Diagnose MS

Identiteitsverlies
Vroeger was ik de mooie, slimme en snelle
wetenschapper, die op de fiets naar de
universiteit ging. Toen de gehandicapte die
haar driewieler op het universiteitsterrein
parkeerde, nu niemand meer. Ik kom er
nooit meer. Ik ben niet meer aantrekkelijk,
zie er niet meer slim uit, ben niet meer
sportief en snel. Veel mensen doen hun best
om mijn leven nog zin te geven. Daar ben ik
blij mee, ik kan ook niet meer zonder ze.
Paniek. Aan MS ga je niet dood, ik kan
net zo oud worden als ieder ander. Dus wat
moet ik dan al die jaren? Ik zal mijn werk
kwijtraken en wat doe ik dan de hele dag?
Niets?
Ik werkte als wetenschapper in een
academisch ziekenhuis. De onderzoeksgroep
houdt zich bezig met (verslaafde) daklozen
die gebruik maken van de maatschappelijke
opvang, vrouwen in de vrouwenopvang,
zwerfjongeren en (ex-)gevangenen. Wat mij
betreft de meest interessante doelgroepen
om mee te werken. We voerden niet alleen
wetenschappelijk onderzoek uit, maar
namen ook de kans waar om de zorg aan
deze kwetsbare mensen te verbeteren.
Door mijn MS kwam daar voor mij een
einde aan. Daar baalde ik zo verschrikkelijk
van! Dit is wat ik wilde doen, dit is wat ik
kon doen. Nou ja, mentaal en intellectueel
gezien dan. Fysiek kon ik er al langer niets
meer van. Ik kon niet meer reizen, had
geen energie meer, zag slecht, had veel pijn
en kon me slechts korte tijd concentreren.
Ik was nog geen 40 en het zat er al aan te
komen. Een vervroegde uitdiensttreding.
Niet te geloven dat ik me niet meer heerlijk
kan verdiepen in een onderzoek, mijn
tanden stuk kan bijten op een project en
aansturing kan geven aan iets waar de
cliënten nog lang plezier van zullen hebben.
Wat moet ik nu? Wat kan ik nog aan
zinvolle daginvulling, zodat het ook nog
zinvol voelt?