Klik hier om de krant te downloaden - LiveXS

10 ●
Bijna onthoofd
Wie:
Laura Marling
Wa t :
Een achttienjarigepopfolkzangeres
met
prachtig mooie
liedjes uit Engeland
Op Lowlands:
Voor het eerst
Wa n n e e r :
Zaterdag 16 augustus, Lima, 14.00 -
15.00 uur
Staat zelf in het publiek bij:
„De Sex Pistols. Het lijkt me wel cool
om die een keer live te zien. Niet dat
ik er iets goeds van verwacht, maar
toch, ook dat moet je ervaren.”
Memorabele festivalervaring:
„Ik werd laatst tijdens mijn optreden
op Glastonbury bijna onthoofd door
een plastic ring, volgens mij was het
zo ’n zwemband waarmee kleine kinderen
het water ingaan. Midden in
een stil liedje zag ik het ding opeens
op me af komen vliegen. Ik heb gegild
én geschreeuwd. Het waaide
die dag redelijk hard, dus ik ga er
maar vanuit dat niemand met opzet
dingen naar me aan het gooien
wa s . ” (AM)
Tienerdroom: Dave Grohl
Wie:
Blood Red
Shoes
Wa t :
Steven Ansell
zingt en drumt,
Laura-Mary
Carter zingt en
speelt gitaar.
Samen maakt
het Britse duo
snoeiharde punkrockgrunge.
Op Lowlands:
Voor de eerste keer
Wa n n e e r :
Zaterdag 16 augustus, India, 16.30 -
17.30 uur
Staan zelf in het publiek bij:
Ansell: „Bij de Foals, want dat zijn
goede vrienden van ons, en bij de
Sex Pistols natuurlijk. Hun eerste album
was geweldig, als ze zo klinken
zou het fantastisch zijn. Ik vrees alleen
dat ze níet zo klinken…”
Memorabele festivalervaring:
Ansell: „Dit jaar tijdens Pinkpop hebben
we backstage Dave Grohl ontmoet.
Dat was een tienerdroom die
uitkwam. Serieus, wij dachten vroeger:
als we nou eens een band beginnen,
dan kunnen we Dave Grohl ontmoeten.
En dat is gebeurd! Omdat
wij een band zijn begonnen en omdat
festivals ons vragen te spelen. Briljant!
Dave was trouwens fucking lovely,
zoals iedereen zegt. De aardigste
man in het wereldje. Al heeft hij
wel akelig witte tanden, erg L.A. van
hem.”(AM)
Jay-Z weet wat hij doet
Wie:
The Rascals
Wa t :
I n d i e r o ck b a n d -
je uit Engeland
met frontman
Miles Kane (inderdaad,
die
van de Last
Shadow Puppets),
Joe Edwards
en Greg Mighall
Op Lowlands:
Voor de eerste keer
Wa n n e e r :
Zaterdag 16 augustus, Charlie, 19.10
- 19.55 uur
Staan zelf in het publiek bij:
Edwards: „Elbow, The Hives and
N.E.R.D”
Memorabele festivalervaring:
Edwards: „Mijn meest glorieuze festival
moment was in het publiek
staan bij Jay-Z tijdens Glastonbury
2008. Het was geweldig. Hij wéét
wat hij doet!” (AM)
Bijdragen van Anke Meijer
Als producersduo The
Neptunes domineren ze de
h i t p a r a d e s.
Maar dat is werk. N.E.R.D.
is hun artistieke statement.
Door Saul van Stapele
Amsterdam. De eerste keer dat ik
een glimp van de rockdroom van het
duo The Neptunes te zien kreeg, was
in 2001, in de schemerige nachtclub
The Viper Room aan de Sunset Strip
in West-Hollywood, Los Angeles. Het
was bij toeval. Aan een paar lantaarnpalen
hadden flyers gehangen waarop
voor diezelfde avond een concert
van N.E.R.D. werd aangekondigd. De
producers die al een paar jaar bezig
waren het pop- en hiphopgeluid naar
hun hand te zetten, waren als band
nog niet zo bekend. Dus stond er op
de aankondigingsposters nadrukkelijk
vermeld dat N.E.R.D. een project
was van het duo dat clubkrakers als
Shake ya ass van Mystikal en Super thug
van Noreaga had geproduceerd.
Het was in The Viper Room snel
duidelijk dat er iets speciaals stond te
gebeuren. Op hetzelfde stukje stoep
waar acteur River Phoenix overleed
aan een overdosis, rookte rapper B-
Real van Cypress Hill een dikke joint
voor hij naar binnen ging. Daar liep
onder anderen de vooraanstaande
hiphopproducer DJ Premier in het
publiek rond. En tijdens het concert
stond rapper Everlast (voorheen van
House of Pain) met een benevelde dame
naast hem enthousiast op de bank
met zijn handen in de lucht te zwaaien.
Aan de ingang waren voor een
schappelijke prijs gewoon nog kaartjes
beschikbaar geweest.
