Maandblad uitgegeven door de Vereeniging - Vereniging tegen de ...

MEDEDEELINGEN
VAR VERSCHILLENOEN- AARD.
n*t* — .
Tinctura van Dr. Polanimeo.
(Een middel tegen'stotteren.)
Wij zijn weer eens door middel van een der
provinciale bladen in kennis geraakt? met een
wondermiddel. In net Nieuwsblad van het Noorden
stond n.1. de volgende advertentie :
„Stotteren is te genezen ! !
Vraagt prospectus met 5 cents postzegel voor
antwoord.
Chem. fabriek „De Adelaar", kantoor N.Markt
18, Den Haag."
welks aankondiging oorzaak was dat ons advies
werd ingewonnen.
Nieuwsgierig naar het product van deze ons
tot dusver onbekende Chemische fabriek lieten
wij het prospectus aanvragen^en — wat wij verwacht
hadden bleek juist te zijn ... de kwak
zal ver kwam voor den dag.
Het prospectus luidde aldus :
,,»s-Gravenhage datum postmerk.
M.
In beleefd antwoord op Uwe aanvrage diene
het volgende :
In den tegenwoordigen tijd komt het stotteren
of z.g. hakkelen in H spreken, enorm meer voor,
dan in vroegere tijden. Of dit nu komt door verzwakking
der menschheid hetwelk ontstaat o.m.
door de drukkende omstandigheden voor het
bestaan, en bezorgdheid der Maatschappelijke
en staatkundge toestanden, etc. ; dit staat vast,
dat -bij iemand die stottert „de zenuwen" de
hoofdtoon voert.
Vele proeven, al jaren lang zijn er genomen
om het stotteren te doen verdwijnen, alles echter
FEUILLETON.
BIJ DE SOMNAMBULE,
DOOR
— W. H. BOOMGAARD. —
Het regende al den geheelen morgen. Niet flink en
krachtig vielen de waterstralen neer, maar zoo geniepig
dun, wat men een stofregen belieft te noemen,
en toch zóó aanhoudend en zóó zeurig, dat het was om
iemand, al behoeft men er niet door, den duivel in
het lijf te jagen.
Ik moest er wel door. Oom zou komen om met
nicht, die aan het sukkelen was, te Rotterdam genezing
te zoeken en ik stelde mij disponibel als wegwijzer.
Ik was op tijd aan den trein en na de gebruikelijke
begroeting, hoorde ik dat oom een somnambule
zou gaan raadplegen en vroeg hij mij, hem den
weg te wijzen naar mevr. v. L., de naam doet er niet
toe, want ik geloof wel dat ze allen met één sop zijn
overgoten.
Co ba, zoo heet mijn nicht, een meisje van bijna 26
jaar, had in den loop der laatste jaren een verstijving
of zoo iets in de beenen gekregen, zoodat het loopen
haar steeds moeilijker werd en zij nu in een toestand
verkeert, die zeker niet van de aangenaamste is. Jong
en verder gezond, is het wel te begrijpen, dat alles
in het werk werd gesteld om zoo mogelijk genezing
te vinden.
Verschillende doctoren en professors waren reeds geraadpleegd,
doch geen hunner kon de oorzaak der
ziekte ontdekken en dus ook niet genezen.
Zooals het helaas maar al te dikwijls gaat, nam ook
mijn nicht haar toevlucht tot diverse specialiteiten(?),
zelfs het Staphorster boertje kwam er bij te pas, maar
ook deze geleerde(!) moest, na het opstrijken van vele
guldens de zieke „opgeven".
Nu, als het zoover is, kan je eigenlijk wel vast
je testament maken, want dan is er geen kruid meer
voor je gewassen !
Een hoop was er echter nog. Nicht had van iemand,
„die 't goed wist," gehoord, van de slaapster te Rotterdam
en nu zou men dat nog eens probeeren.
Dit alles vertelde oom mij, terwijl wij naar den uitgang
van het station liepen, want nicht verzet maar
heel langzaam haar onderdanen, zooals men dat noemt
„voetje voor voetje."
Buiten de stationskap gekomen, dreinde de regen
nog steeds door en lag er een dikke modderpap op
de straten.
Voor een gedeelte konden wij „trammen" en het
overige gedeelte van den weg moesten wij loopen,
zonder of weinig résultait. Doch de mannen der
wetenschap gingen door met zoeken naar het
middel, hetwelk \ onzer bevolking in Europa 1
noodig heeft. Want wat is verschrikkelijker dan
dat iemand (vooral een volwassen persoon) zich !
niet kan mengen in een aangenaam, vloeiend,
gezellig gesprek ?
Hoeveel zakenmenschen ondervinden financieele
schade, doordat ze hun wil en gedachten niet
kunnen uitspreken \
Thans heeft de Itaiiaansche professor Dr.
