaan van de mensen was er weinig grip op hen te krijgen en nauwelijks controle op hen uit te oefenen. In het begin van de twintigste eeuw werd het reizen dan ook beperkt en in 1918 werden gemeenten in de (eerste) Woonwagenwet opgedragen vaste plaatsen aan te wijzen voor woonwagens. In 1968 werd de Woonwagenwet vernieuwd, er werd een trekverbod en een afstammingsbeginsel ingevoerd, waardoor reizen onmogelijk werd en het aantal woonwagenbewoners beperkt. De woonwagenbewoners werden steeds meer gedwongen samen op grote regionale woonwagencentra te gaan wonen, soms zelfs omheind met een muur of een sloot. In 1977 werd de wet opnieuw gewijzigd. De grote centra bleken te veel problemen te geven en het rijk besloot dat de centra teruggebracht moesten worden naar een maximale omvang van vijftien standplaatsen en dat deze bovendien verspreid moesten worden over de gemeenten. Op 1 maart 1999 werden de laatste restanten van de Woonwagenwet opgeruimd, een aparte wet voor een aparte bevolkingsgroep zou integratie in de weg staan. Nu, veertien jaar later, blijken er nog steeds problemen te zijn op een deel van de woonwagencentra. Ernstige problemen zelfs in waarschijnlijk 44 gemeenten, volgens de vrominspectie. Ook het bmcrapport signaleert problemen, ondanks dat een precies beeld van de omvang niet gegeven kan worden. Oorzaken van de problemen zijn, volgens de onderzoekers, onkunde en angst. In veel gemeenten wordt weinig aandacht besteed aan woonwagens. Het beheer van de woonwagencentra wordt zelfs vaak uitbesteed aan een extern bureau, waardoor gemeenten vrijwel nooit in contact komen met woonwagenbewoners en er daardoor
ook geen kennis is. Geïnterviewde frontlijnmedewerkers geven aan geïsoleerd werk te doen, waarbij de gemeente weinig ondersteuning bij hun werk biedt. Bovendien blijkt dat overheden door gebrek aan kennis maatregelen nemen die niet aansluiten bij de problemen. Als voorbeeld noemen de onderzoekers het herstructureren en opknappen van een woonwagencentrum. Het probleem dat met de herstructurering opgelost ‘We hadden geen problemen op de woonwagencentra totdat we gingen handhaven. Maar we weten niet hoe groot de problemen zijn’ zou moeten worden, was de criminaliteit, oorzaak van het probleem was dat veel bewoners werkloos waren en niet rond konden komen en dat het centrum bovendien geïsoleerd lag waardoor er geen politiecontrole was. Het gevolg van de herstructurering was dat het woonwagen centrum er weer netjes uitzag, maar dat het probleem niet opgelost was. Naast onkunde spreken de onderzoekers, zoals gezegd, ook van angst. Eventuele problemen met woonwagenbewoners worden in veel gemeenten, zo mogelijk, genegeerd. De woonwagenbewoners vormen over het algemeen een kleine groep, electoraal gewin is er dus niet te behalen, maar aan de andere kant kan bemoeienis met een woonwagencentrum juist wel heel veel onrust veroorzaken. Typerend bij deze constatering is een citaat van een gemeentebestuurder dat is opgenomen in het rapport: ‘We hadden geen problemen op de woonwagencentra totdat we gingen handhaven. Maar we weten niet hoe groot de problemen zijn.’ De aanbevelingen in het rapport spitsen zich toe op het serieus oppakken van de regierol die gemeenten hebben op het gebied van woonwagencentra. Wegkijken mag geen optie meer zijn. ‘Als gemeenten hun verantwoordelijkheid nemen en investeren in de achterdevoordeurproblematiek, is er al veel verbetering mogelijk’, stelt het rapport. Vaak speelt op woonwagencentra multidisciplinaire problematiek, waardoor gemeenten niet alleen moeten inzetten op repressie van criminaliteit, maar ook op een aanpak op alle levensgebieden: werk, scholing, financiën, opvoedingsondersteuning, etc. Voor de aanpak en de samenwerking met professionals geeft het rapport een aantal uitgangspunten, die later door oudminister