Maandblad uitgegeven door de Vereeniging - Vereniging tegen de ...

2e. dat het haar zeer wenschelijfc voorkomt, teneinde
dit onderzoek zoo onbevooroordeeld mogelijk
te doen zijn, ook voorstanders en beoefenaren der
wettelijk niet toegelaten geneeskunst te doen opnemen
in vermelde commissie.
Een nieuwe fabriek van M p hard t.
Van geachte zijde bericht men ons dat MIJNHARDT
een nieuwe fabriek bouwt tusschen Zeist en de Bilt.
Dat belooft- wat, niet voor ons maar voor de bladen,
die onophoudelijk zijne kwakzalverachtige avdertentie^
opnemen.
Het nieuwe gebouw komt te staan bijna tegenover
het „Rijksopvoedingsgesticht". o. i. geen geschikt
pendant.
Een kranig dagblad en een gefopte
patent middelen m an. Het dagblad
The New- York Tribune heeft reeds langen tijd
onafgebroken strijd gevoerd tegen alle misleidende
advertenties, voornamelijk tegen die van patentmiddelen
; vooral in een reeks artikelen van Samuel
Hopkine Adams is krachtig tegen dit verschijnsel
opgetreden. Het blad heeft ter wille van deze aangelegenheid
een eigen bureau voor onderzoekingen opgericht.
Een handelaar in patentmiddelen heeft
zich onlangs gekrenkt gevoeld door mededeeling van
een ondubbelzinnige zwendelarij, die hij in de Tribune
had aangetroffen, en heeft toen een schadevergoedingseisch
van 50000 P. St. ingesteld. Na uitvoerige
behandeling der zaak —het geding duurde twee weken
— had hij de voldoening, dat de jury het blad
veroordeelde tot 6 cents (Amer.) schadevergoeding.
The Journal of the Amer. Med. Assoc, herinnert
hierbij aan het groote proces, dat voor eenigen tijd
tegen de American Medical Association is gevoerd
door de ..Vinina Carduus-Maatschappij", die het de
Association zeer kwalijk nam, dat zij de voortbrenselen
der maatschappij als waardeloos aan de kaak
stelde. De eisch was 100000 dollars, en het proces
duurde zeer lang. Het eindigde met toewijzing van
1 tienmillioenste van de geëischte som, nl. 1 cent.
(T. v. G. door Mokschott).
MEDEDEELINGEN
VAN VERSCHILLENDEN AARD.
Het Instituut van Bijsterveld—Tuinstra.
Een geneesheer, dien wij voor zijn mededeeling
dank zeggen, schrijft ons het volgende :
Sedert geruimen tijd is onder mijn behandeling
een meisje van +19 jaar. Ze lijdt aan
longtuberculose. Verleden jaar was ze er ellendig
aan toe, doch wonder boven wonder, ze knapte
weer op, zoodat ze in den zomer van 1916 weer
buiten kwam.
Deze winter begon het gesukkel weer . koorts,
hoesten, vermagering enz. Natuurlijk ook nu de
.gewone behandeling, en dezelfde van 1916. Een
goed vriend van haar vader raadt aan eens te
gaan naar BIJSTERVELD, die ook de vrouw van
dien vriend zou hebben genezen (wanneer ze
tenminste ziek is geweest)* Mijn oordeel wordt
gevraagd, en volgens mijn gewoonte word ik niet
boos, doch raad het af. Natuurlijk gaan ze op
weg naar Rotterdam, met een flesch urine gewapend.
De flesch wordt afgegeven, een volgnummer
uitgereikt, met de boodschap, dat men over
een week kan terugkomen.
Bij dit tweede bezoek wordt overhandigd een
getypt briefje en een doos pillen, met aanduiding
(gedrukt), dat die gratis worden gegeven,
en als gebruiksaanwijzing 4 x d. 2 p. p. c.
Het getypte briefje luidde aldus :
Instituut ,,Van Bijsterveld—Tuinstra".
Haringvliet 51, Rotterdam.
* L. S.
Pat. is lijdende aan Longziekte, hoesten, ver­
zwakkende koorts, tusschenpoozende pijn in de
borst of tusschen de schouderbladen, nachtzweet,
gebrek aan eetlust.
Leefregel.
Absolute rust, d. w. z. liggen.
Veel melk, eieren, vet, boter, vleesch, ham,
olienootjes, hazelnooten, groenten, visch, fruit,
enz.
Zorgen voor frissche lucht. Oppassen voor stof
en rook. Niet vermoeien.
Flanel of Jaeger ondergoed dragen op 't bloote
lijf. In huis mag niet gerookt worden.
Pat. mag geen verbbjf houden in een vertrek,
waar voedsel gekookt wordt.