Polanimeo, een vloeistof samengesteld, hetwelk
daar ten lande schitterende resultaten geeft.
Het gebruik van 1 flacon „Tinctura Dr. Polanimeo"
geeft het bewijs dat het stotteren verminderd
en dan verdwijnt ; mits men goed acht geeft
op de gebruiksaanwyzig^ng en gegevens, welke
moeten worden opgevolgd.
De prijs van 1 flacon is / 5.—. Doch U betaalt
/ 2.50 plus / 0.25 porto bij ontvangst en de andere
/ 2.50 pas, nadat U ons bericht heeft gezonden
van Uwe tevredenheid door het gebruik.
Het wordt alleen verstrekt op voorwaarde dat:
zoodra het stotteren geheel verdwenen is U er ons
van bericht, ergo wij van Uw naam ook gebruik
kunnen maken in 't belang van allen die aan
bovenbeschreven last onderhevig zijn.
Hoogachtend,
Chem. en Pharm, fabriek
.,,De Adelaar",
Nieuwe Markt 1'8
} Kantoor N. Markt 18"
Molenstraat 1 8«
Alhoewel wij in een geneesmiddel tegen stotteren
al weinig vertrouwen stelden, al was dit ook uitgevonden
door een Italiaanschen professor en
door een Nederlandsche fabriek in den handel
gebracht, vonden wij "Tiet toch raadzaam ons,
zoodat wij lekker nat, met modderschoenen bij
„mevrouw" v. L. aankwamen.
Wij werden met ons drietjes toegelaten in een vuil
rommelig vertrek, waar ,,mevrouw" zetelde, en na
de vraag of zij er ook iets tegen bad dat ik de seance
^bijwoonde, namen- wij plaats.
— O, neen, volstrekt niet, U mag er wel bij zijn, ik
maak er niets geen geheim van, neem U plaats —
aldus ,,mevrouw".
De zieke ging vlak bij ,,mevrouw" zitten en na
een ige vragen cintrent de ziekte nam de voorstelling
een aanvang.
Oom werd verzocht, om bij de tafel te gaan zitten
met potlood en papier, om op te schrijven, wat de
slaapster zou opgeven als medicijn.
Ik keek intusschen het kamertje eens rond en kreeg
door den rommel die over den vloer Verspreid lag,
alsmede doordat het den schijn had alsof het vloerkleed
in geen week was aangeveegd, den indruk van
groote slordigheid der huisvrouw.
Op de tafel lag een groote geldbeurs, naar het
scheen goed ge\uld, vlak, bij „mevrouw" en verder
Was er geen open plekje, want alles was belegd met
adreskaarten van drogisten en een aantal beschreven
enveloppen van brieven,, waarschijnlijk dankbetuigingen
of brieven van zieken, waarvoor „mevrouw"
moest „slapen".
De dame die ons ten antwoord „zat", want staan
kon ze niet vanwege de enorme dikte van haar corpus,
zei, dat ze aan het verhuizen was en daarom was
het zoo rommelig.
— O, dat is niets, mevrouw, wij komen niet om
inspectie te houden, maar voor de ziekte van deze
jonge dame — zei ik, om toch maar wat te zeggen.
— Ja, zei de slaapster, wij hebben een villa cadeau
gekregen en daar verhuizen wij thans heen, maar
laten wij beginnen.
Nu sprak de dikkert een soort gebed uit met ettelijke
woorden in 't Latijn, maakte dan met de handen
eenige tierelantijntjes voor haar gezicht, waarna zij
deed, alsof zij „weg" was, buiten westen !
De diep in 't vet liggende oogjes waren gesloten
en toen ging zij de zieke betasten.
— Heb je hier pijn ? Heb je daar pijn ? Heb je
hoofdpijn ? Handschoenen uitdoen en je mag ook het
corset niet zoo stijf rijgen. Pijn in de ruggestreng ?
Als je bet hoofd voorover buigt, knapt er dan wat
in je nek ?
Bijna alle vragen werden met „neen mevrouw" beantwoord,
wat wel te begrijpen is, omrede de ziekte
in de beenen zit, die langzamerhand verstijven.
De slaapster, die even had gezwegen, sprak opeens,
alsof zij er een eind aan wilde maken :
— U hebt het aan de lever, de nieren en het hart—
Dat is toch nogal zooiets ! De slaapster zei wel niet
wat of nicht aan al die edele deelen had, maar .het is
door een nader onderzoek, te overtuigen van
de waarde van het middel en kwamen wîj, à raison
van / 2.80 in 't bezit van een flesehje van ongeveer
40 C*c. inhoud, dat tot opschrift droeg :
Tinctura Dr. Polanimeo, Ghme. en Pharm. Fabriek
„De Adelaar", den Haag.