We waren getuige van een N.E.R.D.
dat zich nog in een ongepolijste, experimentele
fase bevond. Op het podium
werd muziek gemaakt die in niets
deed denken aan de moddervette synthesizerproducties
van The Neptun
e s. Er stond een stel blanke r o ck m u -
zikanten dat brullend losging op gitaren
en drums. En daarvoor sprong
Pharrell Williams op en neer, terwijl
hij in de microfoon krijste dat politici
hem aan strippers deden denken. Het
eerste album van N.E.R.D. was in die
tijd al uitgekomen. Maar deze eerste
versie van In Search Of… lag muzikaal
nog dicht bij het geluid van de The
N e p t u n e s. Pas op een opnieuw opgenomen
versie die in 2002 uitkwam,
waarop alle nummers met live-instrumenten
waren overgespeeld, werd de
rockdroom van het podium naar de
studio getild. Pharrell kermde: „Yo u
can’t be me, I’m a rock star…”
Juli 2008. De rocksterren van
N.E.R.D. zitten op een rijtje in de
Amsterdamse nachtclub Odeon. Hun
ogen verscholen achter grote zonnebrillen.
Pharrell draagt een rood baseballpetje
en een wit shirt, naast hem
zijn minder op de voorgrond tredende
productiepartner Chad Hugo in
een hip zwart jasje en het derde bandlid
Sheldon ‘Shae’ Haley, die op plaat
weinig toevoegt, maar bij optredens
Pharrell helpt om de boel op te zwepen.
Ze staren naar het tafelblad.
Vlak voor de rocksterren in Odeon
aankwamen, bestelden ze een uitgebreid
pakket sushi. Net voordat ze de
Amsterdamse club binnenstappen,
en ruim nadat de sushi is besteld, ontvangen
de Nederlandse medewerkers
van hun platenmaatschappij Universal
allemaal een mailtje op hun blackberry
en ontstaat consternatie. De
rocksterren hebben besloten dat ze
toch liever New York Pizza willen.
Zo gaat dat.
„N.E.R.D, dat is waar we als kinderen
altijd van gedroomd hebben”,
zegt Pharrell Williams (35) terwijl hij
het tafelblad intensief blijft inspecteren.
Het op podia en in clips meest extraverte
lid van de band legt uit dat
hij het productieduo The Neptunes
van hem en Chad Hugo (34) ziet als
werk. N.E.R.D. is veel meer hun persoonlijke,
artistieke statement. „The
Neptunes is wat we doen, N.E.R.D. is
wie we zijn. The Neptunes zijn illustratoren
die anderen helpen om hun
verhalen te kleuren. Met N.E.R.D. uiten
we onszelf. Het is minder berekenend
en er zijn geen grenzen.”
In de rockdroom van jeugdvrienden
Pharrell, Chad en Shae uit Virginia,
hoefden rocksterren geen interviews
te geven. Ook vandaag worden
ze door hun entourage met veel moeite
naar de interviewplek gedreven, alwaar
ze met onverholen tegenzin en
vol lange pauzes doen alsof ze antwoord
geven op de vragen. Hoe selecteren
The Neptunes – die de rappende
cocaïnedealers Clipse, maar ook
Britney Spears en Justin Timberlake
van een eigen muzikale identiteit
voorzagen–, de artiesten met wie ze
werken?
Hier hebben we als
kinderen altijd al van
gedroomd
Pharrell Williams
Pharrell: „Ze moeten passen bij het
pad en de richting die wij willen inslaan;
bij het grotere plaatje.”
Wat is dat grotere plaatje?
„Dat kan ik je niet vertellen, want
dan gaat iedereen die kant op.”
Maar wat zorgt er dan voor dat artiesten
bij jullie pad passen?
„Wanneer wat zij willen doen, aansluit
op wat wij willen doen.”
Oké…
Pharrell maakt in interviews het
artistieke belang van zijn bandproject
vaak groter dan dat van zijn productieteam.
Dat is opmerkelijk. De
impact van The Neptunes als producers
kan nauwelijks overschat worden.
Op de Amerikaanse radio wisselde
op den duur het ene door hen geproduceerde
nummer het andere af.
Hun frisse synthesizerproducties met
experimentele geluiden, een stevige
groove en lichtvoetige melodieën,
klinken na in het werk van honderden
klonen. Ze hebben met hun specifieke
geluid hun stempel gedrukt
op de muziek van een hele generatie.
Pharrell, met lome stem: „Dat is
een compliment, maar dat is eigenlijk
de manier waarop jij het ziet. Het geluid
moet altijd veranderen. We
moesten ervan afwijken en nieuwe
wegen vinden. Wanneer je iets groots
hebt opgebouwd dan moet je het ook
weer vernietigen om iets beters te
kunnen creëren. We moesten het ook
weer achter ons laten en andere dingen
doen om iets nieuws op te kunnen
bouwen.”
