HET MEISJE VAN YDE - Drents Museum

4 EEN NIEUW GEZICHT
Het gezicht van het meisje van Yde ziet er gerimpeld
en uitgedroogd uit en ze heeft maar één tand. Het
lijkt helemaal niet op het gezicht van een jong
meisje, maar van een oude vrouw. Er is geprobeerd
om het meisje weer een gezicht te geven. Daarvoor
moest ze naar het buitenland en mocht ze voor het
eerst in een vliegtuig!
In 1993 ging ze naar Manchester in Engeland. Daar
werkt Richard Neave, een man die veel doet in
opdracht van de politie. Hij geeft mensen namelijk
weer een gezicht. Wanneer er bijvoorbeeld een lijk
gevonden wordt die niet meer te herkennen is, dan
maakt hij aan de hand van de schedel het hoofd na
met klei. Meestal kan de familie het gezicht dan herkennen. Dit heeft hij ook
met het meisje van Yde gedaan. Afb 7) Dr. Richard Neave
Omdat het lijk niet beschadigd mocht worden hebben ze van het meisje een CT-scan gemaakt. Met
deze scan kan door de huid gekeken worden. Dat is hetzelfde als je in het ziekenhuis een
röntgenfoto laat maken als je iets gebroken hebt. De scan maakt heel veel foto’s van de schedel en
op de computer komt dan een digitaal plaatje van de schedel. De schedel van het meisje van Yde
is niet meer helemaal heel. Er zit een gat in en er zijn een heleboel losse stukjes bot. Met de
computer werd de digitale schedel weer in elkaar gezet als een puzzel. Daarna werd er met de
computer een schedel uit kunststof gesneden. Daarna kwamen de volgende stappen in een vaste
volgorde:
In de schedel werden eerst de oogballen aangebracht. Daarna werden er 24 houten pennetjes in
voorgeboorde gaatjes gestopt. Het uitstekende stokje gaf de dikte aan van de spieren en de huid.
Na het vastzetten van de pennetjes werd de schedel ‘aangekleed’ met klei. Eerst kwamen de
belangrijkste spieren, spierbundels en daarna de klieren in de nek en het gezicht. Dan kwam het
onderhuidse weefsel en de huid zelf. Nergens mocht de klei dikker zijn dan de lengte van de
pennetjes.
De neus en de mond waren het moeilijkste om te maken. Toen dit af was, was er alleen maar een
hoofd van klei zonder ogen en zonder haar. Daarom moest er een hoofd van was worden gemaakt.
In het wassen hoofd werden kunstogen gezet en de huidskleur werd zo goed mogelijk nagemaakt.
Als laatste werden de haren er één voor één ingezet. Dat haar was niet rood, maar blond. Als je
naar het meisje van Yde kijkt, dan zie je dat er rode haren liggen. Die kleur komt door het veen.
Het veen maakt namelijk alles rood en bruin. De haren van het meisje zijn daarom onderzocht om
te kijken naar haar eigen kleur. De haarkleur zit namelijk opgeslagen in pigmentkorrels. Zo hebben
ze ontdekt dat ze blond was. Ook heeft ze krullend haar. Dat kunnen ze zien aan de vorm van de
haarzakjes. Het haarzakje zit in je hoofd waar de haar uit groeit. De vorm van het zakje zorgt er
voor dat je steil, krullend of kroeshaar hebt.
Volgens Richard Neave zou de moeder van het meisje van Yde haar meteen herkennen. Zo erg zal
het beeld op het echte meisje lijken. Er zijn slechts twee dingen die niet zeker zijn. Dat zijn de
kleur van de ogen en de vorm van het topje van haar neus.
Met dit beeld staan we oog in oog met iemand die in een heel andere tijd leefde. Iemand die
andere gewoonten en gebruiken had, andere kleding droeg en in een heel ander huis woonde.
Daarover gaat het volgende hoofdstuk.
Afb. 8)
Ge
zichtsreconstructie
11