Mejuffrouw KNIPSCHEER en de heer N. KETJ-
LEMANS, Apothekers te Amsterdam, belastten
zich met het onderzoek en kwamen tot het verrassend
resultaat, dat het beroemde Italiaan sehe
middel niets anders was dan Tinctuur van barnsteen,
een bekend huismiddeltje tegen zenuwen,
in ieder apotheek hier te lande, in de verstrekte
hoeveelheid, voor ongeveer 40 et. verkrijgbaar.
Bij het fleschje was bijgaande gebrüiksaanwijzing
gevoegd :
„Gebruiksaanwijzing der Tinctura Dr. Polanimeo.
•
De heilzame Zenuwdroppels van „Dr. Polanimeo",
worden 3 maal daags ingenomen, namelijk
10 droppels op water voor het eten.
Opmerking:
Van den beginne af, lette men voortdurend op
zichzélf. Dat wil zeggen :
Bij elk woord, dat men uitspreekt denkt men,
na. Kalm en langzaam (van te voren) welbewust
welk woord men gaat uitspreken* Het is zeer
moeilijk om bij eiken zin, dien men gaat uitspreken,
over de kwestie (waarover men spreekt)
zelf te denken, doch met een volhardende oefe^-ning
en 't gebruik der Tinctuur „Dr. Polanimeo
verdwijnt op den duur het stotteren geheel.
Ontegenzeggelijk is in deze opmerking veel
goeds doch met het gebruik van de Tinctura
Dr. Polanimeo à / 2.50 of de Tinctuur van barnsteen
van 40' et. zal het stotrteren zeker niet
verdwijnen en wij vreezen dat de toezending van
de laatste / 2.50 wel meestal achterwege zal blijven.
Tenzij, door suggestie, de een of ander zich genezen
toch zoo klaar als de dag, als een zomersene dag zonder
regen, dat als je toch „het" aan je nieren, je
levertje en jo hartje hebt, zulks voldoende is, om niette
kunnen loopen met een paar stijve beenen' Zooals
ik dan ook begreep, is dat „het" een leelijke ziekte,
zeker weer zoo iets nieuws.
De slaapster is - als mensch van ondervinding echter
niet zóó, dat zij iemand in het onzekere zal laten,.
Want als troost voegde zij er dadelijk bij :
— Maar je kan nog genezen en je zult genezen ook,
als je maar (tijd van leven hebt, dacht ik) op Jezus
vertrouwt. Hij is toch zoo goed ei wil iedereen genezen,
als je 't hem maar vriendelijk vraagt. Hij heeft
mij ook genezen. Ik had eenige jaren geleden (de
slaapster noemde negen ziekten op) en ben toch genezen.
Daarbij was ik lam en blind (zeker toegift) en
zie nu eens. U moet op Hem vertrouwen. Ik genees
niemand, maar dat doet Hij.
Nu noemde de slaapster : Leven voet 15.
Oom die als secretaris dienst deed en niet op dit
plot eli-'ge dicté was voorbereid, zei :
— Wat zegt U, leverworst ?
— Och pa, zei nicht, leverworst 15 ; pa is een beetje
doof.
— Levenvoet 15, zei de slaapster, onverstoorbaar
kalm in haar rol. Ik moet hier even tusschen voegen
dat als ik de namen der kruiden niet goed spel, of niet
noem zooals zij heeten, dit de schuld is van oom,
want diens briefje schreef ik na, en ik ben geen kruidkundige.
Bovendien doet het ook weinig, ter zake.
Het ging nu achtereenvolgens : muntblaren 20,
wit kaneel 20, hartkruiden 10, gezegende distelen 20^
(dit moest zij weer eenige keeren herhalen, zoodat
nicht rood werd van schaamte, omdat pa het alweer
niet verstond.)
— Crocus mattes 20.
— Hoe ? zei oom weer en nogmaals werd hetzelfde
herhaald.
— Klerks 20, gentiaan 20, schaafstroo 30, althost
20, zoethout 30.
Nadat de slaapster nog even had zitten denken,
scheen zij niet meer te weten, dus sprak zij weer een
geïmproviseerd gebed uit, waarna zij zichzelf wakker
maakte.
Dat wakker maken deed zij als volgt : met de
linkerhand zat zij voor haar gezicht te grijpen, alsof
zij „ze zag vliegen" of beter nog, alsof zij een spinrag
voor haar gezicht wegnam, en terwijl zij met vinger
en duim klapte als riep zij een hond, kwakte zij alles
waar wij niets van zagen op den grond. Deze manouevre
herhaalde zij ongeveer twintig maal, (het zat
er dus nogal dik op), rilde toen even, zuchtte diep
en deed de kleine, vettige oogjes open, waarmede ze
ons aankeek alsof ze het in Keulen hoorde donderen.
Het zou nu het juiste oogenblik zijn om te applaudisseeren
en „bis", „bis" te roepen, maar we waren