Diagnose MS

“Laten we er maar om lachen…”
Wanneer mensen horen of zien dat ik een
ziekte of handicap heb, dan reageren ze
daar verbaal op. Soms nogal lullig en vaak
onbenullig. Het is niet waarschijnlijk dat ze
het zo ook bedoelen, maar het komt er wel
zo uit. Soms is het niet de opmerking, maar
de situatie die het ongemakkelijk maakt.
Voor mijn werk had ik een vergaderafspraak
bij een ministerie. In de lift trof ik een man
die een blik op mijn krukken wierp en
zei: “zo, op wintersport geweest?”. Ik: “nee,
MS”. Hij schrok zichtbaar en hield verder
zijn mond. Even later, aangekomen in de
vergaderzaal, bleek deze man de medisch
deskundige van het project te zijn. Hij
ontweek mijn blik en heeft me er niet meer
over aangesproken. Dat had hij misschien
beter wel kunnen doen, om het ongemak bij
ons beiden weg te halen.
Ik heb een lijstje gemaakt van de meest
vervelende opmerkingen. Deze opmerkingen
zijn om twee redenen zo vervelend. Ten
eerste weet ik niet hoe ik erop moet reageren,
wat ik moet zeggen en bovendien worden
ze gemaakt door vage kennissen. Van goede
vrienden kan ik veel opmerkingen verdragen
en kan ik er zelfs hartelijk om lachen,
maar van vage kennissen is een dergelijke
opmerking toch anders.
Op drie van de meest vervelende
opmerkingen die mensen maken staat:
“Mijn buurvrouw heeft (moeilijk woord) en
dat is nog veel erger!”. Ik vind het heus rot
dat de buurvrouw een ernstige ziekte heeft,
maar wat verwacht je nu van mij?
Op twee staat: “Maar gelukkig kun je nog
lopen”. Dat lopen kan ook ingevuld worden
door andere activiteiten (typen, zitten,
lachen, etc.).
Ik trek me best wat aan van wat mensen over
me zeggen. Daarom probeer ik meestal de
ernst van situaties te verzachten door er bij
te glimlachen, of mijn krukken en rolstoel
leuk aan te kleden. Op één staat de reactie
hierop: “Ja, laten we er maar om lachen, hè?”.