Spies zijn onderstreept, waaronder: • Woonwagenbewoners moeten niet anders worden behandeld dan andere bevolkingsgroepen, niet slechter en niet beter. • Gemeenten en professionals mogen niet meer wegkijken bij problemen en moeten álle noncompliance gaan bestrijden. • De ergste problematiek moet als eerste aangepakt worden om de negatieve spiraal tot stilstand te brengen, deze ervaringen kunnen vervolgens gebruikt worden om lichtere vormen van noncompliance aan te pakken. • Op termijn moet het zwaartepunt in de aanpak verschuiven naar een meer algemene aanpak op verschillende levensgebieden, zoals de begeleiding van uitkering naar werk en inkomen. CDA Sportnetwerk op zoek naar jou! opinie en debat Tienpuntenplan Er is weer een enthousiaste groep cda’ers gevonden, die het cda Sportnetwerk nieuw leven heeft ingeblazen. De stuurgroep met onze woordvoerster in de Tweede Kamer, Hanke Bruins Slot, heeft een heleboel plannen bedacht. We focussen ons eerst vooral op inhoud en zullen daarna kijken of er ook behoefte is aan sportieve ontmoetingen. Het eerste wat we als stuurgroep hebben opgepakt, is het opstellen van een tienpuntenplan voor de verkiezingscampagne van de gemeenteraden 2014. Het cda heeft van oudsher goede contacten met sportverenigingen en hun vele vrijwilligers. Daar zit ook een groot kiezerspotentieel voor het cda. Dit tienpuntenplan moet sportliefhebbers laten zien dat het cda hart heeft voor sport en dat de sport bij het cda goed zit. We vragen u om in uw verkiezingsprogramma ruimte in te bouwen voor sport en voor deze tien punten. Uitbreiding netwerk We kennen binnen het cda Sportnetwerk al veel betrokken leden. Het cda Sportnetwerk kan altijd nieuwe cda’ers gebruiken. Hoe meer mensen zich betrokken voelen vanuit het cda met sport, hoe beter het is. We vragen u om in uw omgeving rond te kijken welke cda’ers zich zouden kunnen melden bij het cda Sportnetwerk. Dat hoeven niet alleen actieve politici te zijn. Met elkaar moet het toch mogelijk zijn om de sport te winnen voor het cda. Nederland is een sportland en dat is met het cda een prima combinatie. Reageren? brendantroost@hotmail.com Daarnaast bevelen de onderzoekers het Rijk aan de gemeenten actief te ondersteunen. Het Rijk moet ‘daar waar gemeenten hulp nodig hebben, hen ondersteunen en expertise aanbieden’ en ‘daar waar gemeenten de problemen negeren, hen pressen om in te grijpen’. Voor deze ondersteuning adviseren de onderzoekers de instelling van een landelijk interventie en expertisecentrum en bovendien de inzet van riec’s en het liec (Regionale en Landelijk Informatie en Expertise centra voor bestuurlijke en geïntegreerde aanpak georganiseerde criminaliteit). Het volledige rapport en de kamerbrief van de minister zijn te vinden op http://www.rijksoverheid.nl/documentenenpublicaties/rapporten/2012/05/09/woonwagenbewonersinnederland2011.html • Reageren? p_koekoek@hotmail.com Bestuursforum • juni/juli 2013 | 19
Page 1 and 2: 6/7 37e jaargang Juni/Juli 2013 num
Page 3 and 4: ubrieken 8 Waterstand Hoe veilig is
Page 5 and 6: lidstaten, op termijn fors zal dale
Page 7 and 8: Er wordt ook veel geïnvesteerd in
Page 9 and 10: van het binnenhof Nooit te oud Een
Page 11 and 12: ezuiniging van circa 25 procent. Er
Page 13 and 14: Alle CDA-afdelingen zijn volop bezi
Page 15 and 16: Het Anton Pieckhofje in Haarlem Al
Page 17: de stelling Elke maand reageren twe
Page 21 and 22: opinie en debat Er is een website d
Page 23 and 24: ugdekking geeft. Soms uit die zich
Page 25 and 26: geinspireerd door... Met elkaar Naa
Page 27 and 28: Marjon Verkleij Lijsttrekker in Alp
Page 29 and 30: teruggevonden Een pleidooi voor ema
Page 31 and 32: ten slotte Taal Taal is het instrum

Dossier Lokaal Ouderenbeleid Interview met Esther de Lange ... - CDA

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?