De rockster vertelt ook nog dat muren
er alleen zijn wanneer je gelooft
dat er muren zijn en dat je die muren
pas kunt afbreken wanneer je weet
dat ze er zijn. En zegt tegen me dat ik
vast mijn beste verhaal al geschreven
heb en dat ik toch elke dag weer wakker
word in hetzelfde bed, in dezelfde
slaapkamer, in dezelfde stad, in het-
zelfde land, in hetzelfde continent, in
hetzelfde universum, en weer met
een nieuw idee aan de slag ga.
Pharrell zegt: „Vrijheid is creativiteit.”
De vrijheid van N.E.R.D. brengt de
man die in een videoclip naast collega-superster
Snoop Dogg op een trapje
in Brazilië zat en met een lijzige falsetstem
zong dat de vrouwen om hen
heen zo mooi waren, die avond in de
kleine Oude Zaal van De Melkweg in
Amsterdam. Vanavond geen jachten,
schitterende juwelen, dikke sigaren
en champagne, maar strakke T-shirts
en rondspetterend zweet.
Zeven jaar na het optreden in The
Viper Room is de rockdroom verder
uitgekristalliseerd. Zelfs Chad Hugo,
de producer die voorheen niet met
N.E.R.D. het podium opklom omdat
hij liever achter zijn apparatuur bleef
zitten, is deze zomer mee op tour.
Tussen zijn energiek heen en weer
springende bandgenoten, staat Chad
Hugo opgesteld achter zijn synthesiz
e r. Hij is de rust zelve, beweegt nauwelijks
en laat het opzweepgedrag
over aan zijn collegae. Maar hij geniet
er wel van, vertelt hij eerder die dag.
„Het is waanzinnig om te zien hoeveel
impact we hebben op een publiek
wanneer we live optreden. Achter de
schermen zijn we als producers in
staat om mensen te laten bewegen en
met ons mee te voelen via onze muziek.
Maar als band zie je pas echt
hoever de muziek reikt en zie je fans
waar je normaal geen weet van hebt.
En die zijn zo anders dan de hiphopfans
thuis in de Verenigde Staten.”
De blanke rockmuzikanten zijn inmiddels
ingewisseld voor een zwarte
band die naast de drie kernleden van
N.E.R.D. bestaat uit twee drummers,
een keyboardspeler, een gitarist, een
bassist en een extra achtergrondrapper.
Op plaat is de muziek van
N.E.R.D. soms wat stuurloos. Dan
leiden overmatig gierende gitaren af
van de heerlijke percussiebeat die eronder
verstopt zit, of stoort het dat
Pharrell geen topvocalist is. Maar live
valt alles op zijn plaats.
Pharrell springt met spastisch
ogende bewegingen op en neer, jut
het publiek op met hem mee te zingen,
laat zich in zijn nek zoenen door
dolblije dames en doet zijn best zoveel
mogelijk mensen in het publiek
aan te raken. Wanneer hij vals zingt,
doet hij dat met zoveel overgave en
charisma, dat het geen moment
stoort. Wanneer een van zijn muzikanten
een weinig ingewikkelde solo
geeft, veinst hij ongeloof en diepe
achting. De ratelende drumbreaks en
grif rockende riffs lijken hem in elke
vezel van zijn elastieken lijf te raken.
De muzikanten staan voortdurend
in dienst van de energievolle groove.
Het plezier van uitgelaten rocksterren
die eindelijk hun jeugddroom
hebben verwezenlijkt, spat van het
podium af. In de studio zijn ze als The
Neptunes de naar perfectie strevende
producers die net iets langer aan de
knoppen draaien dan de anderen om
met dat ene unieke geluid op de proppen
te kunnen komen. Op het podium
verkiezen ze als N.E.R.D. ontlading
boven beheersing en passie boven
techniek en geven ze zich met
hun band tot de laatste zweetdruppel
over aan energieke urban punk die,
met als klap op de vuurpijl de uitzinnig
pompende cocaïnekraker Everyone
Nose, inderdaad geen muur overeind
laat staan.
N.E.R.D. zaterdag 16 augustus,
Alpha, 16.25 - 17.25 uur
nrc ·next
Donderdag 24 juli 2008
als: De
Maestro
De jarenlang toonaangevende
r&b-producer zag
nerds Pharrell en Chad
begin jaren 90 met hun
r&b-band The Neptunes
tijdens een talentenjacht
en bood hun direct een
contract aan. We zien hoe
ze in de schaduw van De
Maestro weinig opvallend
hun eerste nummers
produceren als het
producers duo The
Neptunes en hun eigen
stijl ontwikkelen.
Het verhaal met een
moraal over twee à
drie bescheiden
nerds! Die desondanks
toch in zichzelf
geloven! En
uitgroeien tot de
populairste jongens
van de klas! Ook al
dragen ze strakke
T-shirtjes en rare
petjes!
Met de hits:
en
Maar u komt natuurlijk
vooral voor de
fantastische sterrencast!
En gelijk heeft u!
Tekstschrijver:
Saul van Stapele
Decorontwerp:
Yassine Salihine