Achtend
Arts
J. TUINSTRA.
De hier aangegeven behandeling verschilt dus
nu niet zooveel van de gebruikelijke, al is ze
ook niet zoo uitgebreid. De pillen moeten 't dan
doen ; want aan medicijn hecht men veel meer
dan aan voorschriften.
Nu beweert de brenger van de urine van B.
niet te hebben gezien; noch bij zijn eerste, noch
bij zijn tweede bezoek. Hoe moeten we nu die
diagnose verklaren ? £ou hij toch ongemerkt zijn
uitgehoord, of zouden die v. B. en T. soms speciale
plaatselijke correspondenten erop nahouden,
zoodat dus de week uitstel tot herbezoek daardoor
moet worden verklaard ? Uit *de urine gaat
't toch niet !
i
Begrijpelijkerwijze moeten wij op deze vragen
het antwoord schuldig blijven, ofschoon ook ons
de zaak erg verdacht Voorkomt. De pillen, waarvan
ons enkele werden gezonden, bevatten, volgens
het onderzoek van den heer KETTLEMANS,
als werkzaam bestanddeel codeine, een goed middel
om den hoest te verzachten, maar zeker geen
geneesmiddel bij tering.
UIT DE PERS.
Iets over Kwakzalverij.
„De Gezondheid", welk blad het blijkbaar thans
ernst is de kwakzalverij met kracht te bestrijden,
(wij verheugen ons daarover) plaatst in het no.
van Maart 1917, naar aanleiding van tot de Redactie
gestelde vragen, het volgend artikel, dat
wij, met toestemming Van de Redactie, hier gaarne
een plaats geven, ook in verband met ons
hoofdartikel van heden .
„Wat dan hebben jwe te verstaan onder het
begrip . kwakzalverij ? Kwakzalverij is het behandelen
van ziekten of gebreken door hen, die
niet in staat zijn, den aard van de ziekte of van
het gebrek te beoordeelen ; het aanprijzen van
middelen ter genezing van bepaalde ziekten of
gebreken, zonder dat wetenschappelijk gebleken
is, dat deze middelen werkelijk de hun toegeschreven
werking bezitten.
„Wat moet iemand doen (of laten) om kwakzalver
te zijn ?"
Ieder, die zieken tracht te genezen, om welke
motieven dan ook, zonder hiervoor eerst de noodzakelijke
kennis te hebben vergaard, moet als
kwakzalver gebrandmerkt worden. Hiertoe behooren
dus ook diegenen, die beweren, van deze
of gene ziekte een bijzondee studie gemaakt te
hebben, omdat nu eenmaal volgens de huidige
inrichting van het hooger onderwijs, alleen aan de
Universiteiten de gelegenheid open staat, om
voldoende kennis op Het gebied der geneeskunst
te vergaren. Buiten de Universiteit bestaat die
gelegenheid niet !
Dit willen we gaarne nader aantoonen en kunnen
we OÀ. niet beter doen, dan door eens na te
i gaan, hoe de geneesheer zich zijn speciale kundigheden
heeft verworven. Dit is namelijk een
onderwerp, waarvan de meeste buitenstaanders,
jammer genoeg, niet voldoende weten.
Om tot de Universiteit te worden toegelaten
I wordt, ten einde in de'medicijnen te kunnen studeeren,
vereischt einddiploma H.B.S. of Gymnasium,
of een apart toelatingsexamen (staatsexamen),
opdat hieruit blijke, dat de student
voldoende vooropleiding gehad heeft, om met
vrucht de lessen te kunnen volgen.
We willen hierbij even aanstippen, dat dus moei-
|lijk van een „monopolie" gesproken kan worden,
daar de studie in de medicijnen voor ieder, die
voldoende geschiktheid heeft om deze diploma's
te verwerven, openstaat.
Na zich gedurende één à twee jaar theoretisch
I en practisch te hebben bekwaamd in anorganische
| en organische scheikunde, natuur-, plant- en
dierkunde, wordt men na met goed gevolg afgelegd
examen toegelaten tot de lessen in ontleedkunde,
leer der levensverrichtingen, leer van de
! samenstelling en van de scheikunde van de weefsels
en van de afscheidingsprodukten, leer van de
I samenstelling en van de werking van de geneeskrachtige
planten en van de scheikundige stoffen
en vergiften, en algemeene ziekteleer. Wij
moeten er nogmaals den nadruk op leggen, dat ook
bij deze lessen de praktische oefeningen een zeer
ruime en noodzakelijke plaats innemen en dat de
minste tijd, waarin men zich de kennis op dit gebied
eigen kan maken, twee jaar is.
