Dr Mieke De Bie - Europa Ziekenhuizen

Anderzijds is de verhoging van de medische honoraria, met
inbegrip van de klinische biologie en de medische beeldvorming,
over tien jaar, ronduit belachelijk : 39,3%.
Met het oog op deze cijfers wordt het gevecht van de huisartsen
om, met heel veel moeite, 20 € per raadpleging en 30 € per
huisbezoek te bekomen, vernederend, gezien deze eis meer dan
redelijk is. Het is duidelijk dat wij te maken hebben met een evidente
degradatie van de koopkracht van het medisch korps.
Deze vaststelling wordt nog schrijnender bij de zogenaamd
onbegeerlijke prestaties, zoals bijvoorbeeld de wachtdiensten, of
deze nu uitgevoerd worden door externe geneesheren of door
ziekenhuisgeneesheren, die dermate slecht vergoed worden dat
het medisch korps gedemotiveerd wordt voor dit type activiteit.
Het is bedroevend vast te moeten stellen dat meer en meer
geneesheren-specialisten vermijden om deze uiterst gevaarlijke en
zeer slecht geremunereerde nacht- en weekendprestaties in het
ziekenhuis uit te oefenen. Men stelt vast dat 90% van de klachten,
gericht tot de ziekenhuisdirecties, ingediend worden door patiënten
die een beroep deden op de dienst spoedgevallen, en dit soms
onterecht.
Er wordt dus een slecht geremunereerde geneeskunde vastgesteld
ten opzichte van andere vergelijkbare humane activiteiten en
dit in een kontekst van voortdurende besparingen, opgelegd door
de overheid.
De noodzaak om de beschikbare gelden goed te beheren
wordt door niemand weerlegd. In de loop der jaren bleken de
uitgaven trouwens meer en meer gerechtvaardigd. De gejustifieerde
rationalisatiemaatregelen stelden nooit een probleem, en dit in
tegenstelling tot de maatregelen, indien niet buitensporing, dan
toch onjuist en gericht, doorgevoerd door de huidige Minister
Vandenbroucke.
De grond van het probleem is dat de overheid, met de steun
van de werkgevers en de syndicale organisaties, beweert de
stijging van de gezondheidszorgen binnen arbitraire grenzen te
behouden ten opzichte van de stijging van het BIP (0,7%), behalve
in 2002, waar de regering diende in te stemmen met de onmogelijkheid
om deze budgettaire doelstelling te handhaven.
Onze bestuurders zouden voor eens en voor altijd dienen te
begrijpen dat het behoud van een performant systeem, min of
meer gratis en vrij, een prijs heeft die niet hoger mag liggen dan de
stijging van het BBP.
06 | nr 2 april 2003
Enkele egoïsten worden in de waan gelaten van het bestaan
van een geneeskunde met twee snelheden, dankzij hetwelke
bevoorrechte personen naar eigen zeggen beter verzorgd zouden
worden dan hun landgenoten, en dit op basis van een financiële
discriminatie.
De enige oplossing is een degelijke financiering van de gezondheidszorgen
te overwegen, in overeenstemming met de technologische
evolutie, door de oprichting van een derde financieringspeiler
(naast het systeem van bijdragen en fiscaliteit). Deze derde peiler
zou een systeem van bijkomende verzekering bevatten, zowel
toegankelijk voor de mutualistische als de private organismen, voor
zover de systemen gelijklopend zouden zijn. De mutualistische
organisaties zouden de coördinatie van deze derde peiler kunnen
verzekeren. De kost voor de overheid zou voornamelijk gebonden
zijn aan de financiering van de bijdagen van ambtenaren, van
werklozen en, tenminste gedeeltelijk, van gepensioneerden.
Deze noodzaak niet overwegen, en doorgaan met het laten
geloven dat het systeem zichzelf in evenwicht kan brengen met de
huidige middelen, is volksverlakkerij. In plaats van de gezondheidswerkers
en de ziekenhuisbeheerders op de huid te zitten, zou
Minister Vandenbroucke er, in het begin van zijn mandaat, veel
beter aan gedaan hebben deze situatie degelijk in te schatten. In
plaats van hier en daar enkele pleisters op de wonden te plakken,
in plaats van verdeeldheid te zaaien door de enen te bevoordeligen
ten koste van de anderen, zou de Minister meer bijval geoogst
hebben door de stier bij de hoorns te vatten, in plaats van iedereen
mistevreden te maken door meestal arbitraire maatregelen. Op het
vlak van de uitgaven dient hij erkend te worden voor enkele goede
maatregelen, zoals de forfaitarisatie van bepaalde pathologieën en
de notie van gerechtvaardigde bedden. Naast deze nogal evidente
maatregelen is het bilan meer dan mager.
In plaats van te praten moet men, in dit land, de knoop doorhakken
door rekening te houden met de bekommernissen van de
bevolking, zonder zich in slaap te laten sussen door valse illusies.
Wij gaan binnenkort naar de stembus. Wij uiten de wens dat de
volgende Ministers van Sociale Zaken en van Volksgezondheid de
problemen die ons aanbelangen op een radicaal andere manier
zullen aansnijden.
Wat ons, binnen de Europa Ziekenhuizen, betreft, proberen wij, bij
gebrek aan steun, vergelijkbaar met deze waarvan bijvoorbeeld de
Brusselse openbare ziekenhuizen genieten, door een strikt beheer
van de uitgaven, prioritair de medische investeringen te behartigen
en, vervolgens, de inkomsten van geneesheren en van personeel.
Deze twee elementen zijn een waarborg voor kwaliteit en motivatie.
Laat ons hopen dat deze, helaas reeds minimalistische strategie mag
blijven bestaan dankzij een echte tenlastenname, door de overheden,
van de belangen van patiënten, hetgeen voor ons essentieel is.
Bij gebrek aan een tenlastenname van deze problematiek lopen
wij, in de komende jaren, het risico in ons land Europeanen van de
Oostbloklanden te zien opdraven die, in onze plaats, de wachten en
andere lastige en slecht geremunereerde prestaties zullen komen
verzekeren. Dit zou werkelijk heel jammer en nadelig zijn voor ons
allen, zowel patiënten als zorgverstrekkers.