Diagnose MS

“Want de hond is, nee heeft een baas…”
Steeds maar weer dat hele levensverhaal
aanhoren. Mensen denken kennelijk dat ze
aan iedereen bij wie ze op de zaal liggen
moeten vertellen wat zij toch allemaal
hebben meegemaakt. Och, och, och ze
hebben zoveel meegemaakt en dan moeten
ze ook dit nog meemaken.
Hoe dan ook, om het gesprek wat luchtig
te houden of te maken, begin ik vaak over
onze poezen. Fout! De reactie is altijd, ja
al-tijd, datzelfde grapje. Datzelfde domme
grapje. Jeetje wat is dat gaan irriteren. En als
het verteld wordt, dan nooit in één keer goed.
Altijd moet er opnieuw begonnen worden,
gezocht naar woorden en de volgorde. Voor
dat ene stomme grapje. Was ik maar nooit
over de poezen begonnen.
“Ja, want ik zeg altijd maar zo, een hond is
een baas, nee, nou moet ik het goed zeggen.
Een hond hééft een baas en een baas heeft
een, … een kat heeft een. Nee een hond
hééft een baas en een kat heeft eh … Een
kat ís de baas. Ja zo. Een hond heeft een baas
en een kat heeft dan eh, werklui zeg maar.
Ja, want katten luisteren niet. Nee, die doen
precies wat ze willen. Ja, want een hond heeft
een baas. Een kat niet hoor.”