Teelthandleiding wintertarwe - Inleiding en inhoudsopgave

4-5 3.4 1.8
6-7 3.2 1.4
8-9 2.9 1.2
>9 2.1 1.1
Het overgrote deel van de tarwe wordt machinaal op nauwe rijenafstand gezaaid. Bij een
goede zaaibedbereiding wordt een goede verdeling en een gelijkmatige diepteligging
verkregen. Een verbetering ervan kan door precisiezaai worden verkregen, maar dit vereist
een fijn zaaibed wat in de herfst moeilijk realiseerbaar dan wel ongewenst is. Door het
compenserend vermogen van een tarweplant is er nauwelijks effect op de korrelopbrengst. Bij
breedwerpige zaai kan eveneens een goede verdeling van het zaaizaad worden verkregen.
Door het inwerken komt het zaad echter zeer ongelijkmatig in de grond terecht, wat een
ongelijktijdige opkomst en een onregelmatig gewasbestand tot gevolg kan hebben.
1. Algemeen
De bemesting van wintertarwe beperkt zich veelal tot stikstof. De voorziening van de
elementen fosfor en kalium geschiedt meestal in bouwplanverband voorafgaand aan
aardappelen en suikerbieten; alleen in graanrijke bouwplannen worden deze elementen ook
aan tarwe toegediend. De adviezen voor de toediening van meststoffen zijn uitvoerig
beschreven in de PPO-uitgave 'Adviesbasis voor de bemesting van akkerbouw- en
vollegrondsgroentegewassen' . De in deze teelthandleiding aangegeven bemestingsgiften zijn
daaruit overgenomen; voor uitgebreide informatie over de bemesting wordt ook naar deze
uitgave verwezen.
Een productief tarwegewas neemt aanzienlijke hoeveelheden mineralen op. Tijdens de fasen
van stengelstrekking en aarverschijning vindt een sterke opname van mineralen plaats. Bij de
bloei is het merendeel van de voedingsstoffen reeds opgenomen. Van de elementen, die sterk
bij de stengel en bladgroei betrokken zijn (K, Ca, Fe, Bo en Cu) is de opname bij de bloei
reeds maximaal. Met name bij kalium vindt nadien een sterke afname plaats.
2. Stikstofbemesting
De tarwekorrel is een tamelijk eiwitrijk product; het eiwitgehalte varieert veelal tussen 10 en
15 %. Per ton korrel kan de behoefte aan stikstof globaal gesteld worden op 25 kg N/ha.
Daarvan is 18 à 20 kg N bestemd voor de korrelgroei, resulterend in een eiwitgehalte van 12 à
13 %; de rest blijft in het stro (+ kaf) achter. Voor hoge korrelproducties zal het gewas
aanzienlijke hoeveelheden stikstof moeten opnemen.
De opname van stikstof tijdens herfst, winter en vroege voorjaar is beperkt en bedraagt aan
het einde van de uitstoeling zo'n 40 à 50 kg N/ha. Nadien neemt de opname van stikstof ten
behoeve van de blad- en stengelgroei sterk toe. Na de bloei loopt de opname door een
verminderde activiteit van het wortelstelsel geleidelijk terug. Tijdens de korrelvulling is veel
stikstof als eiwit nodig voor de groeiende korrels. Aanvankelijk kan door stikstofopname nog
grotendeels aan deze behoefte worden voldaan, maar al gauw en in toenemende mate wordt
daarin voorzien door onttrekking van stikstof aan bladeren en stengel, wat geelverkleuring en
afsterving van het gewas veroorzaakt.