Eerst na met goed gevolg ook dit tweede voorbereidende
examen te hebben afgelegd, wordt
men toegelaten tot het ziekbed en vangt de studie
der geneeskunde in engeren zin aan. Br volgen
dan de lessen in inwendige ziekten, zenuw- en
zielsziekten, kinder- en huidziekten, heelkunde
en oog- en tandheelkunde, tegenwoordig ook oorneus-
en keelziekten, verder in verloskunde
en vrouwenziekten, apotheek en verbandleer,
waarna, na minstens twee jaar, een in tweeën
gesplitst examen wordt afgenomen. Dit examen
omvat ook nog niet genoemde vakken, als ziektekundige
ontleedkunde ; leer der volksgezondheid;
leer der dierlijke en plantaardige parasieten (o.a_
der bacteriën, die immers zoo'n grooten rol
spelen) ; gerechtelijke geneeskunde en geneeskundige
statistiek. Deze examens kan men alleen
afleggen, na overleggen van het bewijs, dat men
gedurende minstens twee jaar de verschillende
klinische lessen gevolgd heeft.
Vóór nu de bevoegdheid te kunnen krijgen, van
zijn theoretische kennis gebruik te maken, is de
aanstaande geneesheer nog verplicht, zich duchtig
praktisch te bekwamen in al die vakken, die hij
later heeft te kennen, en moet hij daarom in elk
onderdeel een tijdlang als co-assistent werkzaam
zijn. Hij doet dan de zoo hoog noodige praktisch
bekwaamheid op, zonder echter verder het theoretische
te verwaarloozen, en kan dan eindelijk,
na minstens anderhalf à twee jaar „na gunstig
afgelegd semi- en arts-examen" de studie-bron
verlaten, 'zonder daarom echter de studie zelf
vaarwel te zeggen. De geneeskundige wetenschap
gaat steeds vooruit en een accuraat geneesheer
blijft zich steeds op de hoogte houden.
Het zal een ieder duidelijk zijn, dat, waar een
dergelijke studie noodzakelijk is, om, aan het
ziekbed geroepen zijnde, te kunnen trachten,den
aard van de ziekte te doorgronden (want eerst
daarna kan met kans op succes getracht worden
de ziekte te bestrijden), het van groote mate van
gebrek aan kritiek getuigt, aan,te nemen, dat het
sommigen gegeven zoude zijn, ook zónder de
minste voorstudie, hetzelfde resultaat te kunnen
bereiken.
Hen nu, die voorgeven, dit zonder de „officieele
wetenschap", zooals zij dat noemen, te kunnen,
noemen wij kwakzalvers, omdat wij overtuigd
zijn, dat hun voorgewende kennis geen kennis is,
dat hun voorgewende kracht, men moge die magnetisme
of ander -isme noemen, geen kracht
is, die niet ieder bezit, omdat ze vandelichtgeloovigheid
van het meerendeel der menschheid partij
trekken, en dat niet zelden op een wijze, die in
ieder geval van een goede dosis menschenkennis
brutaliteit en hardvochtigheid getuigt.
Waaraan de kwakzalver dan zijn succes dankt?
Aan velerlei factoren. Ten eerste wel aan het feit,
dat het voornamelijk zenuw-patienten zijn, die
hem komen consulteeren. Dat weet' hij zelf zeer
goed ; evenzeer zegt hem zijn menschenkennis
dat bij dergelijke patiënten het geloof in den genezer
op zichzelf reedsde halve genezing beteekent.
Het zelfbewuste optreden en de belofte van volkomen
genezing, liefst nog gepaard met de verzekering
van een verkeerde voorbehandeling van
den dokter, vestigen een mate van vertrouwen,
die rust geeft in het gedesequilibreerde gemoed ;
de suggestie is begonnen en werkt voort. In een
dergelijk geval doet de kwakzalver dus, wat de
dokter, soms met minder succes, doet, als n.1. de
patient in den eersten meer vertrouwen heeft ;
allen met dit verschil, dat de kwakzalver niet
weet en niet weten kàn, wat voor geval hij be­
handelt, terwijl de arts dit wel weet; want niet
zelden blijkt, dat de psychische behandeling
want dat is het ook, al worden er wel eens waardelooze
kruiden etc. bij verstrekt, met tijdelijk
succes is toegepast bij een lijder, b.v. met een
maagzweer, een beginnende nierziekte, een kankergezwel
enz., en ieder geneesheer weet uit zijn
praktijk gevallen, die door een dergelijke „behandeling"
te laat bij hem zijn gekomen.
Vele meestal niet ernstige gevallen gaan vaak
onverrichter zake van hun dokter weg, en vinden
daar, waar psychische behandeling hen helpenkan,
baat bij die van den kwakzalver, die hen met zijn