pdf-file - Cranio Sacraal eindwerken

Het thema “ Het geboorteproces van de conceptie.”
Ik lig op tafel. W. heeft haar handen op mijn schouders. Zij representeert de
baarmoeder van mijn moeder. J. heeft haar linker hand onder mijn sacrum.
Etienne Peirsman gaat ons begeleiden: Hij begint het conceptie verhaal te
vertellen, de ontmoeting van de ouders, de vraag of er liefde gevoeld werd,
hoe de ouders zich voelen. Opeens voel ik mij heel aanwezig: Ik kan mijn
conceptie krachtig voelen. Ik zie twee ballen die bij elkaar komen met licht
om zich heen. Zij zijn verschillend, maar lijken wel op elkaar. Als zij elkaar
aanraken komt heel veel licht vrij in het midden. Daarna is er een tijd van rust
gevolgd door een explosie. dan ga ik verder en ben niet meer bewust terwijl
het verhaal van het prenatale leven door gaat.
Pas als er over de notochort verteld wordt ervaar ik een lijn van licht in het
midden van mijn lichaam. Ik voel mijn wervel kolom zich vormen als een
rustige slang die naar boven beweegt in een soort slingerende beweging.
Daarna komt de navelstreng aan bod:
Het verhaal gaat door: in het begin van de zwangerschap komt er kosmische
kracht naar beneden in een spiralende beweging ( creatieve energie
beweegt altijd met een spiraal beweging). Als de hand van J. mijn
navelgebied aanraakt, voel ik heel veel warmte die ik overal kan laten
stromen om mijn lichaam te vullen….slaap….Plotseling word ik wakker en
hoor: Na drie maanden komen alle kruisingen in het lichaam vanaf de
hersenstam.
Ik zie de kruisingen en voel dat ik meer warmte om me heen wil hebben; ik
krijg een deken en voel mij heel warm; Dat is wat ik nodig heb voor mijn
ontwikkeling. Het kan nu rustig verder, ik val weer in slaap. Nu hoor ik dat de
ruimte minder wordt, dat er compressie komt. Ik heb veel moeite om daarin
mee te gaan, mijn rechter arm gaat vreselijk tintelen, dan voel ik mij heel
moe, als verdoofd. Mijn hoofd wordt bewogen. Ik weet niet meer wat het
aan het doen is, het duurt heel lang. Op een gegeven ogenblik word ik er uit
geduwd en ga passief mee met een vallende beweging. Ik voel angst. Ik ben
op de grond en voel weer dat ik uit mijn lichaam ga . Er is angst en haast om
me heen, ik voel mensen in de verte maar kan mij niet verbinden. Mijn
moeder is niet ver achter mij in een soort donkere mist van verwardheid, de
enige die ik helder kan zien. De placenta wil ik niet loslaten, het is mijn enige
echte houvast. Deze blijft energie geven, daardoor kan ik blijven leven.
In de verte is mijn vader.
15